~ Birdsongs

Met langzame passen liep er een meisje over het kiezelpad. Ze was niet erg groot, maar haar haren waren des te langer. Ze reikten tot net over haar middel en deinden mee in het tempo waarin ze liep. Amandelkleurige ogen gleden over het gras, de bomen, de mensen. Myra bestudeerde graag mensen. Mensen zeiden vaak meer over zichzelf dan ze dachten. Hoe ze zich kleden, hoe ze zich gedroegen. Het volgen van een simpele conservatie kon al zoveel dingen onthullen. Of iemand makkelijk praatte of het juist moeilijk vond een gesprek te voeren. Sommige mensen gebaarden veel met hun handen terwijl ze spraken, Myra vond het altijd een grappig gezicht. Ze zuchtte. Zelf had ze niet vaak gesprekken. Ze praatte nog het meest met Remco, alleen zei die nooit wat terug. Haar ogen gleden naar de hond in kwestie. De Duitse Herder zat aan de lijn, zoals verplicht was in het park. Bovendien schenen sommige mensen herders per definitie eng en vals te vinden, ook al deed Remco nog geen vlieg kwaad. Hij was goed opgevoed en vroeg gesocialiseerd. Hij kon prima overweg met mensen, andere honden en zelfs katten.

Myra keek op en zag het schoolgebouw in de verte. Maandag moest ze daar heen, haar eerste schooldag hier in Vicious. Ze moest instromen terwijl het schooljaar net twee maanden aan de gang was. Het meisje grimaste even. Dat was nog wel het ergste van constant verhuizen. Telkens weer die vreselijke, eerste schooldag. Ze haatte die verbaasde blikken van haar klasgenoten, bovendien waren alle vriendschappen en kliekjes al gesloten en kon zij er niet meer tussen. Myra maakte sowieso moeilijk vrienden. Ze vond het nu eenmaal vreselijk om vreemden aan te spreken en aangezien nooit iemand naar haar toe kwam, bleef ze meestal alleen. Myra zuchtte en liep naar de waterkant. Een prachtig, onregelmatig gevormd meer vormde het hart van het Chestnut Park. Ze liet zich in het gras vallen, waarbij haar rokje en haren uitwaaierden over haar benen en het gras. Meteen kwam Remco bij haar liggen. Zijn kop legde hij op haar schoot, zodat ze er afwezig met haar vingers over kon aaien. Haar ogen keken dromerig over het water, waarbij haar gedachten afdwaalden naar vreemde oorden.

OOC: Eerste post met Myra! Moet er even inkomen..

Het rode lint die zijn wilde, bruine haren bij elkaar hield, slingerde langs de grond. Half slapend werd de jongen zich bewust van nageltjes die op de houten vloer tikten. Vloekend graaide Cameron het lint van de grond, maar het was al te laat. Zijn slaapkamerdeur had weer open gestaan, en Skull was naar binnen geglipt. De witte hond had het lint al tussen zijn tanden voordat hij het kon beletten. Hij trapte de dekens weg en rolde zijn bed uit. Skull vond het blijkbaar allemaal amusant, want de keffer kwispelde vrolijk met zijn staart. ”Skull!” Riep Cameron waarschuwend. De hond liet los, duidelijk tegen zijn zin. Cameron bekeek het lint. Er zat een scheur in. En het zat onder het kwijl. Damn! Bestraffend keek de jongen naar beneden. Zich van geen kwaad bewust staarde de hond terug. Cameron kreeg een lachbui. ”Kom hier”, Grinnikte hij. Hij bond de haarband rond Skull’s hoofd. ”Nu is hij van jou. Staat je goed”, Grapte hij. Skull blafte luid. Cameron pakte een ander lint uit zijn nachtkastje. Snel bond hij het bruine haar uit zijn ogen. Met een grijns griste hij zijn shirt van de stoel bij de deur. Hij porde Skull naar de deur. ”Hop, wegwezen jij”, Beval hij. Hij deed zijn shirt aan onderweg naar de keuken. Skull sprong in de zetel en ging liggen. Met een gaap viel hij in slaap, het lint nog steeds om zijn kop. Snel nam hij een broodje en liep de deur uit. Vers gebakken, merkte hij, het spul was nog warm.

Het duurde niet lang of hij kwam aan in Chestnut Park. Skull was er deze keer niet bij. Die lag lekker te slapen. Voorbij deze bomen lag de school. Daar moest hij vandaag niet heen. Hij had vrij, gelukkig. Er waren duidelijk nog mensen die besloten hadden om van hun vrije dag te genieten. Cameron zag jongens die hij kende van school. Veel mensen waren op wandel met hun hond. Zo ook een meisje met onvoorstelbaar lang haar. Hij vroeg zich af hoe lang ze daar mee bezig was ’s morgens. Naast haar liep een Duitse herder. Hij had haar nog niet eerder gezien. Zo’n opmerkzaam persoon zou hem wel bijgebleven zijn. Het meisje liep richting het meer, dat middenin het park lag. Ze ging op het gras liggen. Meteen ging de hond naast haar liggen. Cameron liep op het duo af. Hij knikte begroetend. “Jou heb ik hier nog niet gezien”, Merkte hij op, luid genoeg zodat ze hem kon verstaan. Hij bleef naast haar staan. Onmiddellijk gaan zitten was ook zo raar. Hij keek de hond aan. Skull was helemaal anders. Veel hyperactiever. Die rende achter alles aan dat hij voorbij zag komen. Deze hond was rustig. Gelukkig maar. Hij had al genoeg kwijl over zich heen gehad vandaag. Zijn blik gleed over het meer, en toen weer terug naar het meisje. Geduldig wachtte hij op een reactie.

[Mag ik?]

Haar amandelkleurige ogen gleden over het meer. Het water was volmaakt glad, als een spiegel. Er lonk gefladder boven haar hoofd en nieuwsgierig keek Myra op. Een zwerm eenden, acht, nee, negen stuks, vlogen over haar heen en landden in het meer. Ze verbraken de gladde waterspiegel en zorgden voor kleine golfjes over het hele meer. Myra grijnsde, het leek haast wel of de vogels haar gedachten hadden gehoord. Ze boog zich over Remco's hoofd om hem te knuffelen, de reu liet het gedwee toe. De Herder was een geweldige vriend die zich altijd aan leek te passen aan haar humeur. Ze was nu rustig en ontspannen, dus was hij dat ook. Wanneer ze vrolijk was wilde Remco die energie maar wat graag gebruiken om te spelen en als Myra verdrietig was kwam hij haar troosten. Ze glimlachte. Eigenlijk zou ze zich geen raad weten zonder hem. Vrienden had ze nu eenmaal niet echt. Misschien twee of drie die ze regelmatig sprak op de chat, ze woonden in steden waar ze ooit had gewoond. Met een zucht steek ze haar bruine haren uit haar gezicht.

“Jou heb ik hier nog niet gezien.” Geschrokken keek Myra op. Naast haar stond een lange jongen met wild bruin haar dat uit zijn gezicht gehouden werd door een rood lint. Ze had hem helemaal niet aan horen komen! Onderzoekend liet ze haar blik over hem heen gaan. Hij leek van haar leeftijd te zijn. Waarom sprak hij haar aan? Ondertussen was Remco overeind gekomen en wilde hij aan de broekspijpen van de jongen ruiken. Snel greep Myra de hond bij zijn halsband. "Remco, laat dat," zei ze zachtjes, terwijl ze de hond naar zich toe trok. Niet iedereen had het op grote honden. "Sorry, hij is gewoon nieuwsgierig. Hij doet veder niks hoor," sprak ze geruststellend. Ze had het al zo vaak in haar leven gezegd dat dit er makkelijk uit kwam rollen. Nu moest ze echter reageren op de opmerking van de jongen. "Ik, uh, ben hier net heen verhuisd," hakkelde ze onhandig als antwoord. Ze richtte haar ogen op Remco die nog altijd voor haar stond. Haar vingers streken door zijn duim lange vacht, zodat ze de vreemde jongen niet aan hoefde te kijken.

OOC: Natuurlijk =D

Typisch. Het meisje had hem natuurlijk niet horen aankomen. Kwam waarschijnlijk omdat ze hem niet verwacht had. Dat had hij duidelijk van zijn moeder mee gekregen. Te impulsief altijd. Hij stapte altijd op onbekenden af om gewoon een random praatje te slaan. Niet altijd werd hij ook verwelkomd. Soms werd er gevochten, soms rende de persoon in kwestie gewoon weg. Dit meisje leek ook geschrokken te zijn. Het was te zien in haar bruine ogen. Gelukkig was de hond niet bang van hem. Die rook vast dat hijzelf ook een hond had. De Herder stond op en wou naar hem toe lopen, maar het meisje hield hem tegen. Ze had een zachte stem, aangenaam om naar te luisteren. De troep eenden die een tijdje geleden op het meer waren neergestreken, zwommen naar hen toe. Ze maakten veel lawaai. Cameron ergerde zich er niet aan. Vroeger zou hij al lang geschreeuwd hebben dat die rotvogels op moesten rotten, maar hij was veranderd. Hij was veranderd sinds Luke weg was. Luke was altijd diegene die agressief reageerde, en omdat Cameron altijd met hem optrok, deed hij ook agressief en aangebrand tegen alles en iedereen. Dat had hij nog steeds als hij met zijn vader praatte, maar dat was omdat zijn vader Luke het leger in gestuurd had, helemaal tegen Luke's wil in.

"Sorry, hij is gewoon nieuwsgierig. Hij doet veder niks hoor," Zei het meisje verontschuldigend. Ze had het vast over de hond. Over wat anders? Cameron glimlachte. Hij had de neiging om de hond te aaien, net zoals hij bij Skull altijd deed, maar het meisje zag er nog steeds niet echt rustig uit. Eerder opgejaagd en bang? Hij wist niet waarom. Het was raar om te denken dat iemand bang was voor iemand anders, dat hij of zij helemaal dichtklapte. "Ik, uh, ben hier net heen verhuisd," Antwoordde het meisje aarzelend en haperend op zijn opmerking. Hij knikte begrijpend. "En je kent hier nog niemand, en toch word je zomaar in het dagelijkse leven gegooid, zonder dat iemand je ook maar iets van uitleg geeft", Zei hij zacht. Het meisje aaide de vacht van Remco. De lange vacht zag er aangenaam zacht uit. Langzaam legde hij zijn hand op de flank van de hond. Hij ging op zijn knieën zitten en ging met zijn hand door de warme, zachte vacht. Hij keek op en glimlachte. "Ik ben Cameron. Je mag me gerust Cam noemen, of CJ", Stelde hij zichzelf voor. Geen mens die wist waarom hij zichzelf CJ noemde. Zijn vader heette Arthur, dus hij was geen junior. Toch klopte het. Zijn tweede naam was Jibril, maar dat zei hij tegen niemand. Het was gewoon een vreemde naam.

Myra voelde dat haar wangen warm werden. Waarom bloosde ze? Gewoon omdat ze met iemand aan het praten was? Of omdat deze persoon in kwestie een jongen was die interesse in haar toonde? Wat waren dat nou weer voor rare gedachten. Hij toonde helemaal geen interesse in haar, in elk geval niet op die manier. Het was gewoon een spontane jongen die een praatje kwam maken. Toch? Ze keek op en zag dat hij glimlachte. "En je kent hier nog niemand, en toch word je zomaar in het dagelijkse leven gegooid, zonder dat iemand je ook maar iets van uitleg geeft," antwoordde hij zachtjes. Myra knipperde even verbaasd met haar ogen en voelde dat een warm gevoel zich door haar buik verspreide. Wauw, hij was ook nog eens een denker! Ze wende haar blik af en knikte. "Zo voelt het wel vak, maar je raakt eraan gewent. Ik ben al zo vaak verhuisd," zei ze zacht, maar hard genoeg voor de jongen om het te horen. Afwezig streelden haar vingers over Remco's rug. Nu ze op de grond zat en Remco voor haar stond, zat ze vrijwel volledig verscholen achter de hond. Het gaf haar een fijn, veilig gevoel en maakte het wat makkelijker om met deze vreemde jongen te praten.

Ze keek op toen ze beweging hoorde. De bruinharige jongen was naderbij gekomen en reikte langzaam naar Remco's flank. De hond draaide zijn kop en snuffelde aan zijn hand, maar vond het maar wat fijn om aangehaald te worden. De jongen ging op zijn knieën zitten en ging met zijn vingers door Remco's vacht. "Ik ben Cameron. Je mag me gerust Cam noemen, of CJ," zei de jongen vriendelijk. Myra draaide bij zodat ze met haar gezicht richting de jongen zat en ging ook op haar knieën zitten. Ze keek op naar Cameron die zelfs zittend nog veel groter was dan zij. "Ik ben Myra," stelde ze zichzelf voor. Geen nicknames, geen afkortingen. Eigenlijk was haar naam gewoon saai. Plotseling verdween de zachte vacht uit haar vingers, Remco was gaan liggen.. Myra verstijfde een beetje, haar harige barrière was weg en Cameron leek nu wel erg dichtbij. Ze lachte een beetje verontschuldigend en liet zich wat naar achteren zakken. "Dus.. Jij woont hier dus al langer?" vroeg ze onhandig. Ze voelde haar gezicht weer warm worden. Wat was dat nu weer voor stomme vraag!

Het werd hem duidelijk dat hij hier te maken had met een extreem verlegen meisje. Hij besloot om het iets rustiger aan te doen. Hij wou haar niet dwingen te praten, dat was gewoon niet netjes. Daarom stelde hij makkelijke vragen, vragen waar ze normaal gezien rustig op kon antwoordden. Hij vroeg express niet naar haar gevoelens. Ze leek best op een meisje uit zijn straat. Altijd stil en op de achtergrond aanwezig, praatte niet veel over haar thuissituatie en over haar eigen gevoelens. Toch was ze een goeie vriendin. Ze kon goed luisteren, en ze bewaarde geheimen altijd zorgvuldig. Hij was erg blij als hij haar in de straat zag. Ze kwam nooit vanzelf naar hem toe, maar ze was het al gewend dat hij haar aansprak. Ze werd ook al niet meer zo rood als vroeger, dus dat was waarschijnlijk een goed teken. Misschien kwam er ooit een dag dat ze van haar verlegenheid af raakte, al kon hij daar niet op rekenen. Toch vond hij het fijn om met haar op te trekken, ook al zei ze niet vaak iets. Maar als ze iets zei, was het vaak een of andere opmerking waardoor hij zich beter voelde.

"Zo voelt het wel vaak, maar je raakt eraan gewend. Ik ben al zo vaak verhuisd," Antwoordde ze met afgewende blik. Hij knikte. Zelf was hij nog maar één keer verhuisd. Hij was vijf toen ze naar Vicious verhuisden. De grote hond blokkeerde zijn zicht op het meisje, maar hij bedacht zich dat ze het vast fijn vond dat hij haar niet rechtstreeks kon aankijken. Hij liet het maar zo. De Herder draaide zijn kop naar hem toen hij de aanraking voelde. Cameron liet de hond even snuffelen. Hij voelde de warme adem op zijn hand. Hij stelde zichzelf voor. Het meisje draaide zich ook naar hem toe. Ze zaten beide op hun knieën, met de hond tussen hen in. Toch was het meisje een heel stuk kleiner dan hem. Hij bleef de hond aaien, zachtjes. Zijn vingers gleden door de zachte vacht. "Ik ben Myra," Zei het meisje toen. Myra. Een gewone, normale naam. Het klonk wel goed. Of was dat haar stem? Plots ging Remco liggen, en was er niets meer tussen hem en Myra. Hij zag hoe haar spieren zich aanspanden. Ze lachte ietwat verontschuldigend en leunde toen een beetje weg van hem. Hij glimlachte geruststellend terug en schoof zelf een beetje achteruit. Hij wou niets doen wat zij niet prettig vond. Dat zat gewoon niet meer in hem. "Dus.. Jij woont hier dus al langer?" Vroeg Myra toen. “Al sinds mijn vijfde. Toen zijn we hierheen verhuisd. Ik ben nu zeventien, als je het wou weten”, Antwoordde hij ontspannen. “En waar heb jij zoal gewoond?” Kaatste hij terug.

“Al sinds mijn vijfde. Toen zijn we hierheen verhuisd. Ik ben nu zeventien, als je het wou weten.” Cameron antwoordde zo ontspannen, zo natuurlijk, dat Myra haast jaloers werd op zijn social skills. Hij had dit duidelijk vaker gedaan, vreemden aanspreken. Bovendien leek hij zich volkomen op zijn gemak te voelen bij het 'andere geslacht', iets wat bij haar wel anders was. Of misschien was dat zijn truc, de coole, relaxte jongen spelen. Het werkte in elk geval goed. “En waar heb jij zoal gewoond?” vroeg Cameron. Myra begon te lachen, zomaar, spontaan. Ze schrok er zelf van en hield er snel weer mee op. "Sorry, eigenlijk is het helemaal niet grappig. Maar als ik alle plaatsen op ga noemen waar ik gewoond heb, dan zitten we hier morgen nog," legde Myra snel uit, hopend dat hij haar geen complete idioot zou vinden. "Maar ik heb voornamelijk in de VS gewoond, ook nog een jaar of twee in Canada, geloof ik." Ze zweeg weer en keek afwezig naar de eenden in het meer. Goh, dit ging best gemakkelijk. Gewoon praten over koetjes en kalfjes, onbeduidende dingen in hun leven.

Haar amandelbruine ogen gingen terug naar Cameron. Hij was zeventien, ze had het dus goed gegokt. Misschien zat hij zelfs wel op haar school, of bij haar in de klas! Dan zou dit de uitgelezen kans zijn om een nieuwe vriend te maken. Dan zou ze niet helemaal alleen zijn. Behalve als hij op school opeens niets meer met haar te maken wilde hebben. Het was geen vreemde gedachte, ze had het eerder meegemaakt. Ze kon zich niet eens meer herinneren welk dorp het was geweest, maar ze had toen in het weekend een meisje ontmoet die ontzettend aardig was geweest. Ze hadden zelfs in dezelfde klas gezeten! Alleen had het meisje op school opeens gedaan alsof ze Myra niet kende, bang dat zij als nieuweling haar reputatie zou verpesten. Afwezig streek Myra door haar haren en begon ze met wat plukken te spelen. Ze was nu ouder en bovendien was dit een jongen. Die zou niet zo vals doen toch? "Ik ben ook zeventien," merkte ze plotseling op, haar beslissing was genomen. "Maandag ga ik voor het eerst naar die school hier vlakbij het park. Zit jij daar ook op?" Haar ogen richtten zich vragend op Cameron. Ze kon zich de naam van de school even niet meer herinneren, maar hij zou vast wel weten waar ze het over had.

Een kleine glimlach kwam rond zijn lippen toen hij zag dat ze een beetje ontspande. Het moest voor hen allebei leuk blijven. Hij vond het fijn om gewoon te praten, maar uit ervaring wist hij dat dat niet bij iedereen zo was. Er waren nu eenmaal mensen die bang waren voor contact met mensen die ze niet kenden. Dat begreep Cameron niet. Wat een eenzaam leven was dat niet? Je kon toch niemand leren kennen zonder die eerste ontmoeting? Vaak draaide zo’n ontmoeting niet uit een hechte vriendschap, maar het was toch een basis om op verder te bouwen. Dan kende je die persoon toch al. Soms ontstonden er dan ook vriendschappen. En hij probeerde het graag. Niet proberen was dom. Dan werd hij liever ‘afgewezen’ dan zijn hele leven alleen en eenzaam te zijn. En hoe meer je het deed, hoe beter je werd. Meer ervaring hebben is handig. Zo wist hij hoe hij moest reageren. Zo was hij er al in geslaagd om Myra op haar gemak te stellen.

Cameron begon wat vragen te stellen. ofwel was ze nu heel erg ontspannen, ofwel was het een enorm grappige vraag. Ze schoot in de lach. Het werkte wel aanstekelijk, want hij moest spontaan grijnzen. Ze stopte plots, wat hij erg jammer vond. Het was een mooi geluid. Veel mensen hadden een rare lach. Of gewoon al een vreemde stem. "Sorry, eigenlijk is het helemaal niet grappig. Maar als ik alle plaatsen op ga noemen waar ik gewoond heb, dan zitten we hier morgen nog," Legde ze uit. Hij glimlachte. "Maar ik heb voornamelijk in de VS gewoond, ook nog een jaar of twee in Canada, geloof ik." Vervolgde ze. Stiekem was hij wel blij. Ze zei al meer dan daarnet, en ze bloosde ook niet meer zo hard. Wow, respect. Het was vast niet makkelijk om telkens in een andere gemeenschap te komen. Hij zou het wel leuk vinden. Iedere keer opnieuw nieuwe mensen ontmoeten. Nu ja, misschien niet zo vaak. Hij had ook een plek nodig om rustig te worden. “Dat was vast niet makkelijk”, Zei hij. Ze keek afwezig weg, en hij liet haar maar doen. Ondertussen aaide hij Remco over zijn kop. Nu vond hij het jammer dat Skull er niet was. Ach ja, als ze niet gelijk weer verhuisde, konden ze eens afspreken om met de honden te gaan wandelen. "Ik ben ook zeventien," Zei Myra plots. Hij schrok op en keek haar aan. Hij hield zijn handen stil. "Maandag ga ik voor het eerst naar die school hier vlakbij het park. Zit jij daar ook op?" Vroeg ze toen. Haar blik vond de zijne; hij keek terug, en merkte op dat ze een mooie kleur bruin in haar ogen had. Heel anders dan zijn donkerbruin. “Ja, klopt. Ik ga hier naar school”, Zei hij opgewekt. “Hé, als we geluk hebben zitten we in dezelfde klas!” Grijnsde hij. Ze was dus wel van plan langer in Vicious te blijven. Cameron schoof een beetje naar links. Zijn knieën protesteerden door het te lang in die houding zitten. Hij ging zo zitten dat het geen pijn meer deed. Per ongeluk zat hij dichter bij Myra dan hij verwacht had. Hopelijk vond ze dat niet erg.

Haar blik vond de zijne en geïntrigeerd bestudeerde Myra zijn ogen. Ze waren smaller dan de hare en hadden een donker bruine kleur. Toch stonden ze zacht, vriendelijk en toch nieuwsgierig. Het was een mooie, levendige blik. Heel anders dan de hare, die ze meestal op de grond gericht hield. “Ja, klopt. Ik ga hier naar school.” Zijn stem klonk opgewekt, alsof hij blij was met de overeenkomst. Myra glimlachte en streek Remco door zijn haren. “Hé, als we geluk hebben zitten we in dezelfde klas!” Ze keek weer op en zag dat Cameron naar haar grijnsde. Als vanzelf beantwoorde ze zijn glimlach. Ondertussen probeerde ze het vreemde, euforische gevoel te verklaren dat zich door haar scheen te verspreiden. Cam leek serieus blij dat ze bij hem op school zat. "Dat zou lijk zijn," stemde ze in, waarbij ze breed glimlachte. Haar blik ging van zijn gezicht weer naar het meer, terwijl ze afwezig door haar haren streek. Of was dit aardige gedoe slechts een act? Zou hij haar in het bijzijn van zijn vrienden negeren of zelfs kleineren? Ze had zich nooit beseft dat er nog een aspect meewoog in haar angst om mensen aan te spreken: Waren mensen echt zoals ze zich voordeden? Myra was bang om gekwetst te worden en aangezien dat nogal snel gebeurde, was ze extreem voorzichtig.

Haar knieën en benen begonnen te protesteren, dus schoof Myra naar rechts zodat ze naast haar benen zat, in plaats van erop. Op datzelfde moment bewoog Cameron haar kant op, ook op zoek naar een meer comfortabelere positie. Het gevolg was dat ze nu nog veel dichtbij elkaar zaten. Eigenlijk scheidde alleen Remco's achterwerk hun nog. Er verscheen een lichte blos op haar gezicht, terwijl ze opkeek naar Cameron en een beetje verontschuldigend glimlachte. Daarna gingen haar amandelbruine ogen weer naar het meer waar de eenden in rond peddelden. Goed, nu moest ze het gesprek op gang houden. Maar waar sprak je over met een vreemde? Ze kende niet de mensen die hij kenden, dus daar konden ze het niet over hebben, noch konden ze echt belevenissen uitwisselen. Myra besloot nog maar wat eenvoudige, oppervlakkige vragen te stellen. Haar ogen bleven op Remco hangen. "Ik ben blij dat je Remco niet eng vind ofzo. Niet iedereen houdt van grote honden," zei ze, terwijl ze met haar hand over Remco's kop wreef. Zijn zwarte oren flapten heen en weer terwijl ze dat deed. Hij was haar beste maatje en ze begreep niet hoe iemand hem eng zou vinden. Het was toch een schatje?