getting drunk again

Op een of andere manier mistte hij de aanwezigheid van de jongen toen die al een poosje weg was. En dat terwijl hij de afgelopen jaren niet eens meer aan hem gedacht had. Het was gewoon opeens gebeurt. Alfred was vrolijk, spraakzaam en humorvol. Het type die wat licht in zijn leven wist te brengen. Natuurlijk had hij ook zijn andere vrienden, de vrienden waarmee hij rond hing of soms zelfs studeerde.
Er klonk luid gelach toen er voor de zoveelste keer een grap werd verteld, die eigenlijk niet eens grappig was. Op de tv stond een film aan die ze niet eens keken.
“En toen viel ze gewoon recht in die plas met water!” Opnieuw gelach. Arthur had een glas bier in zijn handen. Het soort waar veel alcohol in zat en echt nuchter was hij ook niet. Het gepraat ging door, tot een van de jongens opeens naar de wc rende en overgaf in de pot. Ughe.. En dat moest hij dan de volgende ochtend opruimen. Niet lang daarna gingen de jongens al weer weg. Het was nog maar half twaalf, maar ze gingen naar een of ander feest. Hijzelf had er niet echt veel zin in.
En daar zat hij uiteindelijk eenzaam op de bank. Vervloekingen kwamen uit zijn mond over het feit dat die klootzakken ook gewoon hadden kunnen blijven. Op een gegeven moment ging het niet eens meer over de jongens, maar zelfs over Alfred. Dat het Alfred’s schuld was dat hij was verhuisd en de jongen niet eens wat normaler kon zijn, zodat ze wat langer jeugdvrienden waren gebleven. Hij wist niet eens meer hoe zijn leven er uit zou hebben gezien als hij niet verhuisd was.
Opeens ging de bel en nogal wankelend liep hij de gang in, naar de voordeur. Hij steunde een beetje tegen de muur toen hij de deur open trok. Zijn gezicht vertrok toen hij de persoon in de deuropening zag.
“Wat moet je?”

~ALLEEN ARTHUR EN ALFRED

Alfred's blauwe ogen zaten aan zijn computer geplakt, terwijl hij een bordje las. Hij was zojuist een test ruimte ingelopen, waar een of ander blauwe gelei spul zat. Repulsion gel, om precies te zijn. Hij liet zijn char naar voren en naar achter lopen, eer dat hij aan de rand ging staan en het even bekeek.
"So," begon hij, altijd zachtjes in zichzelf pratend wanneer hij videogames speelde, "clearly I can jump on this, 'cos my legs are pretty much shatterproof anyway." Hij liet het personage wat meer naar voren lopen, waardoor 't op het spul kwam en weer naar boven schoot. Hij begon zachtjes in zichzelf te lachen.
"You could turn the world into your own trampoline! Your smurfy, go-.. Smurf blood." Al gauw was hij over gegaan op iets leukers dan een blauwe trampoline, kon ook haast niet anders met zijn slechte aandacht. "It's the rarest kind of blood.. It's the most expensive kind.." En hij begon weer overal portals te schieten, randomly. Uiteindelijk vond hij wel waar hij moest schieten en liep hij een van de gaten in en kwam er in de ander uit, boven een of andere rode knop. Hij liep erop en maakte een 'uuuugh' geluidje.
"What the hell did that do?" vroeg hij in zichzelf. "... Nothing." Net daarna vloog er een deurtje open. "OH OH OH. It did.. something.." Vervolgens liep hij twee minuten rond, tot hij zich weer op dezelfde plek bevond en zich liet vallen in 't - zoals hij het gedoopt had - smurfenbloed. Hij schoot omhoog en landde op een ander platform, met zo'n kleine rode knop paal ding erop.
"Woah, I found it. I'm a genius, hehe." zei hij lacherig, en keek toe hoe een vierkantje in het smurfenbloed viel. En eruit stuiterde, vanzelfsprekend. "I am the smartest genius I ever met." zei hij terwijl hij van het randje sprong en het blokje oppakte. "C'mon girl, yo' comin' with me. Yo' comin' with me.. box." Met het ding in zijn hand trampolinede hij op het smurfenbloed, weer eens met een 'wiee!' geluidje.
"What do you think of the smurf blood bouncy goo, box? Hm? It's kinda weird, heah?" Hij was weer terug bij de grote rode knop en legde het blokje erop, waardoor het knopje open bleef staan. Hij sprong weer van het ding af, in het smurfenbloed en flikkerde weer op het andere platform, waar hij door de deur kon terwijl een bericht zich afspeelde. Pas toen merkte hij hoe laat het eigenlijk was, en hij beloofd had om de USB met zijn deel van het project aan Ivan af te geven. Oh shiettt.

Met zijn oortjes in liep hij over straat, terug van Ivan. Hij was daar ook weer Natalia tegen gekomen - zoals gewoonlijk - die een nogal zwaar interessant nieuwtje voor hem had. Zijn ogen stonden nog steeds wat meer open doordat hij zo zwaar geshockeerd was. Zijn maag zat nog steeds in een knoop en er viel weinig te zeggen. Hij werd 'n vader. En waarschijnlijk nog een hele slechte ook. Hij keek omhoog naar de appartementen, die hem deden denken aan Arthur's huis. Misschien dat hij hem maar eens ging stalken. Hij moest het er toch met iemand over hebben? Hij kon 't moeilijk allemaal voor zich houden. Daarom sloeg hij af naar rechts en slofte hij in zijn bomber jasje door de straten, tot hij bij het juiste appartement aankwam.
Uiteindelijk drukte hij de bel in, waarna de deur open ging. Een nogal pissige Arthur stond in de deuropening, zijn gezicht vrijwel meteen vertrokken bij het zien van Alfred's :D-hoofd. "Wat moet je?" vroeg de jongen, zijn Engelse accent als muziek naar Alfred's oren. Oke, dat klonk enger dan bedoelt. Ach 't speelde zich toch allemaal af in zijn hoofd.
"Mag ik binnen komen?" vroeg hij, nogal :3-achtig. In hoeverre iemand :3-achtig kon praten, dan. Ach, daar was hij eigenlijk wel behoorlijk goed in. En dan alleen omdat hij zo geweldig en heet en leuk en sociaal en spontaan was. "Moet met je praten."

Het vrolijke hoofd van de jongen stond hem niet aan. Niet nu zijn eigen humeur nogal omlaag was gezakt en hij nogal sacherijnig was. Door de alcohol stond hij ook nog onstabiel op zijn benen en had hij zijn ene hand tegen de muur geplaatst om wat evenwicht te bewaren. Ook was hij zo omver te duwen, waar hij maar liever niet aan wou denken. Iets waar hij wel aan wou denken, was de vraag waarom Alfred in godsnaam hier was.
"Mag ik binnen komen?" Zijn humeur werd nog sacherijniger toen hij die vreselijk kinderachtige toon hoorde. Nee, die kwam echt zijn huis niet binnen. Vervloekte verrader die hij was. "Moet met je praten." Zijn ogen knepen zich tot spleetjes. Het ging zeker weer om alcohol? Of was het over zo'n verschrikkelijk spel dat de jongen speelde?
"Hier is ook prima. Hou het kort," gromde hij nogal geïrriteerd. Kut joch. Hoe waren ze in godsnaam jeugdvrienden geweest?

Alfred hield hetzelfde :D-hoofd aan terwijl Arthur hem haast nog pissiger aankeek dan de minuut ervoor. Alfred koos echter om dit niet op te merken, om zichzelf enige pijn of vernedering te besparen. De jongen stond een beetje onstabiel, iets dat hem niet ontgaan was.
"Hier is ook prima." DE HOER. Gefrustreerd deed Alfred zijn armen over elkaar. En daar stonden ze hoor. Toen had je twee nijdige adolescente jongens. "Hou het kort." Nou nou. Wat was er toch met de jongen? Behalve dat hij duidelijk vijfhonderd biertjes in zijn buik had zitten, oke. Dronken Arthur was niet zo gezellig. Alfred was zelf juist wel gezellig als hij dronken was, hoewel hij dat normaal ook wel was.
"Jeez Arthur, ben je ongesteld of zo?" vroeg hij vervolgens met een D:-hoofd. Hij vond 't niet leuk. Bovendien kon het echt niet voor de deur of zo. En hoe langer hij erover nadacht, hoe minder hij het er met Arthur over wou hebben. Die gozer oordeelde hem. En dat was niet leuk. Helemaal niet. "Wat is er met je? Buiten dat je dronken bent.." vroeg hij vervolgens en draaide zijn hoofd enkele graden.
"Naja ik ga gewoon naar binnen." Hij was sowieso sterker dan Arthur, laat staan als die gozer lam stond van de alcohol. Maar onvoorspelbaar als hij was, pakte hij Arthur gewoon op en plopte hem vervolgens neer op de bank, weer met een :D-hoofd. "Ben je zo gedeprimeerd dat je geen dag zonder alcohol kan?"

De jongen tegenover hem leek zijn opmerkingen niet echt leuk te vinden. Thank god dat Alfred niet zo'n type was dat snel boos werd, anders had hij allang een probleem gehad. Nadenken over zijn woorden deed Arthur namelijk al helemaal niet en door de alcohol werd hij sneller sacherijnig dan normaal.
"Jeez Arthur, ben je ongesteld of zo?" Hij snoof afkeurend. Hallo, had de jongen nog nooit biologie gehad of zo? Hij probeerde de opmerking deels te negeren, aangezien hij nu al pissed as hell was en het nauwelijks erger kon worden. "Wat is er met je? Buiten dat je dronken bent.."
"Doe effe normaal," mompelde hij, duidelijk niet echt blij met wat de andere jongen te zeggen had.
"Naja ik ga gewoon naar binnen." Voor hij het wist had de jongen hem opgetild. Vloekwoorden kwamen zijn mond uit en hij kalmeerde een beetje toen hij op de bank werd gezet. Waar was dat voor nodig? Waarom kon de jongen het niet gewoon buiten zeggen? "Ben je zo gedeprimeerd dat je geen dag zonder alcohol kan?" De opmerkingen begonnen zijn keel uit te hangen.
"Je wou iets zeggen?" herinnerde hij de jongen, voordat hij nog meer opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd zou hebben. 

"Je wou iets zeggen?" merkte de jongen op. Natuurlijk.. Hij kon zich niet normaal gedragen, maar het feit dat Alfred iets wou zeggen wat hij inmiddels niet meer wou vertellen, wist hij nog wel. Hij ging op het salontafeltje zitten en zijn blauwe ogen keken van achter zijn brilglazen naar Arthur. Fragiel lichaam, blonde haren en groene ogen. Vrij herkenbaar, eigenlijk.
"Nah, dat is niet zo belangrijk als ik dacht." Leugens. Hij was niet meer dan een leugenaar. Walgelijk vond hij het. Maar het kon niet anders. Het feit dat hij een vader werd was waarschijnlijk niet iets wat hij voor altijd kon verzwijgen. Maar hij wou niet dat Arthur's ouders weer gingen spacen omdat hij natuurlijk weer een onverantwoordelijke klote puber was die nu een of ander arm wezen zwanger had gemaakt. Ja, fock jullie meneer en mevrouw Kirkland.
"Maar ik vroeg je wat." herinnerde Alfred hem ditmaal, terwijl hij zijn rug wat naar voren boog om oogcontact te maken met de jongen, iets wat meestal ongemerkt toch wel gebeurde. Alfred streek zijn blonde haren naar achteren, maar die vielen vanzelf toch weer half naar voren. Oke, ook goed.
"Is er iets dat je niet in je rijkeluis-leventje hebt, waardoor je je vol moet zuipen met alcohol?" vroeg hij, lichtelijk verbaasd door het hele gebeure. Hij had al begrepen dat het niet ongewoon was voor Arthur om een biertje te veel te nemen, maar waarom dan? Waar kwam die drang vandaan? Was hij een alcoholist of zo? Miste hij wat in zijn leven? Hadden zijn ouders het zo druk gehad met hun werk dat hij nooit genoeg had gedan? Wow.. Nu hij erover nadacht.. Dat was waarschijnlijk ook het probleem dat hij zou hebben met zijn kind, aangezien hij Maatschappij & Economie deed en later iets wou doen in die richting. Of zijn carriere werd juist verpest door zijn kind. Natuurlijk, kon haast niet anders.. Zijn hele toekomst naar de kut.

De andere jongen ging op de salontafel zitten, waar nog een fles op stond die hij was vergeten op te ruimen. Nogal ongeduldig wachtte hij op het feit dat Alfred verder ging met de reden waarom hij hier was.
"Nah, dat is niet zo belangrijk als ik dacht." Arthur snoof.
“Ga dan mijn huis uit als je hier niks te zoeken heb,” gromde hij en hij sloeg nogal koppig zijn armen over elkaar.
"Maar ik vroeg je wat." Wat had de jongen dan in godsnaam gevraagd? ‘Ben je zo gedeprimeerd dat je geen dag zonder alcohol kan?’ was meer een opmerking dan een vraag. Of meende de jongen het serieus? "Is er iets dat je niet in je rijkeluis-leventje hebt, waardoor je je vol moet zuipen met alcohol?" Er kwam een zucht uit zijn mond. What the..? Wat dacht de jongen toch op een voorspelbare manier.
“Denk je nou echt dat ik ’s Avonds in mijn eentje zit te zuipen omdat ik iets mis?” zei hij op een bespottende toon. “Ja hallo! Denk je nou echt dat ik altijd forever alone ben? In tegenstelling tot wat jij zou denken, heb ik ook nog andere vrienden. Vrienden die vanavond hier gezellig bij mij thuis kwamen, voordat jij hier ook maar was. Misschien ben jij wel degene zonder vrienden!” Hij knarste met zijn tanden, was duidelijk boos om het feit dat de jongen niet eens rekening had gehouden met vrienden. Samen met vrienden zuipen was een van de dingen die een student wel deed. En zo vaak zoop hij ook niet. "Vertel nou maar wat je te vertellen hebt of ga verdomme mijn huis uit!"

"Denk je nou echt dat ik ’s avonds in mijn eentje zit te zuipen omdat ik iets mis?" merkte de jongen nogal spottend op. "Ja." was Alfred's enige reactie, terwijl zijn blauwe ogen op Arthur gericht waren. "Ja hallo! Denk je nou echt dat ik altijd forever alone ben?" Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Stiekem wel dan. Of tenminste dat die mensen alleen met 'm omgingen vanwege zijn geld. Alfred was niet bang voor de zuiplap voor hem, in tegendeel zelfs. "In tegenstelling tot wat jij zou denken, heb ik ook nog andere vrienden." SHOCK HORROR. WAS HET MOGELIJK? "Vrienden die vanavond hier gezellig bij mij thuis kwamen, voordat jij hier ook maar was. Misschien ben jij wel degene zonder vrienden!" Alfred draaide zijn hoofd weer enkele graden, zich afvragend wat er op dat moment door de jongen zijn hoofd ging. Arthur was heel erg veranderd, en dat bedoelde hij niet goed.
"Nou, ben er nu dus achter dat ik er minstens een minder heb dan tien minuten geleden." zei hij, doelend op Arthur. Blijkbaar toch niet zo'n goede vriend, eh? Grote kans dat die jongen nog agressie had om het feit dat hij door Alfred had moeten verhuizen. Like I give a fuck.. Nee, dat was niet waar. Hij gaf er wel om.
"Vertel nou maar wat je te vertellen hebt of ga verdomme mijn huis uit!" schreeuwde de jongen hem toe. Alfred fronste en probeerde enkele agressie te onderdrukken. Het was echt niet zijn bedoeling om Arthur uit te gaan schelden of om te gaan vechten, alles behalve dat. Zoiets deed 'n held niet. "Arthur, denk nou na voordat je wat zegt." zei Alfred, zo kalm mogelijk. Tientallen beledigende woorden en zinnen kwamen zijn hoofd binnen, die hij allemaal onderdrukte. Alfred was niet dronken, hij mocht Arthur niet uitschelden. Dan was het zijn eigen domme fout. "En ik praat er liever over als je niet zoveel biertjes achterover hebt geslagen. Al denk ik dat ik dan wel lang kan wachten." Had hij toch wat gezegd, maar het was niet zo beledigend als de dingen die hij wou zeggen. Sterker nog, 't was redelijk mild. Zijn blik was op Arthur gefocust, wachtend tot zijn humeur zou omslaan, zoals vaak genoeg gebeurde bij dronken mensen. Al wist hij niet hoe dat bij Arthur zat, want die was altijd al.. anders geweest.

Zijn gedachtes waren zo’n warboel geworden, dat hij zich niet eens meer kon concentreren. Vooral niet nu hij nogal boos was op de jongen voor hem. Nou ja, boos was het ook niet meer echt te noemen. Hij was gewoon heel erg in de war..
"Nou, ben er nu dus achter dat ik er minstens een minder heb dan tien minuten geleden." Zijn adem stokte en er ontstond een lichte brok in zijn keel. De jongen was aan het bluffen.. toch? Hij klemde zijn tanden op elkaar, keek weg. Het was gewoon bluf.. "Arthur, denk nou na voordat je wat zegt." Hoe erg hij ook naar die kalme stem wou luisteren, het lukte gewoon niet. Hoe graag hij het ook wou. Hij wou Alfred niet kwijt, niet nu ze elkaar na veel jaar weer terug zagen. Alfred was als een broer voor hem in zijn jeugd en het gevoel was nog steeds niet weg.
“Hou verdomme je bek dicht!” Zijn stem sloeg over en iets warms liep over zijn wangen heen. Hij weigerde nog steeds om de jongen aan te kijken, beet op zijn lip.
"En ik praat er liever over als je niet zoveel biertjes achterover hebt geslagen. Al denk ik dat ik dan wel lang kan wachten." Hij wou niet bozer worden, want dan was er een kans dat Alfred ook boos werd. Een boze Alfred was nooit goed.
“Je begrijpt het niet,” zei hij zachtjes. Zijn ogen staarden naar de grond en zijn ademhaling was schokkerig. Pas nu besefte hij dat hij huilde. Fuck. Moest dat nou echt?

"Hou verdomme je bek dicht!" riep de jongen naar Alfred, terwijl zijn stem oversloeg. Alfred slaakte een vermoeide zucht die nauwelijks hoorbaar was en keek de jongen meelevend aan, die inmiddels aan 't huilen was. Och arme. Daar was die emotionele overslag alweer.
"Je begrijpt het niet," stelde de jongen voor hem zachtjes vast. Nee, goh, je meent het. Hoeveel zou hij op hebben? Behoorlijk veel waarschijnlijk.
"Help me dan om 't te begrijpen." zei Alfred nog altijd met eeuwige kalmte. Hij ontwierp graag het beeld dat hij altijd kalm was en alles, maar eigenlijk deed hij er enorm veel moeite voor. 'T zou niet bepaald heldhaftig van hem zijn als hij de jongen voor hem een dreun verkocht, aangezien 't technisch gezien 'n onschuldige was. Klonk grappig allemaal.. Hij legde zijn handen op Arthur's schouders, zodat de jongen hem op zijn minst aankeek.
"Niet zo gestrest raken." probeerde hij, terwijl hij de jongen aankeek. Hij kon niet precies vaststellen waarom de jongen zo van streek was, al wist hij wel dat' t merendeels door de alcohol kwam. Raakte je emotioneel van. Sommige dan. Alfred zelf werd alleen enorm lacherig en vaag, tot op het punt dat hij dingen uit zijn oven haalde zonder 'n ovenwant en zo. "'K oordeel niet. En 'k ben ook niet boos." Hij wist eigenlijk niet of dat de jongen ook maar iets deed of dat hij weer op zijn kop kreeg. Denk je nou echt dat het me boeit wat je van me denkt?! Hmm. Hij wou alleen dat de jongen kalmeerde, maar hoe kreeg je iemand zoals 'n dronken Arthur rustig? "Rustig maar."

Met een hand wreef hij zijn tranen weg, maar ze bleven maar komen. Hij had nauwelijks controle over zijn emoties meer. Alsof hij echt letterlijk zo’n wijf was dat haar periode had. Gatver. Er borrelden snikken omhoog die hij met moeite kon onderdrukken.
"Help me dan om 't te begrijpen," zei de kalme stem van Alfred. Hoe kon de jongen zo kalm blijven, terwijl hij dat juist niet kon? Dat was gewoon nogal oneerlijk. Handen werden op zijn schouders gelegd en hij hief zijn hoofd een beetje op. "Niet zo gestrest raken." Hoe kon hij in godsnaam niet gestrest raken als hij het al was? "'K oordeel niet. En 'k ben ook niet boos." Arthur beet op zijn lip.
“Maar.. Je zei..” fluisterde hij zachtjes en zijn adem stokte, waardoor hij niet meer verder kon praten. Meer tranen welden op. "Rustig maar." Hij leunde wat voorover tegen de borstkas van de jongen aan en kneep zijn ogen dicht, probeerde zichzelf wat te kalmeren.

'Maar.. Je zei..' fluisterde de jongen, terwijl Alfred's blauwe ogen geheel op hem gericht waren. De jongen huilde nu meer dan daarnet, maar leek lichtelijk gekalmeerd door Alfred's woorden. Gelukkig maar. De jongen leunde voorover tegen zijn borstkas, waardoor zijn hart een keer in zijn keel sloeg. Haast automatisch gingen zijn armen rond de jongen, zijn ene hand zachtjes langs de jongen zijn rug gaand.
'Meende ik niks van.' verzekerde hij, terwijl hij sussende geluiden maakte. Hij vond eigenlijk dat hij het behoorlijk goed deed allemaal. Kudos to you, Alfred F. Jones. Waarom hij in zijn gedachten zijn ene initiaal en zijn achternaam gebruikte, wist hij niet. Dat ging haast automatisch. Hij wist alleen nou niet meer wat hij moest szeggen of doen. Zijn hand ging gewoon rustig langs de jongen zijn rug, tot hij hem wegduwde en hem aankeek. Zijn blauwe ogen focuste zich geheel op de groene van de jongen, die groot en betraand waren.
'Gaat 't weer een beetje?' vroeg hij zachtjes. Hij vroeg zich af hoe dronken de jongen was. Zo dronken dat hij wist dat hij wat wou doen, maar nog niet dronken genoeg dat hij zich schuldig moest voelen als hij het gebruikte voor zijn eigen doeleinden. Ieuwl. Wat had hij nou weer voor vieze gedachten. Gewoon vergeten en doorgaan. Vergeten en doorgaan. VERGETEN EN DOORGAAN.

Twee armen werden zachtjes om hem heen geslagen en voelden nogal vertrouwd. Bijna automatisch krulden zijn handen om de jongen zijn middel heen. Weer zo'n actie waar hij helemaal niet over na dacht. Een hand ging over zijn rug, waardoor er een korte rilling door hem heen ging, maar al snel ontspande hij een beetje. 
'Meende ik niks van.' Zachtjes knikte hij. Er klonken sussende geluiden. Alles bij elkaar voelde het nogal tegenoverstellend. Vroeger was hijzelf altijd degene geweest die Alfred troostte als die zich pijn had gedaan, of als ze een keer logeerden en de jongen bang was om naar de wc te gaan of vreemde geluiden hoorde waar hij niet kon slapen. Vroeger was Arthur altijd de grootste en degene die de ander troostte. Nu was dat juist opeens andersom. Vooral het feit dat Alfred ook nog veel fitter en sterker dan hij was. Uiteindelijk werd hij weggeduwd en een beetje zich schamend liet hij de jongen zijn middel los. Niet een van de beste plekken om een vriend vast te houden tijdens het.. Knuffelen? Nee, het was meer gewoon troosten. Niks anders. Ruw veegde hij de tranen weg. Stomme kut tranen.
'Gaat 't weer een beetje?' Arthur knikte, glimlachte zachtjes. Zijn ogen gingen naar de grond.
"Bedankt dat je me hebt getroost.. Ik heb geen idee wat er gebeurt zou zijn als je het niet had gedaan en gewoon weg was gegaan, zeg maar." Waarschijnlijk was hij dan nogal depressief en kon hij er de volgende ochtend niet echt iets van herinneren. Het licht in de kamer was een beetje schemerig, aangezien het al bijna twaalf uur was en er niet veel lichten aan waren. De tv stond uit, in tegenstelling tot het moment dat Alfred er nog niet was en hij hier met zijn vrienden was. Zijn ogen staarden naar de grond, hij wist niet echt iets om te zeggen en normaal was hij al niet echt een spraakzaam persoon. 

"Bedankt dat je me hebt getroost.." begon de jongen zijn verhaal. Vanzelfsprekend dat hij dat had gedaan, wat moest je anders met zo'n halfdronken mongool? Naja, bij nader inzien.. Halfdronken? "Ik heb geen idee wat er gebeurt zou zijn als je het niet had gedaan en gewoon weg was gegaan, zeg maar." Nee ik ook niet. Straks pleurde de jongen zichzelf uit het raam omdat hij dacht dat hij kon vliegen, net als die gozer in CSI die dacht dat ie een baby was of zo. Met z'n geheime kamertje.. Oke, hij moest Arthur niet vergelijken met een gozer die overdreven dik was en vijftig jaar oud en luiers droeg. Nee, zou beslist niet goed zijn..
"En trouwens-" Net toen hij aan zijn zin begon, gingen de lichten uit. Voor een moment staarde zijn blauwe ogen naar Arthur, eer dat hij in lachen uitbarstte. Typisch, dat overkwam alleen hun. Hoewel Arthur er waarschijnlijk weinig om gaf, die was toch dronken.. Ja, of hij werd juist overgevoelig ervoor en begon te gillen als een maniak, maar daar ging hij maar niet vanuit.
"Heb je kaarsen?" vroeg hij vervolgens, toen hij een beetje bedaard was. Beter dat hij weg ging aangezien hij moest blokken voor z'n examens die er weer aan kwamen, maar ja.. Zou niet zo geweldig zijn van hem als hij Arthur achterliet in een nogal donkere ruimte. Sowieso moest die jongen niet met z'n hoofd in 't glas belanden. Ach, het was niet alsof hij goed leerde voor proefwerken, dus waarom wel voor examens? Omdat die belangrijker zijn. Jaja, hij had wel weer gelijk. Maar.. maar.. Hij was dan liever bij Arthur. Derp.

Hij wreef opnieuw door zijn ogen en keek een beetje naar de grond, wist niet echt meer wat hij moest zeggen. Arthur was altijd al het stille typ geweest., daar kon hij ook niks aan doen. Zelfs toen hij klein was, was hij zo. Hij was nou eenmaal het verlegen typ.
"En trouwens-" Opeens werd het donker. Zijn ademhaling ging wat sneller en licht panikerend probeerde hij pogingen te doen om iets te zien. Was hij flauwgevallen? Wat gebeurde er? Opeens klonk er het herkenbare gelach van Alfred. Het kalmeerde hem een beetje, zorgde er voor dat hij wat kalmer werd. Toch leek het nog steeds alsof zijn hart in zijn keel bonkte.
"Heb je kaarsen?" werd er gevraagd toen de jongen wat bedaard was. Hij glimlachte zachtjes. Het was maar een stroomuitval. Niks ernstigs.
“Ja, in de kast. Ik pak ze wel,” zei hij zachtjes. Moeizaam stond hij op en baande hij zich wankelend een weg door de kamer die nu nogal donker was. Gelukkig kon hij nog wel wat zien door maanlicht van buiten, maar niet heel veel meer. Hij zette twee kaarsen op een soort bakje op tafel en stak ze aan. Hij legde de aansteker neer en kwam wat overeind, maar hij wankelde waardoor hij zowat boven op de jongen viel en ze beide half op de salontafel lagen. Gelukkig wel ver van het kaarsvuur vandaan. “Eh.. Sorry..” zei hij zachtjes en hij probeerde moeizaam overeind te komen, wat niet echt lukte.

"Ja, in de kast. Ik pak ze wel." zei de jongen. Voordat Alfred zo nobel kon zijn om te zeggen dat hij het niet erg vond om het te pakken, was Arthur er al vandoor. Misschien ook wel beter, aangezien hij ook niet echt wist waar hij naar zocht. Het duurde niet lang eer dat de jongen terug kwam met kaarsen en die aanstak. Alfred deed moeite om een stomme opmerking voor zich te houden, al was het maar zo simpel als een 'oh Arthur, wat romantisch van je ~ ' met een :'D-hoofd. Zijn grapjes kwamen nooit goed aan.
De jongen wankelde en viel bovenop Alfred, waardoor ze uiteindelijk beide op de salontafel vielen. Voor een moment zochten zijn ogen die van Arthur op, terwijl die overeind probeerde te krabbelen na een beetje onhandig zichzelf te hebben verontschuldigd. Alfred's handen bevonden zich snel genoeg in Arthur's nek, terwijl hij wat overeind kwam om bij Arthur te komen en zijn lippen op die van Arthur te plaatsen. Nog geen drie seconden later had hij door wat hij precies aan het doen was en lieten zijn handen los, waardoor hij ongeveer tien centimeter naar beneden viel op de salontafel en vanonder de jongen weg krabbelde. Hij trok de nek van zijn bomberjasje een beetje op zodat zijn gezicht minder zichtbaar was en fronste, niet eens merkend dat hij rood was aangekleurd.
"Je had gelijk, ik kan inderdaad beter verdomme je huis uit gaan." mompelde hij waarschijnlijk maar half hoorbaar, Arthur citerend met zijn "of ga verdomme mijn huis uit". Wat had hij nou weer allemaal gedaan? Dan was 't alleen nog hopen dat Arthur er de volgende dag gewoon niks meer vanaf wist. Hoe dronken was hij nou ook alweer? Had hij nog steeds geen antwoord op gehad.

Het bloed steeg naar zijn hoofd en met de seconde begon hij zich ongemakkelijker te voelen. Opeens ging de jongen onder hem wat naar boven, waardoor de afstand tussen hun weer kleiner werd. Hij zette zijn handen tegen de borstkas van de jongen en wou wat meer overeind gaan. Plotseling voelde hij handen in zijn nek en kwam de jongen dichterbij. What the..? Hun lippen raakten elkaar aan en Arthur’s ogen vielen dicht, waarna hij automatisch een zachte kreun van genot liet horen. Waarom zoende hij zijn vriend? Waarom voelde het zo prettig en wou hij zelfs meer? Hun lippen lieten elkaar los en een soortvan teleurstelling ging door hem heen. Hij wist echt niet meer wat hij aan het doen was. Het was allemaal zo verwarrend, vooral door de alcohol die hem liet verlangen naar meer. Oh god. Hij had echt niet meer de controle over zichzelf meer. De jongen onder hem krabbelde van de salontafel af en hijzelf beet op zijn lip, kreeg weer tranen in zijn ogen. Hij was toch geen emotioneel wijf dat ongesteld was geworden? Alsjeblieft niet!
"Je had gelijk, ik kan inderdaad beter verdomme je huis uit gaan." Maar.. Zonder dat hij er bij na dacht, stond hij op, draaide hij de jongen naar hem toe – wat vreemd genoeg nogal makkelijk was – en.. kuste hem..

Verward stond hij daar voor een moment eer dat hij naar voren stapte, maar werd tegengehouden door een hand. Die draaide hem om, waar hij vrij gewillig aan meewerkte. De blondharige jongen stond tegenover hem. Ietsjes korter, maar haast merkbaar. Onbewust sukkelde zijn hoofd wat meer in zijn jas, beschaamd voor zijn vorige actie. Hij kreeg niet veel tijd om erover na te denken, aangezien de jongen hem alweer kuste. Woah.
You know what's weird? This doesn't feel weird. Why does this feel right? I like it. BABY I LIKE IT. Lol. Oh Enrique Iglesias, you silly little mutt. I should really focus on this, shouldn't I? Nah. He's drunk. He doesn't know better. LOLOLOL. God I'm brilliant. Een korte kijk in Alfred's hoofd. Pure chaos. Chaos, you said? Discord. My Little Pony. OMG. That programma ruled like NOBODY'S BUSINESS. It's better than Dora. Dora was kind of scary. 'Cos then they would dance and Dora had scary hair. True story, bro. Wait. Why am I thinking about this? The guy lingering on my lips is kinda important. Yeah. But I don't really want to focus on it. Waarom zou hij erop willen focussen? Die band tussen hun zou nooit meer hetzelfde zijn, zelfs niet als Arthur de volgende dag niks meer wist. Hoe lang zoende ze nou? Het voelde lang. Was het lang? Vast wel. God. Alles in zijn hoofd liep over in eeuwige chaos. Zijn handen waren rond de jongen zijn taille gegleden en hielden hem vast, hoewel hij niet wist wat hij allemaal aan het doen was. De jongen die hij normaal altijd als een oudere broer had ervaren, hing nu aan zijn lippen. It's all so messed up.

Zijn ene hand zat in het haar van de jongen en de ander had zich om hem heen gekruld. Het voelde raar, heel raar. Het klopte gewoon niet, maar aan de andere kant hoorde het gewoon. Wacht.. nee.. dat was niet waar. Maar wat was dan wel waar? Er ging een huivering door hem heen en hij begon wat duizeliger te worden, waardoor hij zich meer aan Alfred vast hield en tegen hem aan leunde. Waarom deed hij dit in godsnaam? Waarom kon hij niet helder nadenken over dit soort dingen? Zou hij er zich de volgende dag nog iets van herinneren? Zoveel vragen.. Twee handen waren rond zijn taille gekleurd, ondersteunden hem een beetje. Waarom hield hij zich in? De kus stopte terwijl hij even wat op adem wou komen. Hij liet de jongen los en pakte voorzichtig zijn handen.
“Ga niet weg,” fluisterde hij zachtjes. Waarom niet? Waarom wou hij de jongen niet weg? Waarom zei hij het gewoon zonder na te denken? De alcohol leek een hele andere hij in zichzelf gezet te hebben. Vreemd. Hij trok de jongen zachtjes mee, naar de bank toe. “Blijf, alsjeblieft?”

Facepalm. Waarom dacht hij aan Dora tijdens het zoenen? En aan My Little Ponies? Waar ging het toch heen met hem? Waarschijnlijk omdat hij er niet aan wou denken dat hij in feite met zijn oudere broer stond te lebberen. Toegegeven, ze kwamen uit andere families en hadden elkaar al een hele lange tijd niet gezien, maar toch. Het gevoel minderde daardoor niet. En nog erger, hij was toch hetero? Zijn hele bestaan was ene leugen, haha. Ach. Hij gaf niet om Arthur omdat het een jongen was, hij gaf om Arthur omdat 't Arthur was. Hoe vaker je die naam zei, hoe raarder 't klonk.. In feite gold 'tzelfde voor Alfred.
"Ga niet weg," fluisterde de jongen zijn stem, nadat zijn handen beet waren gepakt. Zijn blauwe ogen keken van zijn handen weer naar de jongen, die hem mee trok naar de bank. Zachtjes dan, hea. Hij liet zich ook nogal meetrekken, aangezien hij nogal in de war was door alles. "Blijf, alsjeblieft?" vroeg de jongen, nadat Alfred geen antwoord had gegeven. Oh ja, mocht misschien ook nog. De manier waarop de jongen het vroeg, klonk verbazend bedelend. Waarschijnlijk alleen omdat ie niet bij zinnen was.
"Nee, nee, ik ga niet." zei hij zachtjes, nog een beetje verbaasd door alles. Hij wist niet eens meer wat hij wou. Hij plofte neer op de bank en trok Arthur daarbij op zijn schoot, aangezien hij zijn handen nog vast had. Die lieten echter los toen de jongen bovenop hem zat. Zijn hand kroop weer langzaam in Arthur's hals, waarna hij zijn lippen weer op die van de jongen plaatste. Vergeet het ook maar. Als hij die vriendschap ging verpesten, wou hij het nog goed doen ook.

Een vreselijke hoofdpijn wekte hem uit zijn slaap, gevolgd door misselijkheid. Zijn hoofd bonkte als een gek en hij moest moeite doen om niet in zijn slaapkamer over te geven. Gelukkig ging de misselijkheid al snel voorbij en moeizaam opende hij zijn ogen. Het licht was nogal fel, waardoor hij in zijn ogen wreef. Wat was er in godsnaam allemaal gebeurd? Arthur wou op staan, maar twee armen die om zijn middel gekruld waren zaten in de weg.
“Laat me los!” gromde hij half wakker en uiteindelijk verslapten de armen een beetje, waardoor hij op kon staan. Hij trok zijn onderbroek en een shirt aan, waarna hij de kamer uit liep, richting de keuken. Nu hij stond begon zijn hoofd nog meer pijn te doen. Met een trillende hand haalde hij een glas uit de kast vandaan en wat pijnstillers. Zijn benen voelden zwakjes aan en hij kon er niet goed meer op staan. Om te zwijgen over zijn kont.. Hij deed wat water in het glas en nam de pijnstillers in, waarna hij ze weg dronk. Ughe.. Nu kon hij beter thee zetten als hij hier toch was. Hij zette het glas aan de kant en pakte een van zijn vele theemokken. Arthur zette de waterkoker aan en ging met een hand door zijn haar. Ughe, hij had echt een hevige kater te pakken. Het duurde niet lang voordat de thee klaar was en hij schonk het water in de mok. Hij begon er alvast van te drinken, vergat om er een theezakje in te doen en die te laten weken, zodat de thee ook wat minder heet was. Bijna liet hij de mok vallen, aangezien het water gewoon veel te heet en smaakloos was. Gatver. Hij gooide de mok leeg in de gootsteen en liep weer naar zijn kamer.
Toen hij zijn slaapkamer in liep, voelde het alsof hij opeens klaar wakker was. Zijn ogen staarden naar de jongen die de helft van zijn bed bezette. Dus daarom voelde hij armen om zich.. heen.. Wacht eens even! Het klopte gewoon niet! Zijn blik ging de kamer rond en bleef hangen op een paar rondslingerende tissues, kledingstukken die her en der verspreidt waren.. Pas toen besefte hij dat hij gewoon het shirt had aan getrokken van Alfred. En hoezo was hij naakt toen hij wakker was?! Hij sliep nooit naakt! Pas toen kreeg hij een vermoeden waar hij hartstikke misselijk van werd.
“Wat doe jij in godsnaam hier?!” Hopelijk was alles gewoon één groot misverstand.. Met grote ogen staarde hij naar de jongen en hij kon zelfs voelen dat het bloed uit zijn hoofd wegtrok. Zijn benen trilden, konden het vele gewicht en de duizeligheid niet meer aan en hij zakte op zijn knieën op de grond.. Oh god..

"Laat me los!" riep een stem op grommerige toon. Alfred opende zijn ogen vermoeid terwijl zijn armen langs de jongen zijn lichaam gleden en hij met een plof weer op bed belandde. Hij zag nog net Arthur's kont verdwijnen, eer dat hij zich omdraaide in bed. "Ook goedemorgen." Hij sloot zijn ogen en besloot om vrolijk verder te slapen, nog vermoeid door 't neuken van gisteren. Het geluid van de waterkoker was hoorbaar, waardoor hij kort gniffelde. Die rare Brit ook weer. Alfred droeg - in tegenstelling tot de jongen - wel een boxershort, maar enkel omdat hij rond vier uur 's ochtends honger had gekregen en door het huis had gesloft met een zaklantaarn omdat hij overdreven bang was voor het paranormale.
Maar dat was ook gewoon creepy. Had je hem moeten zien freaken toen hij Paranormal Activity twee keek. Drie had hij nog niet gezien, maar dat zou ook wel komen. En toen hij Amnesia speelde. Ook een levenslang trauma hoor. Je hoorde allemaal enge geluiden en dan zag je opeens zo'n fucking Servant die voor je kop verscheen en je helemaal doodsloeg. Echt. 'T was niet normaal te noemen.
"Wat doe jij in godsnaam hier?!" werd er vervolgens luid geroepen. Alfred kwam vermoeid overeind. Zijn haar dat door de war en zijn bril lag ergens op een nachtkastje. Het rook nog gewoon naar seks in de kamer. Nasty hoor. Een beetje hulpeloos tastte hij in het rond, tot hij zijn bril vond. Hij zette het op zijn neus en zijn blik werd weer duidelijk. Hij zag de jongen met zijn knieën op de grond vallen en draaide zijn hoofd enkele graden, alsof hij een hond was of zo. Hij gooide de dekens van zich af en kwam overeind, waarna hij half omviel en met zijn handen tegen de muur belandde.
"Oeps." zei hij lacherig, waarna hij zichzelf wat overeind hielp en herstelde. Hij had in de ochtend altijd last van dat soort dingen. De jongen zat daar nogal verslagen en Alfred legde de link niet. Hij liep langs de jongen en ging met een hand door Arthur's haar terwijl hij langs liep, tot hij bij de koelkast kwam. Hij opende het en staarde er een beetje verslagen in. Allemaal van.. Arthur's kookkunsten of zo. Eigenlijk had hij Arthur's smaak een beetje overgenomen en kon hij dus tegen vrijwel alles.
"Ik kwam hier gisteren. Je was dronken en je wou niet dat ik weg ging." meldde hij rustig, terwijl zijn hand in de koelkast graaide. Goed, hij boog het verhaal nogal om alsof Arthur de eerste zet had gemaakt. Maar dat hoefde hij toch nooit te weten? Hmpf. Hij graaide een beetje verder en vond uiteindelijk restanten van een andere avond. "Eet je dit nog op?"

Hij keek naar de jongen die overeind kwam, wachtte op het antwoord dat het een misverstand was. Het bleef stil terwijl Alfred zijn bril pakte. Arthur zag hoe de jongen overeind kwam en bij het opstaan meteen al tegen een muur aanbotste. Nogal ongeduldig plukte hij aan een los draadje dat aan zijn onderbroek zat.
"Oeps." Zijn gezicht vertrok. Het leek net alsof de jongen dronken was. Het enige dat hij wou is een antwoord, geen idioot die niet eens op zijn benen kon staan. Eigenlijk was hij dat zelf ook - aangezien hij zich door het gedoe met Alfred nogal een idioot vond. De jongen liep langs hem heen. Een hand ging door zijn haar en bijna sloot hij zijn ogen even. Nee, sterk blijven. Hij stond op en liep naar de keuken, waar hij hem rondneuzend in zijn koelkast aantrof. Voorspelbaar. "Ik kwam hier gisteren. Je was dronken en je wou niet dat ik weg ging." Dus hij was dronken geworden door het gezellige momentje met zijn vrienden.. En op een of andere manier was Alfred er en wou hij hem niet weg hebben? Oké... Toch voelde het hele verhaal nog incompleet.
"Vertel me alles," zei hij bloed serieus. Geen reactie. 
"Eet je dit nog op?" Bijna begon hij boos te worden.
"Aargh... Dan niet hoor!" Hij liep weer naar zijn slaapkamer en gooide het shirt dat hij aan had ergens in een hoekje. Hij dook onder de dekens, perongeluk net de kant waar Alfred had gelegen. Het rook helemaal naar hem, niet bepaald handig. 

Alfred had Arthur's woorden wel gehoord, maar had besloten om er totaal geen aandacht aan te schenken. Typisch weer iets voor hem, dat vermijden van confrontatie. Arthur liet een gefrustreerd geluidje horen, gevolgd door een boze 'dan niet hoor'. Inderdaad, dan niet... Die gozer droeg toevallig wel zijn T-shirt. Zoete wraak, kuch kuch. Ach, hij propte het doosje met vreten weer in de koelkast, waarna hij naar Arthur's slaapkamer liep. Hij ontdekte zijn T-shirt die in de hoek gesmeten was en twijfelde of hij zijn enorm coole sixpack moest verbergen of niet, maar besloot uiteindelijk gewoon naast Arthur op bed te ploffen. Nou ja, na de lakens van bed te hebben gerukt. Hij porde met zijn vinger tegen de jongen zijn wang, met een :c hoofd.nZijn blonde haren zaten nog steeds qarrig door mekaar, maar eigenlijk was hij al lang blij dat hij zijn bril op het einde van zijn smoel had zitten.
"Wat valt er te vertellen dat je nog niet al weet?" vroeg Alfred vervolgens. Misschien dat de jongen wel wist wat er was gebeurd, maar het niet wou geloven. Viel nu anders weinig aan te veranderen. Maar goed, als Arthur moest weten hoe en wat, kon hij dat ook wel uitleggen. Op zijn veranderde versie, vanzelfsprekend.
"Mkay. Ik kwam hierheen met nieuws, jij pissig. Vervolgens begon je te huilen omdat ik je van streek maakte, waarna je me knuffelde. Toen viel de elektriciteit uit en zette we kaarsen aan. " begon hij. Natuurlijk zou hij het stuk dat hij begon er gewoon uit laten. "Dus ik besloot weg te gaan en jij besloot om jouw bek op de mijne te plakken. En van 't een kwam 't ander..." Zo. Uitleg gedaan. Heel erg aangepast was 't nou ook weer niet. Hij gaf de kaarsen de schuld. Evil klote dingen die ze waren.
Hmpf. Wat zouden zijn ouders wel niet denken? Z'n ma was nog in shock door zijn 5.3 op zijn economie proefwerk, waar hij stiekem wel trots op was. Waarschijnlijk werd hij onterfd. Had hij een meisje zwanger gemaakt en zijn lul in z'n soort van beste vriend z'n kont lopen douwen. 'T zou nog eens een boeiend gesprek kunnen worden.

Er klonken voetstappen en vlak daarna werden de dekens van hem afgerukt. Arthur kroop ineen en trok de dekens terug over zich heen toen een vinger in zijn wang porde. Wat moest de jongen van hem? Hij was nu al genoeg getraumatiseerd.
"Wat valt er te vertellen dat je nog niet al weet?" Hij draaide zich om en kromp zo ver mogelijk ineen in de dekens. Hij wou het niet meer weten, echt niet meer. "Mkay. Ik kwam hierheen met nieuws, jij pissig. Vervolgens begon je te huilen omdat ik je van streek maakte, waarna je me knuffelde. Toen viel de elektriciteit uit en zette we kaarsen aan." Het bloed trok uit zijn gezicht. Hij wou het niet meer weten! "Dus ik besloot weg te gaan en jij besloot om jouw bek op de mijne te plakken. En van 't een kwam 't ander..." Nu werd zijn gezicht knalrood. Gelukkig was hij met zijn rug naar de jongen toe gekeerd.
“Waarom ging je niet weg?” fluisterde hij zachtjes en moeizaam. Waarom hadden ze seks gehad als ze elkaar niet eens leuk vonden? Nou.. Daar begon hij ook al aan te twijfelen.. Hij sloot zijn ogen en een huivering ging over zijn rug heen. Het was allemaal zo verwarrend en traumatiserend. Hoe lang zou het duren voordat hij hier over heen was? Vast heel lang..