getting drunk again

De jongen had zijn rug naar Alfred toegekeerd, die zelf gewoon op zijn rug ging liggen en naar het plafond staarde. "Waarom ging je niet weg?" werd hem gevraagd. Ja oke, hij kon er ook weinig aan doen. Nee, dat was niet waar. 'T was gewoon een moment zwakte. Alfred kwam wat overeind zodat hij op zijn knieën zat en net de zijkant van Arthur's gezicht kon zien, al viel er weinig te ontdekken. Waarom was 't eigenlijk zo moeilijk? Waarom liet hij zich vertellen door andere mensen hoe het moest zijn? Hij wou zich helemaal niet laten censureren en ook niet gehersenspoeld worden door hun propaganda. Arthur leefde een beetje zijn eigen leven en hij kon de jongen niet dwingen om hem al zijn tijd te geven, al wou hij dat het gewoon makkelijker was zoals vroeger. Of gisteren.. Hij baalde ervan dat al die klote problemen in zijn weg kwamen.
"Weet ik niet." sputterde hij. Hij wou niet toegeven dat hij misschien zelf ook enige troost nodig had door het nieuws van Natalia, maar toch. "Omdat het me niet precies boeit wat we doen, al zijn we zelfs aan 't bekvechten." mompelde hij, een beetje vast in zijn eigen wereldje. Het deed hem weinig wat ze aan het doen waren, als ze maar samen waren. Hij liet zich naar het uiteinde van het bed vallen - op zijn zij - en lag daar voor een moment.
"Waarom wacht je op iemand die je vertelt hoe jouw leven eruit moet zien?" Hij wist niet precies wat de deal was met Arthur, maar hij wist dat hij wel uit had gezocht hoe het zijne eruit moest zien en God had hem niet uitgelegd dat hij alle dromen moest verspillen. But hey. I won't tell anybody how you turn my world around. I won't tell anyone how your voice is my favorite sound. They want to push me down and they want to see you fall down.

De dekens waren warm, misschien wel een beetje té warm. De duizeligheid nam wat toe en hij trok de dekens een beetje van zich had. Arthur kromp ineen toen er een steek door zijn hoofd ging. Stomme kater.. Naast hem voelde hij hoe de jongen overeind kwam. Het voelde nog steeds raar dat hij geneukt had met zijn beste vriend. Zoiets kwam niet elke dag voor. Aan de ene kant was het ook nogal onhandig dat hij er niks van wist, maar aan de andere kant wou hij er niks van weten. Hij wist niet eens of hij hem wel moest geloven, maar zijn zere kont wel.
"Weet ik niet." Klonk er. "Omdat het me niet precies boeit wat we doen, al zijn we zelfs aan 't bekvechten."
“Dus toen ging je maar dat doen omdat je niks anders wist en je er de kans voor had. Voor de lol,” concludeerde hij zachtjes. Hij snapte de redenering van de jongen niet. Dus hij deed het gewoon voor de lol? Wow, nu voelde hij zich misbruikt. Heel erg misbruikt..
"Waarom wacht je op iemand die je vertelt hoe jouw leven eruit moet zien?" Nu snapte hij de vragen van Alfred eens meer.
“Weet ik veel,” mompelde hij zachtjes. Nee, hij kon er niet aan wennen dat hij gewoon serieus-.. Waarom dacht hij er steeds aan? Hij was gewoon gebruikt, punt. Dat betekende een vriend minder. Op een of andere manier begon hij zich door die laatste gedachte nogal in de steek gelaten voelen en kreeg hij een lichte dejavu. Voelde hij zich gister ook zo? Niet aan denken.. Niet aan denken.. Toch construeerde zijn gedachtes een beeld van hoe het de vorige avond uit moeten hebben gezien. Maar hij wist niet eens hoe hij deed als hij dronken was. En waarom had hij de jongen in godsnaam gezoend? Had hij dat eigenlijk wel of zei Alfred maar wat? Er ontsnapte een zachte kreun van pijn toen zijn hoofd nog meer zeer begon te doen en hij zich weer misselijk begon te voelen. Moeizaam stond hij overeind en een schok ging door hem heen, waarna hij half struikelend naar de wc rende. Zijn hele maaginhoud vond zich uiteindelijk een weg naar buiten en allemaal vloeken verlieten zijn mond. Gatver. Hij spoelde de wc door toen hij zijn mond met wcpapier had schoongemaakt en wankelde een beetje naar de keuken, waar hij met moeite een glas in schonk en zijn mond spoelde. Het liefst wou hij gewoon in bed blijven liggen.

"Dus toen ging je maar dat doen omdat je niks anders wist en je er de kans voor had. Voor de lol." Negeer. Negeer. Negeer. Negeer. Negeer. Negeer. Negeer. Negeer. Met moeite wist hij het van zich af te zetten, liet de jongen dus maar geloven dat hij het deed zonder er ook maar voor een moment bij na te denken.
"Weet ik veel." En dat moest een dokter worden? Konden ze lang wachten. Terwijl het bed kraakte omdat Arthur bewoog, opende Alfred zijn ogen weer en zag hij de jongen naar de wc struikelen. Al snel klonken er kotsgeluiden, waardoor Alfred de dekens over zich heen gooide en probeerde die te blokkeren. Dat was nou echt iets waar hij totaal niet tegen kon. Als hij wist dat iemand aan het kotsen was. Like, omg, ieuwl. Ieuwl. Ieuwl. Ieuwl. Ieuwl. Ieuwl.
I wonder what caused him to have such a low self-esteem about himself? Prolly 'cos he had every-fucking-thing in the world. Anyways, how did all this shit turn out to be my fault? Pretty sure I wanted to leave and he came on to me! That dick. The dickiest dick. WHAT THE DICKERY. God. Tam tam tam.. Random theme song.. Whistle whistle. Nobody said it was easy ~ Okay. Why can't I even sing in my head? Fu. Nee, zijn gedachten sloegen nooit ergens op. Ze begonnen wel serieus en dan kwam er een woord dat iets in zijn hoofd afzette waardoor hij random dingen ging denken die niet meer sloegen op alles wat om hem heen gebeurde. No way dat hij naar Arthur toe ging. Hij bleef wel liggen.

Zijn benen trilden en hij ging op de grond zitten tegen de keukenkastjes aan. Het was nog steeds een raar idee dat hij en Alfred samen die vorige avond-.. Ughe, hij moest stoppen om er aan te denken. Maar hoe zou het tussen hun verder gaan? Zou hun vriendschap uit elkaar groeien? Er ontstonden tranen in zijn ogen. Op een of andere manier haatte hij het idee dat ze nooit meer vrienden zouden zijn, al was het maar voor even. Ze waren samen de grote en de kleine, de zwakke en de sterke... Batman en Robin? Oké, dat klonk nogal vaag.
Na wat gepiekerd te hebben, besloot hij om zijn tanden te poetsen en weer het bed in te duiken. Pas toen hij weer in de deuropening van zijn slaapkamer stond, herinnerde hij zich weer dat Alfred er nog was. Straks dan deed de jongen iets bij hem als hij sliep.. Er gingen huiveringen door hem heen, maar hij kalmeerde een beetje door het zien van de slapende jongen die er nogal schattig uit zag. Hij knielde bij het bed neer en ging zachtjes met zijn hand door het blonde haar heen, deed voorzichtig de bril van de jongen zijn neus af en deed die op het nachtkastje. D’aww.. Hij beet op zijn lip en kwam weer wat overeind, zette een paar stappen naar achter. Waarom vertrouwde hij opeens zijn beste vriend niet meer. Hij liep om het bed heen en ging aan de andere kant op het bed zitten, met opgetrokken knieën waar hij zijn armen om heen geslagen had. Dan maar zo.

Alfred hoorde Arthur niet meer heel duidelijk rond rommelen, dus hij bleef relaxed in bed liggen. Langzaam maar zeker sukkelde hij weer in slaap, iets wat ongewoon was voor hem. Hij was vergeten zijn bril af te doen, maar merkte niet dat Arthur die in veiligheid bracht toen hij sliep. Verder merkte hij niks van de jongen zijn aanwezigheid, of afwezigheid. Wist hij veel. Hij lag alleen door het bed te rollen enzo.

Langzaam opende zijn ogen zich weer, maar 't was nogal wazig allemaal. Hoe.. Oh kut, z'n bril. Hij begon een beetje te tasten met zijn hand, tot hij bij het nachtkastje kwam en hij het uiteindelijk daarop vond. Hij wist het ding op zijn neus te plaatsen, waarna alles weer scherp werd. Er lag een blonde jongen half bovenop hem, die hij zachtjes van zich af duwde. Nou ja, eigenlijk gleed hij zelf juist van onder de jongen vandaan. Hij had echter niet door dat hij van het bed af kwam en pleurde op de grond, maar Arthur lag gelukkig nog op bed. Klagerig stond hij op en hinkte hij door naar de woonkamer. Uiteindelijk viel zijn val enorm mee, maar hij deed graag dramatisch.

[beetje kort. D: Ik ben admin. Ik kan alles. XD]

Halfwakker voelde hij hoe een sixpack onder zijn wang verschoof. Door het bewegen waren de harde buikspieren veel duidelijker geworden. Sinds wanneer was Alfred zo gespierd? En waarom was hij in godsnaam in slaap gevallen? Hoe laat was het eigenlijk wel? Een protesterende kreun klonk er toen zijn hoofd op het matras belandde. Het lag net zo lekker.. Er klonk een andere bonk, gevolgd door wat gemopper wat onverstaanbaar was en onregelmatige voetstappen die weg liepen. Het bleef vervolgens stil, waardoor hij weer wat in slaap dommelde.

Doordat de dekens half op hem lagen, werd hij al snel wakker van kou die zijn ontblote bovenlichaam liet rillen. Waarschijnlijk stond de verwarming nog niet zo goed aan, wat hij elke ochtend deed. Man, wat was het koud zeg. Met moeite trok hij de dekens over zich heen, die ook koud waren. Verdomme, moest hem weer overkomen. Hij stond op en kleedde zich aan, waarna hij naar de keuken slofte. Hij maakte wat thee en slofte naar de woonkamer toen hij klaar, waar hij Alfred zag zitten op de bank, tv kijkend. Zonder iets te zeggen ging hij op de andere bank zitten met opgetrokken knieën waar hij zegmaar half op zat. Hij nam een slok van de thee en rilde toen de warme thee door zijn slokdarm ging. Hij wierp een blik op de tv en nam nog een slok.

Uit verveling plofte Alfred neer op de bank en ging hij opzoek naar de afstandsbediening. Beter dat hij zachtjes televisie ging kijken en Arthur met rust liet. Die gozer was toch nogal messed up. Hij had zijn spijkerbroek bij zijn half-omval momentje ook alweer aangedaan, eer dat hij daar zat. Zijn T-shirt was kwijt, maar dat kwam omdat Arthur hem ergens heen had gegooid of zo. Die vond ie wel weer.
Hij was al lang blij dat het niet zijn broek was die verdwenen was. Dan liet hij de hele dag in zijn boxers. Nou ja, dat vond hij ook niet erg.. Haha. Hij miste zijn gitaar. Fuck. Hij had niet voor z'n examens geleerd. Nou ja, die waren toch nog.. redelijk ver weg. Niet echt. Maar ze waren ook niet op maandag of zo, dus kwam wel goed. Bovendien was hij goed genoeg in af kijken, iets wat zijn buurman of buurvrouw niet altijd even geweldig vond. Was 't ook nog eens raak als hij naast zo'n dom wicht zat of zo. Dat wou ook nog wel eens voorkomen.
"Goeie.. middag." Arthur slofte langs het scherm en ging op een andere bank zitten. Jammer maar helaas. De jongen was wel al helemaal aangekleed en had thee gemaakt - waar hij Alfred niks van aangeboden had. Och, wel. Niet alsof hij het had gewild. Hij staarde afwezig naar het beeldscherm, niet heel veel malend om de stilte die er tussen de twee zat. Alles wat hij zei ving Arthur toch maar weer verkeerd op.

De thee was zo warm dat de rest van zijn lichaam gewoon rillingen kreeg. Op tv was een of ander sportnieuws bezig wat hem weinig boeide. Hij speelde liever viool van voetbal. Voetbal was zo ruig en vies. Viool spelen was ook veel simpeler.
Zijn blik ging even naar Alfred die op de andere bank zat en moeizaam slikte hij toen hij hem grondig bestudeerde. Wow, echt gespierd. En hij zat ook nog zonder shirt.. Arthur liep weg, om vervolgens terug te komen met het shirt van de jongen. Hij gooide het zachtjes naar hem toe en ging weer op de bank zeggen.
"Trek nou maar aan, straks krijg je het koud," zei hij zachtjes. Hijzelf had een warme trui aan, die een beetje te groot was maar wel lekker zat. En een beetje lekker warm was. 

Geboeid staarde Alfred naar het nieuws over sport. Typisch, eigenlijk. Hij merkte niet eens dat het de jongen niks boeide, aangezien hij eigenlijk gewoon zwaar verslaafd was aan.. vrijwel alles. Maar 't ging nou over sport. Soort van belangrijk of zo. De jongen verdween uit het zicht, maar de enige reden dat hij dat merkte was omdat hij voor de televisie langs liep. En hij was weer in trans.
Pas toen er een T-shirt naar hem toe werd gegooid, wekte hij een beetje op. Hij pakte het ding en staarde er even naar. Oh, 't was de zijne. Mooi. "Trek nou maar aan, straks krijg je het koud." meldde Arthur's stem. Dat die jongen het nou zo snel koud had. Pussy. Tss.
"Maar ik ben heet." zei hij met een ;o-hoofd. Al gauw verscheen er een brede grijns rond zijn mond en was er een wat ademloze gelach. Haha. Wat was hij grappig. Heet. IJdel momentje, haha. "Grapje, grapje. Ik doe 't wel aan." meldde hij en trok het ding over zijn hoofd. Vervolgens staarde hij weer naar het scherm. Hij was voorover geleund en zijn ellebogen rustte op zijn knieën, terwijl hij weer in trans raakte door de televisie. Best grappig dat ze nou soort van deden alsof er nauwelijks wat gebeurd was. Slapen had blijkbaar geholpen. Was 't natuurlijk hopen dat hij niet te vroeg had gejuigd.

Inplaats van om te zitten, ging hij gewoon helemaal op de bank liggen. Hij had lekker veel ruimte, dus moest hij er maar eens gebruik van maken. Zijn vingers wreven over zijn slapen heen, er van overtuigd dat dat de stekende hoofdpijn zou verminderen. Die pijnstillers leken nu al uitgewerkt te zijn. Hoe laat was het eigenlijk nog wel? Zijn half open ogen zochten naar een klok, maar hij werd afgeleid door de stem van zijn vriend. Geen idee of hij nog een vriend was, na het accident..
"Maar ik ben heet." Hij rolde met zijn ogen. De enige reden waarom hij de jongen het shirt gaf, was omdat hij anders serieus werd afgeleid door die spieren van hem. Die waren gewoon huge! Geen wonder dat zijn kont ook zo’n zeer deed.. "Grapje, grapje. Ik doe 't wel aan." Er ontsnapte een geïrriteerde zucht uit zijn mond, maar hield zijn commentaar voor zich. Kon de jongen iets minder flauwe humor vertonen nu hij traumatisch in shock was en een kater had? Nee dus. Er ging een rilling door hem heen toen hij het kouder begon te krijgen, ondanks dat zijn trui toch wel een beetje warm zat. Stomme verwarming, maar hij had geen zin om te lopen omdat hij net zo lekker lag. En aan Alfred vragen zat er ook niet in. Hij haatte Alfred nu een beetje – misschien wel meer – en als hij het aan hem vroeg zou dat een teken van enige zwakte zijn. Grom.

"Alleen jij krijgt het voor mekaar om het begin december zo bloedheet te maken, hoor.." zei Alfred klagerig, omdat het warm was met 't shirt. Hoe kon de jongen een trui aan hebben? Waarschijnlijk had de jongen niet zoveel isolatie als Alfred. Hij was immers spierloos en vetloos; had ie gisteren wel bewezen. En Alfred was wel gespierd. Had hij ook vet ...? Noes. Noes. Noes. Noes. Noes. Noes. Panische aanval. Hij moest meteen sporten. Ja. T moest. Hij stond op en plofte op zijn knieen neer naast de bank waar Arthur op zat. Hij deed zijn hand op de jongen zijn rug (ervanuitgaande dat Arthur op zijn buik lag, anders negeer je 't) om zijn aandacht te trekken.
"Ik weet dat je me nu even niet uit kan staan, maar laat me bewijzen dat ik je niet gebruikt heb." begon Alfred zijn verhaal. Hij was er zeker van dat hij Arthur kon overtuigen dat hij niet de ergste was. Hoewel de jongen natuurlijk niet veel vertrouwen in hem had door het incident in het verleden. "Laat me je mee uit nemen. Negen uur 's avonds, morgen. Ik haal je op. Whatcha say?" vroeg hij vervolgens. De glimlach rond zijn mond was meer dan hoopvol te noemen en zijn blauwe ogen zochten contact met Arthur. Hij wist precies wat hij wou doen. Hij wist daarom ook dat ze redelijk laat in de avond moesten gaan, waar hij ook zijn redenen voor had. Het kon nog best romantisch worden allemaal. Als alles volgens plan ging. Langzaam kwamen meer en meer ideeen in hem op. T was spannend, oeh oeh oeh.
Eigenlijk wou hij dat Arthur gewoon ja zei en hij naar de sportschool kon rennen. Hij werd al panisch bij de gedachte dat hij overgewicht had. Dikheid. Obesitas. Vetrollen. Hij walgde van zichzelf. Sportschool, Arthur, sportschool, Arthur, sportschool. AAAAAAAAAH.

Hij had zich op zijn zij gedraaid, met zijn rug naar de rest van de kamer toe. Ughe, zo hoefde hij Alfred niet te zien als die zijn shirt weer uit zou doen. Waarom had hij daar niet aan gedacht?
"Alleen jij krijgt het voor mekaar om het begin december zo bloedheet te maken, hoor.." Er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht, maar die verdween al snel. Oké, zo grappig was het ook niet. Waarom lachte hij dan? Opeens voelde hij een hand op zijn rug, waardoor er rillingen door hem heen gingen en hij zich een beetje omdraaide op zijn rug. "Ik weet dat je me nu even niet uit kan staan, maar laat me bewijzen dat ik je niet gebruikt heb." Hij snoof zachtjes. Hoe dan? "Laat me je mee uit nemen. Negen uur 's avonds, morgen. Ik haal je op. Whatcha say?" Eh.. Hij wierp een blik op de jongen, maar keek toen weer weg.
“Kay hoor,” zei hij zachtjes. Waarom niet? Zo erg kon het toch ook niet zijn? Misschien wel.. Hij wist niet eens waar ze heen zouden gaan en wat de jongen in zijn hoofd had. Hij ging hem toch niet volzuipen om alleen maar seks te hebben, nietwaar? Want dat zou nogal vreselijk zijn..