I miss you

Delilah keek uit over de diepblauwe zee. Ze zuchtte. Een half jaar geleden was haar grote liefde, Julius, overleden. Delilah kon het nog steeds niet verwerken. Zonder Julius wilde ze niet verder leven. Hij was de liefde van haar leven! Ze zou nooit meer van een andere jongen kunnen houden, nooit meer. Er blies een koude oostenwind in Delilah's bleke gezicht. Ze liet een traan vallen. De traan viel naar beneden en viel in het mulle zeezand. 'Waarom heb je me verlaten?' riep Delilah in de wind. Ze ging zitten in het zand. Delilah sloeg haar armen om haar heen en begon te huilen. Al het verdriet van de afgelopen maanden kwam in één keer eruit. Ze keek lusteloos voor haar uit. Delilah hoorde niks meer, alles om haar heen leek voorbij te gaan zonder dat ze er erg in had. Wat maakte dit leven haar nog uit? Julius was toch dood! Delilah ging liggen in het zand en legde één arm onder haar hoofd, zodat ze erop kon steunen. Ze keek naar de helderblauwe lucht. Wolken dreven voorbij. 'Ik mis je, Julius.' zei Delilah. Ze viel langzaam in slaap.

Het was heel licht. Delilah keek om haar heen. Waar was ze? Opeens zag ze Julius staan. 'Julius!' riep Delilah. Ze rende naar hem toe en vleide zich in zijn armen. ze keek op, zodat ze zijn gezicht kon zien. 'Ik mis je.' zei ze zacht. 'Ik jou ook, Delilah.' antwoordde Julius. Delilah ging op haar tenen staan, zodat ze hem kon kussen. Julius drukte zijn zachte lippen op de hare. Delilah genoot hier vol overgave van. Duurt dit maar voor eeuwig, dacht ze. Opeens was Julius weg en was ze alleen. 'Julius?' riep Delilah. Delilah viel in een zwart gat.

Delilah schrok wakker. Ze keek geschrokken om haar heen. Het was maar een droom, dacht ze. Ze ging weer liggen en ze keek omhoog naar de inmiddels paarsblauwe lucht. Zou ze ooit nog gelukkig worden?

Een glimlach verscheen op haar gezicht, vandaag was het weer nog best goed, en het was dus heerlijk om buiten rond te hangen, en zeker om naar het strand te gaan. Dan kon ze misschien ook wat mensen ontmoeten, want ja, ze moest toch echt wel wat vrienden maken, ze was hier al lang genoeg. Gisteren was niet echt de leukste dag geweest, haar vader was thuisgekomen met een slechter humeur, en Ever was dus maar snel naar haar kamer gegaan, dan hoefde ze hem niet te zien, en voorkwam ze problemen. Waarschijnlijk was haar vader uit de bar gegooid of zo, Ever haar vader kon namelijk wel eens een keertje te veel drinken, en ja, dat was niet echt iets wat mensen leuk vonden. Hij heeft drankproblemen, dat weet ze, maar ze zorgt voor hem, doet boodschappen, zorgt dat het huis netjes blijft, en houdt het geld bij, zodat het niet opeens weg is. Als haar vader dreigt ontslagen te worden, omdat hij een kater heeft en niet uit zijn bed komt om te gaan werken, dan zorgt ze dat hij toch naar zijn werk gaat, en dat hij er dan zo goed mogelijk bij staat. Ze geeft werkelijk enorm veel om haar vader, maar af en toe, is ze bang voor hem, als hij chagrijnig thuiskomt, of dronken, en hij kwaad is. Dan maakt ze zich klein, en zorgt ze dat ze niet in de weg staat, en niks verkeerd doet. Maar soms, dan helpt het niks, net zoals gisteren, later op de avond, haar vader riep haar uit bed, dus ja, ze luisterde maar, hij was kwaad omdat ze zogenaamd te veel boodschappen had gedaan, en te veel geld had op gemaakt. Niet dat dat waar was, maar dat gaf hij dan weer niet toe. Haar schouder doet wel nog wat pijn, maar het was grotendeels voorbij met een goede nachtrust. Toch stond er een glimlach op haar mond, deels door het goede weer, maar ook grotendeels doordat haar vader vandaag vroeg was opgestaan, en de dingen had gedaan die zij normaal deed, natuurlijk, hier en daar waren wel wat dingetjes mis, maar het ging om het gebaar. Hiermee wou hij dus sorry zeggen voor gisteren, en ja, dat deed haar goed. Ze keek eens achterom, haar roze vlechten vlogen een stukje de lucht in en ze liep weer verder. Eenmaal bij het strand aangekomen merkte hij dat er niet veel mensen aanwezig waren, er waren wat jongens, die een beetje stoer aan het doen waren, en wat oudere mensen, die hier minder kwamen dan jongeren. En er was een meisje, wat daar lag, maar, ze zag er nogal, tja, niet blij uit. Ever begon te lopen en bij het meisje zei ze ‘Boe!’ het was net pop dat moment dat het meisje wakker schrok en dus een erg geschrokken lik liet zien. Ever lachte een beetje ‘Ben ik zo eng?’ vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Ze ging zitten in het zand en keek naar het meisje, het zou wel leuk zijn kon ze wat vrienden maken hier. ‘Ik ben Ever, en jij?’ vroeg ze, met een overenthousiaste energie die rond haar hing. Het was duidelijk te merken, en ja hoor, naast de probleempjes thuis, was ze gewoon heel vrolijk en blij.

Delilah lag naar de zon te staren, die inmiddels al een stuk lager stond dan eerst. Ze zuchtte. De wereld zag er best vredig uit zo. Maar, voor haar was hier niks meer aan. Niks zou haar nog kunnen opvrolijken. De pijn en het verdriet zat te diep. Delilah was zo in gedachten dat ze niet eens merkte dat er een meisje met roze vlechten kwam aanlopen. 'Boe' zei ze. Delilah schrok op uit haar gedachte. Ze keek om haar heen, wie liet haar zo schrikken? Delilah zag vanuit haar ooghoek een meisje met roze vlechten staan. Ze was waarschijnlijk niet veel ouder dan Delilah. 'Waarom liet je me nou schrikken?' vroeg Delilah aan het meisje. 'Ben ik zo eng?' vroeg het meisje aan Delilah. Ze zag dat het meisje er pret in had. Haha, wat grappig, dacht Delilah chagrijnig. Intussentijd was het meisje naast haar in het mulle zand geploft. Delilah keek het meisje aan. Wat wilde ze van haar? 'Ik ben Ever, en jij?' zei het meisje, dat Ever heette. 'Ik heet Delilah, aangenaam kennis te maken.' zei Delilah, een beetje geiriteerd. Ever was duidelijk iets te overeinthosiast. 'Mag ik wat vragen? Waarom liet je me schrikken?' vroeg Delilah aan Ever. 'Je had me natuurlijk ook gewoon kunnen aanspreken met 'hoi' of zoiets dergelijks. Ach wat maakt het ook uit.' antwoordde Delilah, nu iets meer vrolijk. Ze bekeek het meisje eens goed. Had Delilah haar eerder gezien? Ze kende haar ergens van. Misschien had ze haar een keer zien lopen in de stad. Wat boeide het haar ook... Haar leven was toch al ellendig genoeg. Delilah zuchtte diep. Ze keek weer voor haar uit.

De glimlach bleef op haar gezicht staan, ze had het nog niet echt door dat het meisje geïrriteerd was door haar. Ja, ze was nu eenmaal vol van energie, haar dag kon eigenlijk niet meer stuk nu, op dit moment dan. Oké, ze kon soms wel vervelend zijn, maar, ze bedoelde alles goed, alles wat ze deed eigenlijk. En, ze had geleerd dat ze altijd het beste van het leven moest maken, en niet blijven zitten met elk ding wat er is gebeurd. ‘Leuke naam, woon je hier trouwens al lang?’ vroeg ze toen. Ja, ze vond het wel zo fijn om mensen te kennen nu, dat was altijd fijn. Maar de glimlach op haar gezicht begon een beetje weg te trekken bij wat Delilah nu zei. ‘O, sorry, ik ehm, ja, ben nogal enthousiast, ik had niet door dat ik je stoorde.’ Zei ze, zich een beetje schamend. ‘De volgende keer zal ik het inderdaad zo aanpakken, straks krijg je nog een hartaanval door mij’ zei ze, waarna ze een beetje lachte Terwijl ze aan het praten was tekende haar vinger automatisch figuurtjes in het zand ‘Ik vond alleen dat je er een beetje verdrietig uitzag, dus hoopte ik dat je daar een beetje mee kon lachen’ zei ze. Ze moest dus echt wel beter uitkijken met wat ze deed en wat ze zei, anders werd iedereen steeds kwaad op haar. Het was even stil en terwijl ze naar voren keek en zag hoe de zee prachtige golven maakte, ging haar wijsvinger rustig verder met dingen in het zand te tekenen, om ze vervolgens weer met haar handpalm weg te vegen. Ze trok haar knieën op en sloeg één hand eromheen, met de andere ging ze nog steeds verder met de ritmische beweging en de figuurtjes, om ze daarna weer weg te vegen. De glimlach kwam weer op haar gezicht te staan, zomaar.

-Flut, sorry-

'Leuke naam, woon je hier trouwens al lang?' vroeg Ever aan Delilah. 'Nee, ik woon hier pas net.' antwoordde Delilah kort. Ze had nu geen zin om lange antwoorden te geven. Daar was ze nu niet in de stemming voor. Trouwens, ze kende dit meisje niet eens! 'O, sorry, ik ehm, ja, ben nogal enthousiast, ik had niet door dat ik je stoorde.' zei ze verondschuldigend. Eindelijk heeft ze het door!, dacht Delilah sarcastisch. Ze schrok van haar eigen gedachte. Zo was ze niet! 'De volgende keer zal ik het inderdaad zo aanpakken, straks krijg je nog een hartaanval door mij.' zei Ever. Delilah moest even grinnikken. 'Ik zal heus geen hartaanval krijgen, hoor.' grapte Delilah. Ze zag dat Ever onder het praten door, figuurtjes in het zand tekende. 'Ik vond alleen dat je er een beetje verdrietig uitzag, dus hoopte ik dat je daar een beetje mee kon lachen.' zei Ever. Delilah zuchtte. Ever had het goed gezien. Ze was ook verdrietig, maar daar dacht ze nu liever niet aan. 'Het klopt, ik was inderdaad verdrietig.' gaf Delilah toe. Delilah zei na dit even niks meer. Het was toen een tijdje stil. Ze zag dat Ever weer figuurtjes aan het tekenen was in het zand. Dit keer veegde ze de tekeningen wel weg. Delilah keek geamuseerd toe. Wat had ze anders te doen? Ja, zitten jammeren over haar verleden. Daar had ze nu alleen totaal geen zin in. 'Waar woon jij eigenlijk?' vroeg Delilah toen aan Ever.

[kort en flut]

Vanuit haar ooghoek keek ze nog eens naar het meisje, om haar reactie te peilen, straks werd ze enorm kwaad op haar of zo, dat was dus iets wat ze niet wou. Ze wou vrienden maken, geen vijanden. Dat zou alleen maar vervelend zijn, en nee, ze had geen zin in vervelende dingen. Gelukkig hoorde ze Delilah een beetje grinniken, dat was een goed teken. 'Ik zal heus geen hartaanval krijgen, hoor.' Zei Delilah toen, Ever glimlachte weer en grinnikte een beetje. ‘Gelukkig maar, ik denk niet dat het ziekenhuis zo dichtbij is.’ Zei Ever, waarna ze kort opkeek, maar daarna richtte ze haar blik weer op het zand en ging ze verder met figuurtjes tekenen, na de woorden van Delilah bleef het even stil. Ever begon vanzelf met haar hand woorden te schrijven, en ze weer weg te vegen, en daar kwamen de figuurtjes weer. Even bleef ze figuurtjes tekenen in hert zand, en na een tijdje veegde ze ze weer allemaal weg. De stilte werd verbroken door Delilah, die vroeg waar Ever woonde. Ever keek op en zei ‘Ik woon meer in het noorden, in een huisje in de vaesstraat(?).’ De vaesstraat, een straat in een wijk waar vooral arme mensen woonden, zeker haar straat. Het was ook niet echt een plek waar rijkere mensen graag kwamen. Ze vonden het een plek waar alleen schooiers en criminelen thuishoorden. Nou, veel maakte het Ever niet uit. Geld deed soms echt iets met mensen, maar als je het niet had, dan leefde je, volgens haar, in een wereld waar je meer dankbaar was voor alles wat je had. Waar je dankbaar was als je de golven zo mooi ziet omslaan, of een prachtige zonsondergang zag. Oké, ze woonde in een huisje wat sommige mensen een kort noemden, en ze had soms haar momenten dat ze niet echt gelukkig was, maar toch, ze kwam er wel uit. Samen met haar vader ging het wel lukken. Ze keek nog eens op, keek naar Delilah en vroeg toen ‘En jij, waar woon jij?’ De glimlach was nog steeds niet van haar gezicht en ze strekte haar benen, ze plaatste haar armen onder zich en keek naar de lucht. Even sloot ze haar ogen, genietend van de zon die er op haar gezicht scheen. En de vogels die op de achtergrond te horen waren, heerlijk was dit.

'Ik woon meer in het noorden, in een huisje in de vaesstraat(?).' antwoordde Ever. Delilah moest even nadenken welke straat dat was. Ze kende het hier nog niet zo goed, omdat ze er nog maar pas woonde. Was de vaesstraat niet die achterbuurt, waar een vriend van haar het over had? Die vriend had verteld dat in de vaesstraat alleen maar criminelen en dat soort gespuis daar woonden? Delilah had hem toen niet geloofd, ze wilde het ook niets eens geloven. Delilah had van haar moeder geleerd, dat je niet op het uiterlijk, maar op het innerlijk van iemand moest afgaan. En ookal woonden er in de vaesstraat criminelen en dat soort mensen. Het maakte Delilah niet uit. Ze bekeek Ever, dit meisje zag er niet uit of ze met criminelen zaken bezich was. Nee, in de vaesstraat woonden ook normale mensen. 'Ik moest even nadenken waar de vaesstraat is. En geloof me, ik geloof dat er geen criminelen wonen. Als andere mensen dat zeggen.' zei Delilah tegen het meisje. Delilah hield daarna haar mond. Delilah zag vanuit haar ooghoek Ever naar haar kijken. 'En jij, waar woon jij?'vroeg ze toen. Delilah slikte even. Zou ze het Ever wel vertellen? Ze zou Delilah vast voor gek verklaren! Een meisje van amper 17 jaar die op zichzelf woont. Ach, wat maakte het ook uit! 'Ik woon op mezelf. In de loemastraat.' antwoordde Delilah voorzichtig. Ze keek naar de grond, waar haar vingers kleine figuurtjes tekende in het mulle zeezand. Ze wachtte op het antwoord van Ever. Delilah wilde het eigenlijk helemaal niet horen.

[beetje kort, sorry]