A new breed of doll.

“Argh,” bracht het blonde meisje zacht uit, terwijl ze voor de spiegel stond. Ze had het cosplaypakje waar ze zo van hield net in de kast gehangen. Ze hield van cosplayen en ze was er ook aardig goed in. Ze kon goed naaien - oké, dat klonk absurd - en wist ook ervoor te zorgen dat dingen leken op waar ze op moesten lijken, in plaats van dat niemand zag wat ze voor moest stellen. Haar favoriete pakje was toch echt het Meruru kostuum. Origineel, schattig.. En roze. Roze was een leuke kleur en het klonk leuk. Ro-ze. Niet ros, zoals Abi het uitsprak, maar roze. Het kleurde schattig bij haar blonde haar, al droeg ze met cosplayen meestal een pruik. Ze deed de kastdeur dicht en zuchtte. Je mocht niet cosplayend over straat, want dat was raar. Anders had ze het waarschijnlijk allang gedaan. Maar goed, dat kon ze maar beter niet doen.
Zij moest de naam van de familie hoog houden. Alex, haar tweelingbroer, deed dit niet. Hij faalde op school. Zijn cijfers waren allemaal onder het gemiddelde (5), dus hij had geen enkele kans op slagen. Na dit jaar zou hij van school gestuurd worden, als ze het goed had. Haar zusje was nog klein, maar liep mentaal achter en leerde niet goed. Haar ouders gaven er niets om dat Alex een leerprobleem had en dat Tori, haar kleine zusje dus, niet kon leren. Het enige wat hen kon schelen was hun naam. Dus, moest zij die hoog houden en mochten Tori en Alex niet te veel met hen samen gezien worden. De meesten dachten zelfs dat zij hun enige dochter was. Ze slaakte een diepe zucht. Als ze achttien waren, zouden zij en Alex samen vertrekken. Met Tori, natuurlijk. Dat was althans wat ze als kind hadden afgesproken. Alex had nu een vriendin en de hele rambam en leek alleen maar aan dingen te denken waar zij liever niet aan dacht. Ach, ze had Tori nog.

Toen ze eenmaal was aangekomen bij haar favoriete plekje in heel het gebied, glimlachte ze. Ze zette haar voet op één van de takken en klom zo langzaam omhoog. Toen ze uiteindelijk op één van de hogere en stevigere takken zat, leunde ze met haar rug tegen de stam aan en keek ze schuin naar beneden. Haar favoriete plek was in de boom. Dit omdat hier een eeuwige rust heerste die haar leek te kalmeren. Bovendien had ze vanaf hier een goed uitzicht op wie er in de buurt was. Meestal zagen ze haar niet voordat zij hen zag. Niet dat ze erg hoog zat.. Op zijn hoogst twee en een halve meter, waarschijnlijk. Maar alsnog. Dadelijk viel ze als ze hoger zat. Ze brak liever niets. Tot hier wist ze precies welke takken ze moest hebben, dus het was simpel. Maar, hoger ging ze niet. Bovendien had ze hoogtevrees. Als ze hoger zou gaan zou ze er uitvallen zodra ze naar beneden keek, helaas.
Eén van haar voeten bungelde beneden, terwijl de ander op de tak stond, haar knie omhoog. Ze had gele schoentjes die kleurden bij het jurkje dat ze droeg en een zwarte panty. Kleuren die redelijk opvielen in het bos, dus. Als iemand haar zag zou het er raar uit zien. Een typisch rijkeluiskindje in de boom. Ze snoof eventjes. Toen ze voetstappen hoorde trok ze haar voet snel weer naar boven, want ze zat om eerlijk te zijn niet te wachten op commentaar. Bij deze beweging viel het knuffeltje, welke ze op haar schoot had gehad, echter naar beneden, waardoor ze even binnensmonds vloekte.

Eigenlijk was ze best vreemd. Ze liep altijd met een knuffel. Vaak een andere. Vandaag was het een grote zwarte kat met een wit buikje en een wit snuitje, met hele grote ogen en rechtopstaande oren. Erg originele namen had ze niet voor haar knuffels, dus deze was simpelweg Neko-chan. Ze staarde naar de plek waar de kat had horen te liggen; op haar schoot. Vervolgens keek ze naar beneden, alsof ze dom was en er nu pas achter kwam dat die kat er niet meer lag. In werkelijkheid had ze gewoon geen zin gehad om eerder te kijken, maar door verschillende geluiden die ze onder zich had gehoord had ze toch maar gekeken. Er stond iemand onder haar. Een meisje, om precies te zijn. Het meisje bukte zich en pakte Neko. Ze wilde haar mond openen om tegen het meisje te praten, maar woorden waren ver te zoeken. Ze was geen type die snel sprak als het niet nodig was. In discussies was ze erg goed, omdat ze dat had geleerd van haar ouders. Haar vader was meesterlijk in discussies en ze had altijd stiekem geluisterd. Maar, ze praatte niet graag. Ze was niet zo sociaal. Het was grappig om te zien hoe iemand iets oppakte van bovenaf. Oké. Misschien niet zo grappig. Of misschien helemaal niet grappig. Maar toch wel een beetje grappig.
Toen ze uit haar gedachten ‘ontwaakte’, hield het meisje de knuffel al naar haar toe. ‘Is deze van jou?’ vroeg het meisje. Ze knikte, hopend verdere vragen te vermijden en de knuffel te krijgen. Helaas ging het meisje door en vroeg ze waarom ze in de boom zat. Ze haalde even diep adem en liet zich eraf zakken, om de tak stevig beet te houden, zodat ze hangend boven de grond terecht kwam. Toen liet ze los, om rustig te landen. Het was vanaf daar nog maar één meter tot ze de grond zou raken, dus ze zakte lichtelijk door haar knieën voor ze het meisje aankeek.
“Hallo,” sprak ze zacht. “Alyssa Regina George is de naam, maar Alyss is goed,” sprak ze rustig. Ze had geleerd zichzelf altijd voor te stellen voor ze iets anders deed. Vervolgens glimlachte ze licht en pakte ze voorzichtig de kat aan, om hierna haar jurk glad te strijken en de kat af te kloppen, want ze had het idee dat het vies was. “De reden waarom ik in de boom zat,” sprak ze zacht, een beetje nadenkend. De precieze reden was heel simpel. “Het is daar mooi en je wordt niet lastig gevallen,” glimlachte ze toen droogjes. “Maar, bedankt voor het oppakken van Ne-.. Mijn knuffel,” zei ze toen, zichzelf verbeterend.

Lily Stace Ina was de naam van het meisje dat zich voor haar bevond. Het meisje zei dat ze haar Lily mocht noemen en Alyss knikte. “Aangenaam kennis te maken, Lily,” sprak ze kalm. Lily was een aparte naam. Ze vond het een beetje klinken als een afkorting, omdat ze Lillians, Lilith’s etc. kende.
Het meisje sprak opnieuw en Alyss keek op. Haar werd gevraagd of ze hier altijd zat voor haar rust. Alyss glimlachte. “Niet altijd. Er zijn meer mooie plekken,” antwoordde zij glimlachend. “Daken zijn vaak ook heel leuk. Of andere plekken. Vaak hoge, al heb ik hoogtevrees,” glimlachte ze. Maar, daar moest ze vanaf komen. Anders had ze een probleem als de aliëns haar kwamen halen.
Ja, ze geloofde nog in aliëns. Dit omdat haar moeder had moeten lijden aan een dissociatieve identiteitsstoornis. In haar tweede persoonlijkheid zei de vrouw altijd dat ze bezeten was door een aliën, en dat soort dingen. En natuurlijk had onwetende Alyss alles geloofd. Alle knuffels die ze op de schappen aan de lange wand in haar kamer had staan, had ze van haar ma gekregen. Meer dan 100. Veel meer. Haar moeder zei altijd dat er allemaal zielen in die beesten zaten. Zo droeg deze, Neko, de zielen van mishandelde katten in zich. En zij stelde hen gerust. Dat was haar leventje en wat mensen haar ook vertelden, ze bleef volhouden dat zij gelijk had.
Plots werd er tegen haar gepraat. Ze was helemaal vergeten dat het meisje er nog was. Het meisje maakte een opmerking over haar kleding en Alyss knikte. “Bedankt,” sprak ze eerst kalm. “Ik maak mijn kleding zelf, zodat ik herkend kan worden,” zei ze toen. “Je kan zeggen wat je wilt, maar ik geloof dat wij niet de enigen zijn in dit universum. Even als dat dood niet echt dood is,” zei ze toen kalm. Haar moeder was gestorven bij de geboorte van haar jongste zusje. En haar zusje leek precies op haar moeder. Zij dacht dus dat het een reïncarnatie was.
“Zo geloof ik dat deze knuffel, Neko, de ziel van mishandelde katten in zich draagt,” zei ze toen droogjes. “Ik heb heel veel - echt héél veel - knuffels die allemaal een bepaald iets hebben waardoor ik denk dat ze anders zijn,” zei ze toen en ze glimlachte lichtjes. Nu dacht het meisje waarschijnlijk dat ze gestoord was. Yeay.