Cream Buns and Curious Eyes

Met nieuwsgierig ogen keek een zeventien jarig meisje door de straat. Myra was nog altijd nieuw in de stad en na zoveel verhuizingen ga je gewoontes opbouwen. Zo liep Myra het eerste weekend in haar nieuwe stad of dorp overal heen om zo snel mogelijk bekend te worden met alle winkels en hangplekken. Niet dat ze er verder ooit nog kwam, maar ze vond het altijd fijn om te weten als mensen het bijvoorbeeld hadden over Jane's Diner, de beste snackbar van de stad en omstreken, als ze de eigenaren moest geloven, en over 'de stad', wat feitelijk gewoon het winkelcentrum in Vicious Oost was. Downtown in Vicious Noord waren ook veel winkels, maar 'de stad' leek toch populairder te zijn onder de jongeren in deze stad. Ze had al veel kinderen van haar leertijd gezien, misschien ging die wel naar dezelfde school als zij.. Haar gezicht betrok even. Ze kon de opmerkingen nu al horen. Oh, ik zag je nog lopen in de stad. Je was alleen, ken je nog niemand? Het klonk allemaal zo onschuldig, maar er zaten altijd achterliggende bedoelingen bij. Medelijden, omdat ze de nieuweling was, of juist spot, omdat ze alleen was. Myra schudde haar hoofd. Sommige mensen...

Ze stopte en keek op. Voor haar hing een groot gevelbord met daarop: CINNAMON BUNS™ BAKERY. Onmiddellijk was haar nieuwsgierigheid gewekt. Ze had de naam in de cafetaria gehoord in de trant van: Ik heb geen zin in friet, laten we een broodje gaan halen bij Cinnamon. Nog een belangrijke plek in de stad dus. Myra duwde de deur open en een vrolijk belletje tingelde om de eigenaresse te waarschuwen. Dit was echter overbodig, want de vrouw in kwestie stond gewoon achter de toonbank, druk in de weer met haar klanten. Er stonden vier mensen in de rij voor brood, een tweetal meisjes stonden taartjes uit te kiezen en bijna alle kleine tafeltjes in de eethoek waren bezet. Het waren er ook maar vijf, elk met vier stoelen eromheen. Myra snoof de lucht op, het was een heerlijke mengeling van vers brood, meel en taart. Ze snapte meteen waarom mensen hier graag kwamen.

Ze pakte haar schoudertasje erbij en klikte die open. In haar portemonnee zat nog twee euro, net genoeg voor iets lekkers dus. Ze liep naar de vitrine om te kijken wat ze hadden en tegen de tijd dat ze besloten had wat ze wilde hebben, kon ze ook al worden geholpen. Ze nam een roombroodje van een euro en bedankte de vrouw achter de counter. Haar amandelbruine ogen schoten naar de tafeltjes, waarvan er nu al weer twee vrij waren. ze nam snel plaats aan het tafeltje in de hoek, zodat ze ongestoord de mensen in de bakkerij kon bestuderen. Genietend van haar roombroodje gleden haar ogen over de mensen. Ze vond het een goede manier om de mensen in de stad wat beter te leren kennen.

OOC: Eerst alleen Tutu!

Een diepe zucht kwam uit de mond van de blonde jongen, terwijl hij staarde naar zijn oudere zus. Ze was bezig met haar haren. Ze leken in een paar opzichten sterk op elkaar, maar aan de andere kant waren ze heel verschillend. Ze hadden dit huis voor hen alleen, aangezien hun vader op reis was met werk, zoals altijd, en hun moeder was gestorven. Dit was eigenlijk al heel lang zo en dus was hij opgegroeid met het vier jaar oudere meisje die nu vloekend voor de spiegel stond, terwijl ze scheel omhoog keek. Daar, net boven haar neus en tussen haar wenkbrauwen, was een grote puist te zien met een witte stip erin. Hij grinnikte zacht, terwijl hij toekeek hoe ze hem compleet spacete daarzo. ‘Nee! Zo gaat hij nooit met me uit!’ riep ze. Hij hief één wenkbrauw op. “Wie?” vroeg hij, maar ze schonk hem enkel een dodelijke blik voor ze al haar make-up over die puist heen gooide. Hij begreep niet waar meisjes zo’n probleem van maakten. Al had hij geen last van puisten, maar oké. Hij ging even droogjes met zijn hand door zijn blonde haar en keek weer naar zijn zus. “Gaat het nog lang duren?” vroeg hij droogjes. Ze schreeuwde iets wat klonk als ‘hou je mond’, maar hij wist het niet helemaal zeker want ze had een dekseltje in haar mond. Ze haalde het eruit en keek hem dodelijk aan. ‘Ga jij maar gewoon naar de bakker, ik haal dat ding voor pa wel op,’ zei ze. Shou zuchtte. Ze zouden eigenlijk samen gaan, maar misschien was dit handiger. Die man die de documenten voor hun vader had woonde helemaal aan de andere kant, dus dit was veel sneller. “Oké, dan. Ik zie je straks. Wees voorzichtig,” zei hij vriendelijk. Hij gaf veel om zijn zus, want zij was immers degene die hem door alles heen gesleept had en hem alles had geleerd. Een soort vier jaar oudere moeder, dus.

Eenmaal aangekomen bij de bakker haalde hij even diep adem, voordat hij de deur opengooide. Hun vader zou vanavond even langskomen, dus vandaar dat hij het moest halen. Hun vader zou echter over twee dagen weer weggaan, maar het was toch fijn om hem even thuis te hebben. En al was het voor sommige mensen alledaags dat hun vader thuis was, voor hen was het anders. Hij zuchtte eventjes. Het was druk, tot zijn spijt. Hij liep rustig op de toonbank af en wachtte tot het zijn beurt was, waarna hij bepaalde cakejes, broodjes et cetera uitkoos en het betaalde. Ze hadden zeker genoeg geld in zijn huis, al had hij liever een compleet gezin gehad, maar oké.
Met een rustige blik keek hij het winkeltje rond, tot hij een meisje alleen zag zitten. Ze zag er niet uit als een herrieschopper, meer als een verlegen meisje. Al kon hij dat natuurlijk mis hebben, maar goed. Ze zat alleen en was wat ouder dan hij. Hmn. Zonder er echt over na te denken liep hij op het tafeltje af en keek haar aan. Hij was zelf maar net wat groter dan 1.70 meter en had - met zijn blonde haar, blauwe ogen en lichte kleding - niet echt een angstaanjagende uitstraling. Sommigen schatten hem zelfs jonger dan hij was. Best irritant.
“Waarom zit je alleen?” vroeg hij kalm en hij hief zijn wenkbrauwen op. Zijn blauwe ogen stonden op haar gericht alsof ze een interessant dier was in een dierentuin, of het mooiste schilderij in een museum. Hij was geïnteresseerd door mensen en stapte graag op ze af om ze te leren kennen. Vreemd, misschien. Maar, zo leerde hij wel veel mensen kennen.
“Je ziet er niet uit als een type die geen vrienden kan krijgen, dus.. Zijn ze te laat?” vroeg hij droogjes. Er waren wel vaker mensen die ergens op zo’n plek afspraken en dan gingen wachten tot de rest er ook was. Persoonlijk wachtte hij vrienden liever thuis op, of ging hij naar hen toe. Veel handiger.

[ Hoop dat je er wat mee kan. xD ]

Een dikke vrouw die zichzelf in een mantelpakje had geperst, een lange, kalende man die zich kleedde alsof hij nog een tiener was, een blonde, lange jongen wiens lengte niet bij zijn jonge gezicht leek te passen, twee meisje van ongeveer haar leeftijd in bijna identieke kleding. Er liepen veel vreemde, interessante mensen rond in de bakkerij. Hoewel ze haar broodje al op had was Myra blijven zitten, geïntrigeerd door alle aparte figuren die langs haar trokken. Plotseling werd haar zicht geblokkeerd door diezelfde blonde jongen die ze al eerder had gezien. Hij had blauwe ogen en ronde gelaatstrekken, ze schatte hem niet veel ouder dan veertien of vijftien. “Waarom zit je alleen?” vroeg de jongen plotseling. Myra keek hem enigszins geschokt en hoog verbaasd aan. Waarom vroeg hij dat? De vraag had neutraal geklonken, maar het voelde als een hamerslag. Ze zat alleen, omdat ze alleen was. Dat was logisch en de nogal harde waarheid. In gedachten kaatste ze de vraag terug: En jij dan, jij bent ook alleen. Maar ze zei het niet. Myra opende haar mond even, maar sloot hem gelijk weer. Ze durfde deze vreemde jongen niet van republiek te dienen.

“Je ziet er niet uit als een type die geen vrienden kan krijgen, dus.. Zijn ze te laat?” De jongen keek haar nieuwsgierig aan, alsof hij een doodnormaal gesprek voerde. Voor Myra was dit alles behalve normaal. Ze opende en sloot haar mond nogmaals, als een vis die naar adem hapte en fronste toen. Was dat nou een compliment geweest? "Ik, uh, nee, er komt niemand. Ik ben, uh, net nieuw, verhuisd," hakkelde Myra uiteindelijk onsamenhangend. Die bekende warmte verspreidde zich over haar wangen en ze wist dat ze bloosde. Waarom?! Waarom sprak die jongen haar aan? Waarom zette hij haar zo voor het blok? Waarom kon ze niet gewoon antwoorden als een normaal, gezond mens?

Waarom?!

Het meisje schrok van hem. Misschien was dat enigszins logisch, want het was dan ook niet normaal als je aangesproken werd door een vreemde. Maar toch was haar reactie misschien wat overdreven, aangezien het niet zo was dat er een of andere emo voor haar stond met piercings die van zijn lip naar zijn oor liepen en tattoo’s die zijn hele lichaam bedekten. Of zo’n motorrijder. Zo’n hele grote stinkende kale gast met een helm onder zijn arm en leren kleding, die rookte en die daar naar d’r tieten stond te kijken. Nee, Shou had weinig gemeen met die gasten. Met zijn lengte was hij ongeveer even groot als de meisjes van zijn leeftijd, soms zelfs kleiner. Niet zo heel groot, dus. Hij was totaal niet gespierd omdat hij niet echt trainde, en hij stonk niet. Ook had hij geen piercings of tatoeages. Hij zag er eerder uit als zo’n typisch homo persoontje dan als iets angstaanjagends, al was hij nog niet aangetrokken door die kant. En hij hoopte ook dat het zo zou blijven. Al had hij totaal geen hekel aan shoppen en zo..

‘Ik, uh..’ klonk er plots. Shou keek op. Hij was vergeten dat hij bij het meisje was. Sukkel. Ze zei dat er niemand kwam en dat ze net nieuw was. Verhuisd, dus. Hij glimlachte lichtjes. “Ah,” zei hij toen, alsof ze hem net iets wonderbaarlijks had uitgelegd. “Het spijt me, dan,” zei hij droogjes. “Het is altijd ongemakkelijk om ergens nieuw te komen, eh?” glimlachte hij. Zelf kwam hij uit Japan, maar hij had ook een tijd in Amerika gewoond. Geboren in Japan, maar na de dood van hun moeder waren ze naar Amerika vertrokken. Maar dat was niet echt bevallen, dus nu woonden ze hier. Al bracht hun vader nog steeds veel tijd door daar, maar goed. “Welkom in Vicious, dan maar. Het is even wennen, maar ik weet zeker dat het je bevalt,” glimlachte hij. “Het spijt me dat ik je zomaar aansprak. Ik was gewoon nieuwsgierig, denk ik,” zei hij. En daar kwam één van zijn irritante trekjes weer boven water; twijfelachtigheid. Hij was eerst zeker van zichzelf, maar daarna begon hij steeds meer te twijfelen en te twijfelen, tot hij het meestal opgaf en weg ging. “Shou is de naam. Met wie heb ik het genoegen te praten?” vroeg hij toen met een kleine glimlach, hopend niet al te veel meer te hoeven nadenken over wat hij hier nu eigenlijk deed.

[ Omdat het handig is als je wat te reageren hebt.. xD ]

“Ah,” antwoordde de jongen droog. Het was officieel. Hij vond haar een idioot. Myra vouwde haar handen in haar schoot en staarde naar de in één gevlochten vingers. Ze baalde dat ze haar broodje al op had, dan had ze wat om handen gehad. “Het spijt me, dan,” Myra keek op en zag dat hij glimlachte. “Het is altijd ongemakkelijk om ergens nieuw te komen, eh?” Ze knikte, als ze nu ging praten kwam er toch niet veel meer dan gestuntel uit. “Welkom in Vicious, dan maar. Het is even wennen, maar ik weet zeker dat het je bevalt,” Hij glimlachte, het was een vriendelijke, dus beantwoorde ze hem. “Het spijt me dat ik je zomaar aansprak. Ik was gewoon nieuwsgierig, denk ik.” De brunette keek de jongen aan, haar hoofd een paar graden scheef. Dat was een apart antwoord. Moest ze hier soms wat achter zoeken? Hij was drie of vier jaar jonger dan zij! Of was dit weer haar vreemde fantasie/romantiek? Ze was een hopeloze romanticus. Misschien kwam het omdat ze nooit echt een vriendje had gehad en daarom verlangde naar een relatie met alle clichés erop en eraan. Nog een nadeel aan verhuizen plus verlegen zijn was dat je nooit een intieme relatie op kon bouwen.

“Shou is de naam. Met wie heb ik het genoegen te praten?” Myra keek op en glimlachte. "Ik ben Myra," zei ze vriendelijk. Haar ogen gleden twijfelend over de drie legen stoelen aan het tafeltje. Moest ze hem nu niet vragen om bij haar te komen zitten? Maar dat voelde zo vreemd.. Ze had zichzelf voorgenomen meer contact te maken met de mensen uit haar huidige woonplaats, haar vader had immers gezegd dat ze hier misschien langer zouden blijven.. Myra slikte en haalde even diep adem. "Wil je.. misschien bij me komen zetten?" vroeg ze snel, haast struikelend over haar woorden. Onmiddellijk voelde ze zich een volslagen idioot. Dat was er zo verkeerd uitgekomen! Ze moest nu niet rood worden, dan zou Shou helemaal verkeerde gedachten krijgen. Ze mocht niet rood worden, ze mocht niet rood worden, damn, ze werd rood..