On the way....

Ze moest hoe dan ook aan de andere kant van de stad komen. Het enige probleem was, was dat ze geen vervoermiddel had, haar fiets was stuk en in lopen had ze dus helemaal geen zin in. De enige optie die nog over was, was om met de subway te gaan, ach ja beter dan niks. Gelukkig was het geen avond of 's nachts, dan kwam ze tenminste geen enge creeps tegen. Het was waarschijnlijk wel rustig in de subway, maar dat was totaal niet erg. Eenmaal stap voor stap de trappen af gelopen tot ze ondergronds aan was gekomen. Met een diepe zucht trok ze haar tas meer over haar schouder. Ze had gelijk gehad, er was bijna geen hond te bekennen. Het was in dat geval ook best wel mooi weer om gewoon te gaan lopen, maar daar had Mizore nu geen zin in.

Eenmaal zittend in de subway en alle deuren dicht waren gegaan en de subway op weg was naar de volgende halte, keek ze nieuwsgierig om haar heen. Ze was zowat alleen er zat alleen een man aan de andere kant van deze cabine. Er zat ook nog een oude mevrouw die zat best dichtbij haar. Haar blik ging weer voor haar. Het was wel fijn om even zo rustig te kunnen zitten en niks hoeven te doen. Ze was op weg naar de stad om wat spulletjes te kopen. Ze rekte zich een keer uit en haalde haar tas van haar schouder af en zette die naast haar neer. Vervolgens sloeg ze haar ene been over haar andere been heen. Ze haalde vervolgens iets te eten uit haar tas. Het was gewoon een normaal koekje. Ze opende het bakje en brak een stukje af die ze vervolgens in haar mond duwde. Ze begon vervolgens maar over van alles en nog wat na te denken. Veel meer was er toch niet te doen in de subway.

~Nayuki

“Oef,” was wat er uit de mond van het meisje kwam, terwijl zij fronsend voor de spiegel stond. Oké, geen puist te bekennen. Goed zo. Mensen vroegen haar wel eens waarom ze haar haren altijd zo had, maar het kostte eeuwen om het te stijlen en ze had daar gewoon de tijd niet voor. Bovendien ging het als het maar een klein beetje vochtig werd weer als een gek krullen, dus had ze het liever in twee simpele staarten waardoor het nog een beetje aan te zien was. Bij Mizore leek het anders te zijn, want die leek altijd een goede haardag te hebben. Alsof ze niet wist hoe je er slecht uit moest zien. Ughe. Ze had een.. Aparte.. Relatie met Mizore. Om één of andere reden zou ze flippen als het meisje iets zou krijgen met een jongen. Ze had nooit van zichzelf gedacht iets om relaties te geven, laat staan om een meisje. Maar goed, alles scheen te veranderen. “Ik ga!” riep ze uit. Ze rende de trap af en sloeg de deur achter zich dicht. Ze wilde nog even naar het winkelcentrum in het Oosten, maar - aangezien ze in het Noorden woonde - was het te ver om te fietsen. Ze wilde niet dat haar ouders haar brachten omdat die dan bij haar wilden blijven omdat het ‘t niet waard was om haar daar alleen heen te brengen.

Eenmaal aangekomen bij het station wachtte ze ongeduldig op de tram, die gelukkig al snel kwam. Ze stapte kalmpjes in en keek in haar portemonnee, waar nog meer dan genoeg geld in zat. Ze hadden zeker geen geldproblemen bij haar thuis, dus dat zat wel goed. Bovendien kreeg ze ook nog zakgeld van haar oma; vijftig euro per maand. Dus zo hoopte het al snel op, zodat ze zeker eens per maand met volle tassen thuis kwam. En ze had zeker nieuwe kleren nodig. Vandaag liep ze in een zwart rokje, bruine laarzen, een rood geruit shirt met een beige vestje eroverheen en roze strikken in haar haren. Ze had dus wat nieuws nodig, ja.
Ze keek even rustig de tram rond, tot haar blik bleef hangen bij een bekend gezicht. “Mizore!” riep ze uit, voor ze half bovenop het meisje sprong en haar omhelsde. Ze hield zich nooit in bij Mizore. Ze was een type die gewoon deed wat ze wilde, zonder na te denken wat anderen daarvan vonden. Dit kon zowel positief als negatief zijn.
Toen ze haar eenmaal had losgelaten, glimlachte ze. “Dus, wat ga jij doen?” vroeg ze droogjes.

Ze luisterde naar het geraas van de tram die aardig hard ging, maar in de tram zelf merkte je er niks van wat best wel raar was voor je gevoel. Ze snoof een keer en het was hier gelukkig wel cool, als je de tram namelijk uit stapte ging je bijna dood van de hitte. Je zat natuurlijk dichterbij de kern van de aarde. Ze keek even haar tas waar ze vervolgens haar portemonnee uit haalde om te kijken hoeveel geld ze nog had. Mizore werkte soms nog wel is dus ze had sowieso altijd extra geld, maar ze had het niet slecht thuis dus ze had bijna altijd wel geld, hetzelfde gelde voor haar ouders. Met een diepe zucht keek ze uit het raampje tegenover haar, waar niet veel te zien was, alleen maar een donkere muur, oftewel zwart. De tram kwam echter weer langzaam tot stilstand. Ze was bij de volgende halte.

Mizore keek op zij naar de deuren die open gingen. Vervolgens ging haar blik de andere kant op om te kijken of daar nog mensen binnen kwamen. Het was nu al wel ietsje drukker en er verscheen nu ook een bekend gezicht in de tram. Een glimlach verscheen toen ze haar naam riep en ze dus wist wie het was, Nayuki, haar gezicht vertrok echter weer en werd rood toen ze besprongen werd door het meisje. "Nayuki!!" was het enige wat eruit kwam, schamend tegenover de andere mensen die de tram binnen waren gekomen. Toen Nayuki haar eindelijk los had gelaten kon ze weer normaal gaan zitten en kon ze ook haar portemonnee weg stoppen die ze nog steeds vast had. Ze wreef haar rokje plat en keek haar aan. Er verscheen weer een lichte glimlach op haar gezicht toen Nayuki haar wat vroeg. "naar het oosten, om te winkelen, heb geen zin om te lopen" zei ze met een glimlach "jij??" vervolgde ze vragend. Ze haalde haar hand door haar heen zodat het weer goed zat. Nayuki was een apart typ, maar wel haar vriendin. Op de een of andere reden besprong Nayuki haar graag. Ze schaamde zich altijd dood als ze zoiets publiekelijk deed of in de buurt van andere mensen, maar ja.