# The supersonic king.

Gavin liet een van zijn handen in het potje met haarproduct glijden, zoals gewoonlijk. Het spul voelde kleverig aan en was alles behalve transparant. Als je er lang bij stil stond, was het best raar wat mensen allemaal in hun haar gooide. Maar hij had er genoeg voor over om zijn haar goed te laten zitten. Hij ging met zijn handen door zijn haar en zorgde dat het in model zat, om vervolgens zijn handen te wassen. Hij droogde zijn handen af en liep de kamer uit. Er lag een paars T-shirt op zijn bed dat hij oppakte, om het vervolgens over zijn hoofd te trekken.
Een grote Duitse Herder staarde vanuit zijn mand naar Gavin, terwijl die heen en weer liep door de kamer om zich klaar te maken om de deur uit te gaan. Toen hij zijn bruine jas pakte, sprong de hond uit zijn mand en liep die naar de deur met een kwispelende staart. Het dier keek van zijn baas naar de deur en terug, met een wel heel afwachtende blik. Gavin ging met een hand over de hond zijn kop en klipte de riem rond zijn halsband. Hij opende de deur van zijn appartement en sleurde het dier me de deur uit. Eigenlijk was het andersom, aangezien zo'n beest toch behoorlijk sterk was. Normaal mocht je geen 'grote' dieren in 't gebouw, maar zijn stiefmoeder haar zus was de eigenaar van de reeks appartementen.
Zijn ouders waren gescheiden - wat bijna niet te voorkomen was in de zakenwereld - en zijn familie was een heel stuk uitgebreider geworden. Hij had er nooit mee gezeten, omdat hij meer cadeaus kreeg omdat zijn familie groter was. Egoistisch misschien, maar zo kon hij ook wel zijn. Zijn moeder was een advocaat en zijn vader was een of andere hoge pief bij Gucci. Zijn stiefmoeder was eigenlijk helemaal niks - hij wist niet wat ze deed - en zijn stiefvader was producer. En hij was helemaal niks. Hij liftte mee op zijn ouders succes en kocht alles wat los en vast zat. Hij was zo iemand die opgevoed was om te geloven dat hij de beste was, dat er niemand was zoals hij. Verklaarde de arrogantie.

Uiteindelijk liep hij door Chestnut Park. Hij had Crash - zijn Duitse Herder - van de riem gehaald en het beest liep nu helemaal vrolijk door het park met een afgekloven tennis bal in zijn muil. Nog geen twintig meter verder rende het beest naar hem toe en drukte hij zijn bek in Gavin's hand. Zijn vingers sloten rond de bal en hij trok het uit het dier zijn tanden, na wat gebrul van Crash. Die begon vrolijk rond te springen en Gavin gooide de bal, waarna de hond als een speer weg schoot. Simpele zielen, simpele vreugdes.

[Met toestemming]

"Wraf! Wrafwaf!"
"Myra!"
"Wat?"
"Je vriendje wil uit."
"Maar ik ben bezig!"
"Heb je een andere manier om hem te doen stoppen blaffen?"
Myra zuchtte diep.
"Ik kom al."
Snel duwde ze nog twee schuifjes in haar haren om het nog enigszins bij elkaar te houden. Ze was vandaag wakker geworden met de ergste bad hairday ooit. Gelukkig was het zondag en hoefde ze morgen pas naar school. Als oplossing voor haar haarprobleem had ze het samengevlochten tot een lange vlecht en net toen haar vader had geroepen was ze bezig geweest met het temmen van de losse plukjes bij haar oren. Myra wierp een geërgerde blik in de spiegel en liep toen haar kamer uit. Ze droeg een knielang, wit jurkje met bloemen opdruk met om haar middel een brede, bruine riem. Een panty en vestje beschermen haar blote benen en armen tegen de steeds koelere buitenlucht. Eenmaal beneden krulde Remco meteen rond haar benen. Aangezien het een Duitse Herder was had dat tot gevolg dat Myra bijna op haat plaat ging. "Rustig jochie, we gaan zo," lachte het meisje. In de keuken zat haar vader aan de keukentafel de krant te lezen met een kop koffie in zijn hand. "Goedemorgen," groette ze vrolijk, waarna ze snel een broodje smeerde. Al etend liep ze naar de kapstok om haar jas aan te doen. Snel klikte ze Remco aan de lijn, waarna ze op pad konden.

Myra sloot de deur achter zich en keek even om zich heen. Chestnut Park was niet erg ver van hun huis en aangezien Remco het altijd zo leuk vond in het park besloot ze daar heen te lopen. De reu snuffelde overal en nergens, hij vond al dat verhuizen fantastisch, omdat hij telkens op nieuwe plekken kwam en nieuwe dingen kon ruiken. Myra zuchtte even. Het zou zo veel makkelijker zijn om een hond te zijn. Ze betrad het park, maar haalde Remco nog niet van de lijn. Dat zou ze pas doen op het open veld, zodat ze geen andere mensen lastig viel. Bovendien vonden sommige mensen herders 'enge, grote, valse beesten', dus was Myra voorzichtig geworden met de plaatsen waar ze Remco los liet.

Plotseling begon de reu hard aan de riem te trekken. Hij had Myra al een paar passen meegesleurd voordat ze zich schrap kon zette en de hond tegen kon houden. "Hé, waar ben je mee bezig?" vroeg ze boos. Toen zag ze plotseling de oorzaak van haar probleem: een bal. "Nee Remco, nee," smeekte ze. De hond was dol op ballen, stokken en andere rondvliegende ontwerpen. Er kwam een andere hond aanrennen, ook een Duitse herder, die de bal pakte en weer uit haar gezichtsveld verdween. Remco ontspande iets, duidelijk teleurgesteld, en opgelucht ging Myra er iets meer ontspannen bij staan.. Slechte keuze. De bal verscheen weer in beeld en Remco stoof er vandoor. Myra wist nog een paar stappen mee te rennen, waarna de hond haar omtrok en ze op de grond belandde. Het meisje was wel zo slim om de riem meteen los te laten, Remco zou haar zeker meesleuren over de grond. Zacht vloekend stond ze op en klopte ze haar jas en jurkje af. Remco had de bal ondertussen te pakken en rende er wild enthousiast mee rond op de hielen gezeten door de andere Duitse Herder. Myra keek naar rechts en zag een jongen staan met een riem in zijn hand, ongetwijfeld de eigenaar van de andere hond. Meteen werd ze knalrood, hij had haar vast zien vallen! Nu dacht hij dat ze een sukkel was die haar eigen hond niet eens in bedwang kon houden. "Ik, uh, sorry, hij word altijd een beetje enthousiast van rondvliegende dingen," stamelde Myra luid genoeg voor de jongen om het te horen. Haar vernedering was compleet.

OOC: En daar is Myra!

Gavin staarde Crash na terwijl het dier uitbundig wegstoof, achter de bal aan. Hij zuchtte een keer via zijn neus en krabde aan zijn achterhoofd, terwijl het dier weer als een speer teruggeschoten kwam. Een kleine grijns speelde rond zijn lippen toen het beest met zijn muil tegen Gavin's hand drukte. Zijn vingers draaide rond het materiaal en de hond liet automatisch los na een paar korte grommen. Crash sprong vrolijk op en neer terwijl hij zijn eigenaar afwachtend aankeek, die toen de bal gooide. Gavin keek het dier weer na, maar het werd dit keer onderbroken door een ander. Ook een Duitse Herder, die het gemunt had op zijn hond z'n bal. Die had hem dan ook eerder dan Crash, die als een wild beest achter de ander aan begon te rennen. Het dier zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij de ander volgde, helemaal klaar om zijn bal terug te veroveren.
Waar Gavin echter meer geinteresseerd in was geweest, was het meisje dat was omgevallen. Haar hond had haar zodanig meegesleurd dat ze omviel en de riem los had gelaten. Niet erg slim. Het vallen dan, niet het loslaten van de riem. Dat was misschien wel slim, tenzij je nog dertig meter meegesleurd wou worden over de aarde. Nee, dat zou beslist niet goed zijn.
"Crash." zei hij streng en floot een keer, waarna het dier zijn oren prikte en vrolijk op hem afrende. De ander realiseerde zich dat er zo niks meer aan was, waardoor die Crash volgde. Gavin wist de andere hond zijn riem te pakken te krijgen en begeleidde het dier terug naar het meisje. Crash huppelde nog altijd vrolijk rond en maakte de andere hond onrustig, maar Gavin wist het dier met enige moeite vast te houden.
"Van jou, neem ik aan?" zei hij droogjes, misschien lichtelijk sadistisch. Leedvermaak was het beste soort vermaak.

Myra streek haar haren glad en plukte een blaadje uit haar lange vlecht. Heel fijn, zag ze er ook nog eens uit als een wandelende boom. De jongen floot even en zijn hond kwam er meteen aanrennen. Met jaloerse ogen volgde Myra de Duitse Herder die op de voet gevolgd werd door Remco. Haar hond luisterde heel goed, hij kon zelfs wat kunstjes, maar zodra er dingen door de lucht vlogen was de reu gewoon niet te houden. Haar ogen gleden over de jongen die Remco bij zijn riem greep. Hij zag er rijk uit. Ja, mensen konden er nu eenmaal rijk uitzien. Hij droeg duren kleding, glimmende schoenen en hij was, zoals zoveel rijke mensen, ook nog eens knap. Nerveus streek de brunette over haar rokje en vouwde na haar handen voor haar benen. "Van jou, neem ik aan?" sprak de jongen op enigszins denigrerende toon, terwijl hij haar de riem aanreikte. "Ja, dankje," zei Myra zacht. Ze nam de riem van hem over en Remco draaide enthousiast kwispelend om haar benen. "Rustig jochie," sprak ze vermanend, waarna ze zich door haar knieën liet zakken en zijn bek van onder vastpakte om de hond in de ogen te kunnen kijken. "Dat doen we niet weer, hè?" Streng keek ze Remco aan, die stopte met kwispelen en zielig terug keek. "Het is al goed,'zei ze zacht, terwijl ze over zijn kop wreef en weer opstond. Meteen kwam Remco's staart weer in beweging.

Haar ogen gingen terug naar de jongen. Zijn haren waren bruin van kleur en hij had diepgroene ogen. Ondanks het feit dat zijn gezicht knap was, stootte iets hem af. Misschien was het zijn houding, zijn uitstraling. Dit was duidelijk zo'n jongen die zichzelf heel wat beter vond dan de rest. "Sorry daarvoor. Remco word nogal enthousiast als er dingen door de lucht vliegen," zei ze verontschuldigend, terwijl haar blik op zijn linker schouder bleef hangen. Ze keek mensen niet graag recht aan, dus had ze de gewoonte ontwikkeld om naar een ander onderdeel van het bovenlichaam of het hoofd te kijken, zoals een schouder, de kin, het voorhoofd of een oor. Zo leek ze niet onbeleefd, maar hoefde ze haar gesprekspartner ook niet recht aan te kijken. Haar blik ging naar de hond die los naast de jongen stond. "Mooie hond heb je daar. Hoe oud is hij?" vroeg ze geïnteresseerd. Het was altijd leuk om andere hondeneigenaren te ontmoeten!

OOC: Myra had in haar vorige post al iets gezegd, maar ik druk het niet dik, dus misschien moet je iets beter kijken om het te vinden

[Oh, sorry xD Ik had je post niet voor me omdat ik op een internetloze laptop die post had gemaakt en hem voor school had gepost. Hoop dat ik 't in de toekomst kan voorkomen X3]

"Sorry daarvoor. Remco wordt nogal enthousiast als er dingen door de lucht vliegen," merkte het meisje op. Gavin was niet op haar vorige woorden ingegaan, voornamelijk omdat ze tegen haar hond gericht waren. Hij was er wel al achter dat die Remco heette. Hij merkte maar niks op over de naam, hoewel hij er zo zijn gedachtes over had. Hij had overal wel een mening over, die vaak botter overkwam dan nodig was. Vooral omdat hij iedereen met een ander vergelijkte en niet inzag dat er zoiets was als persoonlijke smaak. Nee, het enige wat telde, was zijn smaak. Hij had ook genoeg opmerkingen in zijn achterhoofd liggen over dat ze geen controle had over haar hond. Niet iedereen kon zo'n beheerste hond hebben als hij. Niet iedereen kon hun dier zo geweldig africhten als hij dat kon. Dat kon hij hun ook niet kwalijk nemen. 'T was immers moeilijk om zo talentvol te zijn als hemzelf.
"'T is goed, hoor. Vond 't erger voor jou." zei hij. Het klonk bijna oprecht, hoewel - als je goed luisterde - er ergens nog sadisme te herkennen was. Zij was immers plat op d'r bek gegaan, dus hoefde ze zich niet te verontschuldigen. Ze mocht zich eerder gaan schamen. Misschien dat dat nog een goed idee was ook. Ach, hij realiseerde zich dat hij haar niet telepatisch kon beinvloeden om zich zo te voelen als hij vond dat gepast was in de situatie. Dit bedoelde men nou als ze 't over Gavin hadden. Er was maar een manier mogelijk; de zijne.
"Mooie hond heb je daar," weet ik, hij is van mij. Legt vast genoeg uit. "Hoe oud is hij?" vroeg ze, daarbij interesse tonend. Hij had zijn gedachten niet uitgesproken, aangezien hij goed was in een wat vriendelijkere eerste indruk wekken, vooral bij knappe mensen. Vriendelijker dan hij in realiteit was, misschien. Nou ja, er viel eigenlijk geen misschien aan toe te voegen. 'T was gewoon een feit. Maar alsnog. Crash was zijn hond, en honden leken op hun eigenaren. Daarom was Crash zoveel beter dan de gemiddelde hond, al zei hij het zelf. Ach, vanwaar de bescheidenheid? Niemand die in zijn gedachten kon koekeloeren. Crash leek op hem en was daarom de knapste en meest getalenteerde hond in de omgeving. Feit. "Thanks. Hij heet Crash 'n hij is drie jaar oud, als 'k 't goed heb." zei hij. Hij wist niet precies hoe oud Crash was, alleen dat ie rond de drie jaar was.
"En die?" zei hij droogjes en maakte een soort naar boven gaand knikje naar Remco, de Duitse Herder van het meisje. Remco was toch echt een mensennaam. Ja toch? "Hoe komen jullie aan de naam Remco?" vroeg hij vervolgens zijn gedachten. Misschien dat er een reden achter lag of zo.

[Kunnen spelfouten in zitten, vrees ik ><]

"'T is goed, hoor. Vond 't erger voor jou." Nu merkte Myra zijn vreemde accent op, maar ook de onaangename ondertoon was niet te missen. Ze kneep haar amandelkleurige ogen een beetje samen. Sadist schoot er door haar hoofd, maar dat zei ze niet. Natuurlijk niet. OM zich enigszins af te leiden richtte ze haar aandacht op de Duitse herder die de jongen bij zich had. Haar ogen gleden onwillekeurig toch terug naar de jongen. Zijn houding, zijn uitstraling, alles stootte haar af. Ze was niet geschikt om met zulke mensen om te gaan. Daarvoor was ze noch knap, noch spontaan genoeg voor, bovendien was de inhoud van haar portemonnee waarschijnlijk ook nog eens te klein. Myra onderdrukte neiging om verontwaardigd te snuiven, die jongen zou toch niet snappen waarom ze dat deed. "Thanks. Hij heet Crash 'n hij is drie jaar oud, als 'k 't goed heb." antwoordde de jongen en opnieuw ergerde Myra zich aan zijn vreemde accent. Zouden alle mensen hier zo praten? Neh, dan had ze dat toch al wel gemerkt? "En die?" De jongen knikte nogal neerbuigend naar Remco. Myra kneep haar ogen een beetje samen en legde haar hand op de kop van de hond. "Hij is ook drie jaar oud. Ik heb hem al sinds hij een paar weken oud was." Haar ogen dwaalden af naar Remco, die naar haar opkeek. Zijn ogen keken hem zo begripvol aan, dat het haast leek alsof hij wist dat Myra zich niet op haar gemak voelde.

"Hoe komen jullie aan de naam Remco?" vroeg de jongen plotseling. Ze keek op en fronste nu echt. Waarom klonk dat zo neerbuigend? En waarom hadden ze het over de naam van haar hond, terwijl hij nog niet eens zo beschaafd was geweest om naar háár naam te vragen. "Remco heb ik vernoemd naar een goede vriend van mij die kort nadat ik Remco kreeg is overleven," bitste ze. Ze verbaasde zichzelf door haar reactie, maar ook door de eerlijkheid van haar antwoord. Maar weinig mensen wisten naar wie Remco vernoemde was, omdat ze het maar weinig mensen vertelde. Op dit moment was ze echter te geïrriteerd om aan haar andere emoties te denken. "Hoe kom je aan Crash dan? Loopt hij altijd tegen de muur aan ofzo?" kaatste Myra terug, terwijl ze haar blik op Remco gericht hield. Haar gezicht was rood, maar haar uitdrukking was boos. Ze was deze arrogante jongen even helemaal zat. Er was best wat voor nodig om haar boos te krijgen, maar het was hem gelukt.

"Hij is ook drie jaar oud. Ik heb hem al sinds hij een paar weken oud was." Aangezien Gavin negen van de tien keer te veel met zichzelf bezig was, merkte hij zelden mensen hun toon of lichaamstaal op. Myra was geen uitzondering. Onlangs had hij alleen een beetje begrip getoont voor Haru, maar dat was ook niet echt.. vriendelijk te noemen. Zo was hij gewoon niet, klaar.
"Remco heb ik vernoemd naar een goede vriend van mij die kort nadat ik Remco kreeg is overleden," bitste het meisje. Onverschillig staarde hij naar het beest en keek daarna weer terug naar het meisje. Hij kon niet zeggen dat hij erg veel medelijden voelde, wat kwam omdat hij haar en die Remco niet kende. Bovendien zou hij nooit iets belangrijkers vernoemen naar iemand die dood was. Bracht alleen nare herinneringen.
"Crash kreeg z'n naam door 'n gehandicapt gozertje van acht." vertelde hij haar op neutrale toon. Hij had voor zijn maatschappelijke stage op een school voor gehandicapte kinderen geholpen. Hij gaf 't niet graag toe, maar het was nog best wel leuk geweest. Hij had ze altijd nogal eng gevonden omdat ze overal raar op reageerde en er nogal vreemd uit zagen, maar op dat moment had hij geleerd dat het in principe ook gewoon kinderen waren. Niet dat dat zijn uitkijk op de rest van de wereld had veranderd, alleen wat gehandicapte kinderen betrof.

[Inspiloos T-T]

Die vreselijke, onverschillige blik! Ze had hem net iets toegesnauwd wat de meeste mensen toch wel van hun stuk bracht, maar het scheen deze jongen allemaal niets te schelen! Bah, ze wílde niet eens meer weten hoe hij heten. Hij had haar boos gekregen, wat maar zelden gebeurde, en hij was er niet eens door onder de indruk. Ze kon wel door de grond zakken. "Crash kreeg z'n naam door 'n gehandicapt gozertje van acht," antwoordde hij neutraal op haar toch wel enigszins kwetsende vraag (toch?). Myra kreeg meer en meer het gevoel dat ze zichzelf hier voor gek zette. Ze streek enkele plukje uit haar gezicht, haar bad hair day was er nog niet echt beter op geworden, en keek de jongen priemend aan. "Goed, dankje voor het vangen van Remco. Ik moet er maar weer eens vandoor." Zonder verder echt op een antwoord te wachten draaide Myra zich op haar hakken om en liep ze terug in de richting waar je vandaan was gekomen. Ze zou wel even aan de andere kant van het park gaan lopen.

Remco draafde braaf met haar mee, nog altijd vrolijk met zijn staart kwispelend. Hij keek naar haar op, zijn tong bengelde uit zijn bek en zijn ogen glinsterden. Onwillekeurig moest Myra glimlachen. Bah, die jongen had haar humeur helemaal verpest. Of eigenlijk had hij afgemaakt waar haar haar vanochtend aan begonnen was. Ze schudde lichtjes haar hoofd. Dát soort jongens kwam ze liever nooit tegen.

OOC: En weg is Myra (: