If the sun was always shining...

Daniel liep rustig door het park. Overal om zich heen liepen mensen met honden, renden joggers of speelden kinderen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van al die mensen. Het was grappig om te zien dat het met mooi weer altijd zo druk was in het park en dat iedereen dan ineens de behoefte had om naar buiten te gaan. Als een soort dierlijk instinct.
De jongen ging zitten op een bankje in de zon. Hier zat hij wel vaker. Het was een fijne plek van waar je een goed uitzicht had op de mensen in het park. Vaak las hij hier dan. Daniel las aardig veel. Zeker voor een jongen van zijn leeftijd. Ook nu had hij weer een boek bij zich. Hij pakte hem uit zijn tas en sloeg hem open bij de bladwijzer.
Even later sloeg hij rustig een bladzijde om. De laatste bladzijde van dit hoofdstuk alweer. Na die bladzijde sloeg hij het boek dicht. Hij maakte zijn jas open. Het was heet en door zijn jas kreeg hij het nog warmer. Even sloot hij zijn ogen en genoot van de zon die op zijn gezicht straalde. Was het maar altijd zulk heerlijk weer, dacht hij. Maar hij wist ook wel dat dat niet kon en hij was eigenlijk blij zat met het klimaat zoals het hier was. Geen ijskoude winters en geen bloed hete zomers. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Zo bleef hij nog een tijdje zitten. Daniel was niet iemand die altijd heel veel deed. Hij was ook een stuk rustiger dan zijn vrienden. Hij had ook geen behoefte om zich ergens zorgen over te maken. Het leven ging hem voor de wind.

Het was natuurlijk een prachtige dag, dus tijd om naar buiten te gaan. Lily stond voor de spiegel terwijl ze zich in een jurkje hees en haar haar op stak. Ze vond dit weer altijd erg fijn, dan kon ze namelijk altijd leuke kleding aan, na ja, voor de winter had ze ook leuke kleding, maar zomers vond ze het toch leuker. Ze keek in de spiegel en een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Ze draaide zich om en graaide haar mobiel van haar nachtkastje en pakte haar handtas die in de hoek van de kamer lag. De deur deed ze achter zich dicht toen ze haar kamer had verlaten. Eenmaal beneden was het tijd om schoenen uit te kiezen. De keuze was al snel gemaakt toen ze voor open hakken koos. Toen ze die had aan gedaan was het tijd om naar buiten te gaan. Buiten was het natuurlijk heerlijk weer en Lily snoof dan ook even de frisse lucht op en ze voelde de warme zon op haar huid branden. Ze wist ook al meteen waar ze heen ging. Het park.

Eenmaal aangekomen in het park keek ze haar ogen uit naar hoe druk het wel niet was. Op elke vierkante meter was wel een mens te vinden. Zoals joggers, spelende kinderen en natuurlijk ouders die hoopte dat de kinderen een beetje rustig deden en zich niet bezeerde. Van dit kreeg Lily spontaan een glimlach op haar gezicht. Ze liep langzaam het pad af met haar mobiel nog in haar hand. Het ding begon te trillen en ze tilde haar mobiel op en begon de sms te lezen. Het was een heel lang smsje van één van haar vriendinnen die weer eens een probleem had met haar vriendje. Bij die gedachte draaide haar maag om. Lily liep gewoon door en was nu onderhand wel gewend om zonder te kijken te kunnen lopen zonder dat ze ergens tegen aan liep. Vervolgens kwam ze bij een van de vele bankjes waar een jongen op zat. Ze ging gewoon zitten. Het maakte haar namelijk niet uit wie er op het bankje zat. Ze keek even op van haar mobiel toen ze aan het typen was. Ze keek even om haar heen, maar ze keek ook op zij naar de jongen die op het bankje zat. ooo dat is.... dacht ze rustig in haar hoofd terwijl ze weer terug keek naar haar mobiel zonder ook maar iets door te hebben. Haar ogen werden ineens groot. dat is m'n ex.... dacht ze en ze liet bijna haar mobiel vallen, maar kon het ding nog net vast houden.

Daniel zat heerlijk rustig te zonnen. Hij luisterde naar de geluiden om hem heen. Hij hoorde hoe een stel hakken zijn richting op kwamen lopen. Het geluid werd steeds luider, maar in plaats dat het geluid langzaam weer vervaagde, stopte het ineens naast hem. Het meisje ging zitten op de bank.
Daniel opende zijn ogen en keek naar het meisje. Hij knikte en glimlachte vriendelijk naar haar, terwijl hij haar bestudeerde, zoals hij bij de meeste meisjes deed. Ze was erg mooi met haar lange blonde, opgestoken haren en diepe bruine ogen. Het jurkje dat ze aan had, paste perfect om haar slanke middel. Ergens kwam ze hem bekent voor, maar hij wist niet meer van wat.
Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar de voorkant van haar boek. Nog steeds kon hij het gezicht van het meisje naast hem niet aan een naam koppelen, maar hij wist dat hij de hare kende.
Hij keek haar weer even aan. En toen ineens schoot het hem te binnen. Lily, zo heette ze. Het was zijn ex. Of eigenlijk een van de vele die had heeft gehad. Gauw keek hij weer weg. Hij voelde zich een beetje schuldbewust, dat hij haar niet eerder had herkend. Ze hadden elkaar ook al een tijd niet gezien. Toch was ze niet veel veranderd. Maar Daniel had al zoveel meisjes gekend, dat het steeds moeilijker werd ze uit elkaar te halen. Natuurlijk kon hij het nog wel, want elk meisje had wel iets bijzonders, iets anders. En hij kon het niet helpen dat hij er zo snel verliefd op werd. Het versieren zelf ging ook al zo makkelijk en voor hij het wist zat hij weer aan de volgende relatie, waarvan hij van te voren had gezegd, dat hij er even mee zou stoppen.
Maar populair zijn bij de meisjes had ook z'n nadelen. hij kreeg altijd heel veel aandacht van hen en dat vond zijn huidige vriendinnetje niet erg fijn. Ze kregen ook al heel snel het idee dat hij hen zat te versieren, terwijl hij gewoon aardig tegen hen deed. Of dan begonnen zij hem te versieren en dan kapte die dat volgens zijn vriendin niet snel en goed genoeg af. Meisjes zijn ook altijd zo snel jaloers, dacht hij spijtig.
Natuurlijk maakte hij zelf ook regelmatig een einde aan een relatie. Er waren gewoon te veel leuke meisjes en het is dan vervelend om te weten dat je niets met hen kunt doen, omdat je al aan iemand anders gebonden ben. Dat gaf hem vaak zo'n opgesloten gevoel. Als een hond aan de lijn, wanneer hij net een leuke kat ziet om achterna te rennen.
Daniel zuchtte zacht en sloeg toen zijn boek weer open. Hoofdstuk 17. Wat leest een leuk boek toch snel.

Nadat ze haar mobiel weer opgevangen had en even naar het schermpje keek, merkte ze dat er op haar reactie niet echt gereageerd werd. Er werd eigenlijk helemaal niet op haar gereageerd. Ze had gemerkt dat Daniel, wat zijn naam was, haar aan had gekeken. Het kwam voor haar zelfs over alsof hij haar niet kende. Bij die gedachte zuchtte ze eens diep. Ze keek op zij naar de jongen die blijkbaar weer begon met zijn boek. Herkende hij haar echt niet? vroeg ze aan zichzelf in haar hoofd. Ze raakte wat gefrustreerd. Oké dat hij haar voor de eerste keer niet herkent, maar dan ook nog is niks zeggen. Misschien was dat wel de reden dat het uit was gegaan. Hij was té veel met andere meisjes bezig. Tenminste precies op de momenten dat hij met haar had wel. Ze keek weer naar haar mobiel schermpje en sloeg haar ene been over haar andere been.

"lang niet gezien he..." zei ze zacht, maar wel hard genoeg terwijl ze naar haar scherm bleef kijken. Ze kon maar beter een gesprek beginnen dan hier dood stil blijven zitten en ze had ook geen zin om op een ander bankje te gaan zitten, dat zou zo raar over komen. Haar bruine ogen gingen even naar de kaft van het boek. Ze las de titel en bleef er even naar staren. Dat was een ding wat ze wel wist, hij hield, na ja, houd nog steeds van het lezen van boeken, in vergelijking met andere jongens. Lily vond het altijd maar knap dat hij zo snel boeken uit kon lezen. Zijzelf deed vaak een uur over één hoofdstuk. Niet omdat ze dom was of zo, maar gewoon, omdat de meeste boeken nooit echt haar aandacht trokken. Maar ja, ze moest ook steeds op andere letten, want voor je het wist hing er een meisje aan je vriendje. Ze legde haar mobiel vervolgens op haar schoot, waarna ze de spelden uit haar haar trok. Haar lange blonde haren vielen naar beneden en ze schudde even haar hoofd. Dat was ook wel is fijn, als je haar gewoon los hing. Ze gooide de spelden in haar tas, gevolgd door haar mobiel. Ze nam haar tas op schoot en keek er in. Ze legde het ding naast haar. Ze liet haar hoofd naar achter zakken zodat haar gezicht in de zon hing waarna ze ook haar ogen sloot. "nog leuke meiden tegen gekomen??" zei ze droog. Ze kon het niet laten om dat te vragen.

Daniel sloeg alweer een bladzijde om, toen Lily zachtjes begon met: "lang niet gezien he..." Daniel las rustig de zin af en keek haar toen aan. Het klonk alsof ze bang was dat hij haar niet meer kende. Daniel voelde zich nu nog schuldbewuster, omdat hij haar inderdaad eerst niet had herkent. "Ja..." zei hij daarom maar, "inderdaad." Even keek hij haar in stilte aan. "Hoe staan de zaken ervoor?" vroeg hij nonchalant. Hij keek nog steeds naar haar, terwijl ze haar haar los maakte. Met losse haren zag ze er veel mooier uit. Normaal had die dat haar ook verteld, maar iets hield hem tegen. Misschien het feit dat ze zijn ex was.
Lily stopte de spelden in haar tas, samen met haar mobiel. "Nog leuke meiden tegen gekomen??" vroeg ze droog. Daniel wist dat het niet al te aardig klonk. Daarom gaf hij een redelijk vaag antwoord. "Ja, ach... Gewoon," zei hij. Een typisch antwoord dat hij meestal gaf als hij hij antwoord niet wist of geen zin had om het daarover te hebben. "Jij?" vroeg hij toen maar.
Eigenlijk wilde hij het liever over een ander onderwerp hebben. Daarom besloot hij over iets anders te beginnen. Waar de meeste mensen op dit punt van een gesprek begonnen met over het weer te kletsen, zei Daniel: "Je ziet er leuk uit. Die jurk staat je goed." Hij flapte het er zo uit en pas daarna bedacht hij dat hij dit beter niet had kunnen zeggen. Maar wat dan nog, ik ben gewoon aardig, geef haar alleen een compliment, maakte hij zichzelf wijs. Maar hij wist maar al te goed dat hij te snel te aardig deed en voor hij het wist, had hij een nieuwe vriendin. Daniel keek haar glimlachend aan, hopend dat hij niet meteen afgekat zou worden door haar. Hij was niet het type dat hield van ruzies en gedoe. Jammer genoeg maakte hij dat toch al te vaak mee.

Het was misschien ongehoord. Maar toch was Hidan langzaamaan het gesprek van de twee aan het volgen. Hidan was volwassen, 21 jaar en vol lof over zichzelf. Al kon hij niet laten om soms eens goed te vloeken. Maar dat was nu eenmaal typisch voor hem. Hij zat tegen een boom met een boek in zijn handen, net zoals de andere jongen die zijn boek net had uitgelezen. Hidan hoopte dat de jongen het een goed boek vond. Dat was eenmaal het leuke aan lezen. Al die goede boeken. Hij grijnsde en begon te lachen. Dat zou vast verraden hebben waar hij zat. Hij keek met een enorme glimlach naar beiden en wreef door zijn witte haar. Hij klapte zijn boek dicht en stak het weg. Vervolgens stond hij op om naar beiden te wandelen en zich voor te stellen: "Excuseer me, ik kan soms mijn lach niet goed inhouden. Ik ben Hidan, aangenaam". Hij keek beiden met een vrolijke glimlach aan en deed vervolgens zijn rugzak voorzichtig dicht. Hij voelde eens in zijn zakken of hij daar nog iets had zitten. En hij voelde niets, gelukkig. Anders moest hij weer zijn rugzak open maken. Hij bekeek beiden eens goed, waarschijnlijk een koppel. Hij trok een bedenkelijk gezicht. Alhoewel, ze doen enorm stroef, vast een ex koppeltje. Ja dat zal het wel zijn dacht hij in zichzelf en hij bestudeerde het meisje en de jongen, vast zijn ze even oud. Hij grijnsde naar beiden en begon zachtjes, zelfs onhoorbaar te grinniken. Het meisje was naar het schermpje van haar GSM terwijl de jongen honderduit vragen stelde aan het meisje die vrij stroef antwoordde naar Hidan's mening.

Daniel reageerde op haar woorden, oké gelukkig praatte hij nog. Ze hield er niet van als ze gesprekken aan ging en het gewoon dood stil bleef. Ze kreeg dan altijd zo'n ongemakkelijk gevoel erbij. Ook al is het haar ex. Lily zat zelf wat voor zich uit te staren. Ze merkte echter dat hij haar aan keek en keek dus zelf automatisch terug. De vraag die hij stelde snapte ze niet helemaal, maar voordat ze kon gaan bedenken wat ze daarop kon zeggen reageerde hij alweer op de volgende vraag die Lily hem gesteld had. Vervolgens vroeg hij soort van hetzelfde en ze keek hem even aan. "nee, geen leuke meiden" tegen gekomen, met een nadruk op het woord meiden. Aangezien hij het zo vroeg dat de vraag gewoon hetzelfde bleef. Maar ja was wel weer een typisch antwoord van Lily. Ze rekte zich een keer uit en geeuwde.

Ze was wat verbaasd toen ze zijn volgende woorden hoorde. Ze keek hem even aan met een wat ongelovig gezicht. Ze schudde haar hoofd en toverde een ongemakkelijke glimlach op haar gezicht. "eu... dankje" zei ze met dezelfde glimlach, maar er verscheen wel een lichte blos over haar gezicht. Het stomme was is dat ze een raar gevoel kreeg toen hij dat zei en dan reageert ze zo. Ze kon soms echt ziek worden van haarzelf. Ze zuchtte even en keek hem aan en zag dat hij een glimlach op zijn gezicht had. "hetzelfde kan ik..." maar haar zin werd onderbroken toen ze iemand hoorde lachen. Ze wist niet wat ze ervan moest maken, maar ze keek meteen de kant op van het geluid. Ze keek naar de man na ja, ze noemde hem maar gewoon een man, die onder de boom vandaan kwam. Hij had wit haar wat ze aardig apart vond. De man verontschuldigde zichzelf voor zijn gelach en stelde zich vervolgens voor. Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar Daniel en weer terug naar Hidan, zo heette hij. Hij had een erg vrolijke glimlach op zijn gezicht. Kwam waarschijnlijk door het mooie weer toch? "maakt niet uit" zei ze maar gewoon. "Mijn naam is Lily" zei ze rustig. Ze had geen zin om nu haar hele naam, Lily Staca Ina, te zeggen. Dat duurde haar te lang. Ze wist echter nu niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze zat naast haar ex die lief zat te doen, volgens haar, en er kwam zomaar een vreemde onder een boom vandaan met wit haar.

(sorry kon 2 dagen niet op de laptop)

(haha ik ken dat gevoel :3)

Hidan keek het meisje aan, genaamd Lily en hij keek vrolijk naar de jongen die zijn zee van vragen had gesteld aan Lily. Het was inderdaad het weer dat hem zo vrolijk maakte. “En hoe heet jij jongeman?” vroeg hij extreem beleefd en hij schoot weer in de lach “Oke dat is dus niet normaal dat ik zo beleefd ben, dus vergeet dat stukje. Aangenaam makker.” Hij klopte op de jongen zijn schouder en keek naar Lily “Mag ik naast je zitten?”. Hij grijnsde en keek haar vragend aan. Hij wreef door zijn witte haar en legde het weer zoals het hoorde. De zon zorgde er ook voor dat hij een gebruinde huid had gekregen dus dat was weer eens wat positiefs. Ze zag er nogal ongemakkelijk uit en hij trok een wenkbrauw omhoog “Is er iets?”. Hij glimlachte weer en hij zette zich uiteindelijk maar neer. Hij strekte zich uit en haalde uit zijn zak een pakje kauwgom. Hij opende het papiertje en smeet de kauwgom in zijn mond. Hij begon er haast onzichtbaar op te kauwen. Hij moest een goede adem hebben, anders was het niet leuk voor de mensen tegen wie hij sprak. Ja hij was enorm op zijn uiterlijk gesteld.

"Nee, geen leuke meiden," antwoordde Lily. Met de nadruk op meiden. Daniel keek haar geamuseerd aan. Nog niets veranderd dus. "En hoe zit het met de jongens?" vroeg hij vervolgens.
"Eu... dankje," was haar antwoord op zijn compliment en ze bloosde een beetje. "Hetzelfde kan ik..." begon ze, maar het lukte niet haar zin af te maken. Ineens hoorde hij iemand achter zich lachen. Een jonge man kwam achter de boom vandaan met een enorme glimlach op zijn gezicht. "Excuseer me, ik kan soms mijn lach niet goed inhouden. Ik ben Hidan, aangenaam," zei de man. Daniel had een wenkbrauw opgetrokken. Wat deed die man achter die boom? Zat hij ons te bespieden of zoiets, vroeg hij zich af. En wat was er dan zo grappig? "Aangenaam," zei hij daarom maar.
"Mijn naam is Lily," antwoordde zijn ex. Daniel bedacht dat hij nu ook maar zijn naam moest zeggen. Als iedereen daar toch al over begon. “En hoe heet jij jongeman?” vroeg Hidan op dat moment overbeleefd. Daniel was zelf ook altijd redelijk beleefd. Dat was een van zijn charmes, vonden veel exen van hem. "Daniel is de naam," was zijn antwoord. “Oke dat is dus niet normaal dat ik zo beleefd ben, dus vergeet dat stukje. Aangenaam makker,” zei Hidan daarna en klopte op zijn schouder. Daniel glimlachte alleen. Wist hij veel wat hij daarop moest antwoorden. Hij vond Hidan maar een vreemde gast.
“Mag ik naast je zitten?” vroeg hij toen aan Lily. En toen ze hem ongemakkelijk aankeek, vroeg hij: “Is er iets?” Vervolgens nam hij een kauwgommetje.

[i know. ik post echt sloom ><]

Lily zuchtte diep. Dat klonk niet als een goed teken, vond Daniel. "Goed hoor.." antwoordde ze toen kortaf. Dit bevestigde Daniel's vermoeden. Hij kende haar te goed om te geloven dat het echt goed ging. Maar hij zei er maar even niets over en knikte alleen vriendelijk. Ze wilde er duidelijk niet over kunnen praten en als ex was het ook niet bepaalt slim om je je in dat soort zaken te wikkelen.
Hidan kwam naast Lily zitten. Nu zat ze tussen de twee mannen in. Het was duidelijk te zien dat ze dit niet al te fijn vond, ook al zei ze: "Nee hoor, er is niets." Daniel wist wel beter. Hij leefde met haar mee. Misschien kon hij maar beter gaan, voor de situatie nog moeilijker werd. Alleen hoe moest hij dan verklaren dat hij ineens weg ging. Hij keek op de horloge om zijn linkerpols. Het was 12 uur. Niet echt een tijd waarop hij zich ergens naartoe zou moeten haasten. Misschien zou hij zo ergens kunnen gaan lunchen. Of hij ging weer naar huis. Even keek hij voor zich uit. Een verliefd stel liep langs. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Lily er ook naar zat te staren. Zou het slecht gaan met de liefde bij haar? vroeg hij zich af. Misschien kon hij er op subtiele wijze iets over vragen. Maar zoiets had hij net ook al gedaan en daar had ze erg kortaf op gereageerd. Dus een nieuwe poging zou toch maar in het water vallen. Daniel zuchtte en staarde weer naar de omslag van zijn boek die nog steeds op zijn schoot lag. Hij pakte zijn tas en stopte het erin. Aan lezen kwam hij nu toch niet meer.
"Wat ga jij zo doen?" vroeg hij toen aan Lily. Hij moest het toch ergens over hebben. Misschien konden ze samen gaan lunchen. Gewoon als vrienden dan. Daniel wist dat 'gewoon vrienden' bij hem meestal in de soep viel. Maar misschien dit keer niet. Hij moest het er maar op wagen. Als zij tenminste wilde. Hij kon heel goed begrijpen dat ze liever iets anders deed dan met een ex ergens gaan lunchen als 'gewoon vrienden'.

Hidan keek Lily bezorgd aan en keek dan naar Daniel. Hij wisselde af bij de twee en dan vroeg hij "Kom, vertel het wat er is, mij kan je vertrouwen". Hij was echt oprecht. Hij keek dan naar Daniel. Hij haalde een paar broodjes uit zijn tas en begon er aan eentje. "Iemand ook eentje?". Hij glimlachte en nam dan een hap van zijn zelfgemaakte smos preparé zijn favoriet. Hij zag hoe Daniel op zijn horloge keek. Hidan wist zo dat het maar pas twaalf uur was. Hij keek erg vrolijk en slikte zijn deel broodje door. Hij nam nog een hap en genoot na elke hap nog meer van zijn broodje, perfect aantal sneetjes tomaat (3), een dik laagje preparé(ongeveer 1 centimer), twee blaadjes kropsla, een hardgekookt eitje zonder geel, omdat hij dat niet luste.

Na vijf minuten had hij zijn broodje op en bood hij zijn twee andere broodjes aan aan Daniel en Lily. "Zelfgemaakt, smakelijk. Ik wil jullie mening weten, of ze goed zijn, want alleen op mijn smaak afgaan heeft geen nut, beide smosjes kaas. 2 schelletjes kaas, 2 blaadjes kropsla, een eitje zonder geel, wat saus, en 3 schijfjes tomaat.". Hij lachte zachtjes en keek hoopvol, hopelijk was het een superlekker broodje, ze hadden vast honger. Het was tenslotte middag.

Hidan bleef doorvragen over wat er dan wel niet zou kunnen zijn. Daniel wist dat dat toch geen zin had. Als Lily iets niet wilde vertellen, deed ze dat ook niet. Net zo min als dat het zin had om te zeggen dat je hem kon vertrouwen. Ze kenden elkaar pas vijf minuten. Dan ga je niet meteen alles vertellen wat er op je hart ligt. Zeker Lily niet. Die vertelde niet elk mens haar hele laevensverhaal.
Hidan 's broodje hoefde ze ook al niet. Ook Daniel wees hem af. "Eh.. nee, dank je. Ik heb al een afspraak," loog hij maar. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Lily. Hij was al bang voor haar afkeurende blik. Maar ze was druk bezig met een sms te versturen. Of eigenlijk net klaar, want ze stopte haar mobiel weer weg en stond op. "Ik ga er maar is vandoor... eet smakelijk," zei ze en ze draaide zich om.
Intussen voelde Daniel zijn broekzak trillen. Naar twee keer stopte die. Iemand had hem dus een sms gestuurd. Even keek hij op naar Lily, die nu weg liep. Zo onopvallend mogelijk controleerde hij zijn scherm. U heeft 1 ongelezen bericht stond er. En daaronder stond Lily. Daniel glimlachte.
"Ik moet ook maar eens gaan," verontschuldigde hij zich naar Hidan. Hij glimlachte vriendelijk. "Eet smakelijk trouwens," voegde hij er nog aan toe. Daarna stond hij op. Hij hing zijn tas aan zijn linker schouder en liep weg. In dezelfde richting als Lily liep. Daar kwam hij zelf ook vandaan.
Toen hij een meter of tien van het bankje waar hij op had gezeten vandaan was, pakte hij zijn mobiel en drukte op het smsje. Er stond in dat hij maar gewoon naar haar huis moest komen. Hij moest even denken welk nummer dat ook weer was. Maar al snel wist hij het. Daar ging hij dan maar heen. Verder had hij toch geen plannen voor vandaag. Ik kom, smste hij snel terug. Daarna stopte hij zijn mobiel weer in zijn zak en liep weg.

[topic uit ;P]