His heart the captive of which he speaks.

Rin staarde naar zijn vader die in bed lag. Niet zo jong als vroeger, blijkbaar. Enkele dagen terug had hij een hartaanval gehad, waardoor hij in het ziekenhuis was beland. Zijn vader begon voor de zoveelste keer over dat hij weer moest experimenteren. Die proeven van zijn vader leidde tot Rin's mutaties.
"A heart-attack is nature's way of telling you to, you know, slow down." zei Yukio. Ze waren van oorsprong Amerikaans en ze spraken onderling ook gewoon Amerikaans. Waarom ook niet.. Hij was er inmiddels aan gewend en het maakte Engels op school vrij makkelijk. Hoewel hij wel vaak op zijn kop kreeg omdat hij dingen Amerikaans uitsprak en niet Engels. Ach, hij had er eigenlijk wel schijt aan. Ze begrepen hem toch?
"That's funny. I always thought a heart-attack was nature's way of telling you to die." zei Rin met een :'D-hoofd. Echt zo'n opmerking die alleen hij kon maken. Zijn staart sloeg zachtjes heen en weer. Dat ding zorgde eigenlijk ook alleen voor problemen. Hij had het nooit gewild, omdat mensen hem er raar door aankeken. Over raar aankijken gesproken.. Yukio, zijn vader en zijn moeder keken hem allebei met een grafhoofd aan dat hem gewoon al vertelde dat zijn grap niet zo geslaagd was. "Not that you're going to die soon." merkte hij vervolgens op, in de hoop de sfeer te redden. De rest keek hem nog steeds aan van 'sterf', dus opende hij zijn geruite bloes achtig iets en draaide hij zijn staart rond zijn middel. Toen het ding rond zijn lichaam zat, en sloot zijn kleding weer. Zo, onzichtbaar. Zijn familie keek hem nog steeds hetzelfde aan.
"I wish I was dead." merkte hij op, doelend op het feit dat iedereen hem zo aankeek dat hij gewoon even wou verdwijnen. Dat was dan ook precies wat hij zou doen. "I'm going to fetch some fooooood." zei hij vrolijk, aangezien hij een nogal hongerig personage was. Hij sjokte de kamer uit en liep naar een van de machines, waarna hij een euro erin propte en een cola aanklikte. Oke, dorst had hij ook. En vaak ging dorst voor honger, hoewel hij vanzelf wel aan het andere toe kwam.

De blonde jongen stond aan het ziekenbed van een vriendin, ze was nogal moe, en Kida zei dat ze wat slaap moest hebben, maar ze schudde van nee. "Sirieus, je moet echt slapen, je geraakt er anders niet bovenop." Zei hij, en een grijns speelde rond zijn lippen, terwijl hij even aan de achterkant van zijn hoofd krabte. "Nou, dan laat ik je maar, anders slaap je nooit." Zei de jongen. "Kida... wacht, ik wil dat je blijft.." Zei ze, maar hij zwaaide even gedag en antwoorde nog "Ik zie je later" Waarna hij die kamer verliet.
De jongen liep het ziekenhuis uit, en stak over, zonder om te kijken, dat deed ie namelijk nooit. Tot die auto tegen hem reed. Hij had enorme pijn aan zijn arm en been, en begon nogal te bloeden uit zijn hoofd. "WAT IS ER MIS MET JOUW?" Riep hij, toen de auto gewoon weg reed. Hij strompelde terug het ziekenhuis binnen en ging in spoed zitten, waarna het bleek dat zijn been gebroken was, en er een barst in het bot van zijn arm zat. Kida voelde zich nogal duizelig, en de dokters kwamen tot de conclusie dat hij een lichte hersenschudding had. "Geen zorgen, we bellen je ouders wel, wat is je naam?" Hij dacht na, maar kon het zich niet goed herinneren, logish, met een hersenschudding. Hij werd een ziekenkamer in geleid, en ging in het bed liggen. "Verdomme" Vloekte hij binnensmonds, en legde zijn hoofd tegen het kussen aan, waarna hij naar de afstandsbediening van de tv greep en wat begon te zappen.

Rin irriteerde zich lichtelijk aan zijn staart die tegen zijn borst kietelde, maar hij was 't soort van gewend. Op school had hij dat ding ook altijd onder zijn T-shirt. Het enige voordeel aan de verhuizing was dat hij populairder was geworden. Blijkbaar kreeg je status als je met mensen vocht, iets wat Rin nogal vaak deed. Hij was sinds zijn vertrek bij Marshall nog agressiever dan daarvoor. Hij had niet eens 'n echt afscheid kunnen nemen. Toen hij Mar los liet bij de deur de nacht voordat hij weg ging, was 't in het begin alsof Mar 'm niet los wou laten. In feite had hij hem ook niet los willen laten. Dan was hij liever daar gebleven, maar op die leeftijd was dat geen optie geweest. Hij miste hem. 'T moest al een jaar geleden zijn, maar hij dacht er nog steeds niet graag aan. Hij veegde langs zijn ogen en liep gefrustreerd de andere kant op Hij staarde in elke kamer uit nieuwsgierigheid. 'T ging nogal automatisch en shizzle. Zijn blik viel op een blonde jongen die een afstandsbediening in zijn hand had.
"Masaomi," merkte Rin op, terwijl hij op de deur klopte. Hij kende Masaomi van school. Hij zat een jaartje onder hem en was dan ook nog maar vijftien - alsof Rin zoveel ouder was, kuch kuch - maar hij had hem enkele keren gesproken. Ze kende allebei een zo'n gozer waar ze soms mee praatte, waardoor ze soms ook in gesprek kwamen met elkaar.
"Wat is er gebeurd? Hoe lang zit je hier al? Mag ik binnen komen?" vroeg hij alle drie na elkaar, niet precies wetend wat er aan de hand was. Veel vragen, jaja. Zijn blauwe ogen staarde naar Kida, wachtend op een antwoord.

Kida liet de afstandsbediening verveeld in zijn hand hangen. Gosh, er was ook niks op tv. Hij zette het dan maar op hetgene wat het meest interessant leek. Opeens hoorde hij voetstappen in de gang, het was de verpleegster, die een verband rond zijn hoofd kwam leggen, het bloeden was voor het meeste al gestopt. Hij knikte even en legde zijn hoofd weer tegen het kussen. Daarna grabbelde hij wat in zijn broekzak, en haalde zijn mobiel tevoorschijn, hij zou waarschijnlijk niet voor morgen thuis zijn, aangezien het best laat aan het worden was. Toen klonken er weer voetstappen in de gang, en een jongen met blauwe ogen stond in de deur. Zijn goud kleurige ogen keken Rin aan. "Masaomi," klonk zijn stem. "Hey Rin," antwoorde de jongen. Hij was maar een jaartje ouer, en hij kende de jongen wel, maar heel erg veel praatten ze nou ook niet, achja, bezoek kon niet zo veel kwaad. "Wat is er gebeurd? Hoe lang zit je hier al? Mag ik binnen komen?" "Hey, spraakwaterval, ga even zitten en dan antwoord ik je wel" Hij wachtte tot de jongen op zijn bed kwam zitten en dan keek hij even uit het raam. "Ik zit hier echt nog maar net, ik ben aangereden door een of andere vent, die daarna weer weg reed, been gekneusd, en barst in het bot van mijn arm. Ook heb ik blijkbaar een lichte hersenschudding.. ik zat te bloeden uit mijn kop." Zei hij en zuchtte. De herinneringen die daarjuist nog vaag waren kwamen al snel weer terug. Kida keek met zijn goudkleurige ogen terug naar Rin. "Achja, ik zit hier wel nog een tijdje vast.." Grinnikte hij.

"Hey, spraakwaterval, ga even zitten en dan antwoord ik je wel." vertelde Kida. Rin grinnikte even droogjes om die spraakwaterval opmerking en sjokte naar het bed toe, waar hij op de rand van neerplofte. "Ik zit hier echt nog maar net, ik ben aangereden door een of andere vent, die daarna weer weg reed, been gekneusd, en barst in het bot van mijn arm. Ook heb ik blijkbaar een lichte hersenschudding.. ik zat te bloeden uit mijn kop." vertelde Masaomi. Rin fronste even kort. Aangereden?
"Jezus, wat klote voor je. Wat 'n mongool, zeg." zei hij vervolgens. De jongen merkte op dat hij nog wel een tijdje vast zat in 't ziekenhuis. Rin staarde naar het beeldscherm van de televisie. 'T was niet zo interessant, dus zijn gedachten gleden naar Marshall. Mar. Mar. Mar. Mar. Mar. Gaaaaaaah. Hij werd er echt panisch van. Zou Mar wel eens aan hem denken? Vast niet. Of wel. Hij had immers Mar's reputatie verpest. Die had het niet erg gevonden omdat hij aan Rin genoeg had - tenminste, dat moest Rin geloven, hoewel hij zich schuldig bleef voelen - maar nou was ie er niet meer. Ergens had hij nog het idee dat hij terug zou verhuizen wanneer hij oud genoeg was, maar ja, dan had 't nog weinig nut. Kleine kans dat Mar dan nog wist wie hij was. 'T was ook nog zo ver weg.
"Ik ook hoor. M'n pa heeft 'n hartaanval gehad. Komt wel goed." merkte Rin nonchalant op. Hij was niet bepaald asociaal en hield zelfs wel van een goed gesprek. Alles om zijn gedachten van.. andere dingen af te houden. Zijn blauwe ogen keken Kida weer aan terwijl hij een hair-flip maakte omdat zijn donkere haren voor zijn gezicht waren gevallen. Dat hoorde ook, maar niet.. like.. precies in zijn ogen.

Kida grinnikte. "Jep nogal een klote persoon," Hij keek naar de jongen voor hem, en volgde zijn blik naar de televisie. Het was echt saai, en de blonde jongen was blij dat Rin bij hem was komen binnenvallen. Hij greep naar de afstandsbediening en drukte op de powerknop waardoor de televisie uit ging. "Het is toch maar wat boring geklets op de achtergrond" zei hij en sloot zijn ogen even. "Ik ook hoor. M'n pa heeft 'n hartaanval gehad. Komt wel goed." merkte Rin nonchalant op, het was alsof hij het niet eens erg vond dat zijn vader een hartaanval heeft gehad. "Da's like, rot voor je, en je pa.." Zei hij en keek de jongen aan. Hij verveelde zich nogal. Kida was niet iemand die graag lang stilzat, en nu was zijn been gebroken, fijn dat. Maar als hij de dokters kon geloven zou het snel genezen. Rin leek een beetje afgeleid, en zijn gouden ogen gleden over de kamer heen, maar er was niks interessant, er was een bed, een tv, een raam en een kastja naast hem. Verder alleen nog lampen en die soort prut, samen met een wasbak. Kida rekte zich uit, en grinnikte "Nog iets interessants te melden?" vroeg de jongen hij kon like, niet stil zijn, hij hield niet erg van vage stiltes tussen hem en iemand anders, het was gewoon vreemd.

"Da's like, rot voor je, en je pa.." merkte Kida meelevend op. Eigenlijk vond Rin het niet zo vreselijk. De dokters zeiden dat het alleen door de stress kwam en als hij rustig aan deed, dat 't wel weer goed zou komen. Ze gingen ervanuit dat dat ook wel goed zat dan. Hij was al lang blij dat hij niet meer het onderwerp was van allerlei vage experimenten.
"Valt wel mee. Ze zeggen dat hij het wel redt." zei Rin en ontblootte bij het grijnzen zijn nogal hoekige tanden. 'T waren gewoon facings. Zijn vader had die dingen in zijn bek laten plaatsen voor de lol, omdat 't goed paste bij de staart en oren die hij al had. Zijn oren vielen men vaak ook meteen op, maar zijn staart wist hij te verbergen. Dat zou men waarschijnlijk net iets te ver treden. Langzaam maar zeker slopen zijn gedachten weer terug naar Mar, wat echt niks ongewoons was voor hem.
"Nog iets interessants te melden?" vroeg Kida vervolgens aan hem. Hierbij schrok hij op uit gedachten en zijn blauwe ogen staarde Kida voor enkele seconden in stilte aan. "Eh.. nee.. same old, same old." zei hij. No way dat hij uitgebreid ging vertellen over Mar. Dan zou het ten eerste als een enorme schok komen dat hij homo was - al loog hij nog wel eens dat hij bi was, hoewel hij van zichzelf ook wel wist dat daar niks van waar was - en dan mocht hij ook gaan uitleggen dat hij een jaar geleden voor enkele maanden met zo'n gozer had, die hij nou nog niet uit zijn hoofd had. "Al denk ik niet dat er veel zou zijn wat jouw aanrijding zou overtreffen, sowieso."

Kida keek weer door het raam. "Valt wel mee. Ze zeggen dat hij het wel redt." Hij glimlachte. "Da's mooi om te horen dan" Hij keek naar de scherpr hoektanden van de jongen. Ze waren echt abnormaal scherp, maar Kida had er nooit iets op gezegd, hij had Rin nooit anders gekend. Na een tijd van veel te lange stilte antwoorde Rin nog op zijn vraag. "Eh.. nee.. same old, same old." hij knikte en ging wat rechter op zitten. Zodat hij ongeveer op ooghoogte van Rin zat. Dat was makkelijker praten. "Al denk ik niet dat er veel zou zijn wat jouw aanrijding zou overtreffen, sowieso." "Ghehe. Ik hoop dat die rotzak zich verongelukt." Zei hij, hij had het natuurlijk op de man die hem aangereden had. Zijn ogen dwaalden af naar het dekbed onder Rin en Kida zag dat Rin zijn mobiel wat uitstak uit zijn broekzak en pikte die er uit. "Laten we even naar je fotos kijken he.." Zei hij grinnikend en ging door de gallerie van zijn fotos. Er was niet veel aan. Tot er een paar foto's kwamen van Rin die helemaal vrolijk met een andere jongen op de foto stond. Hij grinnikte en draaide de mobiel om, recht in de andere jongen zijn gezicht. "Zegzeg, wie is dat? Een goede vriend van je?" Grijnsde hij, half plagend en lachte een beetje.

"Zeker wel." reageerde Rin droogjes op Kida. Zijn tong gleed - nog in zijn mond -langs zijn puntige hoektanden. Het was altijd al een beetje een verslaving geweest, of iets in die richting. Kida wenste dat die rotzak verongelukte, waarna Rin een 'whoho' geluidje maakte met een mix van een :0 en een :'D hoofd, niet wetend of hij het heel grappig moest vinden of er juist zo'n 'woah je mag mensen niet dood wensen' moment moest hebben. Toch vond hij 't meer grappig dan wat anders.
Hij voelde hoe zijn mobiel uit zijn broekzak werd gehaald en draaide zich naar Kida toe, die zei dat hij naar zijn foto's ging kijken. Rin dacht er niet zo bij na en kon alleen verzinnen wat hij onlangs had gefotografeerd. Vrienden, sushi, familie gedoe.. Niks boeiends dus. Uit het niets kreeg hij een mobielscherm tegen zijn bek gedrukt. Toen hij merkte wie er precies op stond, vormde een brok zich in zijn keel. Het bruine haar, de donkere ogen, de lichte huid. Eigenlijk herkende hij Mar nog beter aan zijn eigen gezicht, omdat hij op die foto stond met een big smile. Er waren meerdere foto's op zijn mobiel te vinden met Mar die vaagjes glimlachte of met een pokerface erop stond omdat hij niet op de foto wou, met Rin die elke keer dezelfde omg-I'm-so-fucking-happy-:'D-hoofd trok. Ja, dat zag je nu niet vaak meer. Niet dat hij nooit blij was of zo - hij was meer blij dan gedeprimeerd - maar 't was niet 'tzelfde soort blij.
"Dat is Marshall," zei hij een beetje hees. Hij had zich zo aan Mar gehecht dat 't moeilijk bleef om er een beetje normaal over te praten. "Hij's mijn ex." zijn stem kraakte een keer en hij ontweek Kida's blik. Hij loog nooit over Mar, aangezien hij zich nooit voor de jongen had geschaamd. Hij praatte er niet over tenzij men erom vroeg. Hij had alleen gelogen toen hij en Mar nog hadden afgesproken dat ze 't aan niemand zouden vertellen.

Lachende keek hij naar Rin toen hij een vaag geluid maakte. Met nog een vager gezicht erbij. Daarna rommelde Kida wat door zijn mobiel en drukte het zijn gezicht. Opeens keek Rin nogal geschrokken, en Kida keek hem met een schuin hoofd aan. "Dat is Marshall" Zei Rin, zijn stem klonk een beetje hees. "Marshall?" Vroeg Kida geïnteresseerd. "Hij's mijn ex." ging de jongen verder met een krakende stem. Kida's ogen werden een beetje groter en hij keek in de richting van Rin. Maar die had zijn blik afgewend. Kida dacht na, hij had echt nooit verwacht dat de jongen die nu voor hem zat gay was... Net als hem. Ik voelde zich een beetje ongemakkelijk en wist niet wat zeggen. Hij wou het wel vertellen.. Maar het was gewoon moeilijk uit te brengen. Misschien zouden ze dan helemaal geen vrienden meer zijn. Maar ooit zou hij er toch achter komen. Kida boog een beetje voorover en legde zijn hand op het hoofd van Rin en klopte er zachtjes op het naar hem. "Het is ok," Zei hij met een grijns. Hij wist niet wat hij echt moest doen. Zijn goudkleurige ogen keken in de blauwe ogen van de andere jongen. En hij liet zich zowat voorover vallen en omhelsde Rin. Waarschijnlijk zou hij het nogal vreemd vinden. Maar dat kon Kida nu even niet schelen. Het zou toch duidelijk genoeg zijn dat hij ook gay is?

Rin's gedachten waren een grote rommel geworden, als ze dat nog niet waren. Die foto had alles alleen nog meer in de war geschopt. Hij had wel geweten dat die foto op zijn mobiel stond, maar hij had er nooit naar omgekeken. Hij had het echter ook niet over zijn hart kunnen krijgen om ze te verwijderen.
Plots klopte er iets op zijn hoofd, waardoor hij omhoog keek en het grijnzende hoofd van Kida zag. Die verzekerde hem dat het wel goed zat. Nee, nee, dat zat 't niet. Het was niet okay. Niks was nog okay. Hij deed zijn handen voor zijn blauwe ogen, om ze onbewust te verstoppen. Hij wist niet dat hij het deed, 't ging automatisch. Hij voelde twee armen om zich heen en piepte een enkele keer, dan voornamelijk omdat hij het niet had verwacht.
"We verhuisde." was het enige wat hij zei. Hij hoopte dat Kida daarop uit kon maken dat hij en Mar niet uit elkaar waren gegaan omdat het niet meer ging. Dat maakte het voor hem des de moeilijker. Voorzichtig sloten zijn armen zich ook rond Kida. Zijn gezicht drukte zich in Kida's schouder. Waarom had dat ene moment hem zo van streek gemaakt. "Sorry," piepte hij vervolgens. 'T was niet allemaal wat hij verwacht had toen hij de kamer binnen liep, al helemaal niet binnen zo'n korte tijd.

Kida wist nu nietwat hij moest denken, en wat Rin wel niet van hem moest denken! Vlak voor dat Kida hem ging omhelzen deed de jongen zijn handen voor zijn blauwe ogen. En toen hij zijn armen rond hem sloot piepte de jongen even. En Kida schrok even, had hij iets verkeerds gedaan? " We verhuisden" Zei Rin. En de blonde jongen begreep waarom hij niet meer samen was met Marshall. Hij voelde hoe de andere jongen voorzichtig ook zijn armen rond hem sloot en hij glimlachte. Terwijl Rin zijn gezicht in zijn schouder drukte. "Sorry" Zei de jongen. Hij zuchtte even en schudde dan zijn hoofd. "Het komt wel goed hoor. Dat weet ik zeker." Zei hij zachtjes, en aaide zijn haren zachtjes. Hij wist niet wat hie anders moest doen om te zorgen dat hij zich beter voelde. Hij kreeg het warmer door de knuffel en de emoties die hem overspoelden. Hij vond het erg voor Rin van zijn vriend. Maar deed hij er wel goed aan door hem te troosten en hem te omhelzen? Binnenin voelde hij zich toch vrolijk om wat hij gedaan had. Het zou nu een stuk gemakkelijker zijn als Rin wist dat Kida ook homo was. Zijn goudkleurige ogen sloten zich terwijl hij de pijn in zijn been en arm negeerde. Dat telde voor hem nu allemaal even niet meer. Hij had niet verwavht dat dit geen gebeuren, helemaal niet zelfs. Maar was het dan het lot? Al geloofde hij niet in toeval en dat soort dingen. Misschien was het gewoon voorbestemd.

Rin had zijn helderblauwe ogen dichtgeknepen met frustratie en deed alles wat hij kon om daar niet letterlijk als een trillend hoopje nat papier te zitten. Zijn schouders schokte echter en hij wou zo min mogelijk praten, omdat zijn stem zo zwak en hees was. Hij hield er gewoon niet zo van. Hij was er inmiddels wel achter dat Kida ook niet hetero was, maar hij ging er niks over opmerken. Hijhad er niks op aan te merken, aangezien hij zelf ook meer had met gozers.
"Het komt wel goed hoor. Dat weet ik zeker." zei Kida zachtjes, terwijl zijn hand over Rin's achterhoofd aaide. Het zou een leugen zijn als hij zei dat hij zich er niet fijn bij voelde. Het voelde eigenlijk wel goed. Het beginpunt van zijn staart prikte een keer of drie, als een geirriteerde kat. De rest zat zo rond zijn lichaam gedraaid dat 't waarschijnlijk niet op zou vallen voor Kida. Niet dat de rest van zijn mutaties zijn grootste zorg was.
"Niet dat ik een keuze heb." mompelde hij in Kida's kleding. Hij schaamde zich te erg om er ooit nog uit te komen. Hoewel zijn ogen toch niet zichtbaar waren voor Kida, had hij ze wel heel hard dichtgeknepen. Misschien dat dat was omdat hij niet wou huilen, wat meestal gebeurde als hij aan Mar dacht. "Ik mis hem zo." piepte Rin zachtjes en gefrustreerd.

Kida's hand bleef langzaam over Rin's hoofd gaan. Hij voelde hoe Rin gespannen tegen hem aan zat. En hij zuchtte, want wat kon hij nu doen? Hij had een brok in zijn keel en werd een beetje duizelig. Hij was dan wel gay, maar dit was hem nog nooit overkomen, maar hoe langer ze zo zaten, hoe beter Kida zich begon te voelen. "Niet dat ik een keuze heb" Mompelde hij op de jongen zijn woorden. Hij zuchtte en zag dat het al donkerder begon te worden buiten, maar dat kon hem niet schelen, en hij liet zijn hoofd tegen dat van Rin leunen, terwijl Kida zijn gouden ogen weer sloot. "Ik mis hem zo" Zei Rin. En Kida drukte hem nog wat meer tegen hem aan. "Dat geloof ik zeker, maar je moet verder gaan. Ik weet dat het echt heel erg moeilijk is, en je liever in het verleden zou blijven hangen, maar je moet op een dag verdergaan." Fluisterde Kida en verplaatste zijn hand van zijn hoofd naar zijn rug, waar hij daar een beetje troostend wreef. Hij vond het echt erg voor Rin dat hij zijn vriendje moest missen en verlaten door verhuis. Kida zelf had nog geen enkel vriendje gehad. Maar geloofde best dat het hard moest zijn voor hem.

Rin wou 't allemaal niet zo hebben. Als hij zijn eigen manier kon hebben, dan zou hij nooit over Mar heen zijn gekomen. Hij had gehoopt dat de twee het wel hadden gered. Hij wou eigenlijk dat Mar er gewoon weer was. Dat Mar's hand op zijn wang werd gelegd, er zachtjes gefluisterd werd dat het wel goed kwam en hij hem zoende. Hij verlangde terug naar de momenten die ze hadden, zoals toen ze samen op het platform in die boom van 't park zaten.
"Dat geloof ik zeker," merkte Kida op, waardoor Rin weer uit zijn 'droomwereld' gehaald werd. Zijn armen lieten een klein beetje los. "Maar je moet verder gaan. Ik weet dat het echt heel erg moeilij is en je liever in het verleden zou blijven hangen, maar je moet op een dag verder gaan." fluisterde de jongen terwijl hij zijn hand verplaatste naar Rin's rug. Rin's hart had een klopping overgeslagen en hij wurmde zich los uit Kida's greep. Chagrijnig ging hij op een stoel zitten en staarde naar de grond.
"Jij weet niet wat moeilijk is." gromde hij. Kida kende Mar niet. Hij wist niet dat Mar.. alles voor hem was. Geweest dan. Hij maakte het zichzelf wel moeilijk, maar hij wist niet of hij het kon. Mar vergeten. Nee, 't klonk zo onwerkelijk. "Je kent Mar niet en je kent mij ook niet zoals ik vroeger was." mompelde Rin, niet weted of Kida 't uberhaupt zou horen. Na zijn 'break up' met Mar, kon hij wel zeggen dat hij was veranderd. Hij vocht meer dan dat hij eerst deed (al was 't toen ook wel veel), was niet zo snel oprecht vrolijk en mocht zijn vader met de dag minder.

Kida zuchtte toen Rin zich uit zijn armen wurmde. "Jij weet niet wat moeilijk is." Hij keek hem aan. "Dat weet ik inderdaad niet. Maar dat wilt niet zeggen dat ik je niet kan proberen helpen." Hij leunde terug naar achteren op zijn kussen en greep terug naar de afstandsbediening. "Je kent Mar niet en je kent mij ook niet zoals ik vroeger was." Kida keek op, hij had zijn best moeten doen om Rin te verstaan. Toen keek hij weg en dacht even na. Misschien was het beter als hij niks zei. Toen hij door wat kanalen zapte, liet Kida het uiteindelijk op een muziekprogramma staan, en zette het geluid niet te hard, maar toch luid genoeg om de muziek nog op de achtergrond te horen. Kida ging met zijn hand even door zijn haar, waardoor het verband weer los kwam, het bloedde nog steds, maar hij gaf er niet veel aandacht aan en gooide het verband aan de kant. Zijn goudkleurige ogen gingen terug naar Rin. "Ik ken Marshall misschien niet, maar ik geloof best dat je hem mist..." Hij zuchtte en liet zijn bed zo rechtopstaan, zodat hij rechtop zat, maar nog steeds tegen het bed aanleunde, en keek Rin aan.

(ZO. INSPIRATIELOOS. ;-; )

"Ik ken Marshall misschien niet, maar ik geloof best dat je hem mist..." Ja, dat was Kida geraden ook. Gefrustreerd trok Rin zijn knieën op, zodat zijn voeten ook op de stoel zaten. Zijn armen waren in mekaar gevouwen en op zijn knieën gelegd, terwijl zijn voorhoofd ertegenaan lag en hij eigenlijk niks meer kon zien behalve een zwarte waas omdat hij half tegen zijn kleren keek. Hij had zijn ogen toch dicht, dus oke. Hij werd panisch. Srsly. Hij hoorde hoe Kida van kanaal naar kanaal zapte en uiteindelijk stopte op het muziekkanaal.
Forgive me I'm trying to find, my calling, I'm calling at night. I don't mean to be a bother, but have you seen this girl? She's been running through my dreams, and it's driving me crazy. It seems I'm gonna ask her to marry me.. Liefdesliedjes waren echt om schijtziek van te worden. Niet dat Kida er wat aan kon doen wat voor 'n muziek er op televisie was. Nee, dat mocht hij hem niet kwalijk nemen. No, I'm not going back, I've done something so terrible. I'm terrified to speak, but that's exactly what you'd expect from me. Fjdjhfskj. Hij wist 't niet meer. Hij wist 't echt niet meer. Wat wou hij nou eigenlijk precies? Wat moest hij nog van Mar? Wat moest hij van Kida? 'T ging allemaal snel, misschien te snel. Hij wist 't niet. Het enige wat hij begreep, was dat hij Mar terug wou. Maar als Mar er was, zou hij dan niet weer Kida willen of zo? Ughe.. Het ene was al verkloot en nu wou hij.. whatever hij ook met Kida had, ook killen. Typisch.