You need food to stay alive

Onderwerp: You need food to stay alive zo nov 06, 2011 6:27 am

Delilah liep niksziend over de stoep. De auto's zoefden voorbij zonder dat ze er erg in had. De wereld ging zijn eigen gang. Ze botste bijna tegen een man op. Zonder op te kijken verontschuldigde ze zich. 'Sorry.' mompelde ze. Delilah liep weer verder. Haar maag knorde. Ze negeerde het, eten kwam straks. Toch had ze eigenlijk wel trek in iets. Toen ze de geur van verse friet rook, ging ze overstag. Ze volgde de geur van het overheerlijke friet. Delilah stopte voor een snackbar. 'Jane's Diner.' las ze hardop. Delilah keek nieuwschierig naar binnen. Ze zag dat het best druk was. Delilah liep naar binnen en koos een tafeltje in de hoek van de snackbar uit. Daar plofte ze op het plastic bankje. Ze trok haar witte jas uit. De menukaart stond op het rode tafeltje. Ze pakte de menukaart en opende het. Er stonden verschillende gerechten in. Delilah bladerde er even door, tot ze een geschikt gerecht had gevonden. Ze koos ''patatje met''. Toen ze de menukaart weer neerlegde, stond er een jonge ober voor haar tafeltje. 'Heeft de jongedame wat kunnen kiezen?' vroeg hij vriendelijk. Delilah antwoordde: 'Ja, doe mij maar een patatje met.' Ze zag de ober het opschrijven. 'Het komt er zo snel mogelijk aan.' zei hij, terwijl hij op zijn kladblokje iets schreef. De ober liep weer weg en verdween de keuken van de snackbar in. Delilah keek om haar heen. Ze zag verschillende mensen zitten. De ene was aan het eten, de andere aan het bestellen. Delilah keek weer naar haar tafeltje. Opeens ging haar Iphone af. Ze haalde het uit haar broekzak en keek op het schermpje van haar Iphone. ''U heeft 1 inbox.'' stond er. Delilah opende haar inbox. Een onbekend nummer had haar gebeld. Vreemd, dacht Delilah. Ze stopte haar Iphone weer terug in haar broekzak. Ze had geen zin om terug te bellen naar het onbekende nummer. Delilah ging onderuit gezakt zitten.

Onderwerp: Re: You need food to stay alive ma nov 07, 2011 1:29 am

Een laag gegrom deden verschillende mensen op straat omkijken. Kreunend en zuchtend sloeg de jongen een arm om zijn maag. Hoe lang geleden was het dat hij gegeten had? Vijf uur, of misschien meer. Minder kon ook maar hij was niet zeker hoe laat hij was ingedoezeld. Damn de laatste tijd had hij er steeds vaker last van. Dan ging hij voor zich uit staren en voor hij het wist zat hij in zijn droomwereldje. Een paar uur later kwam hij er pas achter dat hij weer was weggevallen. Terwijl hij helemaal niet zo moe was. Oké dat was ook niet gek want hij sliep in de middag en die dutjes waren niet een halfuurtje ofzo. Zachtjes mompelend over wakker blijven wreef hij door zijn haar en liep verder. Gebeurd was gebeurd, misschien had hij een of andere slaapziekte opgelopen. Beter dat hij eerst wat aan zijn maag ging doen voordat hij heel de stad bij elkaar knorde. Kort keek hij op zijn horloge, een snelle hap kon wel maar hij moest niet te veel gaan schrokken. Over drie uur had hij les.
Het was vreemd om weer muziek te spelen. Na zoveel jaar, maar het was nog steeds een heerlijk gevoel om zichzelf te verliezen in een stuk. Zachtjes kneep hij in het zwarte leren handvat. Het zwarte koffertje was gelukkig licht dus het was geen last om mee te dragen. De jongen paste alleen wel op dat hij tegen niemand aanbotste. Rustig zochten zijn ogen naar een supermarkt of snackbar. Vroeger had hij er niet eens over na te hoeven denken. Klant en klare maaltijden van de super of een snelle hap bij de snackbar. Ongehoord, ordinaire en ongezond. De drie O's van Eliza. Terwijl het helemaal niet zo slecht was. Het was waar dat sommige tentjes er ontzettend smerig uitzagen maar zijn ervaring tot nu toe was dat het erg lekker was. Af en toe wat te zout maar het was niet zo vies. En van dat ene keertje ging je echt niet dood.
Een warme geur van gefrituurd vet vulde de lucht. Zoekend zocht de jongen de bron van de geur. Snuffend waar de geur vandaan kwam stak hij de straat over. Hij voelde hoe zijn maag bromde van verlangen en hij kon zelf ook niet ontkennen dat het water hem al in de mond liep. Hij woonde hier nog niet lang genoeg om elke straathoek te kennen maar hij begon langzaam te wennen aan dit normale leventje. Ha gevonden! Een redelijk uitziende tent veroorzaakte de heerlijke geur van gefrituurd eten. Snel nam de jongen een sprintje om een kijkje te nemen. De zaak was behoorlijk vol. Jane's Diner. Zou het echt zo goed zijn? Vast wel anders was het niet zo bomvol. Zoekend naar een plekje keek hij naar de rood bekleedde tafeltjes. Damn it, er was geen plaatsje vrij. Een zacht riedeltje dat net boven al het andere geluid uit kwam trok zijn aandacht. Kort wierp hij zijn blik in die richting. Een meisje met zwarte haren, keek kort op haar mobiel en stopte weer weg. Zou ze op iemand wachten? Misschien wel maar ze ging er onderuit gezakt bij zitten dus misschien duurde het wel even. Eventjes twijfelde hij maar liep daarna naar het tafeltje van het meisje.
'Hoi, vind je het erg als ik hier kom zitten? Er zijn geen plaatsen meer.' Hij glimlachte verontschuldigend. Verlegen krabte hij even over zijn achterhoofd, hopelijk stoorde hij haar niet tijdens een date ofzo. Al leek het er niet op, of hij hoopte tenminste dat zijn intuitie het juist had. Al wilde dit meisje misschien helemaal geen gezelschap van een wildvreemde jongen. Ai, ai wat kon het leven af en toe lastig zijn om zoiets kleins.
'In ieder geval ik ben Hayato,' hij stak zijn hand uit terwijl hij in de blauwe ogen keek van het meisje. Ze leek iets ouder dan hem, het viel hem op dat ze een melkwitte huid had waardoor haar ogen en haren nog meer opvielen. Wat onwennig bleef hij staan tot hij antwoord kreeg van het meisje.

Onderwerp: Re: You need food to stay alive ma nov 07, 2011 4:18 am

Delilah zat onderuit gezakt op het rode, plastic bankje. Ze zuchtte diep en keek verveeld de snackbar rond. Waar bleef dat eten nou! Delilah keek op haar met diamanten omzette horloge. Ze zat hier al een kwartier op haar patatje met te wachten! Delilah zag vanuit haar ooghoek een jongen in haar richting lopen. Hij was waarschijnlijk ongeveer van haar leeftijd. Delilah zag hem even twijfelen, maar hij liep toch naar haar tafel toe. Ze keek hem vragend aan. 'Hoi, vind je het erg als ik hier kom zitten? Er zijn geen plaatsen meer.' zei de jongen verontschuldigend. Delilah keek om haar heen, er waren inderdaad geen plaatsen meer vrij. Ze richtte haar blik weer op de wildvreemde jongen. 'Nee, hoor kom maar gewoon hier zitten.' glimlachte Delilah vriendelijk naar de jongen. Wat maakte het haar ook uit. Je moest toch iets over hebben voor de mensen om je heen? Dat had ze tenminste van haar moeder gehoord. 'In ieder geval ik ben Hayato.' stelde de jongen zich voor. Hij stak een hand naar Delilah uit. Hayato keek in Delilah's blauwe ogen. Ze staarde terug. Delilah zag Hayato wat onwennig er bij staan. 'Ik ben Delilah.' zei Delilah kort. Ze gaf Hayato een hand en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ga anders vast zitten. Dan kun je zo wat bestellen als de ober komt.' zei Delilah. Delilah zag de ober komen aanlopen. Hij stopte voor haar met een patatje met. 'Hier is uw patatje met.' zei hij vriendelijk. Delilah glimlachte. 'Deze jongen wil ook graag wat bestellen.' antwoordde Delilah en ze keek naar Hayato.

Onderwerp: Re: You need food to stay alive ma nov 07, 2011 7:57 am

Zijn ongemak brak in scherven bij de eerste glimlach van het meisje. Fieuw, ze vond hem geen last, vreemd joch of een engerd. Houden zo dacht Hayato. Misschien werd dit zijn eerste echte vriend. Al leek hem dat iets te positief gedacht. Hij ging alleen bij haar zitten vanwege het gebrek aan ruimte. Misschien wilde ze liever niet praten met een wildvreemde. Hij kon in ieder geval proberen contact te maken, maar bij de eerste hint van irritatie zou hij zijn mond op slot doen en de sleutel ver weg gooien.
Vriendelijk schudde hij een keer krachtig de hand van Delilah en nam dankbaar plaats. 'Aangenaam!' Hayato lege zijn koffertje achter zijn benen neer, zo kon niemand er over struikelen in dee drukte. Echt zin in ongelukken had hij niet. Opnieuw knorde zijn maag ongeduldig. Hij voelde zijn wangen lichtjes rood worden, hopelijk had Delilah het niet gehoord. Nee vast niet, in deze drukte, toch? Om zich wat af te leiden pakte hij de menukaart. Het was een bescheiden A4'tje weliswaar geplastificeerd met een rood sierend randje. Paste wel bij de tafels. Zo te zien kon hij uit behoorlijk wat dingen kiezen, maar hij herkende meerendele van het eten niet. Nog voordat hij had bepaald of hij een gok ging wagen en iets ging uitproberen of het zekere voor het onzekere nam kwam de ober er al weer aan. Een duidelijk wat oudere jongen dan hun maar niet wat je bepaald noemde oud. Waarschijnlijk was dit zijn bijbaantje, in ieder geval had de jongeman een vriendelijke uitstraling toen hij een patatje met af kwam leveren. Opnieuw dankbaar keek hij naar Delilah voordat hij zich naar de ober richtte die zijn pen en notebookje al klaar had staan. Hmm, hij kon maar beter snel kiezen het was al zo druk dus het kon wel even duren voordat hij te eten kreeg. 'Zegt het maar,' hoorde hij op een vriendelijke toon. Overgehaald en helemaal besloten legde hij de kaart neer met een zachte pets.
'Ik wil graag een groot patatje oorlog, Coca cola, gefrituurde mix en een frikandel speciaal mét uitjes.' Kort haalde hij adem van de lange zin terwijl de pen over het papier vloog. 'Bedankt dat was het.' Vriendelijk glimlachte hij naar de ober. 'Oké, de bestelling komt zo snel mogelijk.' en weg was de ober. Nu was het een kwestie van geduld hebben en wachten.
'Ik hoop dat ik je niet lastig val met mijn aanwezigheid, of dat ik je verstoor tijdens een afspraak of iets dergelijks. Is het hier altijd zo druk of is dit ook pas je eerste keer?' Zo gesprek is begonnen is zien waar het op uitdraaide.

Onderwerp: Re: You need food to stay alive di nov 08, 2011 3:06 am

Delilah keek toe hoe Hayato zijn menukaart met een zachte plof op de tafel neerlegde. 'En heb je wat kunnen vinden?' vroeg Delilah aan hem. 'Ik wil graag een groot patatje oorlog, Coca cola, gefrituurde mix en een frikandel speciaal mét uitjes.' zei hij, duidelijk tegen de ober. Ze zag hem kort ademhalen. 'Bedankt dat was het.' zei hij tot slot tegen de ober. 'Oké, de bestelling komt zo snel mogelijk.' zei de ober en hij verdween naar de keuken. Delilah keek even naar buiten en zag dat de zon vollop scheen. Voor deze tijd van het jaar was dat bijzonder, want het was al november. En dan verwacht je niet meer dat de zon schijnt. Delilah keek naar haar patatje mét. Ze pakte een verkreukeld frietje en doop hem in de saus. Ze stak hem in haar mond en kauwde gulzig erop. Daarna slikte ze het frietje door. Ze keek naar Hayato, die op het punt stond iets tegen haar te gaan zeggen. 'Ik hoop dat ik je niet lastig val met mijn aanwezigheid, of dat ik je verstoor tijdens een afspraak of iets dergelijks. Is het hier altijd zo druk of is dit ook pas je eerste keer?' antwoordde hij. 'Natuurlijk val je me niet lastig!' lachte Delilah verbaasd. 'Dit is pas mijn eerste keer dat ik in deze snackbar ben geweest. Ik woon hier namelijk nog maar net.' vervolgde Delilah, nu wat minder vrolijk. Ze keek Hayato niet aan. Ze wilde hem hiermee niet lastig vallen. Delilah nam weer een frietje en at hem dit keer zonder het in de saus te dopen op. Ze keek weer naar buiten. De zon scheen nu niet meer. Delilah zuchtte en keek Hayato weer aan. 'Sorry, als ik je lastig val met mijn gezeur. Maar, weet je, ik heb niet zo'n geweldig verleden namelijk.' zei Delilah. Ze wenkte de ober. Hij kwam naar haar toelopen. 'Kan ik wat voor je betekenen?' vroeg de ober vriendelijk. 'Ja, ik wil één Coca Cola graag.' antwoordde Delilah. 'Komt eraan.' zei de ober, waarna hij verdween.

Onderwerp: Re: You need food to stay alive wo nov 09, 2011 3:07 am

Gelukkig maar hij was geen last. Toen Dleilah dat lachtend had bevestigd leek het alsof dit gesprek veel makkelijk leek te verlopen. Hayato wist dat hij niet bepaald op z'n mondje was gevallen, al zou hij nooit iemand willen kwetsen. Hij praatte alleen graag en had het gezellig. Hij hield er niet van om in een gespannen sfeer te zitten. Het gaf hem de kriebels en een ongemakkelijk gevoel. En wanneer hij zich ongemakkelijk voelde had hij de tik om aan zijn kleding te frutselen om tenminste iets te doen te hebben of afgeleid te raken.
Een zacht belletje ging in het hoofd van de jongen rinkelen. De vrolijkheid van een paar seconde leek wat afgezakt. Delilah leek niet erg blij te zijn met haar verhuizing, of iets wat met haar verhuizing te maken had moest niet zo leuk zijn want ze leek er wel mee te zitten.
Een andere ober dan daarnet kwam aangelopen met een dienbald vol met spullen. Hij had duidelijk last van zijn evenwicht houden. Dat was vast zijn bestelling. 'Hier is uw bestelling.' En weg was de ober weer. Niet gek ook hij moest vast nog meer bestellingen afleveren.
Rustig pakte hij zijn cola en dronk een paar slokken terwijl hij rustig naar het meisje keek. Het voelde niet goed om te doen alsof haar problemen hem niets konde schelen. Natuurlijk ging hij niet dood als ze het hem niet vertelde. Het was meer een soort onverschilligheid die Hayato zo kon irriteren bij bepaalde mensen. Soms was het gewoon bot. Vluchtig keek hij door het raam naar buiten. De donkere wolken hadden zich voor de zon geplaatst en alles leek opeens een stuk donkerder. Hmm, hopelijk gaat het niet regenen, dacht de jongen luchtig maar vergat die gedachten haast meteen weer. ''Sorry, als ik je lastig val met mijn gezeur. Maar, weet je, ik heb niet zo'n geweldig verleden namelijk.'' Verbaasd keek hij haar aan. Lastig vallen, hij was degene die hier was gaan zitten. Een luisterend oor bieden was toch niet zo zwaar, zij was degene die hier het gewicht droeg. Als hij haar kon helpen door wat gewicht op zich te nemen was hij allang blij. Normaal gesproken zou hij dat sowieso wel doen, maar dit meisje kende hij nu amper nog geen uur. Een vreemde die je je problemen vertelde, de meeste mensen vonden dat niet bepaald fijn. Hayato wilde niet over komen als een bemoeial of zijn neus in haar zaken stoppen. Maar voordat hij kon reageren op haar reactie wenkte ze de ober. Rustig wachtte hij keek hij naar de ober en pakte een frietje. Bedachtzaam kauwde hij erop, wat zou hij kunnen zeggen.
'Je valt me niet lastig hoor. Als je wilt kan je me gerust vertellen wat er is. Je kent me natuurlijk niet echt, en misschien zie ik de situatie heel anders maar je hoeft niet bang te zijn dat ik iets verklap ofzo.' Hij stak een frietje in zijn mond en glimlachte spontaan. 'Maak je geen zorgen ik lach je heus niet uit. Ik ben een aardige jongen.'

» Just, walking around, and then, Bam, the unicrons come alive, uhh, okay [OPEN]
» Food? Wait..