.//Lets get unprofessional ♛

Hongerrrrr. Alfred lag onderuitgezakt op de bank. Hij wou wel eten gaan halen, maar dan moest hij van de bank af komen. Hij krabde aan zijn buik terwijl hij nogal wezenloos naar het televisie scherm staarde, om vervolgens op te staan. Er was toch niks op tv en hij had zin om te omnomnommen. Hij duwde met zijn voet enkele videogame-hoesjes opzij, aangezien hij nogal veel van dat soort dingen had. Er stonden dan ook enkele spelconsoles naast zijn televisie. Hij propte zijn sleutels in zijn jaszak die hij ondertussen al aan had gedaan en liep zijn huis uit.

Hij had altijd al een nogal onstilbare honger gehad. Ze zeiden dat 't kwam omdat hij nogal sterk was en daarom meer moest eten omdat hij ook meer kracht verbruikte, maar hij bleef zich zorgen maken om zijn stijgende gewicht. Hij was naar zo'n diëtiste geweest en die had gezegd dat hij niet dik was en het kwam omdat zijn spiermassa toenam omdat hij zoveel trainde omdat hij dacht dat hij te dik werd, maar hij vond 't een complot. Pfoe. Hoe dan ook, terug naar die honger van 'm. Soms stond hij om vier uur voor de koelkast, als hij zichzelf kon overhalen om dat te doen. 'T was natuurlijk donker en 's nachts waren er allemaal van die paranormale dingen en zo. En er werd hem toch altijd verteld dat ze niet bestonden, maar dat was wat ze wouden dat je dacht. Seriously.
Alfred stond tegen de kassa aangeleund, omdat hij te lui was om op zijn eigen benen te staan. Hij had al besteld en ze waren er nou mee bezig, wat naar zijn idee te lang duurde. Nou ja, er viel weinig aan te doen.

[&Arthur. Moet nog even inkomen hoor D:]

Alfred trok zijn bril van zijn neus en ging met zijn mouw over de glazen heen en schoof 't ding daarna weer op zijn gezicht. Stiekem genoot hij heel erg van die snackbar lucht, maar dat kwam omdat hij zwaar junkfood verslaafd was. Hij knoopte vanzelf een nietszeggend gesprek aan met de vrouw naast hem. Ze was een stuk ouder dan hem, minstens in de dertig. Sociaal, dat zeker. Maar hij had er zelf ook niks tegen.
Zijn bestelling werd opgenoemd en hij keek om, waar een witte plastic tas stond. "Bedankt," zei hij met een :3-hoofd. In hoeverre dat menselijk mogelijk was. Hij wendde zich naar de vrouw en knikte even, die begrijpend weer met iemand anders begon te praten. Alfred had al van tevoren betaald dus dat hoefde niet meer, waardoor hij poging deed om de snackbar uit te lopen. Zijn blik viel op een kop met blonde haren en terwijl hij liep, draaide hij zich om zodat hij achteruit liep. De houding was nogal herkenbaar, evenals het gezicht. Man, die wenkbrauwen alleen al. Een brede grijns verscheen rond zijn mond.
"Arthur," zei hij met een pretface. Hij wist niet of de jongen hem had gehoord, waardoor hij uitgebreid met zijn hand op tafel sloeg. "Das nog eens lang geleden." zei hij lacherig. De jongen was een oude vriend van hem, toen ze nog kinderen waren. Door bepaalde evenementen hadden ze het wat minder met elkaar kunnen vinden, maar ja.. Daar dacht hij liever niet aan. Sowieso, Arthur was vroeger als het ware een grote broer voor hem geweest. Hoewel 't nu allemaal anders lag.
"Hoe oud moet jij nu wel niet zijn? Drieëntwintig.. Tweeëntwintig of zo?" vroeg hij onnozel en plofte neer op het stoeltje tegenover de jongen. Hij zat forever alone aan een tafeltje. Och, arme Arthur. "Je wordt al oud." zei hij lachend. Hij vond 't allemaal erg amusant.

Waarom had hij hier in godsnaam mee ingestemd? Hij kon ook gewoon doen alsof hij zich niet lekker voelde of zoiets. Het was dat hij het deze week rustig had met zijn studie - een of andere studie medicijnen die hem was aanbevolen door zijn ouders, al ging hij liever het leger in. Verpleger in het leger, ook leuk. Maar als hij het druk had gehad, had hij zeker weten niet mee gegaan, ongeacht hoe druk hij het zou hebben. Hij was normaal ook niet echt zo fan van zijn zusje. Het was een typisch voorbeeld van een verwend kind. Oké, hijzelf was ook ongeveer zo rond die leeftijd, maar nu was hij gewend aan het studentenleven. En dan was het gewoon raar als je een verwend nest tegen kwam.
"Arthur!" Hij keek op om een blonde jongeman te zien, die net zijn tienerjaren achter de rug had en nu de studententijd in ging. Vreemd genoeg had hij het gevoel dat hij de jongen diep van binnen kende, maar je hoorde hier gewoon geen mensen te herkennen. Dat was verkeerd. Om het nog meer duidelijker te maken dat het tegen hem was, werd er een vuist ruw op tafel geplaatst, waar hij op nieuw van schrok. Deze keer liet hij zelfs uit schrik zijn vork in de salade vallen. Ehm.. Niet erg handig. Met een geïrriteerde blik keek hij op naar de jongen die hem steeds had laten schrikken. Ook bedankt. "Das nog eens lang geleden." Wie was dat in-.. Nee, niet aan denken. Het was vast niet belangrijk. "Hoe oud moet jij nu wel niet zijn? Drieëntwintig.. Tweeëntwintig of zo?" Helemaal niet belangrijk. De jongen ging voor hem aan het tafeltje zitten, wat hem nog meer geïrriteerd maakte. Had hij geen manieren of zo? "Je wordt al oud." Een geïrriteerde zucht kwam uit zijn mond.
"Het spijt me, maar ik heb geen idee waar je het over hebt," zei hij nogal bot. Waarom liet hij hem gewoon niet simpel met rust?

"Het spijt me, maar ik heb geen idee waar je het over hebt." meldde de jongen hem bot. Alfred fronste even kort, niet begrijpend wat er precies aan de hand was. Voor een seconde had hij het idee dat hij de verkeerde persoon voor zich had, maar na een blik op die wenkbrauwen geworpen te hebben, wist hij het wel zeker. Grapje. Hehe.
"Oke, daar trapte ik bijna in. Alsof je mij niet zou herkennen." meldde hij met een kleine grijns rond zijn bek. Ja, ze waren jong geweest, maar niet.. zo heel jong. Toch? Bovendien was Arthur ouder geweest dan hijzelf. Dat wist hij toch nog wel? Of was ie gewoon zomaar.. eh.. laat maar. Was hij minder belangrijk geweest voor Arthur, dan Arthur voor hem? Hmpf. Toen hij geen heldere reactie kreeg die bevestigde wie hij was, fronste hij kort. Tss. Zomaar. ZOMAAR.
"Eh. Alfred. Lang geleden alweer." probeerde hij de jongen te herinneren. De man, moest hij eigenlijk zeggen. Maar alsnog. Hij was langer en breder dan de jonge- man, ehem, dus 't voelde raar om hem "een man" te noemen. Hehe.
"Zomaar me een beetje vergeten. Aldus onze broederschap." zei hij met een brede grijns. Hmn, apart. Maar hij kon het hem niet kwalijk nemen, eigenlijk. Ach joh.

De jongen fronste als reactie op zijn antwoord. Ja hallo, moest hij alles onthouden of zo? Hij had al moeite om te onthouden dat hij zijn sleutels elke ochtend mee moest nemen als hij naar school ging en gelukkig ging leren wel beter af bij hem. De helft van zijn jeugd was hij al weer vergeten en stond in fotoalbums afgedrukt. Wat kon hij er aan doen dat hij zo vergeetachtig was? Hij pakte zijn vork en nam een hap salade. Waarom verwachtten mensen zoveel van hem? Het was gewoon bijna irritant. 
"Oke, daar trapte ik bijna in. Alsof je mij niet zou herkennen." Hij staarde de jongen even aan, wist even niks te zeggen. En toch kwam de jongens ergens vaag bekend voor. Heel vreemd. "Eh. Alfred. Lang geleden alweer." Alfred. Zijn hoofd deed bijna zeer door al dat nadenken. En toen opeens wist hij een gedeelte weer. Het was de jongen waarmee hij eerst een soortvan vrienden mee was, maar ook de reden was waarom hij moest verhuizen, aangezien hij anders verkeerde invloed kreeg. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en keek weg. Arthur wou het niet eens herinneren. Het was gewoon ongelofelijk stom en ze waren toen nog klein. Ook mochten ze elkaar niet altijd. Allemaal redenen waarom hij het was vergeten.
"Ik zou het niet weten," loog hij. Misschien zou de jongen hen wel met rust laten. Hij had echt geen idee of dat wel zou gebeuren. 

In tegenstelling tot Arthur, wist Alfred het nog wel goed allemaal. Hij wist nog dat hij abnormaal veel tegen Arthur op keek en nooit had geweten dat niet iedereen die gozer geweldig vond. Ach, als je klein was keek je tegen iedereen op. Ook wist hij dat Arthur's ouders hem nooit gemogen hadden, omdat hij een "slechte invloed" had op hun zoon. Maar nu was hij oud genoeg, al leek 't er niet op dat hij nog veel ging praten met Arthur. Gezien de jongen hem niet eens meer herkende.
"Ik zou het niet weten," zei de jongen. Alfred liet zich achterover vallen in zijn stoel en vouwde zijn armen over mekaar. Zijn blauwe ogen staarde Arthur recht aan, zich afvragend wat er toch was met die jonge- man. MAN. Oke, hij had geweten dat Arthur vergeetachtig was.. Maar om nou een jeugdvriend zo makkelijk uit je hoofd te zetten? Of was Alfred nou juist diegene die het zich gewoon overlijk goed herinnerde.
"Je was vroeger veel groter dan dit." zei hij. Daarmee doelde hij niet alleen op lengte - anders had hij wel langer gezegd - maar ook op persoonlijkheid. Hij leunde een beetje de andere kant op zodat hij met zijn hand in de plastic zak kon graaien en haalde er een frietje uit, die hij in zijn mond propte.
"Is er een reden dat je me niet wilt herinneren?" vroeg hij met een kleine grijns rond zijn mond, niet helemaal gelovend dat de jongen hem niet kon herinneren. Hij begreep dat 't een grote waas was, maar toch. 'T voelde raar dat hij zich iemand wel kon herinneren en de ander hem niet. Nee, hij weigerde daarin toe te geven.

Het drong langzaam maar zeker tot hem door dat dit gewoon serieus zijn oude jeugdvriend was. Misschien kwam het door zijn kleinschalige angst voor vreemden dat hij meteen de jongen wantrouwde. Maar dit was inderdaad de jongen waarmee hij een groot gedeelte van zijn kindertijd mee had gespeeld. En de reden waarom hij moest verhuizen. Arthurs ogen staarde de jongen aan, alsof het hem zou helpen om het beter te verwerken. Dit was echt niet iets dat je elke dag mee maakte. Alfred was ook erg veranderd. Gespierder en waarschijnlijk even groot als hem.
"Je was vroeger veel groter dan dit." Hij rolde met zijn ogen. Ze waren toen nog kinderen, dat was niks vergeleken met nu. Hij nam een hap van de salade en staarde er vervolgens even naar. Het leek gewoon zo onwerkelijk. Heel onwerkelijk. "Is er een reden dat je me niet wilt herinneren?" Arthur slikte de hap salade door.
"Man, het was maar een grapje," zei hij, maar er was geen enkele glimlach op zijn gezicht te vinden. Het was raar om weer opener te doen tegen iemand die hij een lange tijd zelfs had gehaat, nadat ze gescheiden waren van elkaar. Elke keer weer had hij zich voorgenomen dat het Alfreds schuld was. Uiteindelijk was hij volwassener geworden en had hij alles gewoon vergeten, tot nu dan.
"Dus je woont ook hier in de stad. Wat voor studie doe je?" Hij ging er maar vanuit dat de jongen studeerde, vanwege de vele hoge scholen en universiteiten. Maar als hij hem zo al zag, leek het hem niet echt voor de hand liggend. Maar ja, je kon nooit altijd zeker zijn. 

"Man, 't was maar een grapje." meldde Arthur, waarna Alfred wat terug trok en zijn blauwe ogen enkele keren verbaasd knipperde. Ach, 't zou allemaal wel. Uiterlijk was niet 't enige wat veranderd was, blijkbaar.
"Wanneer is 't rare gevoel voor humor bij je naar binnen geschopt?" zei hij lacherig, waarna hij nog een keer naar rechts leunde, een frietje pakte en die in zijn bek propte. Ach, niet alles bleef 't zelfde. Hij was sowieso ook niet honderd procent hetzelfde als vroeger. Zijn blauwe ogen staarde naar het nogal hopeloze hoopje salade dat voor Arthur lag. Bah, dat was toch geen eten te noemen? Behalve als het boven een stuk vlees lag en onder een stuk gesmolten kaas, op 'n broodje. Om nom nom.
"Dus je woont ook hier in de stad. Wat voor studie doe je?" AHA! Arthur woonde dus ook in Vicious. Misschien dat dat niet was waar hij op moest focussen.. 'T voelde nogal stalkerig, alsof hij informatie aan 't verzamelen was, als een hamster die maar een keer per week te eten kreeg.
"Jup. Ik doe EM," zei hij. Economie en Maatschappij was basically gewoon bedrijfsleven en leiderschap, dat soort dingen. Handel, communicatie, management, toerisme.. Enzovoorts. "M'n studierichting is bestuur en beleid." meldde hij. Hij had inmiddels zijn bak met friet uit zijn plastic tas gehaald en op tafel gekalkt, wat teken genoeg was voor Arthur dat hij niet van plan was om zomaar weg te gaan. Jammer he.
"En wat heb jij gedaan dan? Ik bedoel, woon je nu op jezelf en zo?" vroeg hij nieuwsgierig. Alfred zelf woonde wel alleen, maar daar was dan ook 't meeste van zijn geld aan op. 'T was een hele moeite om elke maand zijn huur te betalen, aangezien hij niet de rijkste was.

Misschien deed hij toch wat te bot. Waarschijnlijk door het feit dat ze elkaar al heel lang niet meer hadden gezien en het gewoon raar was dat ze elkaar nu wel weer zagen. Ook was zijn humeur niet al te best, maar dat was bijna altijd zo.
"Wanneer is 't rare gevoel voor humor bij je naar binnen geschopt?" Hij glimlachte moeizaam.
“Het spijt me. Ik moet er gewoon nog even aan wennen dat je er weer bent, zeg maar,” mompelde hij en hij porde met zijn vork doelloos in de salade. Hij at het liefst niet van zulk fastfood. Het liefst at hij gewoon normaal eten. Gezond eten dus, met uitzondering van de scones en stuff die hij zelf maakte.
"Jup. Ik doe EM. M'n studierichting is bestuur en beleid." Zijn blik ging naar de bak patat die op tafel was gekwakt. Alfred had zijn passie voor Fastfood dus nog steeds. "En wat heb jij gedaan dan? Ik bedoel, woon je nu op jezelf en zo?" Hij knikte.
“Ik studeer medicijnen,” zei hij. “In eerste instantie heb ik het niet gewild, maar mijn ouders stonden er nogal erg achter.” Hij glimlachte bijna als een boer die kiespijn had en nam een hap salade. “En ik woon op mijzelf, in een appartement in de binnenstad.” Zijn ouders gaven hem elke maand een vast bedrag, aangezien ze anders dachten dat hij het niet zou redden. Zelfs zonder zijn bijbaantje in de supermarkt zou hij het nog kunnen redden.

"Ik studeer medicijnen," zei Arthur, waarna Alfred's blauwe ogen hem even aankeken. Zuster Arthur, oh my. Oke, dat soort dingen moest hij gewoon niet denken. Hehehe. Maar goed, 't zou in de toekomst niet slecht betaald worden of zo. Hoewel hij zich niet kon voorstellen dat je nauwelijks vrije tijd zou hebben. Dan werd je alsmaar opgeroepen en had je geen tijd voor andere dingen, of mensen. Voor 'tzelfde geld had je een vriendin en daar kon je dan nooit bij zijn, stel je voor. Pfoe. Maar goed, niet dat je als bedrijfsleider wel zoveel vrije tijd had..
"Dokter Kirkland, niet slecht hoor." zei hij met een brede grijns. Hij pakte nog een frietje op en douwde deze in zijn bek, voordat zijn blauwe ogen zich weer op Arthur focuste. Hmn, dat was eigenlijk wel iets wat hij niet had verwacht. Om Arthur nou tegen te komen, hehe.
"In eerste instantie heb ik het niet gewild, maar mijn ouders stonden er nogal erg achter." Aha. Verbaasde hem niks, Arthur leek soms nogal makkelijker over te halen. Of was dat normaal en was Alfred gewoon zo graag met zijn eigen ding bezig? Misschien was hij wel gewoon een enorme egoïst. Ach.. Hij hield van zijn vrijheid, klaar.
"En ik woon op mijzelf, in een appartement in de binnenstad." legde de jongen tegenover hem uit, waarna Alfred begrijpend knikte. Hij woonde zelf in een huis, wat misschien niet zijn meest slimme actie was geweest. Maar 't was zo'n mooi huis. 'T was een bungalow, dus maar een etage. Hij was meteen stapelverliefd geweest op zijn slaapkamer. 'T was redelijk groot en de vloer was een crème kleurig tapijt, dat echt super zacht onder je voeten voelde. Dat had hij er wel zelf moeten neerleggen aangezien 't in 't begin laminaat was geweest. En dan stond zijn bed in de breedte tegen zijn muur, waar een enorm raam naast stond. Het raam stond in zo'n stukje waar de muur wat naar buiten ging, zodat je op een bovenstukje van je de muur kon zetten - waar je op zat was dan zeg maar.. bedekt met laminaat - en je uit 't raam kon kijken. 'T klonk stom, maar 't was fijn om daar een beetje te tokkelen op je gitaar.
"Aha. Ik ook, in 'n bungalow, tien minuten lopen vanaf hier of zo." zei hij, terwijl een kleine grijns rond zijn mond verscheen. Hij vroeg zich eigenlijk af of Arthur's ouders ook in Vicious woonde, of dat hij alleen terug was verhuisd. Niet dat Alfred nog zo herkenbaar was, maar toch. "Ligt 't aan mij, of is 't voorspelbaar dat ik zo dicht bij een snackbar woon?" vroeg hij nogal lacherig, niet echt doelend op een antwoord.

Zijn ogen staarden naar de salade, waarna hij er nog een hap van nam. Wat zouden zijn ouders eigenlijk denken van het feit dat hij Alfred weer had ontmoet? Straks dan dwongen ze hem om naar een andere stad te gaan. Zijn ouders woonden vlak buiten de buitenwijken van Vicious, een half uurtje van zijn huis vandaan. Ze zouden er toch niet achter kunnen komen. Nee toch?
"Dokter Kirkland, niet slecht hoor." Hij rolde met zijn ogen, kon het niet laten om lichtjes te glimlachen toen hij in de gaten had dat de jongen tegenover hem zat te grijnzen. Ach, het was wel te verwachten. Eigenlijk had hij er nog niet eens bij stil gestaan. Als hij klaar was met zijn studie, werd hij een echte dokter.. Z’n ouders zouden hem wel kunnen vermoorden als ze er achter kwamen dat hij na zijn studie het leger in wou gaan. Het was minder gevaarlijk dan dat het leek, maar aangezien hij hun enige zoon was snapte hij het wel. "Aha. Ik ook, in 'n bungalow, tien minuten lopen vanaf hier of zo." Een bungalow, wat leuk. Hijzelf had een groot appartement met een badkamer, twee slaapkamers, een keuken met eetkamer in één, een wc en een woonkamer. Best wel groot, maar aangezien er vaak vrienden over de vloer kwamen wel handig. Maar ook andere mensen.. "Ligt 't aan mij, of is 't voorspelbaar dat ik zo dicht bij een snackbar woon?" Arthur grinnikte zachtjes, nauwelijks hoorbaar en had een zachte glimlach op zijn gezicht. Het begon wel wat te wennen, maar nog steeds was het moeilijk om niet weer zo bot te doen tegenover Alfred. Hij nam nog een hap van zijn salade, toen opeens zijn zusje naar hem toe kwam gerend en aan zijn arm trok.
“Arthur! Wij gaan naar huis. Mama zei dat dat mocht als je de hele tijd ging zitten en wij naar huis willen,” zei ze. Arthur zuchtte. Dan nam hij maar een taxi ofzo. Zijn eigen auto stond nog thuis.
“Is goed hoor, doe de groeten van mij aan Mam,” zei hij en hij aaide over haar bol. Hij zag dat ze een blik wierp op de jongen tegenover hem, maar daarna huppelend naar buiten ging. Gelukkig hadden ze een chauffeur. Altijd handig in zulke situaties. Hij hoefde zich ook niet zorgen te maken dat ze aan zijn ouders zou vertellen dat hij hier met Alfred zat, aangezien ze hem niet eens kende. Ze was maar een paar jaar oud toen ze verhuisden. Hij wist niet eens meer hoe oud eigenlijk. “Dat was mijn zusje. Je weet wel, dat verwende nest dat vroeger altijd door het huis kroop,” zei hij en hij nam weer een hap salade. Het ding was half leeg. Hoe lang zou het duren als hij op dit tempo zou dooreten? Nogal lang, dat was zeker.

Het duurde niet lang voor een meisje aan kwam gehuppeld, niet ouder dan dertien jaar. Ze riep Arthur's naam, wat zijn en Alfred's aandacht trok. Ze meldde dat ze naar huis gingen en Arthur's moeder zei dat hij - als hij de hele tijd ging zitten - zij naar huis wouden. Blijkbaar was Arthur met familie gekomen. Zelf was hij alleen gekomen, maar hij moeide zich niet zo vaak met zijn familie. Ze woonde toch nog in Amerika, waar hij eigenlijk wel eens heimwee naar had. Maar niet genoeg om hem terug te doen verhuizen. Hij had het wel fijn in zijn bungalow. Er was genoeg ruimte, dat sowieso. Keuken, badkamer, slaapkamer, logeerkamer, woonkamer.. Omnomnom. Hij was heel tevreden met zijn huis, hoewel hij niet wist hoe lang hij het nog kon onderhouden voor die huur hem de pan uit rees.
"Is goed hoor, doe de groeten van mij aan Mam." zei de jongen tegenover hem, terwijl hij het meisje over haar bol aaide. Alfred propte nog een frietje in zijn bek, terwijl 't meisje hem kort aankeek en daarna weg huppelde. Oke.. Hij liet 't maar gaan en keek weer terug naar Arthur, die nog een half lege bak met salade voor zich had liggen. Inmiddels was Alfred's friet bijna op, maar hij had altijd al snel gegeten.
"Dat was mijn zusje. Je weet wel, dat verwende nest dat vroeger altijd door het huis kroop." vertelde Arthur, terwijl hij nog een hap nam van zijn groene blaadjes wat eigenlijk geen eten te noemen was. Alfred lustte 't echt niet. Te gezond. Stel je eens voor he.. Vreemd genoeg lustte hij broccoli, spruiten, tomaten en al die shit wel. IJsbergsla ook, trouwens. Maar van die rauwe blaadjes die zo dun waren met een vaag smaakje.. Nee.
"Oh, dacht voor 'n moment dat je 't over jezelf had." zei hij lachend, en propte nog een frietje in zijn bek. "Nee maar, seriously, ik ken d'r nog wel. Vaagjes." zei hij, terwijl hij Arthur aankeek. Een kleine grijns speelde nog steeds na op zijn lippen, terwijl zijn blik weer naar de kassa gleed. Er waren al enkele mensen gekomen en weer weg gegaan, maar 't deed hem weinig. Het ging 'm zo wel goed, eigenlijk.

Iets sneller achter elkaar dan eerst nam hij nog een hap van de salade, waarna hij er weer in begon te porren. Het was niet echt heel lekker, maar smaakvoller voedsel hadden ze hier gewoon niet. Stomme Jane’s Dinner. Oké, hij hield wel van patat, maar dan alleen maar in combinatie met vis en zo’n lekkere saus er bij. Anders echt niet. Zijn blik ging even weer naar de jongen voor hem, die van zijn patat aan het eten was. Nee, het was gewoon niet iets wat hij lekker vond.
"Oh, dacht voor 'n moment dat je 't over jezelf had." Een beetje geïrriteerd keek hij weg. Ook bedankt. "Nee maar, seriously, ik ken d'r nog wel. Vaagjes." Hij knikte en porde in zijn salade. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen aan het grijnzen was. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond. Hij moest ook nog aan de jongen zijn humor wennen, die gewoonweg vaag was. Hij prikte zijn vork weer in de salade en wou weer een hap nemen, maar stopte en liet zijn vork weer zakken. Het was gewoon niet meer te vreten. De sla hier was echt niet lekker en heel droog. Hij stond op en liep naar de prullenbak, waar hij de plastic bak met sla in gooide. Daarna liep hij weer terug en ging hij weer op zijn stoel zitten. Waarschijnlijk kwam het omdat hij altijd andere sla gewend was. Misschien was dat het. Arthur leunde met zijn hoofd op zijn hand en staarde naar de deuropening, waar constant mensen door heen liepen.
“Die sla hier is echt niet te vreten, zeg ik je,” zei hij een beetje zeurderig. Oké, hijzelf kon al helemaal niet koken, vandaar dat hij altijd van die kant en klare dingen haalde, maar die waren zelfs lekkerder dan dit droge spul. Iewl.

Alfred's blik volgde de jongen die naar de prullenbak liep en zijn overgebleven salade erin gooide. Geen honger meer of zo? Al gauw kwam Arthur weer terug lopen en ging weer op zijn stoel zitten. Haast automatisch merkte Alfred op dat de jongen steeds naar de deur keek, waarna enkele vragen in zijn hoofd verschenen.
"Die sla hier is echt niet te vreten, zeg ik je," klonk de zeurderige stem van de jongen tegenover hem. Een kleine grijns verscheen rond zijn mond terwijl hij nadacht over de jongen zijn woorden. Was salade ergens wel te vreten? Ach, Jane's Diner was ook niet echt een plek waar hij gezond eten wou proberen. Hij kwam er niet voor de stukjes tomaat of whatever. Alleen als 't tussen een hamburger zat, om nom.
"Is salade normaal wel te vreten dan?" vroeg hij lacherig, terwijl hij zijn laatste patatje in zijn bek propte. Hij haalde een plastic ding met cola uit zijn tas en deed die op 't tafeltje. Daarna stond hij zelf ook op en propte hij het plastic bakje en tasje in prullenbak en liep hij weer terug, om vervolgens op zijn stoel neer te ploffen. Hij stopte zijn mond vrijwel meteen rond het rietje van zijn drinken en slurpte enkele slokken naar binnen, eer dat hij weer naar Arthur keek. Hij had zijn drinken in zijn hand en leunde een beetje naar achteren op zijn stoel, in een zeer gemakkelijke houding.
"Wil je weg?" vroeg hij, doelend op het feit dat de jongen zijn blik op de deur had gericht. Begrijpbaar, aangezien Arthur klaar was met zijn eten en in het begin ook niet al te enthousiast leek met het feit dat hij met Alfred moest praten. Hoewel dat iets was dat Alfred niet had aanvaard. Meestal weigerde hij een sfeer op te pakken, terwijl hij die wel kon aanvoelen. Ach..

Het liefst wou hij gewoon weg. Hij was al niet echt in een heel goed humeur en dat hij zijn beste vriend die hij eigenlijk haatte tegen kwam was ook een beetje te veel van het goede. Zijn groene ogen staarden naar de deur. Maar om zomaar de deur uit te rennen was ook onbeleefd. Hij was tenminste goed opgevoed.
"Is salade normaal wel te vreten dan?" Hij glimlachte zachtjes, maar die verwaterde al snel naar een emotieloze uitdrukking. Alfred had nooit echte salade gelust, wist hij.
“Ligt er aan of je het lekker vind of niet,” zei hij zachtjes. Arthur zag dat de jongen voor hem wat drinken te pakken nam. Het zou hem niet verbazen als dat cola zou zijn. Hij volgde de jongen even met zijn ogen toen deze zijn patat weggooide, die hij al op had, waarna hij weer ging zitten.
"Wil je weg?" Hij twijfelde, beet zachtjes op zijn onderlip.
“Ja,” zei hij uiteindelijk, niet precies wetend of de jongen het erg zou vinden. Ach, hij zou er snel achter komen.

"Ja," meldde Arthur hem, waarna Alfred even knikte. Ach, best. Het was niet alsof hij de jongen kon vastketenen aan zijn stoel en forceren om te blijven en met 'm te praten, omdat hij anders eenzaam was. Alhoewel.. HAHAHA. Grapje toch. Toegegeven, Alfred voelde zich nogal snel eenzaam. Niet dat hij niet genoeg vrienden had, maar 't was anders dan iemand die je al zo lang kende. De meeste mensen die hij al zo lang kende als Arthur, zag hij niet meer. Best jammer, eigenlijk.
"Is goed," merkte hij nonchalant op. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak - niks bijzonders, 'n Galaxy S1, aangezien hij geen geld had voor de tweede versie - en voerde zijn code in om hem te ontgrendelen. Hij gleed naar contacten en tikte 'nieuw contact' aan, waarna hij met een nogal enorme snelheid 'Arthur Kirkland' intikte bij naam. Vervolgens wendde hij zijn mobiel naar Arthur en drukte die in zijn handen.
"Geef me je nummer." eiste hij. Hoewel Arthur weinig te kiezen had, klonk zijn stem niet echt onvriendelijk en had hij zelfs een brede glimlach rond zijn mond. Dacht hij nou echt dat Alfred hem zo maar zou laten gaan? No way in hell, teehee. Oke dat klonk gayer dan bedoelt. Wat hij bedoelde was.. Nah laat maar, hij wist 't zelf niet eens. Hij was gewoon een stalker en enorm vriendengeil. Hoe meer contacten, hoe beter.

De jongen knikte even en hijzelf glimlachte vaagjes. Hij was blij dat de jongen begrip voor zoiets had. Zijn hand ging door zijn haar heen en zijn ogen gingen even de snackbar rond. Nog steeds liepen mensen naar binnen en naar buiten, alsof het gebouw 24/7 open was en er altijd mensen waren die wat op kwamen halen of wat kwamen eten.
"Is goed," werd er nonchalant opgemerkt en Arthur ging van de stoel af, pakte de grijze jas die om de stoel had gehangen. Hij stak zijn armen in de mouwen en keek even hoe Alfred met zijn telefoon aan het spelen was. Voordat hij de jas dicht kon ritsen, begon de andere jongen weer met praten. "Geef me je nummer." Hij knipperde even met zijn ogen en noemde zijn nummer op. Eh.. Oké.. Hij hoefde het nummer van Alfred niet hebben, hij zou die namelijk wel zien als hij ge-sms’t of gebeld werd.
“Ik zie je nog wel een keer,” zei hij en hij ritste zijn jas dicht, liep de snackbar uit.

[Topic uit]