No happy endings

Gejaagde ademhalingen, een hand op haar schouder. ‘Rustig Nez, het is maar voor drie dagen.’ De wangen van het meisje waren nat van de tranen. ‘Maar wat als ze terugkomen?’ Zacht snotterde ze. Ze wilde niet dat Oliver ging, hij moest hier blijven. Hij mocht niet naar een of ander uitwisselingsproject. ‘Ze komen niet terug, rustig maar,’ suste de jongen haar, alsof ze een klein kind was. ‘Anders vraag ik gewoon of je bij de buurvrouw mag slapen-’ Het roodharige meisje schudde fel haar hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet. Niet bij mevrouw ter Putten.’ Ze veegde haar tranen weg, liet Oliver los. ‘Dag Ol, tot maandag,’ probeerde ze zich groot te houden. Het was niets voor een vijftienjarig meisje om in het openbaar te huilen, maar Nez was doodsbang als Oliver niet bij haar was. Hij was haar grote broer, hoewel ze geen familie waren. Niet biologisch, dan. In de bende werden ze wel als broer en zus beschouwd. Eigenlijk als broers, omdat Nez nu niet echt op een meisje leek. Het was dat ze haar tot op haar heupen had, anders had iedereen haar aangezien als een jongen. Ze had geen vormen, geen wimpers, geen echte vrouwelijke trekken. Ze was tanig, pezig en klein.
‘Dag Vanessa,’ zei de groenharige jongen terug, terwijl hij haar een aai over haar bol gaf. ‘Niet teveel spijbelen, genoeg eten en niet de hele dag onder de deken zitten. Ik wil niet nog een traumaformulier in hoeven te vullen.’ Voorzichtig knikte ze.
‘In de badkamer staan alle medicijnen die je nodig hebt, maar niet meer dan drie keer per dag.’ Weer knikte het roodharige meisje, proberend het verhaal van Oliver zo lang mogelijk te rekken. ‘Ik weet dat het moeilijk voor je is, maar het komt wel goed. Gewoon niet bang zijn, oké?’ De tramdeuren dreigden te gaan sluiten, en met een snelheid die Oliver had gekregen uit al die jaren dat ze hadden moeten rennen, vluchten, en wat dan ook nog meer, wist hij de trein nog in te komen. ‘Hou je taai, kleine!’ was zijn laatste groet, en toen was hij weg. En zij alleen. Moederziel alleen in deze doodenge stad, met doodenge mensen en doodenge bendes die niets liever wilden dan wraak op het roodharige meisje dat nu een beetje verloren op het perron stond. Bij iedere voorbijganger liep er een rilling over haar rug, maar weglopen durfde ze niet. Straks viel ze, en kwamen de jongens, en sloegen ze haar, en- Verwoed schudde ze haar hoofd. Niet aan denken, Nez, niet aan denken. Daar was het nu niet de tijd voor. Deze drie dagen moest ze haar angsten even opzij zetten, en voor zichzelf opkomen. Voor Nez een onmogelijke opdracht dus.

Hidan zat aan de tramhalte te wachten op een persoon die zou moeten komen. Opeens hoorde hij zijn GSM afgaan en keek hij er op. "Ah nee hé." zei hij zachtjes. De persoon die zou moeten komen kwam niet. Hij wreef door zijn witte haar en keek naar een meisje dat geen afscheid kon nemen van een jongen. Ze huilde, ze wou niet dat hij wegging. Hij had medelijden voor haar. ‘Niet teveel spijbelen, genoeg eten en niet de hele dag onder de deken zitten. Ik wil niet nog een traumaformulier in hoeven te vullen.’ zei de jongen en het meisje knikte. ‘In de badkamer staan alle medicijnen die je nodig hebt, maar niet meer dan drie keer per dag.’ Weer knikte ze. Ze leek het verhaal zo lang mogelijk te rekken. Wat Hidan begreep. Hij nam zijn ipod oortjes uit zijn oor en hij liep naar het meisje dat er nu moederziel alleen stond. Ze was doodsbang en alleen. Misschien kon hij haar wat gezelschap houden? Hij zou haar geen vlieg kwaaddoen. Hij liep op haar af en vroeg: "Kan ik je ergens mee helpen? Ik doe je niets. Ik wil je wel wat gezelschap houden. Ik wou jullie niet afluisteren, sorry.". Hij glimlachte, ze was inderdaad klein tegenover Hidan maar dat maakte hem niet uit. Hij wou haar helpen: "Ik ben Hidan.". Hij glimlachte en keek haar vriendelijk aan, hij zou haar geen vlieg durven aandoen. Hij keek even naar de voorbijgangers die vast voor het meisje doodeng waren.

Ze trilde over haar hele dunne lichaampje. Van de kou, hoewel het niet eens zo fris was. Van angst, dat de jongens haar echt zouden komen halen. Van verdriet, omdat ze Oliver echt zou gaan missen. Maar nu moest ze sterk zijn, de oude Nez terugvinden. Degene die bij de straatbendes had geleefd, die had overleefd, ondanks alles. Degene die uiteindelijk de moed had gevat om alles aan de politie te vertellen. Dat was eigenlijk de reden dat ze nu niet zonder doodsangsten over straat kon. Met een verbonden hand veegde ze de tranen uit haar ooghoeken. Nez had nooit een periode dat ze niet ergens sneeën of blauwe plekken of botbreuken had. Niet alleen door de keren dat ze in elkaar was geslagen, ook door haar natuurlijke talent voor onhandigheid. Dit was een verstuikte pols, door gym. Ze had toestemming om gym te skippen, maar deed dat liever niet, bang dat het als spijbelen werd gezien. Nez was bang om te spijbelen, bang om te laat te komen, bang voor leraren, ze had last van faalangst. Eigenlijk was ze bang voor zowat alles. Terwijl ze toch ook een brutaal nest was geweest. Waar die Nez was gebleven, was een raadsel. "Kan ik je ergens mee helpen? Ik doe je niets. Ik wil je wel wat gezelschap houden. Ik wou jullie niet afluisteren, sorry." Haar hart sloeg drie slagen over, verschrikt keek ze op in het gezicht van een witharige man. 'W-wat?' kwam er met de grootste moeite uit, als een fluistering. Doodsbang was ze nu, totaal bevroren. Angst voor vreemden, dat kwam er ook nog bij."Ik ben Hidan." Nu was ze echt bang. Normale mensen stelden zich niet zomaar voor. Het liefst was ze nu naar huis gevlucht, om daar haar hoofd onder het kussen te steken en zo te blijven liggen, bang voor het donker. Maar in plaats daarvan staarde ze naar de grond, en zei met trillende stem; 'N-Nez.' Dat was al heel wat, haar naam zeggen zonder het in haar broek te doen van angst.