Foolish Foolish. ~

Uiterst traag leek iedereen aan haar voorbij te trekken. Haar lange ravenzwarte haar hing over haar schouders en bedekte haar rug volledig. Haar pony viel net tot boven haar ogen. Twee paar helblauwe ogen keken koeltjes naar iedereen die langs haar heen liep. Mensen. Wat waren het eigenlijk nutteloze, miezerige wezens. In kleermakerszit zat ze op een bankje in het park. Buh, ze kwam nooit graag in de stad. Was haar veel en veel te druk af. Liever zat ze ergens waar het gewoon lekker rustig was en niemand haar lastig viel. Na dat haar familie gedood is woont ze alleen in haar ouderlijk huis. Niemand komt ooit langs. En als ze in de stad of op school rond loopt ontwijkt iedereen haar liever. Natuurlijk, in het begin zocht iedereen wel contact met haar. Vonden haar zielig, hadden medelijden met haar. Medelijden. Het woord alleen al.. Als ze ergens hekel aan had was het dat mensen medelijden met haar hadden. Mensen hadden de blik in haar ogen gezien. Kinderen liepen joelend achter elkaar aan. Deed haar denken aan haar tijd met haar twee jaar jongere broertje en zusje. Kwaad schudde ze haar hoofd. Daar zou ze niet meer aan denken. Wilde ze echt sterk zijn dan moest ze het allemaal afsluiten. In een kamer stoppen ver, ver weg. Of die kamer ooit weer geopend zal worden? Zeer onwaarschijnlijk. Mensen waren bang voor haar. Dat merkte ze gewoon. Ontweken haar blik wanneer ze passeerde. Weken uiteen. Gesprekken verstomden. Kinderen werden bij haar weg gehouden. Er werd over haar gepraat. Geroddeld. Dat ze gek was. En niet van hier was. Men was haar liever kwijt dan rijk leek het zo. Het was dat haar vader altijd heel belangrijk was geweest want anders.. Het boeide haar ook niet zo veel. Vanaf haar zesde levensjaar stond ze er al alleen voor dus gevoelens van ongewenstheid en afgunst waren haar niet meer onbekend. Of ze er wakker van lag? Nee. Waarom zou ze. Waarom zou ze haar leven vergooien voor een paar onbelangrijke sukkels? Een koude windvlaag streek langs haar wangen en deed haar lange, ravenzwarte haar opwaaien. Haar helblauwe ogen keken ijskoud omhoog naar diegene die voor haar stond. Ongeïnteresseerd ging ze weer bezig met het lezen van haar boek. Maar de persoon bleef staan en het ergerde haar. Kwaad stond ze op en sloeg haar armen over elkaar. ”Wat moet je nou?” Verlieten de woorden ijzig haar mond terwijl ze de persoon voor haar grondig op nam en daarna spottend aan keek.

‘Nee, niet alweer!’ zei Kid, terwijl hij met een verslagen blik naar de spiegel keek die weer scheef viel. Hij was al van ’s morgens vroeg bezig om een spiegel in een precieze symmetrische lijn te hangen, zodat de spiegel niet meer schuin hing, maar perfect symmetrisch recht, net zoals al zijn andere spiegels. Hij keek er even naar en probeerde het nog een keer. Voorzichtig liet hij het los en liet zijn handen zakken, waarna hij breed grijnsde toen het hem uiteindelijk gelukt was om de perfecte symmetrische balans erin te vinden.
Rustig liep Kid naar zijn kledingkast en pakte een spijkerbroek. Hij pakte een witte blouse en deed die aan, daarbij zorgvuldig zorgend dat er net zoveel knopjes dichtgingen als dat er openstonden, met resultaat dat hij tot vlak boven zijn borstkas de opening liet hangen. Hij pakte een kam en kamde zijn haar, daarbij zorgend dat zijn haren perfect naast elkaar vielen en dat er bij elke opening eenzelfde afstand te zien was.
Nog steeds stoorden zijn witte strepen op zijn hoofd hem, maar hoeveel zwarte verf hij er ook doorheen deed, het lukte hem nooit precies om het er helemaal uit te wassen. Ook nu lukte het hem niet om de witte strepen weg te krijgen. Hij gromde even en zijn goudkleurige ogen keken zichzelf even aan, waarna hij merkte dat ook deze spiegel een perfecte symmetrische balans had gevonden. Glimlachend deed Kid zijn schoenen aan en liep toen naar buiten. Hij besloot om eens langs een of ander park te lopen waarvan hij de naam vergeten was. Hij keek om zich heen en wreef toen door zijn gezicht om de slaap er volledig uit te krijgen. Hij probeerde zo weinig mogelijk op de symmetrische en asymmetrische balans van buiten te letten, zodat hij dadelijk ook niet zou flippen als hij per ongeluk zou merken dat meer afstand had dan een andere bank.
Op een van de banken zat een meisje en hij keek er even rustig naar, waarna hij besloot om gewoon langs haar te lopen. Toen ze tegen hem praatte, draaide hij zich echter naar haar. Haar blauwe ogen vielen hem als eerste op, maar hij bleef er niet te lang naar kijken. Het meisje had overduidelijk haar dag niet.
‘Ik? Ik wandel hier gewoon, ik moet niks,’ verlieten de woorden zijn mond al even ijzig. ‘Ik ben Kid, aangenaam.’