;;PARAdise

Alfred stapte bij de bloemist binnen in een donker T-shirt met een print erop en een spijkerbroek. Oke, dus vandaag was de dag dat hij Arthur mee uit zou nemen en maar moest zien te bewijzen dat hij niet gewoon seksverslaafd was. Hij had nog geen idee wat voor 'n bloemen hij precies wou kopen voor Arthur, aangezien hij niet eens wist of de jongen ergens allergisch voor was of whatever. Zag hij dan wel weer.
"Zeg, wat zou jij voor bloemen kiezen als je voor het eerst uit ging met iemand?" vroeg Alfred toen hij voor Mable aan de balie stond, een soort van vriendin van hem. Ze werkte er al een tijdje, aangezien haar moeder de winkel was begonnen. "Ligt eraan Alfred, hoe zit ze in mekaar?" vroeg het meisje. Hij dacht er nog over na om haar te verbeteren dat het een hij was, maar besloot uiteindelijk niks te zeggen. Niet dat het hem boeide.
"Das moeilijk uit te leggen.. Ze is Brits, is dat genoeg?" vroeg hij lacherig, waarna het meisje lachend van ja schudden. Uiteindelijk kwam ze aan met een enkele Tudor Rose, in van dat vage papier zoals ze normale rozen ook deden. "Simpel?" vroeg hij droogjes, waarna het meisje haar hoofd opnieuw lachend schudde. "Ik kan ook een boeket voor je maken, maar dat gaat je wel vijfentwintig euro kosten." Ja, dat geld had hij dan weer niet. Handig. Een kleine grijns verscheen rond zijn mond. "Troggel me niet af."

Uiteindelijk trok hij zichzelf de trap op, naar Arthur's verdieping. Hij droeg een witte bloes en een licht blauwe spijkerbroek, en zijn bril. Maar die droeg hij vrijwel altijd. Hij veranderde zijn houding een beetje zodat hij een wat betere indruk maakte en belde uiteindelijk aan.

Op het geluid van de tv na was het doodstil in zijn huis, iets wat heel bijzonder was voor Arthur. Soms waren er vrienden, en als die er niet waren praatte hij onnozel en zachtjes in zichzelf. Nu zat hij juist doodstil op de bank, zijn ogen naar de tv starend terwijl zijn gedachtes er niet bij waren. Het was acht uur geweest en hij had net een sms’je gekregen van Alfred dat hij iets eerder kwam. Hoeveel was eerder eigenlijk? Hoe lang zou het nog duren voordat hij zou komen? Hij beet zachtjes op zijn lip. Hij wist niet eens waar ze heen gingen, maar hij had gewoon een blauw T-shirt met een donkergrijs vest er over heen en een donkere spijkerbroek aan gedaan. Het T-shirt zat iets strakker dan van die normale shirts, maar niet heel veel. Er zat ook nog een simpele afdruk op. De broek die hij aan had, was een beetje te groot en hij had er een riem om moeten doen, iets wat hij normaal juist niet deed. Waarom had hij steeds de neiging om naar een spiegel te rennen, al was het niet nodig? En waarom was hij bang dat Alfred hem er stom uit zou vinden zien? Het was niet eens een date wat ze hadden en hij was vooral geen meisje. Het was gewoon iets tussen vrienden.. toch?
Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door een bel. Meteen zette hij de tv uit en wierp hij kort een blik op de klok. Half negen, dat was snel. Hij liep naar de gang, pakte zijn jas en deed de voordeur open, om een nogal netjes geklede Alfred te zien. Er ontstond bijna een brok in zijn keel toen hij de bloem zag die de jongen in de ene had. Serieus. Die was niet voor hem, toch?
“Hey,” zei hij met een zachte glimlach, voelde zich op een of andere manier bloed nerveus worden. Kalm blijven.. Er is niks aan de hand..

"Hey," zei de jongen met een glimlach. "Hey, you."Een kleine grijns verscheen rond Alfred's mond, terwijl hij voor een moment zo stond. Oh, wacht, hij kon niet heel de avond naar Arthur staren.. Hoewel hij dat ook niet zo erg zou vinden. De jongen leek echter wat.. anders. Alsof er iets was of zo. Alfred draaide zijn hoofd enkele graden.
"Is er wat?" vroeg hij vervolgens. Moest vast irritant zijn dat hij zoiets meteen herkende. Of hij zat ernaast. Haha. Hij had het idee dat de jongen hem niet verwacht had, aangezien hij er nogal niet formeel bij liep. Hoewel hij zelf ook niet in een smoking rond liep. Stel je voor, haha. Zijn nek zakte en zijn wenkbrauwen hieven zich wat omhoog, waardoor hij nogal vragend over kwam.
"Moeten we dit verschuiven tot een latere datum, of wat?" vroeg hij vervolgens, het idee krijgend dat er iemand dood was of zo. Oke, zo erg zag de jongen er dan ook weer niet uit. Maar hij had alles uitgepland! Hallo, nu moest de jongen niet zeggen dat hij vandaag toch niet kon. Dat zou echt een hoerige actie zijn. Het was niet makkelijk om te zorgen dat je ergens kon zijn na sluitingstijd. Maar goed, als het echt niet uitkwam, begreep hij dat ook wel. God god god god. Alles weer in de kut. Wacht, waarom liep hij conclusies te trekken?!

Hij moest niet zo nerveus overkomen, dat zou alles waarschijnlijk verpesten. Met moeite wist hij zichzelf al wat te kalmeren. Het was gewoon zo'n vriendschappelijk uitje. De jongen ging hem echt niks aan doen. Hij hoefde zich nergens druk om te maken. 
"Hey, you." Arthur glimlachte wat meer, toen de jongen hem licht grijnzend aan keek. Bijna starend. Niks aan de hand.. Niks aan de hand.. "Is er wat?" OH GOD HIJ HAD HET OPGEMERKT. Rustig blijven verdomme.. Maar.. Hoe? Kwam het door zijn kleding? Of door zijn nogal gespannen uitstraling? HET WAS ZIJN KLEDING, HÈ? "Moeten we dit verschuiven tot een latere datum, of wat?" Arthur fronste.
"Komt je vandaag dan niet uit ofzo?" HET WAS ZIJN KLEDING, ZEKERWETEN. Hij glimlachte vaagjes, was bijna de vorige vraag van de jongen vergeten. "Er is niks. Waarom zou er iets zijn?" vroeg hij zacht grinnikend. WAAROM? WAAROM?

"Komt je vandaag dan niet uit of zo?" vroeg de jongen aan hem, waarna Alfred niet begrijpend fronste, zijn mond een beetje in verbazing opende en zijn hoofd nogal wtf-achtig heen en weer schudde. Wat had die jongen toch?
"Mij wel, maar.. what.. I don't even.." stotterde hij nogal verbaasd, niet wetend wat er precies was met de jongen. Hij deed raar. En eng. Ja, eng. Het maakte hem bang. Soort van. Wat was dit voor gestoorde wereld aan het worden? Was het feit dat zijn lul in de jongen zijn kont had gezeten nog niet reden genoeg voor een normale begroeting? Goed, dat was ook wel veel gevraagd van Arthur. Die kon immers niet zoveel.
"Er is niks. Waarom zou er iets zijn?" vroeg de jongen met zacht gegrinnik. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Wtf. Ja, zo zwaar was de verbazing, die ook zichtbaar van zijn gezicht was af te lezen.
"Als ik het antwoord had op die vraag, zouden we hier nu niet nog steeds staan." mompelde hij, ietwat geïrriteerd. Had de jongen weer gedronken of zo? Of hij was juist sober, wat in feite nog enger was? Een ding wist hij zeker, als dit dezelfde jongen was als die die hij mee uit op een date had gevraagd, wou hij alleen nog naar huis. "Je doet raar en eng en nerveus en het staat me voor geen meter aan. Dus als er wat is kun je het beter nu zeggen, voordat we er nog wat van proberen te maken."

Er gingen een paar rillingen door hem heen toen de jongen hem verbaasd aan keek. Ja hallo, het was maar een vraag hoor. Toch? … Hij deed toch niet iets verkeerd waardoor de jongen hem nu haatte?
"Mij wel, maar.. what.. I don't even.." stotterde Alfred nogal verbaasd en Arthur keek hem een beetje bezorgd aan. Dus..? Waarom vroeg hij dan van die vragen? Natuurlijk zou hij mee komen. Anders dan stond hij hier niet rillend in de avond kou, met zijn jas tegen zich aangeklemd. Het was gewoon zijn kleding.. Zeker weten.. "Als ik het antwoord had op die vraag, zouden we hier nu niet nog steeds staan." Maar.. Gingen ze nou nog weg? Of mocht de jongen hem niet meer vanwege zijn kleding? "Je doet raar en eng en nerveus en het staat me voor geen meter aan. Dus als er wat is kun je het beter nu zeggen, vooPrdat we er nog wat van proberen te maken." Zijn ogen werden een beetje groter en staarden daarna naar de grond. Het voelde alsof iemand hem een uitbrander gaf. Misschien was het zelfs zo.
“Het is gewoon-.. Ik-..” Nadenken, Arthur, Nadenken voordat je iets zegt.. Zijn ogen staarden naar de grond en hij beet op zijn lip. Hij kon de woorden niet vinden om de situatie te beschrijven die zich in zijn hoofd afspeelde. "Ik begrijp dat je me nu niet meer mee wil nemen omdat ik zo raar, eng, nerveus en wat dan ook ben. Het spijt me." Aan de ene kant had hij zich er wel een beetje op verheugd.. Maar aan de andere kant..

"Het is gewoon-.. Ik-.." stotterde de jongen, duidelijk zoekend naar woorden. Alfred staarde hem even aan, inmiddels was hij ook wel benieuwd geworden naar het antwoord. Het bleek echter dat de jongen het zelf ook allemaal niet meer wist, omdat hij naar de grond keek en op zijn lip beet. Raar jongetje toch.
"Ik begrijp dat je me nu niet meer mee wil nemen omdat ik zo raar, eng, nerveus en wat dan ook ben. Het spijt me." verontschuldigde de jongen zich. Ietwat verbaast stond hij daar, maar begon toen te lachen. Oke, van alle dingen die hij verwacht had, was dat toch wel een hele verassing. Hoe kwam de Brit er toch bij?
"Natuurlijk wil ik je nog wel mee nemen. Neem wel een winterjas mee of zo, 't is namelijk niet super warm of zo." merkte hij op, aangezien ze voor zijn plan beter maar wel wat warms konden aan doen. Hij propte vervolgens ook de tudor rose in Arthur's handen met een brede grijns. Romantisch zijn lag niet zo zeer in zijn aard. Al verwachtte hij ook niet zo zeer dat Arthur zat te wachten op een gigantisch emotionele speech die haast overrompelend zou zijn, dus probeerde hij het ook niet.
"Die's voor jou, by the way." voegde hij eraan toen, terwijl hij zijn hoofd enkele graden draaide, eigenlijk wachtend tot de jongen naar buiten kwam en ze wat konden doen. Want hoewel het allemaal wel leuk was zo voor Arthur's duur staan bekvechten, was het nou wel welletjes geweest.

De jongen die voor hem stond staarde hem even raar aan, maar begon al snel te lachen. Het was een teken dat Alfred hem waarschijnlijk toch nog mee zou nemen en niet hier achter zou laten, want dat zou best wel lullig zijn. Arthur hief zijn hoofd op, keek de lachende jongen even aan.
"Natuurlijk wil ik je nog wel mee nemen. Neem wel een winterjas mee of zo, 't is namelijk niet super warm of zo." Er verscheen een opgeluchte glimlach op zijn gezicht. Voordat hij zich kon omdraaien, werd de Tudor Rose in zijn handen geduwd en werd zijn gezicht rood.
"Die's voor jou, by the way." Zijn gezicht werd nog roder.
“Dankje,” zei hij zachtjes en hij draaide zich om, deed de voordeur weer open en haastte zich naar de keuken waar hij de bloem op het aanrecht deed. Daarna deed hij snel een sjaal en handschoenen aan en trok hij een wat warmere jas aan. Zijn gezicht was nog steeds rood gekleurd toen hij de voordeur achter zich op slot deed. “Eh..” Het was even stil en hij voelde zich nog roder worden, verborg zijn gezicht een beetje in de sjaal. “Zullen we gaan..?”

De jongen bedankte hem een keer en Alfred liet 't maar gaan; reageerde er dus niet op. De jongen draaide zich om en verdween voor een minuut, tot hij weer terug kwam. Ingepakt en al. Zo'n jas met een sjaal en nog handschoenen ook. Lol, beter. Anders zou hij vast doodvriezen. En Alfred was niet van plan om zijn bomberjack aan Arthur af te staan. Romantisch, eh.. Kuchkuch.
Het was nooit echt zo geweest dat hij zo romantisch was. Dat konden zijn vroegere relaties ook niet altijd even veel waarderen; gelijk hadden ze. Sowieso, dan kon hij een super romantisch ding gepland hebben en verpestte hij het weer met stomme opmerkingen. Geen twijfel mogelijk dat dat nou weer zou gebeuren. En eigenlijk was dat voor hem ook geen probleem of zo. Hij was immers niet diegene die teleurgesteld word. En nu was hij ook niet opzoek naar een beurt, aangezien hij al met Arthur geneukt had. Jippie. Soort van. Dacht hij. Hij wist niet eens of hij er blij mee moest zijn of niet. Waarschijnlijk wel, eh? Zulke dingen bepalen lag nogal buiten zijn bereik, was ie niet echt slim genoeg voor. En op gevoel afgaan bleek vaak genoeg verkeerd.
"Eh, zullen we gaan?" vroeg de jongen, nadat hij zijn gezicht verder in zijn sjaal had verborgen. Best, best. Alfred knikte even kort. "Is goed." meldde hij, waarna ze naar beneden liepen, naar de deur - die hij overigens open hield zodat Arthur naar buiten kon.

De jongen was gelukkig niet op zijn rode kop ingegaan en had het gewoon genegeerd. Gelukkig maar, anders was hij nog roder geworden. Eigenlijk wist Arthur niet eens waarom hij zo rood was. Was het omdat hij nooit gewend was om iets te krijgen en het steeds meer date-achtiger begon te lijken? Waarom had hij eigenlijk in godsnaam er mee ingestemd?
"Is goed." Zei Alfred en Arthur volgde hem naar beneden en dan naar buiten. Zijn gezicht werd een tint roder toen de deur voor hem open werd gehouden. Hij moest niet aardig doen. Straks dan was hij knal rood. Zijn ogen werden wat groter toen hij zag wat er naar beneden dwarrelde. Sneeuw! Het blije gevoel verdween toen hij dacht dat het nogal kinderachtig zou zijn als hij vrolijk tegen Alfred zou reageren over de sneeuw. In plaats daarvan hield hij zijn mond maar en liep hij met zijn handen verborgen in zijn mouwen naast de jongen. Het was inderdaad koud. Kouder dan hij had gedacht.
“Waar gaan we heen?” Hij keek de jongen naast hem nieuwsgierig aan. Hij haatte eigenlijk verrassingen, maar als het moest zou hij voor deze keer wel geduldig zijn.

Toen ze naar buiten stapte, was er sneeuw. Nou ja, die was er al voordat Alfred naar binnen was gegaan. Hij hield van sneeuw. Als kind ook al. Hij had altijd van die hypere buien als het sneeuwde. Dan lag hij half te rollen door 't spul en zijn gezicht erin te begraven en daarna te klagen dat hij pijn had. Dan nog geen twee minuten later was hij alweer begonnen aan een sneeuwpop, wat overigens altijd pijn deed aan zijn handen. Hij droeg nooit handschoenen, dus deed hij altijd alles met blote handen. Misschien niet altijd even handig, eh. Maar hij wist nu kalm te zijn en maar niet te opgewekt te reageren over de sneeuw. Dat had hij al gedaan terwijl hij naar Arthur toe ging. Dus het was nu allemaal zijn systeem uit. Bovendien kon hij wel enthousiast zijn als ze op de ijsbaan dinges hoe het ook heette zaten.
"Waar gaan we heen?" vroeg de jongen met een ietwat nieuwsgierige blik, die Alfred vanuit zijn ooghoeken net kon zien. Ja, naar de schaatsbaan dus. Dat ding was normaal al gesloten, maar een vriend van hem werkte daar en die had hij wat geld gegeven zodat hij daar kon lopen kloten. Grote kans dat hij het merendeel van de tijd gewoon Arthur ging uitlachen. Want hij verpestte graag de sfeer. Was ie goed in. Heel goed.
"Zie je dan wel." zei hij, terwijl de twee verder liepen. Altijd leuk, die kleine marteling. Hij kon er zelf ook niet tegen als hij niet wist waar hij heen ging, maar om degene te zijn die het verzweeg was wel leuk. Dat vond hij eigenlijk wel wat cooler. En dan kwamen ze aan of zo. En dan gingen ze schaatsjens pakken. En dan ging hij het ijs op, like a boss. Want hij was stiekem gewoon heel goed in schaatsen. Nou ja, hij kon alleen naar voren en naar achteren en zo zonder op zijn bek te vallen. Kunstschaatsen was dan weer niet voor hem weggelegd, maar dat hoefde ook niet. Was niet zo heldhaftig dan, eh?

Op een of andere manier had Arthur Alfred er wel voor aan gezien om in de sneeuw te rollen, iets wat het hypere kind elke keer dat er sneeuw was deed. Er verscheen een zachte glimlach toen hij er aan dacht. En nu zou een gespierde adolescent rollend door de sneeuw er nogal raar uit zien. Maar eigenlijk was het toch wel te verwachten. De glimlach verdween toen hij in de gaten kreeg dat hij zat de glimlachen over een stompzinnige gebeurtenis en Arthur verborg zijn hoofd wat meer in zijn sjaal. Man, wat was het koud. Bijna automatisch ging hij een beetje tegen de jongen naast hem lopen, proberend om wat warmte op te vangen. Overdag was het al koud, en nu was het nog kouder omdat het 's avonds was. Hij vroeg zich af of de plek waar ze heen gingen warm was, anders ging hij echt bevriezen. Over plek gesproken..
"Zie je dan wel," werd er hem gezegd. Arthur gromde mopperend wat onverstaanbare woorden en snoof. Hij haatte verassingen. Vroeger werd hij pissig als er een verassing was, maar natuurlijk was hij niet zo verwend om te gaan zeuren. Alleen maar pissig kijken en denken. Ach ja. Het was een hele poos geleden dat iemand een verrassing voor hem had. En een verassing van Alfred kon niet erg zijn, toch? 

Toen Alfred jonger was geweest - toen kleiner dan Arthur, wat nu moeilijk was om je in te beelden - was hij een echte sneeuwroller geweest. Elke keer als er meer dan twee centimeter sneeuw lag, rolde hij als een maniak door de sneeuw. En als ze niet door de stad met al die wegen aan het wandelen waren en het niet zijn eerste date was met Arthur, had hij het vast ook gedaan. Straks was ie te oud. Hoewel hij zichzelf als opaatje nog wel door de sneeuw rollen. Toen de jongen iets dichter bij hem kwam lopen, sloeg hij zijn arm rond Arthur's schouder en begon lacherig een gesprek over de laatste winter die ze met elkaar hadden doorgebracht, toen hij zeven was en Arthur tien.

"Tada!" riep Alfred uitgelaten en draaide zich van Arthur af. Hij stond met wijd geopende armen en een gigantisch vrolijk hoofd. Er was vrijwel niemand in de buurt omdat alles gesloten was, behalve een paar mensen die nog door het winkelcentrum naar het restaurantgebied gingen, of er vandaan kwamen. Hij deed twee stappen terug zodat hij weer voor Arthur stond en pakte zijn handen vast, met diezelfde bigsmile. "Weet je nog?" vroeg hij vervolgens. "Ik wou gaan schaatsen, maar jij zei dat het te koud was en dat ik zou kunnen vallen en wat zou breken?" Zijn glimlach werd nog wat breder. Hij was Arthur nooit vergeten, maar sinds hij weer met hem omging, kwam elke herinnering weer terug.

Hij schrok bijna van een arm die om hem heen werd geslagen, zomaar opeens. Er gingen korte rillingen over zijn rug heen. De nervositeit nam toe en hij wou de jongen het liefst wegduwen, maar dat zou de stemming ook niet echt vrolijker maken. Wat als er mensen langsliepen en dachten dat ze een gay-stel waren..? Oké, dat was een van de raarste gedachtes die hij ooit had gehad. Hij was zelf niet eens gay, als hij het goed had. Maar over Alfred wist hij het helemaal niet zeker, vooral na dat incident. Arthur ontspande een beetje toen de jongen naast hem een gesprek begon over de laatste winter die ze hadden doorgebracht. Waarschijnlijk hielp het wel dat het gesprek nogal lacherig was bedoeld, maar Arthur’s stemming werd er niet heel erg beter op toen hij zich herinnerde dat ze sinds toen en ongeveer een week terug elkaar nog niet hadden gezien. En nu waren ze aan het.. daten? Oké, dat klonk inderdaad heel gay. Laten we het maar gewoon op vriendschappelijk samen ergens heen gaan houden.

"Tada!" Hij keek langs de jongen heen naar de ijsbaan die daar lag en zijn gezicht werd een tint bleker, toch lukte het hem om een tevreden glimlach op zijn gezicht te toveren. S-schaatsen? Maar dat had hij al niet gedaan sinds hij klein was. Hij grinnikte toch zachtjes toen hij het gigantisch vrolijke hoofd van de jongen in de gaten had. Die was echt opgelaten. Hij kon zich ofcourse wel aanpassen, alleen betekende het wel dat hij de komende uren in de kou buiten was, waar hij niet echt dolblij mee was. Maar hij kon er wel mee leven. Alfred kwam wat dichterbij en pakte zijn handen vast, waardoor zijn gezicht juist een tint roder werd. Woah. Vanwaar dat?! "Weet je nog? Ik wou gaan schaatsen, maar jij zei dat het te koud was en dat ik zou kunnen vallen en wat zou breken?" Arthur grinnikte zachtjes en knikte. Zo dacht hij er eigenlijk nog steeds over.

Even later stond hij nogal kou vattend naast de schaatsbaan op de rubberen matten, zijn schaatsen al aan getrokken. Zijn ogen staarden naar het ijs en de moed zonk elke minuut dieper in zijn schoenen. Schaatsen.. Waarschijnlijk kwam de angst doordat hij vroeger écht iets had gebroken toen hij gevallen was op het ijs. Wat als het ijs brak en hij onder water kwam en niet meer boven kon komen? Waarom kon hij niet gewoon kijken hoe Alfred ging schaatsen? Nee, dat was nogal lullig. Na een diepe zucht genomen te hebben, stapte hij voorzichtig op het ijs. Nee, hij gleed weg! Al snel verloor hij zijn evenwicht en belandde hij met zijn kont op de rubberen mat achter zich. Dit ging dus niet werken.

Alfred had zijn schaatsen al aan en zat half over de schaatsbaan rond te draaien met een prethoofd. Elke keer als hij terug ging naar Amerika speelde hij ijshockey met zijn oudere broer Matthew. Hij hoefde maar een kwartiertje te wennen, maximaal. Hij maakte oehoehoe geluidjes terwijl hij met een rondje tegen de zijkant van de schaatsbaan op knalde. Hij had nog nooit op natuurijs geschaatst en dat was hij ook niet van plan. Dat was eng. Straks zakte je er doorheen of zo.
Hij draaide zich om en keek naar Arthur die pas net het ijs op kwam, om vervolgens op zijn kont te vallen, weer van de schaatsbaan af. Alfred begon keihard te lachen en schaatste naar hem toe, waarna hij tegen de platen op knalde en zichzelf erbij vasthield, te lui om op een normale manier af te remmen. Hij keek schuin over de rand naar Arthur terwijl hij nog wat grinnikte.
"Dat was echt een faal, weet je dat?" zei hij lacherig, waarna hij zichzelf weer wegduwde van de rand en de andere kant op schaatste. Hmm. Hij neuriede een nietszeggend deuntje voordat hij weer naar rechts schaatste zodat hij weer naar Arthur kon kijken, om te zien of hij al een tweede poging had gedaan - en nog belangrijker of hij al gefaald had of niet.

Al snel hoorde hij gelach van Alfred, wat best wel voorspelbaar was. Ach, hij moest er nog aan wennen. Aan het schaatsen en al dat gelach. Als hij boos zou worden, was er een kans dat de andere jongen uiteindelijk nog bozer zou zijn. En een boze en gespierde Alfred was niet echt goed idee. Arthurs ogen volgde de jongen die naar hem toe schaatste en als rem tegen de rand opbotste.
"Dat was echt een faal, weet je dat?" Hij glimlachte flauwtjes, vond het eigenlijk niet echt heel comfortabel dat het er ook nog in werd gewreven.
"Ik weet het," zuchtte hij zachtjes met een kleine glimlach en hij hees zich moeizaam overeind. Alfred schaatste weer weg, na een deuntje geneuried te hebben. Voorzichtig zette hij een voet op het ijs. Zo moeilijk zou het ook niet zijn. Arthur zette er een tweede voet op en deze keer bleef hij staan, licht naar voren glijdend. En nu? Straks dan viel hij opnieuw..