loser city, inhabitants: one

Zijn grijze ogen staarden emotieloos voor hem uit. Het was al meer dan een jaar geleden sinds die ene dag. De dag waarop zijn hele leven veranderde. Hij was altijd al de populaire geweest, maar ongeveer een week voordat Rin wegging, waren zijn klasgenoten er achter gekomen dat ze met elkaar hadden. Eerst viel het wel mee, maar zodra de jongen definitief weg was gegaan, werd het een ramp. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij al die beelden weer voor zich zag. Hij had er nog steeds littekens van.
Marshall keek op toen er een hand zachtjes en troostend over zijn arm wreef en hij keek even in de net zo grijze ogen van het meisje dat naast hem zat, waarna hij ongeïnteresseerd weg keek. Het was niet zomaar een meisje, het was zijn zus. Een paar maanden geleden was hij naar zijn echte vader verhuisd, aangezien hij het gepest op school niet meer aankon. Hier hoopte hij dan een nieuwe start te maken. En het vreemdste was, was dat een dag voor vertrek werd verteld dat hij een tweelingzus had. Een tweelingzus die eerder voor hem geheim was gehouden en nu naast hem zat op de container.
"Marshall," klonk haar licht bezorgde stem. Een van zijn vrienden die ook hier in het steegje aan het hangen waren, staarde hem even aan en gaf hem daarna een net opgestoken sigaret. Zonder aarzelen nam Marhall hem aan, iets wat hij een half jaar geleden nooit zou willen doen.
"Het gaat wel," mompelde hij tegen zijn zusje, waarna hij een gesprek met een van de jongens aanknoopte.

Niet veel later werd het groepje wat uitgedund, aangezien een paar jongens en zijn zus weg gingen, waardoor ze maar met z'n drieën waren. Marshall begon te lachen toen er iets grappigs werd verteld.
"Laten we maar eens verder gaan," zei een van de jongens toen ze allemaal uitgelachen waren. Marshall sprong van de oude container af en liep me de anderen het steegje uit. De zwarte capuchon van zijn warme vest bedekte een gedeelte van zijn haren en verwarmde zijn oren een beetje. Gelukkig had hij een warm vest aan en was het niet echt zo heel koud buiten, anders had hij al snel kou gevat. Een van de jongens ging een mediastore binnen en hij bleef samen met de ander buiten wachten, een sigaret rokend. Het was een slechte gewoonte geworden.

[Alleen Marshall en Rin]

OOC: Sorry voor late post en stuff. D:

Rin staarde even droogjes naar zijn beeldscherm, met een kleine grijns rond zijn mond. Goed, hij zou zich eigenlijk moeten schamen, maar dat deed hij niet. Een jaar geleden was hij verhuisd, weg bij Mar. De gedachte eraan deed nog steeds pijn, hoewel hij zichzelf wel enorm vond overdrijven als hij zijn berichten terug las. Nou ja, de site was toch al inactief en hij dacht er niet aan dat iemand er ooit nog op zou komen.
"Rin?" klonk de stem van zijn broer, waarna hij achterom keek. Yukio was volledig omgekleed en wel, waarna hij even droog naar hem staarde. Hij droeg zelf alleen een T-shirt en zijn boxer, hoewel dat heel gewoon was voor hem als hij niet naar school moest. Dan hing hij altijd rond in zijn pyjama. "We gaan nu naar Ed's feest, weet je zeker dat je niet mee wil komen?" vroeg de jongen aan hem, waarna Rin zijn hoofd schudde en Yukio de kamer uit liep. Misschien dat hij verder kon werken aan zijn project, die ook nog af moest. Op zijn nieuwe school in Vicious liep alles veel beter. Hij had meer vrienden, hij haalde betere cijfers.. Maar toch, er was geen Mar. Hmpf. Ach, je kon niet alles hebben.. Hoewel hij moest toegeven dat hij nog steeds kwaad was op zijn ouders omdat ze hadden besloten om te verhuizen, omdat ze dachten dat ze daarmee zijn geaardheid konden veranderen. Nou ja, wat hij met Kida had gedaan was zeker niet hetero te noemen. Hoewel hij daarna zo boos op Kida was geworden - omdat hij zich er nog niet goed bij voelde, enkel en alleen door zijn relatie met Mar - dat die hem waarschijnlijk nooit meer wou zien.

Rin deed zijn handen in zijn zakken en ademde een keer uit, waardoor er een condens wolkje voor zijn mond weggleed. Hij moest spullen ophalen voor zijn project, wat hij eigenlijk niet kon waarderen. Waarom zou hij geld uitgeven aan zoiets? Het was niet alsof zijn familie al zo rijk was, konden ze ook nog eens vijf euro kwijt aan die spullen. Oke, dat klonk gierig, maar toch. Hij keek even naar een groepje mensen die voor de media winkel stond. Een zo'n gozer - eheheh, leek op Mar, maar dat was hij wel gewend van zichzelf, hij vond iedereen met halflang bruin haar op Mar lijken - was aan het roken en de andere gozer.. daar lette hij niet op, aangezien hij zelf al langs liep en niet meer naar het groepje omkeek. Forever alone.

:'D

Ongeïnteresseerd leunde hij tegen de muur aan terwijl hij zijn sigaret in zijn ene hand had en in zijn andere hand zijn telefoon had. Hij zat wat te sms’en, deed iedereen wel.
“Je zus doet vreemd sinds je hier in deze stad bent gekomen.” Marshall grinnikte.
“Ik weet het. Waarschijnlijk moet ze er nog aan wennen dat ze een tweelingbroer heeft. Moet ik ook doen, hoor,” zei hij droogjes.
“Toch vind ik dat ze wel nogal overbezorgd tegenover je doet. Nja, mijn mening.” Hij rolde met zijn ogen en ging verder met sms’en. Zijn zus vroeg zich af hoe laat hij ongeveer thuis was – ze was inderdaad nogal overbezorgd, ze leek net een tweede moeder – en een van zijn vrienden die er niet was, besprak met hem de plannen van een feest die de week daarop gehouden werd. “Hé jij daar! Wat moet je?” klonk de stem van zijn vriend. Marshall keek op, zag maar net dat er een jongen naar hun keek, maar weer verder liep alsof er niks gebeurd was. Hij lachte droogjes.
“Je hoeft niet tegen iedereen te schreeuwen, hoor,” zei hij en zijn vriend snoof geïrriteerd.

"Hé jij daar! Wat moet je?" werd er geschreeuwd, waarna Rin omkeek. Fijn hoor, 't was net of hij weer terug was naar z'n ouwe woonwijkje. Had je ook van die Adidas hoertjes en die "mooi boys" die eigenlijk gigantisch fugly waren, die zichzelf heel wat vonden als ze naar random mensen schreeuwde. Rin liep rustig terug terwijl zijn blauwe ogen naar de jongen keek, die net liep te schreeuwen. Hij mocht dan misschien ietsjes veranderd zijn, maar hij had nog steeds geen problemen met mensen in elkaar slaan. Het verschil was dat op zijn nieuwe school, ze dat juist stoer vonden of zo. Daar deed hij het eigenlijk niet voor. Hij was gewoon veel te snel kwaad, klaar.
"Ik keek alleen omdat je vriend op iemand lijkt die ik ken," zei hij, waarna hij voor een moment naar de jongen keek die rookte. Oke, 't was toch een beetje eng. Hij leek er heel erg op. "Maar dat was niet zo, dus liep ik door." zei hij. Daarna keek hij weer terug naar de jongen en hief zijn hoofd een beetje. "Problemen mee?" vroeg hij vervolgens. Hij kon het eigenlijk niet hebben als iemand zich zoveel beter voelde. Hij kon er gewoon niet tegen. Normaal ook niet tegen die rookwalm om hem heen, maar daar zou hij dadelijk toch wel aan ontsnappen. Of hij nou gewoon weg mocht lopen, of dat hij eerst zijn vuist in de jongen zijn gezicht moest planten.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat hetzelfde joch hun kant op liep. Goh, dit ging waarschijnlijk leuk worden. Hij nam nog een hijs van zijn sigaret en staarde naar het schermpje. Marshall ging pas kijken als er iets leuks ging gebeuren.
"Ik keek alleen omdat je vriend op iemand lijkt die ik ken." Wie op aarde zou nou op hem lijken? Dat was.. raar. Mensen waren toch uniek? Kon de jongen dan niet eens zien of zo? "Maar dat was niet zo, dus liep ik door." Blind, maar wel me verstand. "Problemen mee?" Hij snoof.
"Ja, tenminste dat je nu onze tijd zit te verdoemen met een of ander zielig praatje over gelijkenis," zei hij, er eigenlijk niet veel over na denkend. Hij trapte de sigaret uit en stopte zijn mobiel in zijn zak en ging wat overeind staan, waarna hij met zijn grijze ogen een licht geïrriteerde blik op de jongen wierp. Klein, zwartharig, licht driftig, blauwe ogen.. Nee, dat was gewoon onmogelijk. Mensen op aarde waren misschien wel uniek, maar gelijkenis was altijd wel mogelijk. Toch?

"Ja, tenminste dat je nu onze tijd zit te verdoemen met een of ander zielig praatje over gelijkenis," zei de andere jongen, waarna Rin begon te lachen. Dan alleen nog omdat het antwoord zo dom was dat hij zich begon af te vragen of de jongen vmbo-k aan het volgen was. Jezus zeg. De jongen keek hem geïrriteerd aan, waarna zijn gelach wat vervaagde.
"Eerst me roepen om te vragen wat ik moet, en vervolgens zeggen dat ik je tijd verdoe? Jup, dat is helemaal logisch." merkte hij op met een brede grijns rond zijn mond. Maar hoe langer hij naar de jongen keek, hoe erger hij zich eraan begon te storen. Hij wou niet stom overkomen door te vragen of het Mar was, want dan zei die gozer natuurlijk nee en dan stond hij weer voor lul. Maar toch. Het was zoiets dat je niet echt kon vergeten, iets wat je wel wou zeggen. Hij bedacht verschillende manieren om misschien via een omweggetje erachter te komen of het Mar was of niet, maar kon niet zo snel wat bedenken. Hij keek naar de andere jongen en toen weer terug naar de roker, waarna hij zijn hoofd wat terug trok en fronste.
"Mar?" kwam er vervolgens toch uit, vanzelf wat meer teruggetrokken dan net. Eigenlijk was 't best stom om te vragen. Als het Marshall was, dan was het wel duidelijk dat hij niet wou dat Rin hem herkende. Er waren immers niet zoveel mensen die precies op Rin leken en dan ook nog met die puntige tanden en die puntige oren. Dat was waarschijnlijk wel herkenbaar, eh.. "Laat ook maar." mompelde hij. Hij verdeed immers toch hun tijd en eigenlijk zette hij zichzelf enkel voor paal. Hij rolde zijn ogen terwijl hij zich omdraaide en begon weer weg te lopen. Hmpf.

Het joch begon te lachen, wat hem nog meer irriteerde. Gelijkenis.. Gelijkenis.. En waarom reageerde hij steeds zo raar? Was hij dommer geworden door zijn 'vrienden'? Ughe, het voelde zelfs hier niet alsof hij vrienden had.
"Eerst me roepen om te vragen wat ik moet, en vervolgens zeggen dat ik je tijd verdoe? Jup, dat is helemaal logisch." Zijn blik ging naar de jongen die naast hem stond.
"Ja hallo. Hij zat te staren. Natuurlijk reageer ik dan zo." Nee, niet echt een goed excuus. Marshall snoof, pakte zijn mobieltje weer aangezien hij een sms'je kreeg.
"Mar?"
"Hoe vaak heb ik gezegd dat je me-" Eerst dacht hij dat het zijn vriend was, maar die kende die bijnaam niet eens. Ook was de stem veel te zacht en terughoudend.. Zijn ogen werden even groter. Er was maar één persoon op aarde die zijn bijnaam op zo'n manier kon zeggen dat het eigenlijk niet eens meer irriterend kon. Rin. Er ontstond een brok in zijn keel en hij gebaarde de jongen naast hem om weg te gaan.
"Wacht," zei hij tegen de weglopende jongen. "Je maakt een grapje zeker?" Zijn maag leek zich om te keren. Het kon niet waar zijn..

"Wacht," klonk er van achter Rin, waarna hij zich omdraaide en naar de jongen keek. Het was echt veel te vreemd allemaal. De jongen leek zo fucking veel op Marshall dat hij het niet kon bevatten, hoewel de blik rond zijn gelaat genoeg zei. Dat was Mar. "Je maakt een grapje zeker?" vroeg Marshall vervolgens, waarna Rin hem nogal blanco aanstaarde. Hoe was 't mogelijk? Kleine wereld zeker.. Het hele gebeuren had hem nogal van zijn stuk gebracht.
De andere jongen was alweer weggegaan - waarnaar had hij niet meegekregen - na Mar's gebaar dat hij weg moest. "Je hondje luistert wel goed, zeg." zei hij, met een kleine glimlach rond zijn gezicht. Typisch wat voor hem om er zo op te reageren. Hij nam 't wel serieus, maar dar kwam gewoon als flauw grapje eruit bij hem. "Wou dat Yukio dat deed." En met die naam had Marshall waarschijnlijk genoeg informatie verzameld om te weten dat 't daadwerkelijk Rin was die daar stond. Zijn blauwe ogen staarde naar de jongen, nog steeds proberend te begrijpen hoe het mogelijk was dat Mar - de liefde van z'n leven, zijn soulmate, iemand waarvan hij heilig overtuigd was met elk celletje in zijn lichaam dat er niemand was die zo goed bij hem paste (overdreven? Rin? Naaah) - nou voor hem stond.
"... Das lang geleden." zei hij zachtjes. Van alle dingen die hij had kunnen zeggen, was dat precies wat eruit kwam.. Das lang geleden. Dohohoh. Soms was hij gewoon zo'n gigantische sukkel dat hij zichzelf nauwelijks uit kon staan. Dfjdsshhdjdssfgkdl. Klaar. Iets waar hij zo gigantisch lang op gewacht had, en nou wist ie niet hoe ie moest reageren.. Godver.

De jongen had zich gelukkig omgedraaid, alleen voelde hij zich nu nog verwarder. Was dat rin? Wat als hij hem niet was? Dan stond hij nogal voor schut. Zijn vriend was de mediastore in gegaan, waarschijnlijk om naar de ander te zoeken.
"Je hondje luistert wel goed, zeg." Er ging een rilling door hem heen toen hij de jongen zag glimlachen en vanzelf ging hij dat ook doen. Het voelde echt.. raar.. "Wou dat Yukio dat deed." Het kon niet anders. De jongen die voor hem stond moest gewoon Rin zijn. Hij wendde zijn ogen af en staarde naar de grond, probeerde nog steeds alles op een rijtje te zetten. Toen Rin weg was, had hij hem uiteindelijk los gelaten en hij was verder gegaan met zijn leven. En nu.. Nu stond dat joch gewoon verdomme voor zijn neus. Hield hij nog wel van hem? … Nou ja, leuk vinden mocht ook wel. Het hoefde niet zo erg. "... Das lang geleden.” Hij keek op en knikte zachtjes, trok de jongen opeens voorzichtig een steegje in. Hij drukte een zachte kus op de jongen zijn lippen voordat hij zijn armen om hem heen sloot. Ja, hij had hem gemist en het verlangen was er nog steeds. Rin..
“Ik heb je gemist,” fluisterde hij zachtjes en hij verborg zijn gezicht half in het haar van de jongen. Lag het nou aan hem of was de jongen kleiner geworden? Misschien was hijzelf juist gegroeid. Marshall’s ademhaling werd onregelmatiger en hij moest plotseling opkomende snikken onderdrukken. Huilde hij nou? Best wel logisch, het was allemaal zo verwarrend en tegelijkertijd voelde hij zich gelukkiger dan ooit.

Rin werd door Mar een steegje in getrokken, waar hij rustig aan meewerkte. Hij kreeg een zachte kus op zijn lippen, maar al gauw werd hij in Mar's armen gesloten. Zijn armen draaide zich rond de jongen zijn middel en hij nestelde zichzelf tegen hem aan. De jongen fluisterde dat hij hem had gemist, waarna Mar een meestemmend geluidje horen, zoiets als mh-hm. De jongen was gegroeid, maar dat verbaasde hem weinig. Hij was zelf niet veel gegroeid, op z'n meest een centimeter. Heel kansloos, natuurlijk. Hij merkte dat Mar's ademhaling een wat onregelmatige pas nam, en keek hem even aan. Zijn handen verplaatste zich naar Mar's wangen en gleden zijn haar in, terwijl hij hem suste.
"Ik kan niet eens beginnen uit te leggen hoe fucking veel ik jou gemist heb." zei hij zachtjes, met een kleine glimlach rond zijn mond. Aangezien zijn handen nu rond de jongen zijn achterhoofd zaten, kon hij hem wat naar zich toe trekken en zijn lippen op die van Mar plaatsen. Hij kuste hem voor enkele seconden, hoe lang wist hij niet precies. Oke, hij had hem nog meer gemist dan hij had gedacht, als dat mogelijk was. Jeetje, dat hij zichzelf er zo om verkloot had. Zijn lippen lieten los en hij had zijn handen ondertussen alweer rond Mar's midden kunnen wikkelen.
"Wat--" voor een moment dacht hij na wat hij precies ging zeggen. "Hoe kom jij in Vicious? Blijf je hier lang?" Ja, hij kon immers niet weten of Mar er woonde of gewoon iemand opzocht. Hij was al lang blij dat de jongen hem nog een beetje moest, in plaats van.. Nou ja, dat hij kil en afstandelijk deed en het liefst zo snel weg ging. Want daar kon hij zich ook wat bij voorstellen. Hoewel hij natuurlijk wel van Marshall verwachtte dat hij hem niet de schuld gaf van iets wat zijn ouders hadden besloten.
"En sinds wanneer rook je?" vroeg hij vervolgens. Het was iets dat niet geheel zijn hoofd uit was. Hij had niks tegen rokers, maar niet dat hij er precies op stond te wachten. Eigenlijk vroeg hij zich ook af hoe Yukio of zijn ouders op de hele situatie zou reageren. Hoewel, misschien dat hij een beetje hard van stapel liep.. Wie zei dat hij en Mar weer wat werden? Niet dat hij dat niet wou, hij maakte zich meer zorgen dat Mar 't niet moest.

Er klonk een meestemmend geluidje, wat hem wat kalmeerde. Alle emoties die hij sinds het vertrek van de jongen had opgesloten, kwamen nu naar buiten. Eigenlijk wou hij zich sterk houden in het bijzijn van Rin, maar dat was dus niet gelukt. De komende nachten zou hij vast ook niet meer kunnen slapen. Wat als ze elkaar vandaag gedag zeiden en de jongen verdween? Nee.. Dat was onmogelijk. Rin zou hem nooit zoiets meer aan doen, toch? Marshall voelde hoe hij een beetje weg werd geduwd en zag twee blauwe ogen naar hem kijken. Hij wou zijn tranen wegvegen, maar handen gingen zachtjes over zijn wangen heen en gleden zijn haar in. Het zachte, sussende geluid kalmeerde hem een beetje. Had de jongen hem niet eerder moeten sussen?
"Ik kan niet eens beginnen uit te legen hoe fucking veel ik jou gemist heb." Hij glimlachte zachtjes met moeite. Zijn ogen gingen dicht toen hij voelde hoe de jongen zijn hoofd wat meer naar hem toe trok, waardoor hij wat voorover gebogen stond. Hij merkte dat het verschil tussen hun groter geworden. Was Rin niet gegroeid ofzo? De kus stopte voor zijn gevoel al snel en zijn ogen keken de jongen aan. De handen wikkelden zich om zijn middel. "Wat--" Hij glimlachte lichtjes toen hij merkte dat de jongen even na dacht over zijn woorden. Beter dat dan snel geklets. "Hoe kom jij in Vicious? Blijf je hier lang?" Oh.. Hij wou de jongen niet schuldig laten voelen als hij de waarheid vertelde.
“Mijn moeder werd een soort van gek van me, dus verhuisde ik naar mijn vader hier in de stad.” Oké, dat was niet de hele waarheid maar dat maakte niks uit, toch? Maar de jongen zou vast wel vragen stellen als hij zijn littekens zag. Ach.. Ze deden geen zeer meer, dat was al goed genoeg.
"En sinds wanneer rook je?" Oh.. Dat.
“Eh.. Geen idee. Sinds al een tijdje, geloof ik.” Hij wist niet eens waarom hij het deed. Hij kon zich niet eens herinneren sinds wanneer.

"Mijn moeder werd een soort van gek van me, dus verhuisde ik naar mijn vader hier in de stad." Rin fronste even. Puur en alleen om dat over zijn moeder. Was dat normaal? Zijn ouders moesten hem ook niet echt omdat hij wat had met Mar, maar ze hadden hem niet zomaar terug gedaan in het weeshuis. Nee, dan zou hij zichzelf echt omgebracht hebben.
"Dat kan ze toch niet maken?" vroeg hij, lichtelijk gefrustreerd. Hij onderdrukte een gefrustreerd geluid, schudde enkel zijn hoofd zachtjes. "Niet dat ik niet blij ben dat je hier bent. Maar dat zal wel zwaar zijn geweest.." Hij kon zich niet voorstellen dat hij net Mar was kwijt geraakt en zijn ouders hem toen besloten ergens anders te dumpen. Dan vroeg je gewoon om een zelfmoordpoging, HAHA.
"Eh.. Geen idee. Sinds al een tijdje, geloof ik." Hoe oud moest Mar nu zijn? Zeventien, toch? Beter dat ie rookte, dan dat ie aan de drugs zat of zo. Hoewel hij dat ook niet zeker wist. Kon ook niet anders. Hoe kon hij weten wat Mar allemaal had uitgespookt terwijl hij er niet bij was.
"Was zeker van de diepe depressie omdat ik er niet meer was, hea.." zei hij lacherig, duidelijk makend dat dat een grapje was. Hij zou 't natuurlijk nooit tegen Mar zeggen, maar hij had nooit het idee gehad dat Mar er net zo lang mee zat dat hij er niet meer was, als dat hij had toen Mar er niet meer was. Ach, hij had er ook wel onnatuurlijk lang mee in de put gezeten. Stom, of course.

Hij voelde zich schuldig om er over te liegen, maar hij wou niet een schuldige jongen in zijn armen hebben. Dat was gewoon.. niet leuk. Punt.
"Dat kan ze toch niet maken?" Gelukkig geloofde hij het nog. Nou ja, eigenlijk had zijn moeder hem wel uit huis geschopt. Alleen maar omdat hij anders nog op de intensive care kon belanden. Nou ja, zo erg was het ook niet, maar hij wist dat ze bezorgd was. Zijn zus had alles meegekregen en probeerde het makkelijk hier voor hem te maken, zodat hij weer niet weer werd afgetuigd. "Niet dat ik niet blij ben dat je hier bent. Maar dat zal wel zwaar zijn geweest.." Zijn blik was van de jongen afgewend, staarde naar een punt achter de jongen en hij knikte maar afwezig. In zijn gedachtes speelde alle gebeurtenissen sinds Rin weg was geweest af. Ughe.. Zijn leven zag er niet als rozengeur en maneschijn uit. Waarschijnlijk was het ook niet handig als Rin daar allemaal van af wist. "Was zeker van de diepe depressie omdat ik er niet meer was, hea.." Hij grinnikte droog, wendde zijn blik weer naar de jongen toe.
“Waarschijnlijk wel,” zei hij, wat serieuzer met een vervaagde glimlach. Ja, misschien had de jongen toch gelijk. Misschien was dat wel de reden dat hij ging roken. En hij wist niet eens of hij nog wel kon stoppen. Het was verslavend. Eigenlijk nu hij er over na dacht: het scheelde niks of hij had ook al aan de drugs gezeten. Nee.. niet bepaald fijne gedachtes. Helemaal niet.

"Waarschijnlijk wel," zei de jongen. De serieusheid van Mar was iets wat hem haast bang maakte, waardoor hij wat nerveus begon te lachen. Een golf van horripilatie ging over zijn huid heen, te vergelijken met een rilling die over je rug ging. Dan vooral door de gedachten die hem te binnen kwamen. Niet dat roken zo vreselijk was, maar hij had gewoon liever zoiets niet op zijn geweten. Hij kwam los van Mar's grip en klom op de container achter hun, waarna hij naar de jongen keek. Wow, 't was echt lang geleden. Zijn handen lagen in zijn schoot terwijl hij zich begon te storen aan de spasmodermie die voelbaar was op zijn armen. Niet dat het zichtbaar was door het vest dat hij droeg, maar toch. Hij wist niet of het kwam door de kou of door de indrukwekkende gebeurtenis.
Hij strekte zijn armen uit en kneep zijn handen twee keer samen. 'T was net een klein kind, eigenlijk. Het gebaar dat hij maakte zei waarschijnlijk genoeg; Mar moest dichterbij komen. "Gimme gimme." zei hij met een bescheiden glimlach rond zijn mond. Hij had zeker de behoefte om Mar een tijdje vast te houden. Voor altijd, liever. Hij wist nog de dag voordat hij weg ging. Hij en Mar hadden niet echt een uitgebreid afscheid genomen, hoewel ze allebei wisten wat er kwam. Mar leek hem voor een moment niet los te willen laten, hoewel dat er wel van gekomen was. En Rin had geen centimeter willen verschuiven, laat staan honderden kilometers. Zou hondje zich niet afvragen waar baasje bleef? Ach, hij was niet van plan Mar eraan te herinneren.

Hij voelde - het was nou eenmaal zo, dankzij zijn slechte ogen waren zijn andere zintuigen beter geworden, al ging het dankzij de operatie van een paar maanden geleden veel beter - hoe de jongen simpel gezegd kippevel kreeg en maakte zich een beetje zorgen. Ging het wel oké in die hersenen van de jongen? Vond de jongen roken stom, irritant of zelfs vervelend? Misschien zou hij wel proberen om voor Rin te stoppen.. Misschien. Hij had het een keer eerder geprobeerd, maar hij kon zelfs een dag niet zonder. Natuurlijk zou hij voor de jongen in zijn armen alles doen. Zijn ogen werden wat groter van verbazing toen de jongen zich uit zijn armen wurmde en hij draaide zijn lichaam met de jongen mee, maar hij grinnikte toen hij zag dat de jongen op de container klom. Was het hoogteverschil dan zo erg? Hijzelf viel het wel meevallen, al zou zijn nek na een poosje wel een beetje pijn gaan doen, maar dat had hij er voor over. Marshall lachte droog toen hij de uitgestrekte armen en de grijphandjes zag.
"Gimme gimme." In plaats van Rin weer te omhelzen, bleef hij met een speelse grijns op zijn plaats gaan.
“Als je je groter wilt voelen, zeg dat maar hoor. Ik kan wel op de grond gaan zitten, als je je dan groot genoeg voelt.” Toch liep hij wel naar de jongen toe en sloot hij de armen om zijn middel. Nu was Rin net iets groter. Nou ja, het verschil was wel minder dan eerst. “Je bent hebberig vandaag,” grinnikte hij zachtjes en hij boog voorover, maakte een lichte schijnbeweging en drukte zijn lippen in de nek van de jongen. Hm.. Dit soort kleffe momenten had hij echt gemist. Hij bewoog wat naar boven met zijn lippen en sabbelde op de oorlel van de jongen. Ghehe. Rin was niet echt specifiek genoeg over wat hij wou hebben.

Rin blies zijn wangen op toen Mar bleef staan, met een frons rond zijn gelaat. "Als je je groter wilt voelen, zeg dat maar hoor. Ik kan wel op de grond gaan zitten, als je je dan groot genoeg voelt." Hij lachte even om de opmerking. Ach, hij was al dankbaar genoeg dat Mar toch zijn kant op kwam. "Tssk, maar jij gaat gewoon een of andere reus worden terwijl ik weg ben." zei hij, maar liet het alweer gaan. Stiekem vond hij het niet zo vreselijk dat Mar wat langer was dan hem. Maar nou was hij net wat groter. Moehaha.
"Je bent hebberig vandaag," grinnikte de jongen zachtjes. "Mag ook wel, vinnik." zei hij met een kleine grinnik. Was ook zo, niet dan? Hij had de jongen een heel jaar moeten missen! Dan mocht 't. Klaar. De jongen deed hem geloven dat hij hem weer ging zoenen, maar drukte zijn lippen in Rin's nek. "Avontuurlijk hoor, zo'n schijnbeweging." Hij moest onderdrukken om te zeggen dat Mar Indiana Jones aan het toepassen was, want hij vond zijn flauwe grapjes al zulke moment-verpesters. Gigantische pret verpesters, inderdaad.. Toen Mar aan zijn oor sabbelde, onderdrukte Rin de neiging om zachtjes te kreunen. Een van zijn handen ging door Mar's haren. Bruine haren, die altijd zacht aanvoelde. Het klonk misschien raar, maar 't zou echt een turn-off zijn als zo'n gozer vettig haar had. Ieuwlll.

"Mag ook wel, vinnik." Dat was waar, aan de ene kant. De jongen had hem al heel lang niet gezien. Maar betekende dat dan ook niet dat hijzelf ook hebberig mocht zijn? Misschien.. "Avontuurlijk hoor, zo'n schijnbeweging." Zijn mondhoeken gingen even omhoog. Haha. Hij had de jongen nog maar één keer eerder in zijn nek gekust en toen zaten ze al in een verpestte situatie door een telefoontje en daarna jongens die hun betrapten met zoenen waardoor zijn hele leven op de kop werd gegooid. Ughe, niet aan denken.. En nu zaten ze in een vies steegje en voelde het net alsof hij weer zo’n meid aan het versieren was. Zijn lippen lieten de nek van de jongen los. Hmm.. Er ging een hand door zijn haar, waardoor hij even glimlachte. Hij ging wat naar achter en boog zich daarna naar voren, om op de onderlip van de jongen te sabbelen. Had de jongen nog eigenlijk wel een staart? Natuurlijk was het vast niet handig om die hier te laten zien, aangezien de jongen hem dan weer onder zijn shirt enzo moest doen en dat was vast wel wat moeite. Hij liet de lip van de jongen een beetje los en liet zijn tong heel zachtjes over de lippen gaan van de jongen. Waarom wou hij dit moment niet verpesten door de jongen gewoon op de bek te nemen? Sinds hij hier in Vicious was, had hij wel meerdere keren mensen op hun bek gepakt, waardoor hij-.. Nee iewl. Nu klonk het alsof hij een hoer was. Nee, hij nam alle maatregelen om de jongen niet weer kwijt te raken. Punt. Ofzo..

De glimlach van de jongen deed Rin haast goed. Hoe had hij zo lang zonder gekund? Er werd op zijn onderlip gesabbeld. Heel Amerikaans hoor, Mar. Rin kwam uit Amerika, dus hij zag er de ironie wel van in. Niet dat hij dacht dat Mar daar überhaupt aan dacht, hij wist niet eens waarom hij er zelf aan dacht. Derp derp derp.
"Hee," zei hij zachtjes, toen Mar klaar was met zijn lippen aflebberen. Haha. Net een Boxer. Of een Rottweiler. Of een Deense Dog. Nee, hij moest Mar niet vergelijken met honden. Dat was niet goed voor de relatie, teehee. "Niet dat deze slijmboel rond m'n bek niet leuk is hoor," begon hij. Hoe sarcastisch 't ook klonk, hij meende het wel. Vreemd genoeg vond hij die hele speekseluitwisseling niet zo erg. Zijn handen gleden naar de kraag van Mar's vest, waarna hij hem wat naar zich toe trok. Zijn lippen drukte zich kort op die van Mar, waarna hij hem wat los liet, maar nog wel dicht bij zich hield.
"Ik wil me niet bedenken wat voor vieze spermaboel hier zit en op wat voor kots ik precies zit.." ging hij verder, met een zachte grinnik. Hij liet Mar helemaal los en sprong van de container af, waarna hij zich naar Mar toedraaide. "Dus daarom.. Schoner plekje opzoeken om dit alles voort te zetten?"

Niet veel later was hij klaar en keek hij de jongen tevreden aan. Het was romantisch bedoelt, alleen was het ook niet echt handig dat de jongen nu het beeld van hem had dat hij hem aflebberde. Iewl, hij was geen hond. Nou.. Behalve als de-.. nee oké, dat ging een beetje te ver. Geen hond. Hij was er zelfs een keer door eentje gebeten toen hij klein was. Het was ook nog hun eigen hond, die daarna ingeslapen moest worden. Wtf.. Het was maar een klein wondje. Nou ja, zijn moeder wou sindsdien geen huisdieren meer. Eind goed al goed. Maar hij was geen hond!
"Hee." Hij werd uit zijn rommelige gedachtegang gehaald en staarde de jongen nieuwsgierig aan. "Niet dat deze slijmboel rond m'n bek niet leuk is hoor." Hij glimlachte zachtjes, maar diep van binnen vervloekte hij zichzelf. Geen mondlikken meer, té hondachtig. Hij wierp een blik op de handen die naar zijn kraag gleden, waarna hij zijn hoofd weer naar de jongen toe wendde en zijn ogen sloot. Hun lippen raakten elkaar weer aan, voor zijn gevoel nog steeds te kort. Ach, hij wende er wel aan. Ze lieten elkaar weer los en hij sloot zijn armen wat strakker om de jongen heen. "Ik wil me niet bedenken wat voor vieze spermaboel hier zit en op wat voor kots ik precies zit.." Hij grinnikte zachtjes mee. De jongen liet hem helemaal los en sprong van de container af. Maar-.. Oké, de jongen had gelijk. Geen vieze steegjes. "Dus daarom.. Schoner plekje opzoeken om dit alles voort te zetten?" Hij glimlachte zachtjes.
“Laten we naar mijn huis gaan,” zei hij zachtjes met een glimlach, aangezien hij er van uit ging dat het niet handig was als hij naar Rin's huis ging. Zijn vader was toch werken en zijn zus hing wel ergens rond, maar die durfde hem niet eens te storen als hij bezig was. Dan kreeg je een boze mar op je dak.

Het was een ruim huis, groter dan die van zijn moeder aangezien zijn vader rijker was en zelfs een baas van een groot bedrijf was. Het was zelfs zo’n alleenstaand huis, midden in de stad. Yay. Marshall deed de deur open met een sleutel en nam de jongen zachtjes aan zijn hand mee naar binnen, waarna hij bij de deur zijn schoenen uit schopte.
“Dus.. Hier woon ik nu sinds ik verhuisd ben.” Hopelijk ging de jongen zich hier niet ongemakkelijk voelen ofzo. Alsjeblieft niet.. Hij liet de woonkamer en eetkamer even zien, waarna ze naar de keuken gingen. “Wil je wat drinken?” Hij schonk het drinken dat de jongen wou in en nam zijn eigen glas, dronk er wat van.
“MAR~!” Hij verslikte zich bijna. Was ze nu al terug? “Waar ben je? Ik weet dat je thuis bent!” Hij kuchte even.
“Keuken,” bracht hij moeizaam uit. Binnen no-time stond ze naast hem.
“Ik ga zo weer weg, ik slaap bij Jolence vannacht en vanavond gaan we naar een feest. Ik neem aan dat-.. WIE IS DAT NOU WEER.” Met grote ogen staarden ze naar Rin.
“Da’s Rin, een oude vriend van mij.” Hij poke’te haar toen ze hem nogal begon te bestuderen. Zij hoefde niet te weten dat Rin zijn Crush en licht gemuteerd was. Nope. “Rin, dit is mijn tweelingzus.. Marceline. Je kent haar vast niet, en ik totdat ik hier ging wonen ook niet.”
“Eind goed al goed!” zei zijn zus concluderend.
“Meer het begin van een nachtmerrie. Je ging toch naar je vriendin?” Hij fronste lichtjes.
“Da’s waar ook!” Ze rende weer weg en hij grinnikte even.
“Let maar niet op haar. Thank god dat ik het verstand heb gekregen en zij niet. Liever haar dan een betweterige zus.” Hij zuchtte. “Maar dat was dus mijn zus. Ze is niet heel vaak thuis ofzo, dus meestal zal je haar niet zien.” Hij dronk zijn drinken op en wachtte totdat Rin dat ook gedaan had. “Kom, dan gaan we nu naar boven.” Marshall nam de jongen weer mee de gang in, de trap op en duwde een deur open. “Tadaa,” mompelde hij droogjes. De kamer was veel groter dan die bij zijn moeder. Dah. Het enige ding wat hier in huis niet was, was gezelligheid. Maar daar zou al snel verandering in komen, voor hem dan. In zijn kamer stond een groot tweepersoonsbed – EINDELIJK, in zijn eigen huis had hij een stom eenpersoonsbed, bah – een kledingkast, een bureau met laptop, een grote boekenkast, een tapijt, twee ramen met uitzicht op een klein gedeelte van de stad en een groot tweepersoonsbed. Niet dat hij die niet zou gebruiken-.. Oké, nu weer naar de realiteit. Heel trots ging hij op het zachte tapijt zitten. Hij had er niks mee als het tapijt-.. Oké, nu moest hij echt ophouden!

"Oeh, nice." reageerde Rin toen Mar meldde dat dit was waar hij woonde sinds hij verhuist was. 'T was echt een groot huis. Hij was een beetje onwennig, aangezien zijn familie nog wel in een wat kleiner huis woonde. Niet armoedig klein, maar ook niet echt.. Geweldig. "Uhu," reageerde Rin toen Mar vroeg of hij wat te drinken wou, maar werd al snel overrompeld door een meisje die veel weg had van Marshall. Er werd uitgebreid - en schreeuwend - gevraagd wie hij nou weer was en Rin werd voorgesteld. Marceline ook. Hehe. Marshall en Marceline. Grappig. Oke, flauw flauw, maar goed. Het duurde niet lang voor het meisje alweer wegvluchtte naar Jolence - dat was het toch? Zijn geheugen liet hem weer eens in de steek - en hij en Mar alleen waren.
"Enthousiast is ze in ieder geval wel." zei hij lacherig. Alles beter dan zo'n brompot als Yukio. Brompot? Ehehe.. Dat woord had hij ook al lang niet gebruikt. Net of je het over een beer had of zo. Hij dronk zijn drinken op, waarna Mar meldde dat ze naar boven gingen. Hij werd meegenomen waarna ze de trap op gingen de deur in. Er klonk een tada - niet heel enthousiast - waarna Rin rond keek. Het eerste wat hem op viel was hoe gigantisch groot de ruimte was. Net het dubbele van wat hij met Yukio moest delen. Oke, beetje overdreven, maar het was wel echt groot. De jongen ging op het tapijt zitten, waarna Rin nog even rond staarde. Hij knoopte de onderste knoopjes van zijn geruite bloes open, waarna zijn staart met een wilde beweging eronderuit schoot. Vervolgens knoopte hij het weer op, waarna zijn staart wat prikte - zoals die van een kat. Het ding krulde uiteindelijk weer omhoog en nam een eekhoorn houding aan, you know. Vervolgens plofte hij voor Marshall neer op het tapijt, wat eigenlijk wel gigantisch zacht was.
"Jaloezie." zei hij met een kleine grijns. "En ik zit maar opgescheept in zo'n ansjovis bakje met Yukio." Hij schoof wat meer naar voren en wist weer Mar's midden te pakken, waarna hij hem wat naar zich toe trok. "Ik weet het, hebberig, je zei het al eerder." zei hij lacherig, niet van plan om nog veel langer te wachten tot hij weer een tong in zijn bek kreeg. Oke, dat klonk wat meer hitsig dan bedoelt. Hij kon wel wachten - hij was geen wild dier, alhoewel - alleen wou hij dat niet. "Waar waren we?"

Hij ritste zijn vest open aangezien hij het anders nogal warm kreeg. Er onder had hij een rood met zwart T-shirt. Marshall deed het vest niet meteen uit, aangezien hij er rekening mee wou houden met het feit dat de jongen dacht dat hij om een random reden door zijn moeder uit huis was gestuurd, waar maar een deel van waar was.
"Enthousiast is ze in ieder geval wel." Was er eerder opgemerkt. Eerder chaotisch, maar ze kon wel aardig zijn al deed ze soms een poging om betweterig te doen. Hij zag haar ook niet zo heel veel meer zoals in het begin. Ze leidden allebei een eigen leven, althans zo leek het. Marshall was opeens veel meer in Rin geïnteresseerd toen deze de onderste knoopjes van zijn geruite shirt open deed, waarna zijn staart er met een wilde beweging onder vandaan schoot. Er klonk een zacht mopperend geluidje toen de jongen zijn blouse weer dicht deed. Gemeen. Heel gemeen. Het zag er net zo leuk uit. De jongen plofte voor hem neer. Ughe.. Dat was gewoon gemeen. En.. Was het wel handig als ze op het tapijt zaten? Straks dan werd het ta-.. Ophouden, Marshall Lee Johnson. Niet leuk. Heel stou-.. Laat maar. "Jaloezie." Hij grinnikte zachtjes. "En ik zit maar opgescheept in zo'n ansjovis bakje met Yukio." Marshall rolde met zijn ogen.
“Zo klein is jouw kamer vast niet.” Hij wist eigenlijk niet echt of het wel de komende tijd een goed idee was om naar Rin’s huis te gaan. Ach ja, ze hadden altijd zijn kamer met het grote b-.. Nu werd het irritant. Hij moest zich meer focussen op het gesprek. Opeens voelde hij armen om zijn middel en werd hij bijna letterlijk uit zijn gedachtes getrokken. Ughe. Nu zaten ze nog dichter bij elkaar. Niet dat dat erg was..
"Ik weet het, hebberig, je zei het al eerder." Hij grinnikte droogjes, kon zijn ogen niet van de jongen afwenden. "Waar waren we?" Een speelse glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij boog zich voorover en drukte een zachte kus op de jongen zijn lippen te drukken. Binnen no-time had hij de knoopjes die de jongen dicht had geknoopt, weer open gedaan. Zijn mondhoeken krulden lichtelijk omhoog en hij duwde de lippen van de jongen open, speelde met zijn tong. Zijn ene hand pakte zachtjes de staart van de jongen en hij streek met zijn duim over de zachte haren. Dit was echt iets wat hij gemist had.

Hij kreeg een kus op zijn lippen gedrukt, verscheen er een kleine grijns rond zijn mond. De knoopjes van zijn bloes werden open gemaakt, waar hij niet zoveel bezwaar tegen had. Zijn staart sloeg zachtjes heen en weer, tot die werd vastgepakt. Marshall's tong gleed vanzelf weer in Rin's bek, iets waar hij niks op aan te merken had. Behalve een paar goedkeurende kreunen dan, teehee. Toen de jongen met de zachte haren van zijn staart begon te spelen, kleurde Rin rood en duwde hij zichzelf in een snelle beweging van Mar af.
"Moet ik een boner krijgen of zo?" vroeg hij lacherig, niet echt serieus bedoelt. Zijn staart was ook ontsnapt en prikte nu met snelle bewegingen van voren naar achteren. Zijn blauwe ogen keken voor een moment naar de jongen, voor hij weer naar voren schoof. Om de een of andere reden werd hij heel nerveus bij het idee dat hij een stijve zou krijgen in het bijzijn van Mar. Niet dat hij neuken met Mar erg zou vinden. Het idee dat er iets mis was met zijn lichaam - die immers half gemuteerd was - bleef toch in zijn hoofd rondspoken. Hij trok zijn bloes maar gewoon helemaal uit, in plaats van dat het zo half open stond. Met zijn bovenlichaam had hij genoeg vertrouwen. Hij kuchte een keer droogjes.
"Oke, continue." meldde hij vervolgens, schudde zijn haren wat en legde zijn handen in Mar's nek. Zijn lippen plaatste zich weer op die van Mar, waarna hij op zijn dooie gemakkie zijn tong in Mar's mond liet gaan. Verkennen, woepie. Niet dat het zo anders was sinds de vorige keer, teehee!

Het zachte gekreun van de jongen spoorde hem aan tot meer. Marshall, doe toch eens rustig aan. Ze hadden alle tijd, toch? Opeens, toen hij de staart maar een paar seconden vast had, duwde de jongen zich uit zijn armen en liet hij de staart los. Eh.. Te snel? Rin was echt helemaal rood. Toen pas merkte hij op dat de staart een van de zwakke punten van de jongen was.
"Moet ik een boner krijgen of zo?" Eh.. Marshall staarde de jongen stilletjes aan met een mond vol tanden. Toen trok Rin opeens zijn bloes helemaal uit. Hoezo logica?
"Oke, continue." Eh.. Hij had geen kans om na te denken, want hij werd al meteen op de bek gepakt. Yay? Al snel stopte hij de kus en keek hij even rond. Hoe laat was het eigenlijk? Ohja, het was avond. Haha. Half zeven ongeveer? Misschien al zeven uur. Hij had geen idee. Voorzichtig hielp hij de jongen opstaan, waarna hij hem naar het bed toe leidde. Daarna liep hij naar de deur, die hij op slot deed, en deed hij de gordijnen een beetje dicht. Het was nog licht in de kamer, maar er was een kans dat daar binnen een paar uur verandering in zou komen. Het was tenminste winter. Duh.
Hij liep weer naar de jongen toe en ging midden op het bed zitten. Marshall pakte de heen en weer bewegende staart vast net onder de pluim en streek er mee langs zijn lippen. Wow, echt zacht. Ook rook de staart nogal geurig. Yay? Misschien. Zijn mond zakte wat naar beneden en streken voorzichti de haartjes de tegengestelde richting op, terwijl zijn hand de staart wat later vast hield. Hm. Hier kon hij wel aan wennen. Hij liet de staart los en kroop wat over de jongen heen, startte een nieuwe tongzoen. Hij was zelf ook nogal hebberig vandaag. 

Rin werd naar het bed geleid, keek nog even zijn bloes - die heel zielig op de grond lag, forever alone - na. De gordijnen werden wat gesloten en Rin wist eigenlijk al waar ze naar toe aan het leiden waren. Hij vond het niet erg, hij werd er alleen nerveus van. Niet dat hij het nog nooit eerder had gedaan - lol, een enkele keer en nu was hij een prof te noemen, haha - maar.. Om de een of andere reden had hij het idee dat hij zich moest schamen. Niet dat Mar z'n staart niet gezien had. Of zijn oren, of zijn tanden. En veel meer viel er niet te zien.
Toen Mar Rin's donkere haren - die op zijn staart - in de tegengestelde richting aaide, kreunde hij zachtjes. Het hele ding was nogal gevoelig voor hem, hoewel de pluim echt.. te vergelijken viel met een andere plek. Teehee. Toen Mar over hem heen kroop en Rin dus onder hem lag, wist hij het ritsje van Mar's vest te vinden die hij vervolgens open kon doen en het nogal haastig van Mar af wist te trekken (haha, als je niet wist dat ze het over een vest hadden he xD). Mar's tong bevond zich in zijn mond en leidde hem af van het feit dat hij eigenlijk Mar aan het uitkleden was. Nahaha. Zijn handen gleden langs het materiaal van Mar's T-shirt en bevonden zichzelf in zijn hals, waarna hij zachtjes langs de warme huid streek. Hij liet een goedkeurende kreun horen, wat vrij duidelijk maakte dat hij genoot.

Er ging een rilling door hem heen toen Rin kreunde toen hij met zijn staart bezig was. Nu was er echt geen weg meer terug, nietwaar? Zijn broek zelf zat nu al niet lekker meer. De jongen onder hem kreunde zelfs tijdens het zoenen. Hij vraag af hoe dat straks zou gaan. Hopelijk konden de buren hun niet horen. Zijn vest was al uit en twee handen bevonden zich in zijn nek. Hm. Hij moest zich echt concentreren om niet te snel te gaan. Hij wist niet eens of de jongen dit al eerder had gedaan of dat dit zijn eerste meer was. Rin wist zelfs niet van hem dat hij al heel vaak met iemand dit had gedaan. Marshall wist zelfs niet eens meer hoeveel. Hij liet de jongen los en trok zijn shirt uit, aangezien de jongen daarmee begon te treuzelen. Hij boog zich voorover en duwde de jongen zachtjes op het bed, waarna hij over hem heen kroop.
"Rin.."

-CENSUUR. haha. >D-