let it snow ♪

Met een pijnlijke blik keek hij het kleine kamertje door, waar nog steeds een paar grote dozen stonden. Er zaten veel spullen in, maar hij had helemaal geen zin om ze uit te pakken. Hij woonde hier al ongeveer een maand en sindsdien had hij gewoon geen tijd en geen zin gehad om de dozen uit te pakken. Ze hadden allemaal van die dingen die hem deden denken aan vroeger – wat hij helemaal niet wou – en er was geen mogelijkheid dat hij de dozen de kamer uit kon halen. Er ontsnapte een zucht uit Roxas’ mond. Nou ja, hij ging ze nu echt niet meer uit pakken. Het was vakantie. Een beetje stampvoetend liep hij het kleine opslagkamertje uit en ging hij op de bank zitten, maar zijn neus zat al bijna aan het raam geplakt toen hij zag dat het aan het sneeuwen was. Oh ja! Het was bijna kerst! Misschien kon hij wel wat voor zichzelf kopen. En voor Kyun, zijn kat. Hij wist niet waarom hij een kat had gekocht, maar het ding was schattig en zou wat klein blijven. Een of ander klein ras of zo. Gelukkig had hij ook nog het geluk dat hij hier huisdieren mocht houden. Hij had liever een kameraadje thuis dan dat hij forever alone steeds op de bank zat. Niet dat hij geen vrienden had gemaakt, maar hij ging daar in het begin niet echt van uit. Nou ja, een kat was leuk. Vooral een kat als Kyun. Hij zakte op de grond en wierp een blik op de kleine kerstboom die in de hoek van de kamer stond, op een bijzettafeltje. Misschien kon hij toch wel even de stad in om iets voor Kyun te kopen, of zo.
Na zijn jas aan getrokken te hebben, liep hij de flat uit met handen in zijn zakken. Hij wist niet eens meer waar die dierenwinkel hier ook alweer zat. Ook niet erg handig.
Uiteindelijk vond hij de winkel, na lang gezoek. Hij kocht een paar speeltjes en wat van die kattensnoepjes. Met het hengsel van de tas in zijn handen geklemd liep hij door het park heen. Roxas zag al die schattige koppeltjes die gelukkig met elkaar waren – eigenlijk waren het er maar twee – waardoor hij moest denken aan zijn vorige vriendin. En ook zijn eerste vriendin. Die was niet echt bepaald blij geweest met het nieuws dat hij Homo was. Hijzelf ook niet, aangezien ze sindsdien niet meer met hem praatte. Wat dom dat ze het niet eens accepteerde. In gedachten verzonken knalde hij tegen iemand aan, waarna hij bijna op de grond viel en op zijn hurken belandde, waarna hij snel weer op stond.
“Het spijt me, ik zag je niet,” zei hij en hij keek naar de ander die wel op de grond was gevallen aangezien hij zelf zo haastig liep en het ook zo glad was. Aarzelend stak hij zijn hand uit, waar een zwarte handschoen om zat. Om de andere hand natuurlijk ook, maar dat deed er niet toe. “Gaat het? Het kan nogal glad zijn.”

Een zachte glimlach sierde Dave's mond terwijl hij het plastic zakje rond de andere man zijn hoofd dicht hield. Het was niet eens een glimlach die zei dat hij tevreden was met wat hij had gedaan. Het was een nogal lege glimlach, heel nietszeggend. Toen de jongeman neerviel naar rechts, stond hij op en keek hij Nero aan. De man knikte en pakte het lichaam op, om zich ervan te ontdoen. Dave keek naar de andere man en zakte neer. "Wil je roken?" De man knikte enkel. Hij pakte een sigaret uit zijn zak en duwde die in de man zijn mond. Hij draaide zijn hoofd enkele graden met dezelfde glimlach. "Nero, laat maar." riep hij naar links, waarna hij zeer licht ontvlambaar spul over en rond de dude gooide. Hij pakte zijn aansteker en flikte het ding aan. "Ze waarschuwen nog zo dat roken je leven verkort." zei hij nonchalant. "Maar geen zorgen. Je bent een goed persoon, dus je zult vast niet in de hel komen, he?" Hij stak het spul aan waardoor het vlam vatte en hij Nero mee wuifde.

Ongeveer twee - misschien drie - uur later liep hij door Chestnut Park. Ze hadden alles mooi opgelost daar. Nero had ooit eens gevraagd of het geen kwestie van tijd was voor ze gepakt werden. Waarschijnlijk wel. Hij had enkel gezegd niet als je alles netjes doet. Was toch ook zo? Beetje opruimen nadat je klaar was en niemand hoefde het ooit te weten. Slordig zijn was geen optie.
Terwijl hij omhoog staarde naar de lucht - waar enkele sneeuwvlokken uit neervielen - botste hij tegen iemand op. Hij flikkerde op de grond en stond alweer snel op, terwijl de jongen zich verontschuldigde. "Ja, 't gaat wel. Hoort bij de winter, right.."

Hij liet zijn arm naast zich hangen toen hij zag dat de jongen zelf overeind kwam. Oké, dan niet. Niet dat het hem iets uit maakte, aangezien het juist een goed teken was dat de jongen zelf overeind kwam. En straks als hij wel had geholpen, gleden ze beide weer onderuit of raakte er iemand gewond. Nee, hij was blij dat de jongen zelf overeind kon komen.
"Ja, 't gaat wel. Hoort bij de winter, right.." Hij glimlachte zachtjes, maar schrok op toen hij wat spullen op de grond zag liggen die uit zijn tas waren gevallen. Haastig raapte Roxas het op, terwijl hij moeite deed om niet te blozen. Er was niks aan de hand. Hij had gewoon kattenspeeltjes voor Kyun laten vallen.
“Nee, het spijt me echt. Heb je je zeer gedaan?” Straks dan werd de jongen boos. De glimlach op zijn gezicht vervaagde wat. Niet boos worden.. Hij keek even om zich heen en wist niet eens meer welke kant hij ook alweer op moest. Had hij weer. “Weet jij misschien waar Churchlane ongeveer is? Ik woon hier nog niet zo lang.. enzo..” mompelde hij zachtjes en hij verborg zijn hoofd in zijn sjaal, probeerde zijn lichtgekleurde wangen te verbergen. Witte sneeuwvlokjes begonnen in zijn blonde haar te zitten en hij veegde ze er even uit. Hij hield van sneeuw, maar van sneeuw in zijn haar was hij minder vrolijk. Waarom had hij geen muts op gedaan?

"Ja ja, 't is je vergeven." zei Dave luchtig. Hij kon het niet hebben als iemand vijfhonderd keer sorry zei. Niet dat hij er zomaar over zou zeuren. Dat was nou juist het grappige aan zijn persoonlijkheid. Hoewel hij net twee mannen om had gebracht, was hij nog altijd vrij beleefd.
"Weet jij misschien waar Churchlane ongeveer is?" vroeg de jongen op zachte toon. Een kleine glimlach sierde Dave's mond. Verlegen? "Ik woon hier nog niet zo lang.. enzo.." legde hij uit, nog steeds vrij zachtjes terwijl hij zichzelf dieper in zijn sjaal verstopte. Grinnik. Dave streek zijn bijna blonde haren achter zijn oor terwijl hij zich naast de jongen voegde en zijn wijsvinger uit stak naar de weg. "Hier de weg af, daarna naar links. Dan kom je bij een bord waar Sasha sucks dick good op staat, waar je rechtsaf moet. Tweede straat weer rechtsaf en als het goed is sta je dan op Churchlane." legde hij de jongen uit, vrij duidelijk en helder. Hij luisterde zijn eigen uitleg nog een keer na in zijn hoofd en fronste daarna even.
"Ik kan wel meelopen, als 't te moeilijk om te volgen is." stelde hij vervolgens voor, aangezien hij zich er wat bij kon voorstellen. Het was immers niet de meest simpele plek om te komen en hij begreep het ook als zijn uitleg nogal vaag klonk voor iemand die nog niet zo lang in Vicious woonde.

De jongen stond opeens naast hem, waardoor hij wat meer in elkaar dook. Hij moest moeite doen om de jongen niet aan te gaan staren of een stap weg te zetten. Hij zag er wel aardig uit, maar ook weer heel vreemd. Vreemd aardig. Ach, er zat het woord aardig in dus het moest wel goed zijn, toch? Maar die hele lichtblonde haren van hem was niet iets wat je elke dag zag. Het zag er mooi uit, als hij het zelf mocht zeggen.
"Hier de weg af, daarna naar links. Dan kom je bij een bord waar Sasha sucks dick good op staat,” Waar sloeg dat nou weer op? “waar je rechtsaf moet. Tweede straat weer rechtsaf en als het goed is sta je dan op Churchlane." Dus.. Hij moest links.. En dan links.. en welke straat moest hij rechtsaf? Alles duizelde even in zijn hoofd terwijl hij de woorden van de jongen probeerde te herhalen. Links.. Links.. Rechtdoor? Nee, dat zei hij niet. Links.. Rechts? Nee wacht dat klopte ook niet. Waarom was hij niet beter in kaartlezen of wat dan ook? "Ik kan wel meelopen, als 't te moeilijk om te volgen is." Roxas slikte een protesterend geluid in, waarna hij weer in elkaar dook omdat het bloed naar zijn hoog steeg. Hij knikte zachtjes volgde de jongen toen deze begon te lopen.
“Ik ben Roxas, btw,” zei hij zachtjes en hij dook nog verder in zijn warme sjaal, moest moeite doen om niet zijn ogen te sluiten. Hij had geen idee waar hij heen moest, maar hij volgde de jongen gewoon wel. "Bedankt dat je meeloopt."

Toen de blondharige jongen instemmend knikte, begon Dave wat naar voren te sloffen. De jongen volgde hem, waardoor hij niet langzamer ging lopen of zo. Nergens voor nodig. "Ik ben Roxas, by the way." Ook een naam die je niet iedere dag hoorde. En dan kwam hij forever a stone aan met Dave. Dave Strider. "Strider. Dave Strider." stelde hij zich voor. Het kwam er haast automatisch zo uit. Bij oudere mensen stelde hij zich voor als Billy Rogers, gewoon voor de veiligheid. Nero stelde zich op dat moment meestal voor als Dennis Hightree, wat een schuin grapje was tussen de twee.
"Bedankt dat je meeloopt." zei de jongen, en Dave staarde neutraal voor zich uit, maar wel met diezelfde nietszeggende smile rond zijn muil. Ach, hij was nog wel een prima vent. Nou ja.. Dat kon je ook weer niet zeggen. Hij gedroeg zich als een prima vent. Ondertussen. Hihihi. Nog redelijk gevaarlijk ook. Maar alleen als je hem iets misdaan had, dus 't viel nog best mee. "Geen dank.. 'T is best moeilijk te vinden hier als je er pas net woont." Ondertussen verhuisde hij ook om het jaar, dus ja. Toen ze de weg afsloegen naar links en hij het bord zag waar met zwarte graffiti slordig Sasha sucks dick good op stond, gingen ze rechtsaf. Daarna liepen ze verder, nog een keer naar rechts terwijl ze een nogal nietszeggend gesprekje hielden over sneeuw of iets in die richting. Laatste afslag naar rechts en ho maar. "Hier. Churchlane." zei hij en wees naar boven. Ongeveer zeventig centimeter boven zijn hoofd was een blauw bordje waar in witte letters Churchlane stond. Aka, het bordje waar hij naar wees.

Dave Strider. Dave. Zo heette de onbekende jongen dus. Hij moest moeite doen om niet uitbundig te gaan glimlachen, aangezien dat heel stom was en hij anders zelf weer ging blozen. Toch glimlachte hij zachtjes aangezien het een best wel mooie naam was. Roxas liep een beetje sneller en ging naast Dave lopen. Hij keek weg van de jongen, probeerde om zo min mogelijk interesse te laten zien. Anders gingen ze van die rare vragen stellen en werd hij vast nóg roder. Alsjeblieft niet..
"Geen dank.. 'T is best moeilijk te vinden hier als je er pas net woont." Zijn glimlach werd iets breder en hij knikte zachtjes, had een gedeelte van zijn hoofd nog steeds verstopt in zijn warme sjaal. Het was inderdaad moeilijk om de weg te vinden. Hij was de afgelopen maand al heel veel keer verdwaalt. Bijna was hij zelfs een bende tegen het lijf aangelopen, aangezien hij per ongeluk in zo’n ruige wijk was beland. Nee, zoiets wou hij het liefst voorkomen. "Hier. Churchlane." Oh, waren ze er nu al? Dat was snel.
“Ik denk dat ik het vanaf hier- Whoah!” De straat leek onder zijn voeten weg te glijden toen hij een stap wou zetten en hij viel voorover. In zijn val wist hij de jas van de jongen net te grijpen, maar het was al te laat. Zijn hoofd raakte de straat hard aan en hij snakte even naar adem. Met moeite ging hij overeind zitten, maar aangezien alles draaide viel hij bijna weer om. Fuck, had hij weer. “Nee.. G-gaat wel..,” stamelde hij zachtjes, maar hij wist niet eens meer wat boven en beneden was. Dat was een aardige klap, zeg.

"Ik denk dat ik het vanaf hier- Whoah!" And then he tripped over thin air. Facedesk. De jongen flikkerde op zijn kop, terwijl hij Dave's jast vast pakte. Dave flikkerde dus ook instantly naar voren met een kuthoofd. Hij wist ook half overeind te komen met datzelfde chagrijnige kuthoofd, om uiteindelijk weer helemaal rechtop te staan.
"Hoe vaak ben je nog van plan om dat te doen?" vroeg hij met een minuscule grinnik, doelend op het feit dat dit de tweede keer was dat ze op de grond lagen. Gezellig zeg, kuch kuch. Roxas kwam ook soort van overeind, maar flikkerde alweer half opzij. Dave plaatste zijn been langs de plek waar Roxas wou vallen, zodat hij overeind bleef. Blijkbaar wist de jongen niet eens meer wat links en rechts was, anders liep ie niet zo te draaien.
"Nee.. G-gaat wel.." stamelde de jongen, waarna Dave een wenkbrauw optrok. Hoorde hij stemmen in zijn hoofd of zo? Hij draaide zijn hoofd enkele graden en trok zijn been terug, gezien hij niet half in een split wou staan. Ahahah.
"Ik vroeg je niet of 't ging of niet." zei hij rustig. Wat? 'T was toch zo. "Maar nu je me erop brengt, zeker dat 't gaat?" Ja, hij was niet zo slecht. Hij kon nog best normaal doen. Soms. Meestal niet. Nee grapje. Meestal wel. Ahaha. Ja nu weet je 't niet meer zeker he. Mindfucked.

De jongen had iets gezegd toen ze vielen, maar hij kon zich niet eens herinneren wat. Alle geluiden van de buitenwereld klonken dof in zijn oren en bezorgden hem hoofdpijn. Nou ja, hij wist niet eens zeker of dat wel de reden van zijn hoofdpijn was. Toen hij bijna weer om viel, ondersteunde iets hem. Huh? Hij keek er even naar, totdat hij besefte dat het Dave’s been was. Oh. Daarom lag hij weer niet op de grond. Het duizelen verminderde, waardoor hij wat meer zelf overeind kon zitten en de been verdween.
"(…) niet of 't ging of niet." Huh? De stem van de jongen werd wat helderder, maar hij verstond hem niet heel goed. De zin miste ook wat delen. De straat was glad door de samengeperste sneeuw. Ze strooiden hier ook helemaal niet. "Maar nu je me erop brengt, zeker dat 't gaat?" Hij kon de stem maar net verstaan. Ughe. Roxas schudde zachtjes zijn hoofd. Nee, hij was er niet zeker over. Met moeite probeerde hij overeind te staan, maar het werkte niet waardoor hij weer op zijn kont ging zitten. Jezus. Als Axel hier was geweest, was hij waarschijnlijk niet eens gevallen. Wat mistte hij die jongen. Vooral omdat het zijn crush was, alleen die gozer was niet eens gay. Maar wel zijn beste vriend. En het joch woonde in een andere stad, dus zou die hier ook niet tegen kunnen komen. Roxas zuchtte. Hij ging anders wel kruipend naar huis als lopen niet werkte. Bovendien was die Dave echt een raar type. Heel mysterieus. Iets waarvan hij kippenvel kreeg.

Roxas schudde zijn hoofd heen en weer toen Dave vroeg of het wel ging. Damn. Hij haatte het als mensen er ook nog serieus op antwoordde. Als iemand vroeg of het ging of niet, zei je gewoon ja, 't gaat en daarna bekommerde je je er wel om. Maar zoals ik al had gezegd, hij was niet het onbeleefde type. Hij glimlachte zachtjes en krabde met een hand langs zijn achterhoofd terwijl hij door zijn knieën zakte om op hetzelfde niveau te zitten als Roxas.
"Moet je gewoon je huisje in, of moet je naar 't ziekenhuis?" vroeg hij vervolgens op duidelijke toon, omdat hij het idee kreeg dat de jongen hem niet begreep. Derppp. Zijn gedachten dwaalde af naar enkele gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld, zoals die van enkele uren terug.
Over twee dagen zou het Kerst zijn, right? Het was vandaag de.. drieëntwintigste. En Kerst was op de vijfentwintigste. Owyeah, math genius much? ... Snel afgeleid, much? Nou ja, dat deed er niet toe. Meestal vierde hij Kerst.. niet? Ahahaha. Twee jaar geleden met Nero, maar dat was niet echt voor herhaling vatbaar. Alles brandde aan. Ahahaha. Epic.

[inspiloos :/]

Afwachtend staarde Roxas de jongen aan, zich afvragend waarom hij zelf niet gewoon al weggekropen was. Thuis zou hij er wel wat ontsmettend spul ofzo er op doen, al vroeg hij zich af of mensen hem niet gingen aanstaren aangezien hij zelf niet eens wist hoe erg de schade was. Hij had zelfs niet in de gaten dat het bloedde, als het wel bloedde. Bloedde het eigenlijk? Straks dan gingen die mensen hem naar het ziekenhuis brengen. Straks dan ging Dave hem naar het ziekenhuis brengen.
"Moet je gewoon je huisje in, of moet je naar 't ziekenhuis?" Hij opende zijn mond en wou een belediging naar de jongen gooien aangezien het nogal kinderachtig over kwam, maar toen hij fronste ging er een steek door zijn voorhoofd heen en beet hij op zijn lip. Jup, er was schade. Maar.. Hij wou niet naar het ziekenhuis! Toen herinnerde hij dat de jongen nogal heel erg behulpzaam was geweest het afgelopen-.. Nja. De tijd dat ze elkaar hadden ontmoet en stuff. Nee, Dave zou hem vast niet naar huis willen dragen. Bovendien zag dat er misschien nogal raar uit. Hij kende de jongen niet eens zo goed.
“Ik hoef niet naar het ziekenhuis. Zo erg is het ook niet.” Zijn gezicht vertrok toen hij zijn eigen stem hoorde. JEZUS, hij was toch niet aan het huilen? Zo klonk het anders wel. Hij kon zijn hoofd wel tegen de grond aan slaan, al was dat niet echt een goed idee. Hij wreef met de rug van zijn hand door zijn ogen en toen hij zijn handschoen bekeek zag hij dat er bloed op zat, waardoor zijn gezicht bleker werd. B-bloed?!

Het feit dat het bloedde was niks bijzonders voor Dave, vooral niet als je naging dat hij enkele uren terug iemand om had gebracht. De jongen zat te huilen en alles, waardoor enige respect langzaam weggleed. Ach.. Huilende, bloedende jongen in de sneeuw. What's new? "Ik hoef niet naar het ziekenhuis." Roxas' stem klonk trillerig, wat alleen logisch was aangezien hij liep te janken. "Zo erg is het ook niet." Dave snortte even. Nee, natuurlijk niet. Hij zat nog steeds door zijn knieën gezakt en wreef even met zijn hand over zijn kin op zo'n bedenkelijke wijze.
"Als jij 't zegt." meldde hij, terwijl hij als een stoner doorkauwde op zijn kauwgompje. "Welk huis is van jou?" vroeg hij, terwijl zijn blik langs de straat gleed. Tenminste, hij hoopte dat het de straat was waar Roxas woonde. Kleine kans dat die jongen echt normaal ging lopen en alles. Hij kon al nauwelijks opstaan. Zijn donkerbruine ogen bekeken elk huis voorzichtig. De enige geluiden die hij hoorden was zijn eigen gekauw en het gesnik van de jongen. Er viel nog altijd zachtjes sneeuw uit de hemel neer, maar hij stoorde zich er niet aan of zo. Het hoorde eenmaal bij het seizoen en hoe erg je je er ook aan stoorde, er was niks dat je kon doen om het te veranderen. Behalve binnen zitten en de sneeuw boycotten door niet naar buiten te gaan tot het weg was. Ahaha. Zulke mensen kende hij wel.

Hij irriteerde zich aan het gekauw van dat kauwgom, maar hij zei er maar niks van. Het was niet eens de bedoeling geweest dat hij nu zat te huilen. Natuurlijk moest hij weer het overgevoelige jochie uithangen, nietwaar? Roxas stopte met staren naar zijn handschoen en keek de jongen aan. Door het zitten begon zijn kont wat gevoellozer te worden.
"Als jij 't zegt." Hij snoof, aangezien hij een loopneus begon te krijgen. Opnieuw veegde hij de tranen uit zijn gezicht weg en hij moest moeite doen om niet te gaan kokhalzen door het bloed of te gaan flippen aangezien dat zo raar was. Hij wou niet weer gepest worden met het feit dat hij gewoon een gevoelig moederskindje was, wat vroeger al zo was. En wat kon hij er aan doen dat hij op zijn twaalfde al wist dat hij gay was? Niks dus. "Welk huis is van jou?" Roxas nam diep adem.
“Hier rechts de straat in, tweede straat links en dan de eerste flat, op de hoek van de eerste straat links. Tweede appartement op de derde verdieping.” Thank god dat hij het nog wist dankzij zijn hoofdpijn. Waarom vroeg de jongen het eigenlijk? Hij bleef zelf wel gewoon hier zitten totdat hij weer normaal kon lopen, wat wel een paar uur zou duren. Midden op de stoep in de kou.. Moest lukken als hij niet onderkoeld raakte, toch?

"Hier rechts de straat in, tweede straat links en dan de eerste flat, op de hoek van de eerste straat links. Tweede appartement op de derde verdieping." Waar in fuck's naam ging die jongen heen dan daarvoor? Dave dacht dat de jongen naar zijn huis ging of zo. Damn, nu moest hij hem dragen. Daar had hij dus echt geen zin in. Maar gelukkig kon hij heel goed doen alsof. Hij mompelde enkele woorden en hief de jongen op zijn rug. Grote kans dat Roxas vanzelf zijn armen rond zijn nek zou krullen, zodat hij hem niet geheel alleen moest ondersteunen. Maar ja.
Rechts de straat in. Hup. Tweede straat.. links.. Zo. En daar stond inderdaad een flat. Niet heel mooi, maar goed. Misschien dat de binnenkant anders was. Hij wist het niet eens. Nou ja, hoe kon hij het ook weten.. "Welke etage?" vroeg hij droogjes, terwijl ze naar binnen stapte. Hij staarde naar de namen, maar werd er niet veel wijzer uit. Er stond alleen de achternaam, en Roxas' achternaam wist hij niet. Daar kwam hij dus ook niet mee verder. Nope. Ik heb echt geen inspi maar ik moet nog vier regels of zo. Eigenlijk is dit behoorlijk valsspelen. Sorry Becca. Hij kauwde verder aan zijn kauwgom omdat ik niks beters weet en snoof een keertje, terwijl hij soort van om zijn schouder Roxas afwachtend aankeek.

Uit nieuwsgierigheid raakte hij zijn voorhoofd zachtjes aan, maar aangezien het begon te steken trok hij zijn hand al snel terug. Er liep iets over zijn kin, naar beneden langs zijn hals. Gatver, straks dan werden zijn kleren ook al vies. Waarschijnlijk zat er al bloed op zijn blonde haar, aangezien het ofcourse een hoofdwond was. Eigenlijk had hij zoiets nog nooit eerder gehad. Alleen stomme schaafwonden op zijn armen of benen toen hij klein was, een beurse plek of een kneuzing. En een keer had hij zijn pols gebroken. Maar een hoofdwond? Nooit. Roxas was naar zijn handschoen aan het staren die deels onder het bloed zat en hij keek op toen hij Dave iets hoorde zeggen. Opeens voelde hij handen en zat hij op de jongen zijn rug. Automatisch krulde hij zijn armen rond de jongen zijn nek, aangezien hij niet weer wou vallen. Piggybackride. Was hij dan niet zwaar voor de jongen? Oké, hij was zelf wel iets kleiner en wat slanker gebouwd - ondanks dat hij ook wel wat spieren had die meestal niet te zien waren, waardoor hij vaak werd aangezien als een klein jochie die zich niet kon beschermen en heel erg zorgeloos was en-.. Waar waren we ookalweer? Ohja. Zwaar was dus ook niet echt. Althans, dat had hij wel een keer gehoord toen hij vroeger bij iemand achterop de fiets zat bijvoorbeeld. Axel kon hem zelfs makkelijk op tillen, al was die jongen al vast over de 1 meter 85 heen en was Axel twee jaar ouder. Nou ja, twee jaar was ook niet echt veel. Eenentwintig al. Roxas snoof. Nou ja. Axel was niet hier, dus wat kon hem Axel interesseren? Die had vast een of andere vriendin of zat momenteel achter een wijf aan. Hij moest echt minder aan hem denken, anders bleef hij voor de rest van zijn leven misschien single. Nee, dat was ook niet echt leuk.
"Welke etage?" Hij had de warmte van de hal niet eens opgemerkt, was te diep in gedachtes verzonken geweest. Roxas slikte even, probeerde zijn gedachtes van de roodharige jongen een paar steden verderop af te wenden. Toch ging het niet zo moeilijk als hij dacht.
“Derde verdieping, tweede appartement,” mompelde hij zachtjes op een afwezige toon. Axel hield niet eens van hem, zelfs niet meer als een vriend. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was het zelfs uitgelopen op een gevecht. Automatisch sloot hij zijn armen wat strakker om Dave heen. Nee, Axel was geen vriend meer voor hem. Maar toch bleef het een feit dat het wel zijn Crush was. Een crush die hem in elkaar had geslagen.. Nee, dat was gewoon onlogisch. Hoe kon je op iemand zoals dat verliefd zijn?

Dave was niet het typen dat zich liet spoken door dingen die hij gedaan had. Natuurlijk zag hij de man nog wel voor zich. Hoe hij probeerde adem te halen, maar enkel het plastic van de zak wat in zijn mond wist te krijgen. Dat was ook een van Dave's ergste nachtmerries; geen lucht kunnen halen. Hij was een keer vergiftigd, maar dat had hij weten te overleven. Hij kon het zich nauwelijks nog herinneren en moest maar luisteren naar verhalen van Nero. Ziekenhuis shit en zo. Hij ging niet graag naar het ziekenhuis. Als het mogelijk was, deed hij alles thuis. Maar dat was niet mogelijk als je vergiftigd was, ahaha.
"Derde verdieping, tweede appartement," mompelde de jongen een beetje afwezig. Ondankbaar kreng dat 't was. Ochwell, hij liep de trap op (hij vertrouwde liften niet) en kwam uiteindelijk op de derde verdieping. Hij liep naar de tweede deur en meldde Roxas dat ze er waren, waarna de jongen de deur van het slot haalde. Hij slofte naar binnen en plaatste Roxas onhandig op de bank. Ging ook moeilijk als die dude op zijn rug zag. "Mooi appartement." mompelde hij. Niet zo mooi als 't mijne. Huurmoordenaars verdiende goed, vandaar. "Heb je verband of zo? Er moet iets om je hoofd." meldde hij. Ja, dat bloeden moest ooit eens ophouden.

Om zijn aandacht af te wenden van zijn gedachtes, keek hij hoe de jongen de trap op liep. Geen lift? Maar.. Straks dan was hijzelf wel zwaar voor Dave en moest die jongen helemaal die drie verdiepingen omhoog. Ughe, ook niet handig. Hij had gewoon stug op de grond moeten zitten en gewoon later zelf naar huis moeten gaan. Nee, dat was ook niet handig. Waarom moest hij eigenlijk perse op de grond vallen? Nu had hij een bebloed hoofd en moest een jongen hem naar zijn huis dragen. Roxas beet zachtjes op zijn lip.
Het duurde niet lang voordat ze bij zijn huis waren en de jongen vroeg om de deur te openen. Met moeite – aangezien hij op de jongen zijn rug zat – pakte hij de sleutel uit zijn zak en opende hij de deur. Dave ging met hem op zijn rug naar binnen en zette hem op de bank neer, waar hij wat beter op ging zitten.
"Mooi appartement." Roxas glimlachte flauwtjes, trok zijn eigen jas uit die hij maar naast zich op de bank legde. Een klein stuk jas zat onder het bloed en hij voelde hoe zijn gezicht bleker werd en zijn maag zich om keerde, waarna hij zijn blik er van af wendde.
“Dankjewel.. Het spijt me dat je me de hele tijd op je rug moest dragen,” mompelde hij zachtjes, maar er was een kans dat de jongen hem toch niet gehoord had.
"Heb je verband of zo? Er moet iets om je hoofd." Roxas knikte, dacht even naar waar hij het verband had gelaten.
“Ik pak het zelf wel,” zei hij, aangezien hij zich een beetje schuldig voelde dat de jongen al zoveel deed. Hij stond op en liep een klein beetje wankelend naar de keuken, haalde met trillende handen de verbanddoos uit het keukenkastje en legde deze op de keukentafel. Hij deed het ding open en pakte het verband. “Hebbes.” Hij ging het zelf maar doen, kon de jongen ook wel weg ofzo. Met trillende vingers pakte hij het verband op en rolde hij het wat uit.

"Ik pak het zelf wel," werd hem gemeld. Dave ging op de bank zitten en staarde een beetje verveeld naar de woning. Verschillende gedachten gingen door zijn hoofd, tot hij belandde op het feit dat het moeilijk was om alleen te zijn, maar nog moeilijker om bepaalde gevoelens te uiten. Iedereen was bang om anderen te laten zien wie zij daadwerkelijk zijn en iedereen wist dat als je ze naar binnen liet, ze je tere hartje doormidden zouden breken. En daarom zei hij dat niks nog uitmaakte en noemde het kunst, en zei zelden wat hij bedoelde. Hij had een geïdealiseerde kijk op het verleden en had een angst dat niks een bedoeling was.
Het duurde te lang. Zou de jongen aan het doodbloeden zijn? Ahaha. Tuurlijk niet. Hij kwam overeind en liep naar de kamer waarin Roxas verdwenen was, waar hij hem zag staan met verband die een beetje uitgerold was. Hij liep naar hem toe en pakte het verband uit zijn hand, waarna hij het om zijn hoofd begon te rollen. "Denk dat 't makkelijker is als ik het doe." zei hij gemeend. Het was nou eenmaal een stuk moeilijker om het bij jezelf te doen, dus daarom deed hij het maar voor die dude.

Hij had geen idee hoe hij dat om zijn hoofd moest krijgen, dus het lukte gewoon niet. Zijn ogen staarden hulpeloos naar het verband. Misschien was het toch beter als Dave dat zou doen. Maar.. Hij kon het zelf ook doen hoor! Hij hief het verband op en probeerde het om zijn hoofd doen, maar het mislukte nogal. Teleurgesteld liet hij het verband zakken terwijl hij met zijn ene arm op de keukentafel steunde. Hij keek op toen het verband uit zijn hand werd gepakt, had de jongen niet eens opgemerkt.
"Denk dat 't makkelijker is als ik het doe." Er klonk een licht protesterend geluid uit Roxas mond, maar uiteindelijk beet hij op zijn lip en liet het maar toe. Hij kon zelf ook verband om zijn hoofd rollen. Wel als je hem even de tijd gaf en hij hier niet bijna wankelend stond. Anders lukte het hem prima.. toch? Hij wierp een blik op de EHBO-doos en bleef geduldig wachten. Gelukkig duurde het niet echt lang.
“Bedankt.” Zijn benen waren aan het trillen toen de jongen klaar was en hij hief zijn hand waarop hij leunde op om aan zijn voorhoofd te voelen, waardoor hij lichtelijk voorover viel, tegen Dave aan. Snel ging hij overeind staan, maar kon dit niet zonder op de jongen te leunen. “Sorry,” mompelde hij zachtjes, maar het voelde nog steeds alsof hij op elk moment weer tegen de jongen aan kon vallen.

Pfffffffffffffff geen zin om te typen. Maar goed, na die spannende mededeling ging ik maar verder met het uitschrijven van een lange, nutteloze post die niemand boeiend zou vinden omdat ik geen interesse heb omdat er morgen school is. Fucking school al over the world. Leerplicht was toch echt de boosdoener. Was de aarde maar vergaan in 2012. Dave had geen school meer, iets waar hij dankbaar voor was. Op school was hij kinda populair, maar hij haatte het nog steeds. Maar dan alleen door de vakken en door pfff alles op sociaal gebied na. In zes vwo had hij Nero leren kennen en ze waren samen nog geslaagd, dus ja. Had hij er toch een handlanger aan overgehouden, altijd mooi meegenomen.
"Bedankt." klonk er. Hij keek even naar Roxas en zijn hoofd toen hij klaar was. Nog redelijk goed gelukt. Pfff, hij was trots op zichzelf. Overuse of the word pfff. Het was niet eens een woord, maar, pff, wat deed dat ertoe? De jongen viel tegen hem aan, maar kwam al snel weer overeind. "Sorry," mompelde de jongen een beetje afwezig. Pfff. "Zeker weten geen ziekenhuis?" vroeg hij. Pffff. I wanna cut you open, see your colors run. Nope. Verder dan dat gaat mijn inspiratie vandaag niet. Sorry. D:

Zijn ogen staarden naar de muur aan de andere kant van de keuken terwijl zijn handen de jongen voorzichtig los lieten en hij ging zitten, waarna hij nerveus naar de grond keek. Eh.. Hij wou duizendmaal meer sorry zeggen, maar dat zou waarschijnlijk heel kinderachtig over komen. Roxas keek heel even op, maar de woorden die toen uit Dave's mond kwamen leken niet echt tot hem door te dringen, dus staarde hij naar een random punt op de muur. Maar.. De jongen mocht wel weg hoor. Als die zou blijven, zou hij juist herinnerd worden aan wat er even gebeurt was. Wacht.. Een ziekenhuis? Waarom dat? Alles ging toch goed?
"Nee, hoeft niet," zei hij, al was het ten seconds flat nadat de jongen de vraag had gesteld. Of minder. Maar met elke seconde die er verstreek, begon hij aan zijn woorden te twijfelen. Waarom geen ziekenhuis? Hij had geen idee. 

In principe had Dave het idee dat het hem niet uitmaakte wat hij dacht of zei of deed, want Rebecca had genoeg ideetjes met Roxas dat hij er technisch gezien niet eens nodig bij was. Alleen om weer wat te zeggen te hebben; niet dat hij zo spraakzaam was. Ook niet geheel onspraakzaam, hij praatte wanneer dat moest en kon best een woordje meebabbelen. Hij zei alleen nooit te veel, dat was dan ook gewoon niks voor hem. Dat nutteloze gebrabbel over het weer en zo.. pff, hij was er ook niet zo goed in. Doen alsof het hem interesseerde dan, he.
"Nee, hoeft niet," sprak de jongen, maar was alweer nogal bleek en trok wat weg, alsof het niet helemaal lekker ging. Hmn, hij twijfelde even aan de jongen zijn woorden en kneep zijn ogen samen, al was dat niet zichtbaar achter zijn donkere glazen. "Je moet naar het ziekenhuis, je ziet fucking lijkbleek." legde hij uit, op zo'n manier dat de jongen wist dat het ook echt zou gebeuren. Hij was niet het type dat er gras over liet groeien, so yeah. "Moet ik je weer dragen, of kun je zelf nog lopen?" vroeg hij vervolgens, terwijl hij de jongen een blik toe worp.

Afwezig zat hij daar, eigenlijk wachtend totdat de jongen weg zou gaan, zijn huis uit. Hij hield er niet echt van als vreemde mensen zijn huis in waren, al waren ze zo aardig als Dave was. Het was gewoon.. vreemd. Hij kreeg dan het gevoel alsof iedereen gewoon zomaar zijn huis in kon ofzo.
"Je moet naar het ziekenhuis, je ziet fucking lijkbleek." Er klonk een zachte protesterende kreun uit zijn mond. Niet het ziekenhuis.
"Maar.. Daar hebben de naalden en enge machines en-" Zijn woorden werden gewoon negeert en zijn zin werd onderbroken. 
"Moet ik je weer dragen, of kun je zelf nog lopen?" Roxas zuchtte zachtjes, wou opstaan toen opeens zijn telefoon ging. Huh? Wie belde hem nou weer op zo'n tijdstip? Hij werd bijna nooit gebeld. Met trillende vingers haalde hij het ding uit zijn broekzak en klapte hij hem open, onbekend nummer, waarna hij op de groene knop drukte. 
"Hallo, met wie spreek ik?" vroeg hij aarzelend.
"Hey Roxas, Axel hier. Ik kwam je even bellen aangezien je laatst opeens was getrokken, al heb ik je telefoonnummer wel kunnen - gaat het wel? Je klinkt alsof je op elk moment kunt flauwvallen!" Uh oh. Niet nu..
"Het spijt me, verkeerd verbonden." Hij hing op. Burn in Hell, bitch. hij deed een poging tot opstaan en knalde opnieuw tegen Dave aan, deze keer hield hij hem vast om overeind te blijven staan, zodat hij nogal dicht bij de jongen stond met nauwelijks persoonlijke ruimte, iets wat niet de bedoeling was geweest. "Geen ziekenhuis.."

Roxas antwoordde de telefoon maar dat boeide Dave echt helemaal niks. Hij belde maar lekker, boeiend. Bla bla bla, hallo met wie spreek ik, yada yada yada yack yack yack, sorry verkeerd verbonden en opgehangen. Ook weer opgelost. "Geen ziekenhuis.." klonk er op zwakke stem. Oke, whatever, dan niet. Dan stierf hij maar lekker in zijn badkamer. Dave had al vaak genoeg met lijken te maken en hij had al genoeg mensen voor dood achter gelaten. En dit keer was het niet eens zijn schuld. Man, wat was hij trots opeens. Woehoe.
"Oke, dan ga ik maar." zei hij en liep de badkamer uit. Zijn handen zaten in zijn zakken en hij liep door nog een kamer of door een gang, weet niet hoe jij zijn appartement in elkaar ziet steken. Hij opende de deur en paradeerde naar beneden. Hou zou wel een andere keer terug komen om te kijken of Roxas het had overleefd of niet. Niet dat het hem zoveel zou doen. Zijn rode ogen keken lichtelijk afwezig naar de trap waar hij over liep en uiteindelijk kwam hij weer op de begane grond. Hij deed de deer open door een druk op een knop en daarna weer de andere deur, waardoor hij weer op straat kwam. Oke, nu naar huis.

"Oke, dan ga ik maar." Roxas knikte zachtjes en liet de jongen los, ging weer op de keukenstoel zitten. Alles duizelde. Nee, het was beter dat de jongen vertrok, het was gewoon zo onprettig om een vreemde in zijn huis te hebben. Heel onprettig. Hij keek hoe Dave vertrok en zuchtte zachtjes. Jup, het was beter. Wat zou de jongen anders hier nog moeten doen? Roxas deed een poging tot opstaan en struikelde over zijn voeten, viel op de grond. Een vloek kwam uit zijn mond en hij ging wat overeind zitten. Jezus, hij kon nog steeds niet normaal lopen. Kruipend kwam hij bij de bank en hij ging er maar op liggen. Hij zou wel kijken wanneer hij weer zou kunnen lopen. Of zo.
Nogal lang lag hij daar, hij had geen idee hoe lang, totdat er opeens voetstappen klonken. Huh? Was de jongen terug gekomen?
“Roxas!” riep een alsmaar bekende stem. Nee, dat was Dave niet. Dat was Axel. Wacht even.. Axel?! Wat deed hij hier? Roxas’ ogen gingen open en hij staarde in het gezicht van de ginger.
“Hoi?” mompelde hij nogal verbaasd.
“Ik probeerde je terug te bellen, aangezien het echt wel het goede nummer was. Waarom loog je tegen me?” Er ontsnapte een zucht uit zijn mond. Iets raakte zijn voorhoofd aan, waardoor hij in elkaar dook. Auw. “Je bent verdomme gewond!” Een arm hielp hem om wat overeind te zitten. Sinds wanneer waren er twee Axel’s?
“Hoe..?”
“Toen je niet op nam wist ik dat er iets mis was, dus ben ik naar je toe gegaan. En je deur stond open.” En hij had er een stalker bij. Niet dat hij eerder eentje had ofzo. Het voelde al niet goed dat z’n ex-beste vriend z’n stalker was. Hij duwde de hand die hem overeind hield weg en ging weer liggen.
“Laat me met rust. Het gaat wel.” Hij hoorde Axel zuchtten.
“Roxas, je moet naar het ziekenhuis. Je hebt geen idee hoe belabberd je er uit ziet.”
Natuurlijk kon hij geen nee zeggen, Axel kennende... En drie uur later zat hij weer thuis op de bank. De stalker was net weer weggegaan, maar die zou waarschijnlijk toch nog wel een keer terug komen. Er zaten hechtingen in zijn hoofd en van de dokter hadden ze meegekregen dat hij vooral moest gaan rusten, aangezien hij een hersenschudding had opgelopen. Ook fijn. Gelukkig hadden ze zijn hoofd bij het ziekenhuis wel schoon gemaakt, aangezien hij niet wou denken hoe hij dat in godsnaam zelf moest doen. Zijn vingers trokken zachtjes aan het verband. Weer verband. Ook leuk. Hij vroeg zich af hoe hij in godsnaam Axel moest ontlopen. Was het dan niet duidelijk dat ze geen vrienden meer waren? Straks dan moest hij weer verhuizen en deze keer echt vanwege de ginger. Ughe..