let it snow ♪

Dave zat tegenover Egbert in het café, passief te luisteren naar wat hij allemaal zei. Hij praatte eindeloos door over school, zijn rare trol vriend (die hij nu al niet mocht, hij klonk echt als een chagrijnig kutjong) en de scheiding. Hij knikte zo nu en dan alsof hij luisterde. "Je hebt chocolade taart op je neus." merkte Dave op, waarna John oftewel Egbert oftewel Egderp in het raam probeerde te ontdekken waar precies. Dave leunde naar voren en plaatste zijn duim op zijn neus, gleed erlangs en likte vervolgens de chocoladetaart van zijn vinger. Egbert-neustaart. Egderp grinnikte en maakte een bescheide "oh". Zijn diep blauwe ogen die hem onschuldig aankeken, maar staarde terug met een neutrale streep rond zijn mond. Pokerface. "Ik moet kijken hoe het met een vriend gaat, ik leg het straks wel uit." Hij dropte twintig euro op de tafel (te veel voor alleen twee koffies, maar hij was echt héél erg cool en had bakken met geld) en ging weg.
Eenmaal aangekomen bij de flat deed een oude vrouw de deur open omdat ze naar buiten wou, maar liet hem ook gewoon naar binnen. Hij maakte een omhoog knikje om daarmee bedankt te zeggen en liep de trap op. Want hij was fit. Oehoehoeh. Hij belde aan bij Roxas' deur en deed zijn handen weer in zijn zakken. Stoer he? :'D

Het was nu ongeveer avond als hij zich niet vergiste. Nogal lui had hij van zijn zittende positie een liggende positie gemaakt en sloot hij zijn ogen. Waarom kon Axel hem niet met rust laten? Dan hoefde hij ook geen hechtingen in zijn hoofd die zelfs zonder verdoving gedaan werden 'omdat verdoving niet nodig was'. En sinds wanneer boeide het Axel dat hij was verhuisd? Echt, dat was gewoon creepy. Vooral de manier waarop de ginger naar hem keek. Onacceptabel! Kuch kuch. Achja. Het zou wel weer over gaan, hopelijk. Anders ging hij verhuizen. En Dave dan? De sunglasses-jongen was best wel aardig. Alsof de spotlight waar Axel eerst in stond nu gericht was op Dave en-.. Nee, zo moest hij niet gaan denken. Dave was gewoon een bijnavriend. Niets meer. Maar hoe kwam Axel aan zijn telefoonnummer en huisadres? En waarom had Dave de deur open gelaten? Gelukkig zat hij nu wel gewoon dicht. En wat moest hij doen als Axel terug kwam? Net op dat moment ging de voordeurbel. Was de ginger nu al terug? Sloffend en nogal wankelend liep hij naar de voordeur. Zijn hand trilde lichtjes toen hij de deur open deed en.. Thank god, het was Dave. Maar wat deed die nou weer? Vast kijken hoe het met hem ging. En dan weer zo snel mogelijk uit zijn huis verdwijnen aangezien hij nog steeds het idee verafschuwde dat er vreemdelingen in zijn huis waren, al was de jongen nu niet echt een vreemdeling meer. En waarom stonden er nu opeens twee Dave's in de deuropening? Well, we'll never know.
"Ehm.. Hoi." Hij had geen idee of hij de deur niet beter dicht kon smijten. Straks dan stond Axel achter hem.. Nee, de ginger was veel groter dan blondie, wat een vreselijke bijnaam, die iets groter was dan hijzelf. Roxas bekeek de jongen onderzoekend naar sporen van iets wat niet klopte. Of zoiets. "Ehm.. Kom naar binnen als je dat wilt." Jezus, hij moest echt weer even gaan zitten, het liefst liggen. Straks dan lag hij weer op de grond. Roxas zette een stap naar achter, afwachtend wat Dave zou doen of zeggen. 

"Ehm.. Hoi?" werd er gevraagd. Dave keek van achter zijn zonnebril naar de blondharige jongen. Die onwetende blauwe ogen waren net die van Egderp, alleen.. Kleiner? John's ogen waren ook echt van die anime ogen. Gigantisch, helderblauw en in dit geval totaal niet mannelijk. Maar zo was Egbert ook niet, dus. Niet dat het hem zoveel uitmaakte. Eggie was Eggie en Ro' was Ro'.
"Hee." zei hij nonchalant, als of hij zonder doel was gekomen. Hij leunde naar de deurpost, maar leunde er niet tegenaan. Gewoon kinda schuin. "Ehm.. Kom naar binnen.. als je dat wilt.." Pfff, verlegenheid was iets waar Dave nooit last van had gehad. Maar goed, Roxas was like über uke of zo. Pfff, echt net een tweede John. Alleen dan was Roxas minder open en aardif en touchy-feelie. Hoewel, zoveel kende hij Ro' nou ook weer niet. Hij stapte naar binnen en keek het appartement rond, waarna hij weer naar Roxas keek. "Ik kwam kijken of 't ging. Niet naar 't ziekenhuis gegaan, or what?" Algemene vraag uit beleefdheid, versie een. "Is er iemand die met regelmaat langskomt om te kijken of 't gaat?" Algemene vraag uit beleefdheid, versie twee.

"Hee," werd er nonchalant geantwoord en bijna automatisch verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Waarom wist hij niet eens, het gebeurde gewoon. De reden waarom hij een stap achteruit was gegaan, was ook omdat de jongen in de deuropening naar hem toe leunde. Mocht hij niet eens persoonlijke ruimte hebben? Uiteindelijk stapte de jongen het appartement binnen en greep Roxas de kans om half struikelend over zijn voeten zich naar de bank te begeven. Waarom had hij de jongen in godsnaam uitgenodigd om binnen te komen? Hij had echt geen idee. "Ik kwam kijken of 't ging. Niet naar 't ziekenhuis gegaan, or what?" Er ontstond een lichte brok in zijn keel. Waarom vroeg hij nou perse dat?
"Ehm.. Een vriend van me kwam langs, ofzo. Hij had me naar het ziekenhuis gesleept. Heb een paar hechtingen daar gekregen en ze zeiden ook nog dat ik een hersenschudding had." Hij liet het stuk dat de 'vriend' kwam omdat hij niet had opgenomen maar weg, anders zou hij nog meer vragen op wekken.
"Is er iemand die met regelmaat langskomt om te kijken of 't gaat?" Roxas haalde zijn schouders op en staarde naar de grond, beet daarbij op zijn lip. Hij wou die vervloekte gingerhead niet meer in zijn appartement hebben. Nooit meer.
"Eh.. Die vriend van me maybe wel.. Maar ik mag hem niet echt.." Misschien had hij dat laatste niet moeten zeggen. Dat wekte juist vragen op. "Maar ik kan er mee leven," mompelde hij er achter na, al klonk het niet echt overtuigend. Kut Axel. Burn in Hell, bitch. 

Roxas zei dat een vriend van hem langs was gekomen "of zo" en hem mee had gesleurd naar het ziekenhuis. Dus in feite wat Dave wou doen, maar niet had gedaan. Hij was te stoer om weer een jongen op zijn rug te dragen in piggyback mode. Nope, dat zou 'n dus totaal niet worden. Hij liet die vriend van Ro 't maar doen. Mocht die die sorry-ass blondie ronddragen. Ro was adorkable, maar 't was geen John. John was adorable op zijn eigen dorky manier, oftewel adorkable. Maar goed, de jongen vertelde ook dat hij hechtingen in zijn kop had gekregen en dat hij een hersenschudding had opgelopen. AAHAHAHAH oke misschien was hij minder adorable, maar hij had een mega dork-o-factor. Fail. Viel ie op de stoep en belandde 'ie op zijn hoofd, BAM hersenschudding. Dat zou Dave nooit overkomen: was ie té stoer voor. Duh. "Mkay." mompelde hij.
De jongen ging verder en zei dat er wel iemand was die op hem lette, maar dat hij hem niet echt mocht. Hij trok zijn donkerblonde wenkbrauwen op en staarde hem even aan vanachter zijn zwart-getinte zonnebril. De jongen was kinda weird, maar tegelijkertijd interessant. "Maar hij komt wel geregeld en zorgt dat je niet zo ver je kont bent in gesprongen dat je dood bent gegaan?" vroeg hij op ever-neutrale toon.

Hij had geen idee hoe lang hij al op de bank aan het zitten zat. Hij sliep er zelfs op, aangezien hij geen zin had om steeds te lopen. Daarom liep hij alleen als hij honger had of als iemand aan de deur was. Of om andere kleren aan te doen, en meer stuff wat met hygiene te maken had. Al was het twee dagen later sinds Axel voor het eerst kwam. Maar nu hij er over na dacht.. Waarom kwam Axel steeds naar hem toe? De tweede keer was vandaag. Stalker. Hij kon heus zelf zijn eten maken, al had hij een hersenschudding en zag alles de helft van de tijd dubbel en zat hij bijna de hele tijd op de bank. Roxas had vandaag de gingerhead bijna buitengesloten aangezien die echt begon te stalken, maar hij had uiteindelijk maar de deur open gemaakt en een of ander smoesje uit zijn mouw geschud. De enige reden waarom hij dat had gedaan, was omdat hij doodsbang was voor een boze Axel. Je wou gewoon geen boze Axel, punt.
"Maar hij komt wel geregeld en zorgt dat je niet zo ver je kont bent in gesprongen dat je dood bent gegaan?" Roxas schudde zijn hoofd. Nee, zo ging het niet.
"Hij is voor de rest vandaag alleen maar even langs geweest. Gewoon om te kijken hoe het gaat. Maar daarna gaat hij er altijd snel vandoor. Hij woont in een andere stad." Thank god dat Axel niet in dezelfde stad woonde, dat zou pas rampzalig geweest zijn. 

Roxas vertelde hem dat hij niet altijd langs kwam. Say whut? Nou ja, hij ging er dadelijk wel op in. Die vriend woonde in een andere stad en was maar twee keer langs geweest. Klonk goed toch? Het was twee dagen geleden, dus twee keer kon kloppen. Of was het anders? Nou ja, best. Hij keek de jongen met priemende ogen aan, maar dat kon Roxas onmogelijk zien. Zijn bril zat er namelijk voor. Egderp had precies dezelfde bril, alleen dan was het geen zonnebril. Het was een gigantische dork bril, en dan niet het coole type. De loser. Maar goed, 't was zijn loser. Min of meer, I guess.
"Dus," begon hij zijn verhaal, "moet ik vaker langskomen, of red je het wel?" Dave trok een wenkbrauw op en keek de jongen aan. Natuurlijk zou die nee zeggen. "Niet antwoorden. Jij weet zo goed als ik dat je op het moment instabiel bent. Ik kom gewoon dagelijks even langs en als je beter bent, ben je van me af." Het was geen vraag, er viel niets te zeggen. Het was een opmerking, nee, een mededeling.

Het was vreemd dat hij Axel nu haatte, maar dat dat een paar maanden geleden heel anders was geweest. Toen was hijzelf bijna de stalker geweest. Was het nu gewoon een payback wat de jongen deed? Als dat wel zo was, was dat het slechtste idee ooit. Zekerweten. Zijn blik ging naar de jongen toe en op een of andere manier was die zonnebril nogal irritant. Dankzij dat ding kon hij de uitdrukkingen op Dave's gezicht niet goed zien en wist hij niet of de jongen alles wel meende. Maybe schaamde de jongen zich voor zijn ogen vanwege een rare ziekte, aandoening of wat dan ook? Hij had geen idee.
"Dus, moet ik vaker langskomen, of red je het wel?" Hij opende zijn mond om te gaan protesteren, maar Dave had het al zien aan komen. "Niet antwoorden. Jij weet zo goed als ik dat je op het moment instabiel bent. Ik kom gewoon dagelijks even langs en als je beter bent, ben je van me af." Roxas knikte zachtjes, beet op zijn lip. Het idee dat er nu twee mensen langs zouden komen maakte hem licht misselijk. Twee mensen die hij het liefst niet in zijn huis wou hebben, al lag dat bij Dave anders. Die vertrouwde hij ook wel meer dan eerst in zijn huis, ofcourse nog niet helemaal. Zijn blik ging opnieuw naar de zonnebril.
"Waarom heb je eigenlijk een zonnebril op?" Voor zover hij wist, was het er niet echt het weer voor. Misschien kon de jongen niet goed tegen licht?

Roxas vroeg waarom hij altijd een zonnebril droeg. Meteen ging zijn hoofd wat omhoog en keek hij Ro met een frons aan. Hij had John het niet verteld, Jade niet, Gamzee niet en Terezi niet. En die vier waren kinda goeie vrieden van hem. John meer dan dat. Jade was.. aardig op een rare en onschuldige manier. Gamzee hield van ICP (Insane Clown Posse) en was een juggalo, twee enorm stoere dingen. En die dude kon ook nog eens rappen. Buiten dat hij best bro's met Tavros was, mocht hij hem. Terezi had hem zo lang lastig gevallen tot hij haar mocht. Maar goed, dat was echt unrelated allemaal. Maar hij deed veel moeite om zijn wenkbrauwen blond te krijgen en laat staan zijn haar. No way dat hij die rode ogen zou laten zien. Het feit dat zijn huid pigmentloos was zou mensen ertoe doen denken dat hij albino was. Wat hij ook was, maar dat hoefde niemand te weten. "Keek vroeger tegen m'n broer op en hij had vergelijkbare shades. Had 't overgenomen en sindsdien er gewoon niks mee gedaan. Zo goed, Ro'?" Het was nog niet eens gelogen. Er was gewoon een nog grotere reden dan dat.

Misschien was het aan de andere kant ook weer niet zo handig om dat te vragen. Misschien was het wel iets wat gevoelig bij de jongen lag of zo. Straks dan moest hij ook nog iets over zichzelf vertellen.. No way! Dat ging hij dus echt niet doen. Nooit niet. Hij vertrouwde de jongen nog niet eens en had nog net vertrouwen genoeg om hem even in zijn huis te laten. Er waren zoveel dingen die anderen niet wisten over hem, die zelfs vrienden van hem hier in de stad niet wisten, die Axel zelfs niet wist. Dingen waar hij liever niet over praatte, zoals wat er allemaal tussen Axel en hem speelde. Behalve als hij zeker wist dat hij degene tegenover hem honderd procent kon vertrouwen. Zelfs negenennegentig procent was al niet goed genoeg.
"Keek vroeger tegen m'n broer op en hij had vergelijkbare shades. Had 't overgenomen en sindsdien er gewoon niks mee gedaan. Zo goed, Ro'?" The fuck?
“Ik snap het, maar ik heet nog steeds Roxas hoor,” mompelde hij droogjes, wel begrijpend dat het een afkorting was. Het was nog beter dan de bijnaam ‘Roxanne’ die hij op de basisschool kreeg omdat hij veel met meisjes om ging. De basisschool, de periode waarbij hij er achter kwam dat hij niet op meisjes viel. En even later kwam aan het licht dat hij niet aseksueel was en ook niet bi, maar gewoon gay. Pure gayheid. Het deed hem nu meer dan 5 jaar later nauwelijks iets. Hij schaamde zich er niet voor, maar zo trots was hij er ook niet op. Roxas was gewoon van zichzelf gewend dat hij op een andere manier naar jongens keek dan ‘normale mensen’ zouden doen. En dat was eenmaal gewoon zo. Zijn vingers wreven over zijn slapen toen de zoveelste hoofdpijn zich van zijn gedachtes afleidde. Hij wist niet eens precies meer hoe het kwam dat hij gevallen was. Hij wist niet eens meer precies dat ze naar zijn huis gingen. Het was allemaal zo’n waas.. Gelukkig had hij ook niet zoveel last van misselijkheid, waar de dokter voor waarschuwde, al was hij wel heel vaak gedesoriënteerd en kon hij niet eens normaal kunnen gaan. Toen herinnerde hij iets van een wekadvies dat hij had gekregen, dat hij in de 24 uur na het ongeluk overdag in de gaten gehouden moest worden en ’s nachts om het uur wakker gemaakt moest worden. Pff, was bij hem ook echt niet gebeurt. Axel was toen ze thuis waren meteen weggegaan en was pas deze ochtend, twee dagen later, even tien minuten gebleven, waarna die sukkel gewoon weer weg ging.
Een steek ging door zijn hoofd heen en lichte paniek ging door hem heen. Wat als de hoofdpijn niet af nam? Moest hij dan weer naar het ziekenhuis? Hield hij dan de hoofdpijn voor altijd? Moest hij dan geopereerd worden? Oh god, hij was al geen fan van naalden en al die shit. Alsjeblieft niet.. Fuck, nu zat hij ook nog te panikeren. Over het ziekenhuis. Roxas vloekte binnenmonds en leunde met zijn armen op zijn knieën, waarbij hij zijn hoofd in zijn handen verborg. Stomme kut paniek. Stomme kut hoofdpijn. Stomme kut hersenschudding.

Albino was absoluut niet stoer. Het was te anders om geaccepteerd te worden en hij was er alles behalve trots op. Daarom negeerde hij het en deed hij alsof het er niet was. Alleen wanneer hij zijn haren echt ene goud-blond moest verven en such. En in de avond deed hij het licht uit, liep hij naar het bed en deed hij daarna pas zijn zonnebril uit. Jup, zo erg was het voor hem. Zijn hele imago zou erdoor verpest zijn en zelfs zijn beste vrienden zou hij het niet toevertrouwen. Nope, niet eens John. Stupid Egderp. Soms dan. Pff, hij nam hun zogenaamde relatie niet erg serieus.
"Ik snap het," begon de jongen. "maar ik heet nog steeds Roxas hoor." Roxas was zo'n vrouwelijke kutnaam. Ro deed hem denken aan Robert of Robin, die alweer beter waren dat Roxas. Dus vandaar, Ro'. Roooo. Roeoeoeoe. "Is goed Ro'." meldde hij hem. Vervolgens krimpte de jongen wat in elkaar, waardoor Dave een wenkbrauw optrok. Hij pakte een kussen van de bank en gooide het naar Roxas zijn hoofd, onvolwassen zoals hij was. Moest hij maar uit die paniek schieten.

"Is goed Ro'." Jezus, dat was ook echt niet af te leren. Irritante kut gozer dat Dave was. Nou ja, zo erg ook weer niet. Dave was aardig. Punt. En hardleers, zo te zien. Oké, hij gaf zelf ook toe dat hij hardleers was. Hij noemde Axel nog steeds ginger, weigerde zelf om zonder shirt te gaan slapen – hij had geen idee waarom, het was gewoon zo vreemd. Axel had hem er al zo vaak mee gepest – en hij weigerde om zijn eigen telefoonnummer uit zijn hoofd te leren, zelfs die van anderen. Het enige telefoonnummer wat hij kende was van Axel.. JEZUS HIJ MOEST DAARMEE OP HOUDEN. Rage. Hij moest Axel gewoon uit zijn hoofd zetten en die lege plek gewoon negeren. Hij moest zijn aandacht op iets anders focussen, al kon hij zijn gedachtes niet eens meer normaal focussen. Ze gingen allemaal gewoon letterlijk alle kanten op.
Opeens kreeg hij gewoon een fucking kussen tegen zijn hoofd aan. Roxas schrok op en glimlachte vaagjes als een boer die kiespijn had. Oh, heel leuk hoor. Hij gooide het kussen naar de jongen toe, maar die mistte duidelijk. Een frons verscheen op zijn gezicht. Eh.. Misschien was kussengevechten toch niet zo handig met zijn hersenschudding. Toch pakte hij een ander kussen en gooide hij deze naar de jongen heen. Niet echt hard, maar het ging om het idee.

De jongen zijn rode ogen staarde van achter zijn brilglazen naar Roxas, die net een kussen naar hem gooide. Compleet mis, hoewel dat wel begrijpbaar was in verband met zijn hersenschudding. Er verscheen een hele kleine gesloten glimlach rond zijn mond toen de jongen nogmaals een kussen naar hem gooide, tevreden dat er enige interactie was. Hij was een competitief persoon, vooral met zijn vrienden. Toen hij jonger was geweest was hij altijd dat joch dat overal een wedstrijdje van maakte. 'Wie het eerst bij 111 is!' Ja. Lokaal 111 was waar hij altijd moest nablijven of zich moest melden, een verschrikkelijke plek to be honest. Maar hij maakte het gezellig met de vrienden die hij had, die hem stuk voor stuk enkel aardig vonden omdat hij een coole vibe af gaf. En dat was ook zo, trololol.
"Je bent okay, Hearts." meldde hij, de jongen laten wetend dat hij hem goedkeurde. Hij gooide het kussen weer terug naar Roxas' torso en grijnsde wat breder ditmaal. Dat was zo goed als de eerste volle grijns die hij de jongen gegund had, wat pfff vrij logisch was gezien het feit dat ze zich in een vreemde situatie bevonden. Je begon niet te grijnzen en te grappen als iemand een gat in z'n kop had, lololol.

De ietwat vrolijke stemming begon wat te zakken en hij zuchtte zachtjes, staarde voor zich uit. Stomme stemmingswisselingen.
"Je bent okay, Hearts." Hij glimlachte lichtjes tevreden en krulde zijn armen om het kussen dat tegen hem aan belandde. Hij had geen idee wanneer hij Dave zijn achternaam had verteld. Ach, hij had het vast wel een keer verteld. Roxas kon het gewoon niet op zo’n moment herinneren. Hij trok zijn knieën op en zijn ogen sukkelden vanzelf dicht, waarna ze open schoten aangezien hij niet in slaap wou sukkelen.
“Bedankt,” zei hij zachtjes. Jezus, op zulke momenten mistte hij de ginger echt, maar de laatste tijd deed die zo raar dat hij toch ook wel weer blij was dat hij hier met Dave zat. De gingerhead kon hem altijd opvrolijken en dan niet voor een miezerig half minuutje. Maar ja, hij mocht niet klagen. Opnieuw vielen zijn ogen een beetje dicht en begon hij vanzelf te knikkebollen. Nee, hij wou wakker blijven. Hij wou de pret niet verpesten. Dat was gewoon stom. Een van zijn handen lieten het kussen los en plukten aan het verband dat om zijn hoofd zat. Ondanks dat hij het al twee dagen om had, begon hij er maar steeds niet aan te wennen en zat hij er maar aan te pulken. Nou ja, echt twee dagen had hij ‘m niet om. De gingerhead had vanmorgen een nieuw verband omheen gedaan. Toch voelde het alsof hij het ding eeuwen om zijn hoofd had. Maar aan de andere kant wou hij geen boze Axel op zijn dak krijgen als hij het verband er af trok. De jongen was aan de ene kant zo onvoorspelbaar..

"Bedankt," reageerde de jongen op zijn compliment. Dave stond op en keek de jongen even aan, die kinda half in slaap sukkelde. Misschien was hij het maar beter als hij hem met rust liet. Bovendien begon hij Egbert kinda te missen. Klonk raar, maar hij had gewoon even iemand nodig die niet zo.. saai - klonk beledigend, was 't misschien ook wel een beetje - was. Egbert had zijn gezelschap altijd op prijs gesteld en shizzle, maar het maakte hem in principe niet veel uit.
"Ik moet terug naar m'n vriend. Hij flipt 'm als mijn tong niet een keer per dertig minuten zijn bek grondig aan het doorzoeken is." De manier waarop hij zo nonchalant was met het feit dat hij een vriendje had, zorgde ervoor dat de meeste er niet eens de mik uit namen. Op een vreemde, onbegrijpbare manier was het kind of cool. Ach, goed.
"Ik zie je wel weer, Ro'. Probeer maar wat te slapen of zo." meldde hij hem en liep weer naar de deur toe, waar hij vervolgens met een hand in zijn zak uit liep en het ding achter zich dichtdeed. Bam.

Hij keek op toen de jongen op stond. Huh, was er iets? Ging hij misschien weg? Niet dat hij dat erg vond.
"Ik moet terug naar m'n vriend. Hij flipt 'm als mijn tong niet een keer per dertig minuten zijn bek grondig aan het doorzoeken is."
…
Hij viel stil. De jongen maakte vast een grapje, nietwaar? Dave zag er helemaal niet uit als een gay iemand! "Ik zie je wel weer, Ro'. Probeer maar wat te slapen of zo." Voordat hij ook maar iets kon zeggen, was de jongen het appartement al weer uit. Het bloed steeg naar zijn hoofd. Eh..
“Doei,” mompelde hij zachtjes, al was het daar al te laat voor. Oké, vanaf nu keek hij heel anders naar Dave. Met uitzondering als het niet eens serieus bedoeld was, al zou dat wel heel vaag zijn. Als het een grap was, was het heel beledigend tegenover andere homo’s zoals hijzelf. Roxas zuchtte even en deed de kussens van de bank even goed, waarna hij op stond. Alles draaide en met wankele passen liep hij naar de keuken toe. Hij nam wat random voedsel uit de koelkast, at dat op, kleedde zich om en dook zijn bed in. Dan ging hij wel slapen.

Het sneeuwde zachtjes terwijl Dave tegen het hekje van de brug in Chestnut park leunde. John zat op de rand van de brug met een starbucks in zijn handen. Dave had trouwens ook een starbucks koffie in zijn hand, maar goed. John had zo'n gigantische derp smile rond zijn muil en Dave een bescheiden glimlach, terwijl hij keek hoe de jongen zijn dus overenthousiaste kop richtte op een zwarte kat die langs liep. Om de een of andere reden was Egderp als de cholera verslaafd aan alle levende wezens die geen mensen waren. Al moest hij toegeven dat hij ook iets raars had met dieren. Het sneeuwde dus en hij werd kinda raar aangekeken omdat hij een zonnebril droeg. Trololol. Eigenlijk had trololol geen definitie meer voor hem door het feit dat hij twaalf trollen kende, dus oke.
"Ik moet gaan. Moet ik met je naar huis lopen?" John schudde zijn hoofd en zei dat het goed was. Met een korte kus nam hij afscheid en hobbelde weer richting Roxas' huis. Hij had het John allemaal al uitgelegd en die begreep het, dus 't zat prima. Hij liep de trap weer op en belde aan bij Roxas thuis, voor de deur. Ughe, dagelijkse routine.

Toen hij wakker werd, scheen het licht fel in zijn ogen waardoor hij een pijnlijke kreun liet horen. De hoofdpijn leek twee keer zo hard aan te komen en hij draaide zich om, weg van de spleet tussen de gordijnen vandaan. Stom licht. Uiteindelijk stond hij wel op, aangezien hij toch wel een keer uit bed moest komen. Roxas poetste zijn tanden en kleedde zich om, wat natuurlijk wat langer duurde dan normaal. Daarna ging hij op de bank liggen en zette hij de radio maar zachtjes aan. Hij had nog iets meer dan een weekje vrij vanwege zijn hersenschudding en dan moest hij weer werken. Roxas had een baan in de atelier van een vriend van zijn vader en het verdiende wel redelijk. De man was musicus en schilder, waar hij bij beide helpen. De oude man kon het gewoon niet alleen. En was ook nog rijk, ghehe. Er sprong iets mauwend op zijn rug.
“Hoi Kyun,” mompelde hij zachtjes. De kat had zich de afgelopen dagen afwezig gehouden, behalve als er eten was. En nu kreeg hij scherpe klauwen op zijn rug. Een geirriteerd geluid kwam uit zijn mond, maar de kat stopte er niet mee. Achterlijk beest. Nou ja, hij was wel lief enzo. Maar soms ook wel irritant als hij even alleen wou liggen. Na een poosje zette hij de radio uit en ging hij zitten, waarbij hij de kat op schoot tilde en even knuffelde. “Brave Kyun.” De bel ging. Zijn ogen schoten open en de kat op zijn schoot rende weg. Hij vroeg zich af wie het was. Vast Dave, aangezien Axel hem had ge-sms’t dat hij voorlopig niet kon komen vanwege werk. Die sms’jes maakten hem nog geïrriteerder. Nee, hij was blij dat Axel niet kwam, maar er stond verdomme een hartje achter een van de sms’jes. Was de jongen wel goed of zo? Ze waren gewoon vrienden, al had hij eerder een crush op hem gehad. En nu leek het wel.. Alsof het andersom was. Nee, dat was gewoon onlogisch. Roxas haalde de deur van het slot en trok hem open, waarna hij zoals al verwacht de blonde jongen met zonnebril in de deuropening zag. "Ik moet terug naar m'n vriend. Hij flipt 'm als mijn tong niet een keer per dertig minuten zijn bek grondig aan het doorzoeken is." De ongemakkelijkheid schoot even door hem heen door de herinnering aan wat de jongen gezegd had, maar hij kalmeerde wel wat. “Hai,” mompelde hij zachtjes en er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij de sneeuw op de jas en het haar van de jongen zag. “Kom binnen.” Roxas liep weer terug naar de bank en begroette de kat die op zijn schoot sprong. Hij was blij dat Kyun wat normaler was geworden en niet zo in een hoekje zat. Vast vanwege al die nieuwe geuren van Axel en Dave, wist hij veel. Hij kende geen kats, als hij het kon had hij het wel gevraagd. Zijn armen sloot hij zachtjes om de spinnende kat heen, die duidelijk wat meer aandacht wou. Nou ja, officieël was Kyun nog een oude kitten, maar het kwam ongeveer overeen met kat. Of zo.

Er zat sneeuw op zijn jas, iets wat hem mateloos irriteerde. Maar dat liet hij niet merken, hij was helemaal cool-kid en zo. Wel droeg hij een witte sjaal en een rood/witte jas met zo'n kraag die netjes rond zijn keel paste. Wel losjes, hoor. Forever the sickest kids. Hij droeg geen muts hoor. Nee, nee. Dat zou niet zo cool zijn, you know. Hij nam nog een slok van zijn starbucks koffie terwijl hij wachtte tot de jongen open deed. En dat gebeurde ook. "Hai," mompelde de jongen zachtjes, maar glimlachte wel. Niet eens naar hem, trololol. Maar goed, hij staarde hem neutraal aan. Pokerface time. De enige keren dat hij niet zo pokerface was, was bij John. John was super uke, maar toch was hun manier van slapen voor Dave uke-makend. Hij krulde altijd tegen Egbert's borst aan, met opgetrokken knieën aan alles. Waarom wist hij niet, maar het lag gewoon beter dan als jij diegene was waar iemand tegenaan lag. Wanneer John zo tegen hem aan probeerde te liggen, draaide hij zich in zijn slaap om zodat John tegen zijn rug lag. Gezellig, he? Tenminste, Egderp had gezegd dat hij dat deed. Maar goed, genoeg over die kloot. "Kom binnen."
Dat deed hij ook, en stond in de kamer en staarde naar de kat op Ro's schoot. Hij was meer een hondenmens, maar dat hield niet in dat hij niet tegen katten kon. Waren best leuke dieren, zelfs. Hij schopte de deur zachtjes dicht en keek keurend naar Roxas. "Hoe voel je je?"

Nerveus hield hij de kat vast, die zachtjes rilde en hem met gele ogen aan keek. En de jongen was vast gelukkig met zijn vriend. Hij keek even naar de jongen die naar Kyun keek. Toen hij de kat los liet, schoot de kat weg. Vast weer in een hoekje. Hij grinnikte zachtjes. Vage kat. Hij wreef even met zijn ene hand door zijn ogen. De deur werd zachtjes dicht geschopt.
"Hoe voel je je?" Roxas beet zachtjes op zijn lip.
“Iets beter dan gister, gelukkig,” mompelde hij zachtjes. Er klonk gemauw en hij keek op, zag de kat achter de andere bank zitten. Angstig ding. Hij grinnikte zachtjes. “Gekke kat,” mompelde zachtjes. Toen ging zijn blik weer naar Dave. “Ehm.. Jij bent.. Homo?” Het was een vragende conclusie. Hij wou het eigenlijk gewoon zeker weten. Als het gelogen was, wou hij de jongen hier gewoon niet meer zien, aangezien het dan heel erg beledigend over kwam. Hij wendde zijn blik al snel af. Straks dan vroeg de jongen ook aan hem of hij gay was. Of andere dingen. En dan ging hij echt niet antwoorden!

"Iets beter dan gister, gelukkig," mompelde de jongen vervolgens zachtjes. Er klonk een miauw van de kat die op de andere bank was gerend, maar Dave lette er niet zo op. Het boeide hem eigenlijk niet zoveel, hoewel hij wel van dieren hield. Maar goed, hij richtte zich op Roxas die er een beetje beter uit zag dan de dag ervoor. Niet veel. Maar toch.
"Ehm.." begon de jongen wat ongemakkelijk, waarna Dave een wenkbrauw optrok. "Jij bent.." Ja ...? Ongelofelijk cool? Spetterend aantrekkelijk? Dave? "Homo?" Goh. De pyjama prodigy heeft zijn puzzel-spons gebruikt. "Ja," begon hij met opgetrokken wenkbrauw en keek de jongen aan. Niet dat zijn staar moment te zien wil, dat probleem had je nou eenmaal met een zonnebril. Onzichtbare ogen. Maar dat vond hij langs de ene kant ook alleen maar fijn.
"Probleem?" vroeg hij nonchalant, niet echt malend om het antwoord. Je had altijd van die typen die fucking ongemakkelijk werden. Echt onnodig natuurlijk, maar goed. Hun keuze, niet de zijne.

Nogal gespannen zat hij daar, wachtend op het antwoord. Roxas wou dat hij die vraag nooit had gesteld en schaamde zich er nogal voor. Je vroeg toch niet zomaar aan iemand of diegene homo was? Dat was gewoon vaag. Nou ja, echt vragen was het ook niet. En hij was in het begin niet degene die er over begonnen was.
"Ja," was het antwoord en hij moest moeite doen om het bloed dat naar zijn hoofd wou stijgen tegen te houden. De hele tijd keken zijn ogen naar de salontafel en beet hij ongemakkelijk op zijn lip. "Probleem?" Zijn ogen werden wat groter en gespannenheid schoot door zijn lijf heen. 
"Ik-.. Nee maar-.. Wat ik bedoel-.." Jezus. "Nevermind," mompelde hij zachtjes en hij kroop ineen op de bank, met opgetrokken knieën. Hoe moest hij antwoord geven zonder te zeggen dat hijzelf ook homo was? Dat kwam waarschijnlijk nogal weird over. Alsof hij een crush op de jongen had. Tss.. Echt niet. Als het goed was niet, nee. Eh.. Laten we daar maar over op houden. De enige keer dat hij open was geweest tegen iemand over zijn gayheid was tegen zijn ouders en tegen Axel. Hij was niet van plan om dat ook te zijn tegenover Dave. Nee, dat was dan gewoon raar. 

"Ik.. Nee, maar... Wat ik bedoel is.." stotterde Roxas, die nog geen drie tellen geleden fucking ongemakkelijk om zich heen zat te kijken. Madness, complete and utter horseshit. "Never mind." mompelde de jongen. Wow, 't was nog een grotere derp dan Egderp. En begon 'm kinda te irriteren, maar goed. Hij kon gewoon niet tegen die huilie-huilie types. En zo leek Roxas. Alsof alles om hem draaide, you know? Maar goed, hij liet die jongen maar in zijn kleine, egocentrische wereld. Of kast, een waar hij nog openbaarlijk uit moest komen, lolol.
"Fucking apeshit monkeyballs," vloekte hij, maar vreemd genoeg wel op rustige toon en hetzelfde nonchalante 'do-I-look-like-I-give-a-fuck'-hoofd. "Ben blij dat je nog leeft, maar ik ga nu. Tot ooit." Hij zei heel bewust niet 'tot morgen', trolol. Die andere gozer zorgde wel voor hem, you know. Bovendien wou hij ook kinda de hele dag met Egderp doorbrengen. Ach, willen.. Aahahah, nee, hij verveelde zich gewoon snel.

En weg was Dave c:

"Fucking apeshit monkeyballs." Hij schrok op, staarde de jongen aan. Had hij het tegen hem? Hopelijk niet.. Hij snoof zachtjes. Roxas negeerde het maar. "Ben blij dat je nog leeft, maar ik ga nu. Tot ooit." Zijn ogen werden wat groter en hij sloot zijn armen om zijn knieën. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar Dave was al het huis uit. Hoezo late reactie. Die ‘tot ooit’ beviel hem niet. Nou ja, dat viel ook mee. Maar.. Hij zou de jongen niet meer weer zien? Niet dat het hem wat interesseerde, maar het was fijner met Dave dan met.. Axel.. Roxas slikte moeizaam. Verdomme, geen Axel. Alsjeblieft niet.. Maar het was natuurlijk al te laat. Dave was weg, en hij zou hem vast nog niet weer zien.

Met een deken om zich heen zat hij op de bank naar de zachte tv te kijken waarvan de helderheid laag stond. Door fel licht en harde geluiden werd zijn hoofdpijn erger, maar aangezien hij nog wel wat wou doen moest het maar zo. Ook was de verwarming half uit door de kou van de afgelopen dagen, waardoor hij maar met een deken om zich heen moest zitten en een extra deken gebruikte als hij ging slapen. Sigh. Het was best wel leuk zo. Kyun had zich op zijn schoot genesteld, die nu warm begon te worden. Ghehehe. Het was twee dagen later en Dave had hem niet weer bezocht. Maar wat interesseerde hem de zonnebrildragende gozer nou? Niks dus. Helemaal niks. Hij kon zich prima zelf redden. De hoofdpijn was ook wat verminderd, dankzij het paracetemolgebruik. Eigenlijk had hij geen idee of het wel schadelijk was voor zijn gezondheid, maar als hij er beter van werd had hij het er wel voor over.
Opeens ging de bel, waardoor Kyun weg schoot en hij de dekens van zich af gooide. Sloffend liep hij naar de deur. Was Dave toch weer gekomen? Niet echt de tijd om iemand te bezoeken, aangezien het al tien uur ’s avonds was. Toen hij de deur open deed, stond er een heel ander persoon in de deur. Shit. Hij had het moeten weten. Zijn gezicht vertrok en hij grond lichtjes.
"Hai Ro-"
"Ga verdomme weg, klootzak, stalker die je bent!" riep hij, meteen de jongen onderbrekend. De opgekropte woede barstte opeens los. Stomme gingerhead.
"Roxas, rustig nou. Ik ben hier gekomen om met je te praten. En ik ga hier niet zomaar weg zonder dat ik een stap in de deur heb gezet." De roodhoofd keek hem kalmpjes aan, maar hij kon de bijna kilheid in de stem horen die hem vertelde dat Axel nog niet van plan was om weg te gaan.
“Ga weg!” Zijn arm werd vastgegrepen en hij beet op zijn lip. Axel boos maken was niet echt een goed idee.
“Roxas, ik hou van je verdomme en laat het me uit leggen.” Uh oh. Die woorden kwamen nogal gevoelig bij hem over, zodat hij tranen in zijn ogen kreeg. Axel loog.. Axel loog.. Het kon gewoon niet waar zijn. Ze hadden al heel lang geleden een punt achter de discussie gezet en nu leek het alsof de rollen omgedraaid waren, iets wat hem heel erg irriteerde.
"Klootzak! Als jij niet gaat, ga ik wel!" Hij trok zijn arm los en rende zo hard hij kon langs de gingerhead de gang door, al had hij af en toe van die struikelende passen, deed zijn hoofd zeerder en schoot de adrenaline door hem heen. Roxas had de jongen al meteen weten af te schudden door de achteringang te nemen, maar hij rende pas wat langzamer toen hij drie straten verderop was. De sneeuw knerspte onder zijn sloffen en het was ijskoud. Hij viel zelfs een paar keer, waardoor de joggingbroek die hij aan had en het vest doorweekt begonnen te worden, waardoor hij het alleen maar nog kouder kreeg. Vloeken kwamen uit zijn mond en snikken borrelden omhoog, maar hij stopte niet met rennen. Stoppen deed hij pas toen hij echt niet meer wist waar hij was. Roxas was bang, moe, duizelig en koud. Hij sloeg zijn armen om zichzelf heen toen hij verder liep en de tranen over zijn gezicht liepen, maar hij begon te rennen toen hij stemmen hoorden. Stemmen die misschien van enge mensen kwamen die hem pijn wouden doen of hem wouden verkrachten of erger.. En niet veel later knalde hij tegen iemand op in het donker. Zijn bovenarmen werden beet gepakt voordat hij op de grond kon vallen en een angstig geluid kwam uit zijn mond. Hij kon echt geen hand voor ogen zien en wist niet eens tegen wie hij was aangebotst. Shit..

Dave's adem zorgde voor zachte condenswolkjes in de lucht terwijl hij verder liep met John aan zijn zijde. De jongen zat hem al twintig minuten lang lastig te vallen over dingen die hem fascineerde. Het was toch kinda cute dat hij zo door kon ramelen over een onderwerp, helemaal in een roes. Hun handen waren in elkaar gedraaid, omnomnom.
"Het is koud, ik heb het koud. Heb jij het niet koud?" ramelde hij door en Dave stopte. De jongen had zijn hand vast en werd dus ook gestopt. Dave trok aan zijn hand zodat Egbert tegen hem aan stond met blozende wangen en grote, verwonderde ogen. Dave deed zijn sjaal uit - die die hij ook droeg toen hij Roxas bezocht had - en draaide die rond Egderp's hals. "Beter?" De jongen knikte met een blij hoofd. Met een neutraal hoofd plaatste Dave zijn lippen op die van John, maar werd onderbroken doordat iemand John omver liep. Dave pakte meteem de jongen bij de hals van zijn t-shirt en trok hem dreigend naar zich toe. "Houd je fikken thuis, kutjo-" Pas toen herkende hij het betraande gezicht. Hij liet los en duwde Roxas wat naar achteren.
"Gaat het?" vroeg hij en hielp Egbert omhoog, die knikte van ja. Hun handen draaide zich weer in elkaar en ze keken tegelijk naar Roxas. "Dit is Roxas, je weet wel." meldde hij en Egbert's ogen lichtte meteen op. Met zijn vrije hand - die die niet in die van Dave geknoopt was - hield hij die uit naar Roxas om te schudden. "Hee Roxas! Ik ben John en.. Hee wat is er?"