Let's go! C'mon, follow me!

Vrolijk draafde Mikko rond, ergens bij de stad. Eigenlijk hield hij niet zo veel van spullen kopen, behalve voor anderen. Daarom kwam hij hier ook alleen maar om even ergens te zitten en iets te eten of drinken. Hij vond het gewoon fijn om hier rond te hangen. Even struikelde hij bijna, doordat een paar lokken van zijn blonde haar voor zijn ogen vielen. Lachend schudde hij zijn hoofd om zijn haar weer goed te doen en trok daarna een serieus gezicht en rende door. Oké, hij moest gewoon op zijn plek komen. Het was een plek onder een boom. Zo snel als hij kon rende hij door een paar lange winkelstraten, op zoek naar zijn boom. Die was in zicht, met een lach op zijn gezicht rende hij er naartoe.

Soms zag hij er heel idioot uit als hij ergens rond rende, maar het boeide hem niks. Hij had lol, en wat dan nog? Blij sprong hij op het gras, en kalmeerde even. Toen liet hij zich zakken, met zijn rug tegen de stam en schudde zijn hoofd weer even. Dat was een soort tikje van hem, met zijn hoofd schudden. Niet alsof hij iets had, maar gewoon zodat zijn haar weer goed zat. Het was wat koud, en daarom had Mikko ook een soort blos op zijn wangen. Ietwat verveeld keek hij rond. Het was best leeg in de stad vandaag. Even trok hij zijn schouders op, maar maakte toen zijn rugzak open en pakte er zijn Gameboy Advance uit. Het was misschien oud, maar deze spellen werd hij nooit zat. Voorzichtig stopte hij er Fire Red in. Zijn favoriete spel. En hij mocht dan wel 15 zijn, en iedereen mocht deze spellen dan kinderachtig vinden. Overigens werd hij bestempeld als kinderachtig, maar dat kon hem niks schelen. Hij was zoals hij was, en als iemand dat niet accepteerde hadden ze pech. Zijn blik gleed naar het scherm van de Gameboy, waar een Charizard een brullend geluid maakte. Mikko klikte op de 'A'-button en grijnsde breed toen zijn poppetje in beeld kwam. Hij was in het Viridean Forest, op zoek naar een Pikachu. Maar hij leek er maar geen te vinden. Met een zucht opende hij zijn Start Menu en keek naar zijn team. Toen werd hij onderbroken door het geluid van voetstappen..

&Meri

Meri ging met een borstel door haar bruine haren, terwijl haar oudere zussen allemaal gefrustreerd om haar heen stonden om ook bij de spiegel te komen. Er was een tweede spiegel, maar daar stonden haar twee broers voor en om de een of andere reden hadden ze altijd een geslacht neergezet voor elke spiegel. Vera had blauw gekleurd haar waar ze altijd een kwartier mee bezig was eer dat het helemaal geborsteld was. Ze was beeldschoon en jongens vielen als een blok voor haar. Emily was er nog zo een die alle jongens kon krijgen. Ze had stijl, paars haar dat tot haar kont kwam en paarse ogen. Flare en Jolt lagen nog in bed, maar die zag ze straks wel.
Haar twee broers.. Unai had zwart haar dat hij elke ochtend stijlde. Er hing een lok voor zijn oog - waar hij altijd rode lenzen in droeg - en vond zichzelf alternatief, waar Meri het mee eens was. Leroi had blond haar met hier en daar een groene pluk. Hij was de perfecte jongen. Vriendelijk, populair, slim, toont inzet en deed het dus niet slecht bij de meisjes. En dan had je nog Gina, die alweer aan tafel zat. Zij was zo iemand die iedereen uit haar weg ruimde. Ze was mooier dan Vera en Emily bij mekaar. Haar huid was zacht en er was geen onzuiverheid op te vinden, haar ogen waren heel helder blauw, ze rook altijd goed en ze had stijl blond haar tot aan haar schouders, wat een blauwe gloed leek te hebben.
Uiteindelijk wist Meri zich een weg te wringen uit de menigte. Ze wist niet hoe ze op kon tegen al haar zussen, want ze was minder mooi dan hun allemaal. Tenminste, dat vond ze zelf. Toen ze naar boven rende, zag ze haar andere twee zussen in bed. Jolt, die altijd nogal jongensachtig was geweest en altijd tot een uur in bed lag. En Flare, die er wonderbaarlijk altijd goed uitzag. Kwam ze net uit bed, leek het alsof ze make-up op had en alles had gedaan aan d'r haar en zo. 'T was eng.

Uiteindelijk liep Meri net het centrum uit met Pokemon White, omdat ze die nog nooit gespeeld had en er goede dingen over gehoord had. Ze droeg een bruin vest dat aan de hoody een lijn van nepbont had zitten. Die droeg ze open en had daaronder een zwart T-shirt zonder wat erop of eraan. En daaronder een beha, vanzelfsprekend. Ze droeg een skinny spijkerbroek die hier en daar een scheur had - met opzet natuurlijk - en daaronder bruine Vans. Niks bijzonders, dus.
Haar blik viel op de jongen bij de boom. Hij had blond haar en speelde op een heel achterhaalde gameboy advance. Ze herkende hem meteen als Mikko, omdat hij bij haar in de klas zat. Ze kon 't best goed met 'm vinden. Ze pakte haar tas wat steviger in haar handen en begon heel hard te rennen, naar hem toe. Ze stak haar handen uit en knalde tegen zijn knieën op, in de hoop hem te doen schrikken of zo. Meri plofte neer op de grond met een brede glimlach en haar groene ogen staarde hem aan.
"Wat speel je?" vroeg ze vervolgens en streek haar pony een beetje uit haar gezicht. Haar pony gleed altijd vanzelf voor haar gezicht, waardoor ze hem om de vijf minuten eruit moest halen.

Snel drukte hij op 'Save' en wachtte tot het spel klaar was met opslaan. Toen klikte hij de Gameboy uit en legde die naast hem neer. Toen vestigde hij zijn blik op degene die aan kwam lopen. Het was een meid, bruin haar en een bruin vest met bont. Na een paar seconden kon hij haar al herkennen. Natuurlijk! Het was Meri. Ze zaten bij elkaar in de klas, en konden goed met elkaar opschieten volgens hem. Plots begon ze heel hard te rennen en knalde tegen hem op. Ietwat geschokt hield hij haar bij haar schouders vast. Hij zou zo'n actie ook wel uitvoeren, maar toch wilde hij niet dat iemand iets overkwam. "Kijk uit." Mikko lachte breed naar haar en liet haar los. "Uhh," begon hij. Er was dus niets. "Fire Red." Hij merkte dat Meri ook een spel had, maar dan voor een DS. "En jij?" Het was altijd fijn om mensen te leren kennen, vond hij zelf. Zo kwam je er soms achter dat je meer gemeen had dan je dacht. Pokémon. Iedereen vond dat kinderachtig. Grappig dat Meri het ook speelde. Eigenlijk ging hij niet met Meri om buiten school. Met niemand buiten school. Vlug trok hij zijn hoodie naar beneden, hij kreeg het koud. Uit verveling pakte hij zijn mobieltje. Een inklapbaar ding dat niet te duur was. Meer had hij niet nodig. Het was geel, en voorop stond een klein schermpje met de tijd en hoe vol 't ding was. Half vier 's middags. Oké dan. Toen stopte hij zijn mobieltje weer terug en lachte naar Meri. Wat zou ze hier doen? Shoppen? Of net zoals hijzelf wat rondhangen? Hij merkte al dat ze ook rende, zoals hij, dus het zou hem niet veel verbazen als ze nog meer van diezelfde trekjes hadden.

"Ik ben uiterst voorzichtig." zei Meri met een kleine glimlach toen Mikko haar vertelde dat ze uit moest kijken. Haar schouders werden los gelaten terwijl de jongen met een droge 'uh' zijn verhaal begon. Hij meldde haar dat hij Fire Red aan het spelen was. Oud, maar soms was het leuk om de old school spelletjes te spelen. Ze had zichzelf er ook wel eens op betrapt dat ze Pokemon Green in d'r gameconsol pleurde. Al gauw vroeg Mikko - nieuwsgierig als hij was - naar wat zij in haar tas had zitten. Meri plofte neer op haar kont en ging in kleermakerszit zitten, om vervolgens het tasje achter haar rug te stoppen en haar neus op te halen.
"Geheim." meldde ze hem. Het duurde niet lang voordat een enorme glimlach rond haar mond verscheen en ze haar blik weer op hem richtte. Ze haalde het tasje van achter haar rug en stopte haar hand erin. "Nou goed, maar alleen omdat jij 't bent." Ze haalde het spelletje uit het plastic tasje en stak het helemaal trots naar hem uit. 'T was niet echt een nieuw spelletje te noemen, maar alsnog. Ze vond 't cool.
Ze duwde het ding tegen haar wang aan - met de voorkant nog zichtbaar voor Mikko - en liet haar vinger over het plastic glijden, waardoor er een heel klein piepend geluid klonk. "Oooeeeh." zei ze met van die enorm grote ogen terwijl ze hem aankeek, alsof ze iets heiligs aan het aanraken was. Om nom nom. Random Meri momentje.

Mikko lachte, puur omdat hij het zo leuk had met Meri. Ze zaten nu eigenlijk op een 'eiland' van gras, waar tegen omheen stonden in een cirkel. Normaal zat hij hier alleen, maar het was natuurlijk ook leuk om gezelschap te hebben. Nog steeds wilde hij weten wat voor spel Meri speelde. "Geheim," Zogenaamd droevig trok hij zijn gele capuchon over zijn hoofd en maakte een teleurgesteld geluidje. "Niet eerlijk!" protesteerde hij. Toen Meri meldde dat hij het wel mocht weten trok hij zijn capuchon weer naar beneden, en lachte breed. "Omdat jij het bent," Er verscheen een klein, vierkant spelletje. Met zwarte letters stond er 'Pokémon White Version' op. Blij keek hij haar aan. "Cool!" riep Mikko, misschien iets te hard. Hij kreeg het gevoel dat ze heel druk aan het doen waren, gewoon bij het park in het centrum. Wat maakte het ook uit, ze hadden alleen maar lol. Zijn haar zat weer in de war na het lachen. Poef, daar was zijn actie weer. Gewoon zijn hoofd iets naar achteren gooien zodat het weer goed zat. Toen sloot hij zijn ogen, hield zijn hoofd ietwat scheef en glimlachte. Iedereen vond veel dingen die hij deed schattig, cute. Dan was hij maar zo. Dat was tenminste beter dan gehaat worden of zoiets. "Je bent echt aardig, Meri!" Zijn stem was nu zachter, en rustiger. Mikko had het in tijden niet zo leuk gehad. Eigenlijk wilde hij wel vaker met Meri gaan rondhangen. Zijn blonde haar liep tot over zijn oren en langs zijn ogen. Mikko's wangen waren rood van de lichtelijk koude ochtendlucht die nog in het centrum hing. Hij ging comfortabeler zitten op het gras en keek weer naar Meri. Eén hand ging door zijn haar terwijl hij op antwoord wachtte.

Meri grinnikte toen de jongen haar spelletje complimenteerde. Ja, 't was ook wel een behoorlijk cool spel. Ze had er veel goede dingen van gehoord, hoewel ze nooit die van Jolt had mogen lenen. Jolt was de enige pokemon fanaat in de familie - buiten dat Meri het ook helemaal geweldig vond - maar je mocht nooit iets van haar lenen, al helemaal niet wat spelletjes betrof. Dan was ze bang dat je overnieuw zou beginnen, wat ze natuurlijk niet kon hebben. Dat begreep ze ergens ook wel, ook al was Meri niet het type dat zo maar andermans game data ging deleten. Stel je voor.
"I know right?" zei ze met een wel heel slecht Mexicaans accent, samen met een o-o hoofd. Mikko merkte op dat Meri echt aardig was, waarna ze naar 't gras staarde. Hoe nam je zo'n compliment in je op? Ze vond 't super aardig van hem, maar ze wist niet echt hoe ze erop moest reageren. 'Bedankt' was weer zo afgezaagd en stom. Nee, dat zou beslist niet werken. Maar nu dacht ze weer te veel na. Als ze nog veel langer nadacht zou het nog raar zijn als ze erop reageerde, aangezien dat raampje van tijd dan al gesloten was.
"Weet ik toch?" zei ze en deed een hand onder haar haar, om het vervolgens omhoog te flikken alsof ze een van die barbies was die op school rond liep. Haar woorden klonken heel duidelijk nep arrogant. "Ehem. Nee maar, seriously, jij meer dan ik." merkte ze daarna nog op, helemaal overtuigd van zichzelf.