The moment comes, when the time is ripe ~

Riley keek om haar heen, ze stond nu op een gebouw. Ze was naar boven gegaan via trap, lijkt me logisch. Ze was hier pas aangekomen en wilde eigenlijk over de hele stad uitkijken. Tenminste... Naja nee gewoon kijken. Een zachte bries ging door haar haren en ze hield haar hoedje vast. Ze liet hem weer los toen het briesje voorbij was, ze zuchtte even. Veel mensen waren nu aan het feesten, het was tenslotte avond. De meeste mensen werden nu dronken, en gingen meisje zoal Riley pesten.
Ze zuchtte even. 'De sukkels. Ze zouden het niet bij mij kunnen flikken. Tss!' Zei ze even op een botte stem. Ze pakte even een lokje die voor haar oog zat te irriteren en gooide hem naar achteren. Ze herinnerde zich dat haar hoedje op haar hoofd zat dus haar lokje viel gewoon weer voor haar oog. Ze zuchtte even en schoof het lokje achter haar oor. Ze keek weer even naar de meisje die mee een tent in gingen omdat een paar leuke jongens daar ook heen gingen, tenminste leuke jongens waren het niet. Soms hebben mensen echt slechte smaken, ze haalde haar armen over elkaar en bleef naar die meiden staren. Ze schudde haar hoofd. Dat deed Riley meestal ook altijd met een paar vriendinnen achter een stel onbekende jongens aan. En dan een beetje met haar kond schudden. Ze zuchtte even, en grinnikte zachtjes. Wat een sukkel was ze toen. Maar ze had geleerd van haar fouten, ze was een keer meegenomen door een stel jongens. Haar vriendinnen werden ook meegenomen, maar ze werden gescheiden van elkaar. Riley was ontsnapt ze weet niet hoe het was afgelopen met haar vriendinnen, ze was blij dat ze was ontsnapt.
Maar ze was gelukkig oom snel ontsnapt, ze wist wel wat die mensen deden, met meisjes zoals Riley. Ook al was ze nu zeventien en het was twee jaar geleden. Niet zo lang dus, ze zuchtte weer even. En ze liet haar armen weer hangen, ze waarschuwde mensen hier niet voor. Ach, ze komen ervan zelf wel achter. En het gebeurde niet bij ieder meisje, je moest gewoon ongeluk hebben, En trouwens later gaat Riley toch wel weer met haar billen schudden, en ze gaat vanzelf wel weer feesten en dan dronken worden. Misschien weer volgend jaar. Maar ja. Ze zuchtte even, en ze hoorde iemand achter haar de deur open doen. Ze zag een zwarte schim bij de deur staan.
Ze keek de schim pissig aan, en draaide zich daarna weer om naar het uitzicht. Het was donker dus ze zou die gene sowieso niet heel goed zien, omdat de lichten hier nogal donker waren. Als je weet wat ze bedoelde. Ze draaide zich weer om naar de schim en zag dat die was verdwenen. Ze keek een beetje verbaasd om haar heen, en ze hoorde een stem bij haar oor. Ze schrok ervan maar ze werd ook rood. Het was een mannenstem.

- Iedereen welkom ^^

Dash snelde de trap op. Ze hield van rennen en hield altijd wedstrijdjes in haar hoofd. Ze won altijd, ze verbeterde zichzelf elke keer een beetje. Ze sloeg elke keer drie treden over bij elke sprong en binnen een kwestie van seconden stond ze boven. Een tevreden glimlach verscheen rond haar mond en ze trok haar hand wat naar beneden van 'yes!'.
"Oehoe, oehoe, oehoe. Ik win, ik win, I rule." riep ze vrolijk terwijl ze een verminkte moonwalk deed. Ze schudde zichzelf uit alsof ze een hond was en kalmeerde zichzelf lichtelijk. Ze deed de ijzeren duur open en liep het andere trappetje af. Ze rende over het gebouw heen en kwam met volle vaart tegen de ijzeren reling aan met haar handen. Ze had haar ogen gesloten en leunde zoveel als ze kon van het gebouw af. Ze opende haar ogen en keek naar beneden, naar de stad. Ze hield van het uitzicht. Ze hield ervan om hoger te staan dan de rest, 't was gewoon awesome. Plots opende de deur zich nog een keer, waardoor ze meteen achterom keek. Er stond een jongen, ruim achttien jaar. Ze knipperde een paar keer met haar paarse ogen en keek weer terug naar het uitzicht. Ze had het meisje ook al opgemerkt, maar die was er al eerder dan haar. Ze keek nog een keer naar de twee, de jongen stond nu achter het meisje. Ze draaide haar hoofd een klein beetje - zoals een hond dat deed - toen het meisje opschrok. Kende ze elkaar, of niet? De jongen keek nogal eng uit zijn ogen en het meisje leek er ook niet geheel tevreden mee. Even fronste Dash. Ze was nooit ergens bang voor geweest, wat niet altijd even handig was.
"Hee!" zei ze daarna vrolijk en liep naar de twee toe. Ze ging niet meteen van het slechtste uit, maar ze wou het meisje ook niet helemaal alleen laten met de jongen tot ze zeker wist dat die twee elkaar kende of wat hadden. Misschien had ie wel een mes of zo. Ieuwl. "Ik ben Dash, jullie?" vroeg ze, sociaal als altijd.

Riley schrok en deinsde achteruit, toen de deur opnieuw openging en een nieuwe schim tevoorschijn kwam. Werd Riley wat banger, ze had nog steeds een trauma aan die ene keer, en ze vertrouwde niet zo veel mensen meer. Ze vertrouwde eerder meisjes nu en voelde zich ook een stuk fijner bij meisjes in de buurt dan bij jongens. De schim kwam op Riley en de jongen af lopen. Ze keek even goed en zag dat het meisje was. Jonger dan Riley zelf, ze bleef haar even aanstaren. "Hee!" Zei het meisje vrolijk, ze keek haar even opgelucht aan. "Ik ben Dash, jullie?" vroeg ze, sociaal. Ze keek haar even aan en liep om de jongen heen naar het meisje toe. 'Ik ben Riley, leuk je te ontmoeten.'
Zei ze vrolijk, ze keek even naar de jongen die nu naar Dash staarde. Ze keek haar even aan, en pakte haar hand. Ze liep met haar een stukje verder zodat de jongen het niet zou kunnen horen. 'Ik hem niet, dat je het even weet. Hij kwam ineens en fluisterde in mijn oor.' Zei ze zacht. Riley liet haar hand los, en keek toen met spleet oogjes naar de jongen toe. Riley was altijd oplettend, en kon daarna altijd heel grappig overkomen. Riley was dan ook bijna nooit druk, en hield veel van humor. Ze glimlachte even naar het meisje en keek toen even naar beneden. Ze wist niet echt wat ze nu moest gaan zeggen maar dat boeide haar ook niet echt veel. Riley vertelde niet snel haar naam, als een jongen zou zeggen. "Halo ik ben Mark." Zou ze zeggen. "Aangenaam"
Heel droogjes. De meeste mensen kijken haar dan heel vragend aan. Ze wist wel dat ze dan haar naam willen weten. Naja... Pech voor hun. Ze vertelde haar naam meestal alleen als het aardige mensen waren of iemand waar ze verliefd op was maar ja verliefd? Dat werd ze niet één, twee, drie... Nope, ze is nooit zo van de liefde geweest. Ach, wat balt het niet? 'Ohja vast ook van het uitzicht aan genieten niet?' Zei ze tegen de jongen. Toch wilde ze zijn naam wel weten. Ach, hij vertelde het vast wel snel.
Maar het was toch anders bij dit meisje. Ze was erg vrolijk en deed vast niet veel kwaad. Ze keek weer omhoog en glimlachte. Weer een stevig briesje ging door haar haren en haar hoedje vloog af. Ze keek even schokkend naar het hoedje dat weg vloog. Ze rende er achter aan en sprong naar het hoedje hem te pakken. Ze stond bijna op het puntje van het gebouw.'Gelukkig' Zei ze opgelucht met een lachje erachteraan. Gelukkig had ze hem nog, we waren best hoog dus je weet nooit waar het hoedje heen worden meegenomen door de wind. Ze keek weer even naar het meisje Dash.

Het meisje kwam wat dichter naar Dash toe, terwijl ze haar begroette. "Ik ben Riley," stelde ze zich voor, "leuk je te ontmoeten." Dash knikte met een kleine glimlach, terwijl ze voor een seconde naar de jongen keek. Hij keek haar echt aan alsof hij wou dat ze dood neerviel, maar ja. Ze was natuurlijk ook minder oud dan de twee. Ze keek weer terug naar Riley die haar hand pakte en haar een meter van de jongen weg sleurde.
"Ik ken hem niet, dat je het even weet. Hij kwam ineens en fluisterde in mijn oor." zei ze toen en Dash staarde haar even aan. Woah, dik aangerand of zo. Ze fronste een keer terwijl ze terug keek naar de jongen. Wat dacht hij wel? Ze knipperde een paar keer droogjes, toen de jongen vroeg of ze van de uitzicht aan het genieten waren. Voor ze er erg in had rende Riley weg en Dash staarde haar na, toen ze zich omdraaide. Oh, d'r hoed was weggevlogen door de wind.
"Ja, en ik zou maar geen rare ideeën krijgen." zei Dash terwijl ze op d'r tenen ging staan en de jongen met spleet ogen aankeek. Pfoe, zomaar meisjes gaan aanranden. Ze kende zijn soort wel. Enge jongens. Ze kwam weer helemaal neer op de grond en huppelde half naar Riley toe, waarna de jongen volgde. Eng ding dat 't was.
"Hoe heet je?" vroeg Dash vervolgens aan de jongen, waarna ze hem weer aankeek van 'val dood'. Ze vond hem maar eng. Maar zoals ik al eerder had gezegd, ze was niet echt het type dat overal voor terug deinsde en altijd maar aan zichzelf twijfelde. Ze kon zelfs best arrogant zijn. Soms, hoor.