Just a bit of loneliness

Dash had haar skull candy oordopjes in haar oren gepropt en had Lapfox Trax keihard aangezet. Het was een techno achtige muziek met een duidelijk en herhalend ritme, waar ze goed op kon sporten. Ze was vrij actief ingesteld en ook niet zo snel ergens bang voor, hoewel ze niet graag in het donker stond. Ze las altijd Creepypasta verhalen omdat ze ze grappig vond, maar in de avond leken die verhalen toch meteen een stuk minder grappig. Hoe dan ook, ze zat door Chestnut Park te joggen. Dat deed ze dagelijks, maar niet op een bepaald tijdstip. Gewoon wanneer ze tijd of zin had. Zin had ze vaak genoeg, aangezien ze een nogal gemotiveerd persoon was.
Terwijl haar benen bewogen keek ze ook naar de verschillende mensen die er liepen of zaten. Haar blik viel op een jongen bij een boom, die een kladblok had. Ze moest een glimlach onderdrukken - aangezien ze het nogal eng vond als ze daar een beetje stond te glimlachen - en liep op de jongen af. In Cloudsdale was het normaal geweest dat je gewoon met wild vreemden sprak, iets wat ze mee had genomen naar Vicious. Ach, zo leerde je tenminste mensen kennen. Ze stopte voor hem en leunde half over hem heen, om te kijken wat hij geschreven of getekend had. Gek genoeg, stond er niks op papier. Ze draaide haar hoofd enkele graden - alsof dat wat zou veranderen - maar constateerde uiteindelijk dat er echt niks op papier stond.
"Er staat niks." meldde ze hem toen ook, half schreeuwend om boven haar eigen muziek uit te komen. Pas toen viel haar op dat de jongen ook oortjes in zijn oren had, waardoor ze haar eigen oortjes eruit trok en wees naar de zijne, om vervolgens een 'haal-ding-uit-oor' beweging te maken, alsof hij er een voorbeeld aan moest nemen.

[Tadadadam. ^^]

De jongen verontschuldigde zich met een kleine glimlach en Dash schudde d'r hoofd. Het maakte in principe niet zoveel uit, omdat ze normaal zelf ook die dingen in d'r oor had zitten en de rest van de wereld volledig negeerde.
"Nah, is niks. Nog vijf seconden geleden had ik die dingen ook in m'n oren." vertelde ze, terwijl de jongen zijn spullen in zijn tas stopte en ging staan. Haar muziek was nog steeds zachtjes hoorbaar vanuit haar oortjes, waardoor ze haar MP3 pakte en de muziek op stop zette. Anders hoorde je de hele tijd van die Lapfox Trax remixes die nergens naar klonken als je de details niet kon horen. Ach, haar moeder vond het sowieso al nergens naar klinken en haar vader ging daar maar in mee.
"Hay, ik ben Nathan," stelde hij zich voor, "en jij bent?" Dash ging even met een hand door de zijkant van haar regenboog kleurige haar. Ze had het zo geverfd omdat ze dan opviel en mensen naar haar keken. Hoewel het ook deels was omdat ze het gewoon cooler vond dan een miezerig kleurtje. Het was een hele moeite om alles bij te verven en het was ook nog eens duur, maar ze had het ervoor over.
"Ik ben Rainbow Dash, maar zeg maar Dash. Of RD." stelde ze zich voor. Haar zus wisselde vaak af van Dash en RD, maar de meeste mensen zeiden gewoon Dash. 'T klonk ook zo dom om iemand Rainbow te noemen. Ze had maar geluk dat Jack's vader ook niet van normale namen hield, anders was ze helemaal alleen met d'r rare naam. Jack heette officieel Apple Jack, hoewel haar vader gewoon Joel heette. Dash' moeder heette Megara, wat dan weer wel wat minder gewoon was. Maar iedereen noemde d'r Meg en dat haalde de ongewoonheid eraf. Haar ouders waren gescheiden toen ze zes was en d'r moeder was hertrouwd met Apple Jack's vader, Joel. Ach, ze vond 't allemaal wel goed zo. Er was niks mis met die man en Jack was een goede zus, dus ze had het haar moeder nooit kwalijk genomen. "Had je al een idee voor wat je ging tekenen?" vroeg ze, toch terugkomend op het lege ding dat Nathan in zijn schoot had gehad, maar die nou in z'n tas zat.