Here we go again...

Met een schreeuw slingerde Cameron enkele borden van de tafel. “Noem me niet steeds Cameron , mijn naam is CJ!” Riep hij verwijtend. Het hele huis leek te trillen toen zijn vader woedend met de keukendeur gooide. “Dan ben jij mijn zoon niet!” Antwoordde hij furieus. De glasscherven op de grond prikten tegen zijn voetzolen. De schoenen die hij aan had hadden niet echt een dikke zool. Hij schopte enkele scherven weg. Ze vlogen tegen de muur aan en knalden in nog kleinere stukjes uiteen. Gelukkig was zijn moeder niet thuis. Ze zou zich vast zorgen maken over haar ‘oh zo mooi servies’. Hij had zin om zijn vader aan de kant te duwen en weg te lopen, het huis uit, maar de forse man blokkeerde de deur helemaal. Zijn vader was een militair, hoge rang, en dat was hem duidelijk naar zijn kop gestegen. Cameron keek hem grimmig aan, en Arthur staarde gewoon terug. Zo konden ze uren blijven staan. Gelukkig had Cameron nog een trucje achter de hand. “Ga je me gewoon dumpen, zoals je met Luke hebt gedaan?” Spotte hij uitdagend. Het gezicht van zijn vader vertrok, duidelijk een diepe wond terug opengehaald. Eerst was er verdriet te zien, toen verslagenheid en toen weer woede. Voordat Arthur terug helemaal wakker was, nam Cameron hem in een houdgreep en gooide hem met gemak weg. De man was geen partij voor hem als hij niet alert was. Cameron glipte naar buiten. “Lucian heeft er zelf voo-“ Hoorde hij nog vaag, maar toen was hij de tuin al in gerend.

Cameron pakte zijn bmx uit het tuinhuis en racete de straat uit. De wind in zijn gezicht maakte hem helemaal wakker, waardoor de pijnlijke situatie van daarnet vol in zijn hersenen werd gebrand. Hij vroeg zich nog steeds af waar Lucian naartoe was. Hij had hem in de steek gelaten door van huis weg te lopen, een paar jaar geleden. Daardoor was Cameron helemaal alleen in het huis, samen met zijn ouders en zijn hond Skull. Niet dat het hem veel kon schelen. Zolang hij maar tijdig het huis uit ging om eender waar rond te hangen. Vicious was een goeie stad voor hem. Veel jongeren van rond zijn leeftijd, een te gekke danceclub en nog van die dingen waar een gast van zijn leeftijd rondhing. Het was een zonnige dag, dus hij besloot The Border te gaan. Daar zou vast iemand rondhangen die hem even konden bezighouden.

Met een slip kwam Cameron tot stilstand. Zijn banden trokken diepe groeven in de grond. Hij gooide zijn bmx tegen een boom en leunde tegen een andere. Voor hem lag het meer. Het was niet zo druk, maar er liepen genoeg mensen rond hier. Zijn blik gleed naar een van de huisjes, die verdekt opgesteld stonden tussen de bomen. Hij nam een steen en gooide die in het water. Het duurde nog even voor de cirkels helemaal verdwenen waren.

Met een geschrokken en uitgeslapen kop schoot ze omhoog in bed. Met een sprong en half struikelend kwam ze uit bed en belandde ze bij haar kast met spiegel, die aan de andere kant van haar kamer stond. Lily keek met een ongelovig hoofd naar haar horloge die op het kastje lag. Ligt vloekend begon ze haar haren te kammen en zooi erin te spuiten. Snel mascara langs haar wimpers en ze zag er weer wat levendiger uit. Verder struikelend door haar kamer kwam ze bij haar kledingkast. Er werd snel wat uitgekozen wat ook in vliegens vlugge vaart aan werd getrokken. Net voor ze haar kamerdeur open gooide greep ze haar tas, die ze gelukkig wel nog de vorige dag had gevuld. Het horloge had ze gelukkig ook nog mee gegrist. Ze had namelijk nog maar 20 minuten om bij The Border te komen en te gaan werken en The Border was nou niet dichtbij. Terwijl ze de deur uit was gesprint had ze haar fiets gegrist en was ze de straat al uit binnen één minuut.

Eenmaal half uitgeput aangekomen bij de The Border stopte ze bij een van de luxe kledingwinkels. Ze zette haar fiets tegen de muur aan en liep naar binnen. Half hijgend liep ze naar achter, terwijl sommige klanten haar verbaasd aan keken. Eenmaal bij haar baas aangekomen kreeg ze ook nog is het nieuws dat ze haar vandaag niet nodig hadden in de winkel. Haar ogen werden groot. Al dat gehaast voor niks? dacht ze. Met een diepe zucht draaide ze zich om en liep ze maar weer de winkel uit. Ze snoof en keek van links naar rechts. Het was best wel druk en eigenlijk had ze nou geen zin om weer helemaal naar huis te fietsen. Gelukkig was dit een goede plek om te rusten ook als ze pauze had in de winkel ging ze graag bij het meer zitten. Eenmaal de weg overgestoken liet ze haar tas op de grond vallen en liet ze zichzelf zakken tegen een van de bomen. Met een diepe zucht keek ze vooruit naar het meer. Haar zeeblauwe ogen keken van links naar rechts. Aan haar rechterkant merkte ze een jongen op die een steentje in het water gooide. Lily keek echter al snel weer gewoon voor haar.

Ongewild schoten zijn gedachten telkens terug naar Luke. Volgend jaar werd hij zelf 18. Zou zijn vader hem ook dwingen in het leger te gaan? Arthur bleef maar volhouden dat Lucian het zelf gevraagd had, maar daar geloofde Cameron niets van. Luke was niet het type dat graag luisterde naar bevelen en stond te springen als het hem werd opgedragen. Luke leek op hem, liever vrij en vrolijk, met een f*ck-the-system-instelling. Het leger was geen plek voor Luke, dat wist Cameron. Hij zou er nooit vrijwillig in gaan. Hoewel Arthur bleef volhouden dat het niet waar was, dacht hij dat zijn vader Luke gedwongen had. Op een ochtend was hij gewoon weg, verdwenen. Zonder iets te zeggen, zonder iets mee te nemen. Dat was gewoon vreemd. Zou zijn vader Lucian gewoon gedumpt hebben? Het kon niet anders. En volgend jaar was het zijn beurt. Dienstplicht was al lang afgeschaft, maar zijn vader kennende zou hij het leger in vliegen, net zoals Luke. Cameron rilde, ondanks de warme zon die in zijn gezicht scheen. Arthur was beslist van de oude stempel, maar dat hij zo'n dingen deed, wist niemand. De ruzies thuis werden achter gesloten deur gehouden, ver weg van de buitenwereld. Het was namelijk niet goed voor de reputatie van 'First Lieutenant' Thomaz.

Het duurde niet lang, of een meisje kwam de stad uit gelopen. Gek genoeg zag ze er niet echt uitgerust uit. Eerder als iemand die nog in haar bed lag toen ze merkte dat hij ergens moest zijn. Ze liet zich tegen een boom zakken en staarde ook over het meer. Cameron grinnikte. Hij had gehoopt op een andere jongen, om zich even helemaal te laten gaan. Genoeg jongens daagden hem uit voor een gevecht. Net wat hij nodig had nu. Zijn lichaam zat nog steeds vol adrenaline. Hij kalmeerde zichzelf eerst voordat hij op het meisje afstapte. Hij wou haar niet slaan, dat was zwak. Hij duwde zich af tegen de boomstam, die ruw aanvoelde onder zijn handpalmen. Op zijn dooie gemak liep hij op het meisje aan. Onderweg trok hij zijn rooie haarband wat strakker aan. Zijn bruine haar hing anders in zijn ogen, dan zag hij werkelijk niets meer. Rotirritant. Cameron besloot dat het tijd werd dat hij eens naar de kapper ging, om het iets in te korten. Het duurde niet lang voor hij de afstand overbrugt had. Hij ging niet boven haar hangen, straks joeg hij haar weg, en moest hij wachten op iemand anders. Hij keek naar beneden en glimlachte. “Haai”, Zei hij. Gelukkig was zijn stem niet meer zo belachelijk licht als een paar maanden geleden. Hij keek in de zeeblauwe ogen van het meisje onder hem. Speciaal, maar wel mooi. “Ondanks dat je er een beetje verwilderd uit ziet”, Begon hij lachend. “Zie je er damn good uit hoor.” Hij sloeg zijn armen over zijn borst, wachtend op een reactie van het blonde meisje.

Met een zucht graaide ze met haar rechterhand in haar tas. Uiteindelijk haar mobiel gevonden te hebben keek ze naar het ding. Eigenlijk was ze zelfs te moe om te typen, al klonk dat wel heel erg. Ze was echter wel helemaal voor niks uit haar bed gekomen, heeft ze lopen haasten en daarbij was ze ook nog is bijna op haar gezicht gegaan toen ze de trap af rende. Hetzelfde verhaal toen ze op de fiets zat. Ze kon gelukkig nog net de geparkeerde auto ontwijken. Denkend aan al die dingen moest ze nog dieper zuchten, en dan te bedenken dat dit baantje voor de lol is, want geld heeft ze genoeg dankzij haar ouders, al zijn ze nooit thuis. Het liefste wou ze dat haar ouders gewoon elke dag wel thuis te vinden waren en dat ze dan maar wat minder geld verdiende maakte haar geen ruk uit. Eenmaal toch maar iets met haar mobiel gedaan te hebben stopte ze hem terug in d'r tas.

Ze hield haar hand voor haar mond en geeuwde een keer. Ze ging wat rechterop tegen de boom aan zitten aangezien ze nogal onderuit was gezakt. Haar zeeblauwe ogen gingen naar rechts toen ze merkte dat de jongen op stond. Ze bleef hem aan kijken, maar haar blik ging al snel weer naar het meer. Ze merkte niet dat de jongen deze kant op kwam. Haar blik bleef op het meer gericht. Zeker omdat ze nog best wel moe was ging ze heel snel staren. De glinstering van de zon in het water was mooi. Ze glimlachte even toen ze op keek en er opeens de jongens naast haar stond. Met een verbaasde en wel wat nieuwsgierige blik keek ze de jongen aan. De jongen begroette haar en een glimlach verscheen op haar gezicht "hey" antwoordde ze terug. De jongen begon vervolgens over dat ze er best wel verwilderd uit zag. Haar ogen werden groot en ze dacht even na over hoe ze er wel niet uit zou zien. Ze had er eigenlijk helemaal niet over nagedacht. Ze werd echter uit haar gedachten getrokken toen de jongen zijn zin afmaakte. Ze keek hem even aan en een wat verlegen glimlach verscheen op haar gezicht. Ze lachte wat met een wat onhandig uitziend gezicht. "eu.... bedankt" was het enige wat ze op die woorden kon reageren. "Ik dacht dat ik moest werken, daarom heb ik lopen haasten, terwijl het niet nodig was" zei ze rustig terwijl ze hem aan keek. Vervolgens rekte ze zichzelf uit en kon ze een geeuw niet onderdrukken. "en... waarom ben jij hier??" vroeg ze eigenlijk uit nieuwsgierigheid.

De typische geluiden van de stad drongen langzaam zijn gehoor binnen. Pratende mensen, auto’s. Zelfs een autoalarm. De harde, scherpe toon was duidelijk hoorbaar tot in het park. Cameron stelde zich een zakenman in een net pakje voor, haastig uit een gebouw lopend. De man repte zich naar zijn peperdure sportwagen, om waarschijnlijk vast te stellen dat het ruitje ingeslagen was, en dat enkele waardevolle voorwerpen gestolen waren.. Vast weer een straatjongen. Het gebeurde vaker deze dagen. Onbewust keek hij vanuit zijn ooghoek naar het blonde meisje. Hij had haar nog gezien. Waarschijnlijk op school, al wist hij dat niet zeker. Hij zag zo veel mensen op school. Het meisje zag er ook niet uit alsof ze hem herkende. En toch wist hij zeker dat hij haar al eens gezien had, al was het maar heel vluchtig, zonder echt een woord te wisselen. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd in haar richting. Ze was bezig met haar gsm, dus ze lette niet op hem. Nu kon hij haar beter bekijken zonder dat ze het echt in de gaten had. Ze gooide haar gsm plots terug in haar tas. Haar blik gleed naar hem toe. Ze hield zijn blik even vast, toen staarde ze weer voor zicht uit. Cameron had echter besloten dat hij op haar af zou stappen.

Dit meisje had hem wel zien aankomen. Veel meisjes schrokken ervan als hij plots opdook. Blijkbaar was hij er erg goed in. Meestal gingen ze dan heel verlegen zitten doen. Hij maakte gewoon graag een random praatje. Veel vrienden waren altijd een pluspunt. Goeie smoes om het huis uit te glippen. ‘Even naar een vriend’ deed het erg goed momenteel. Dit meisje leek echter niet verlegen. Eerder nieuwsgierig. Ze groette hem terug. Hij besloot haar even te testen, om te zien hoeveel ze gewend was. Ze reageerde onhandig op zijn compliment, wat hem leerde dat ze niet het type was die gewend was door iedereen aanbeden te worden. Ze herstelde zich vlug door uitleg te geven. Sterk met woorden, dus. Niet bang om te praten met een vreemde. “Vrouwen”, Grapte hij. “Altijd bezig met hun uiterlijk.” Hij vond dit meisje wel aardig. Geen bitch, geen verlegen muurbloempje. Toen overwon haar nieuwsgierigheid het weer. "En... waarom ben jij hier??" Vroeg ze. Hij dacht snel na. Arthur zou het nooit aanvaarden als hij er tegen een vreemde over sprak. “Ik moest het huis nodig uit”, Zei hij toen maar. Het was de waarheid, gewoon zonder details. “Ken ik jou niet van ergens?” Merkte hij toen op. Hij boog door zijn knieën en ging toch maar zitten, wel op een kleine afstand van het nog onbekende meisje. “Ik ben Cameron, maar noem me Cam”, Voegde hij er grijnzend aan toe.

Nadat ze elkaar begroet hadden kon Lily hem alleen maar aanstaren. Zeker na dat compliment of hoe je het ook wou noemen. Lily was het in ieder geval niet gewend om dat zomaar van een jongen te horen. Vandaar de wat verbaasde reactie. Ze was zelf nooit verlegen geweest, maar ze is ook nooit te veel aanbeden, in vergelijking met sommige meiden op school die zich gedroegen alsof ze een koningin waren en alle jongens haar slaafjes waren of zo. Ze werd al misselijk bij het idee ervan. Ze kwam vervolgens weer uit die gedachte om verder naar de jongen te luisteren.

Precies op het moment dat hij zei dat vrouwen altijd bezig waren met hun uiterlijk wou ze haar mobiel tevoorschijn halen om te kijken of haar haar wel een beetje normaal zat. Langzaam pakte ze haar mobiel weer, maar ze bleef naar de jongen kijken. "het oog wil ook wat" antwoordde ze simpel, terwijl ze in het schermpje van haar mobiel tuurde en haar haar op sommige plekken "goed" deed. Ze legde haar mobiel weer terug in haar tas. Nadat ze nieuwsgierig was geworden en hem had gevraagd waarom hij hier was, kreeg ze wel al snel antwoord. Ze keek hem even scheef aan, want ze snapte hem in het begin niet, maar voordat ze zelf kon vragen wat hij daarmee bedoelde werd er alweer een vraag terug naar haar hoofd geslingerd. Ze glimlachte "hmm... misschien van school?? ik zie zoveel mensen op een dag" zei ze grinnikend. De jongen ging eindelijk zitten. Ze vond het fijner als iemand zat dan dat iemand stond en zij zat. Als je allebei zat, dan zat je tenminste op ooghoogte. De jongen stelde zich voor als Cameron. Lily glimlachte breed "mijn naam is Lily Staca Ina, maar noem me maar gewoon Lily" zei ze met een flauwe grijns op haar gezicht. Haar blik ging weer even naar het meer, naar het kalme water. Er was geen rimpeling in het water te bevinden, alleen de zon die er fel in scheen en alle reflecties van alle mensen die langs liepen over aan het water zaten. Al snel werd de rust in het water verstoord door een kindje wat een steen in het water gooide. Ze keek met een kalme blik naar het rimpelende water. Ineens schoot het haar te binnen dat haar fiets nog bij de winkel stond en ze wist nou niet meer of ie nou op slot stond of niet. Met een geschrokken blik keek ze om naar haar fiets. Hij stond er nog en hij stond op slot. Ze zuchtte opgelucht en keek weer naar de jongen met een glimlach. Lily bleef even naar de jongen kijken om te bedenken of ze hem niet ergens anders dan van school kende.

Het was echt niet te geloven. Hij had de opmerking nog maar uitgesproken, of ze haalde haar gsm uit om te checken of haar haar wel goed zacht. Hij lachte hardop. Ze keek hem even aan, terwijl ze op het schermpje keek om haar haar terug goed te leggen. Nu ja, zijn definitie van goed was blijkbaar helemaal anders dan de hare. Voor hem lag haar haar perfect. Nu ja, zolang ze vond dat het niet goed lag, zou ze blijven kijken, en daarom vond hij dat het beter was om het nu helemaal in een keer goed te leggen. Stiekem hoopte hij dat de wind het helemaal in de war blies. Of anders zou hij de natuur een handje moeten helpen. Keihard door het blonde, lange haar woelen, en het zou wekenlang pluizig en elektrisch geladen zijn. Hij grijnsde onvoorspelbaar naar het meisje. "Het oog wil ook wat", Verklaarde ze, en ergens had ze wel gelijk. Al was hij niet zo moeilijk in dat soort dingen. Hij was meer het type dat naar het karakter keek, al was een knap meisje natuurlijk in zijn voordeel. Het was leuker om met iemand naast hem te lopen die ook werkelijk de moeite waard was om naar om te kijken. Niet dat er zo veel lelijke meisjes in Vicious rondliepen, maar sommigen zouden beter niet in een kort rokje buiten komen. Ach ja, hij trok het zich niet hard aan. Het kon hem niet veel schelen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij met zijn hand in zijn haar zat. Snel liet hij zijn arm zakken. Blijkbaar had zijn techniek wel gewerkt. Ze leek hem niet te begrijpen, maar ze werd al snel weer afgeleid door zijn vraag. "Hmm... misschien van school?? ik zie zoveel mensen op een dag", Antwoordde ze glimlachend. ”Precies! Daarom herinner ik het me ook niet meer… Ik denk niet dat we ooit met elkaar gepraat hebben, dat zou me wel bijgebleven zijn”, Reageerde hij peinzend. Hij beet op zijn lip. Het zou een diepe faal zijn als hij het meisje wel al ontmoet had. Dat hij het gewoon niet meer wist. Het was mogelijk, en hij zou zich diep schamen mocht het blijken dat het ook ècht zo was, maar langs de andere kant vertrouwde hij op zijn geheugen.

"Mijn naam is Lily Staca Ina, maar noem me maar gewoon Lily", Stelde ze zichzelf voor, nadat hij haar zijn naam had verteld. Lily. Het klonk hem ook niet bekend, maar nu hij het wist, beloofde hij zichzelf dat hij het nooit zou vergeten. Ze staarde weer naar het meer, en zijn blik ging langs de bomen. Het begon af te koelen, hij was vergeten een extra trui ofzo mee te brengen, en daar had hij nu spijt van. De zon scheen nog door de bladeren, maar het was heel zwak. Het zou binnenkort herfst zijn. Plots versteef Lily. Ze draaide zich geschrokken om en staarde de stad in. Hij volgde niet-begrijpend haar blik, en kon ook niet meteen ontdekken wat er scheelde. Toch scheen ze gerustgesteld te zijn, want ze draaide zich met een opgeluchte blik in haar ogen terug om. ”Wel. Als je toch niet op je werk hoeft te zijn, kunnen we evengoed iets leuks gaan doen. Wat zeg je ervan?” Begon hij. Als ik je hiervoor nog niet kende, wil ik je nu wel leren kennen. Hij keek haar opgewekt aan. ”Vertel, wat doe je zoal als je niet op je werk moet zijn, en als je niet met een vreemde in het park rondhangt?”


[Vergeef me voor de laatheid, ik hoop dat je niet al te boos bent]

Het was best wel een faal geweest dat hij precies zoiets zei op het moment dat ze in haar mobiel aan het staren was. Ze zuchtte even bij de gedachte. Ach ja je kon niet alles hebben zei ze altijd maar. De jongen reageerde gelukkig verder niet op haar woorden of de stomme actie met het mobieltje. Het faalde gewoon, punt uit. Ze bleef naar de jongen kijken terwijl ze eigenlijk wachtte op antwoord. Ze begon nu echt pas na te denken over waar ze hem überhaupt van zou kunnen kennen. Daardoor ging ze zowat lopen staren. Ze schoot echter weer uit haar gedachte toen de jongen reageerde op haar soort van gebrabbel over waar ze hem van zou kunnen kennen. Ze bleef hem nieuwsgierig aankijken en nadat hij uit was gepraat keek ze weer voor d'r uit. "zover ik weet heb ik ook nooit met je gepraat, gezien waarschijnlijk wel" zei ze glimlachend "maar ja, ik ben niet zo goed in dingen onthouden" zei ze glimlachend en een beetje schamend. Haar blik ging weer naar het water toe en vanuit haar ooghoeken keek ze nog even naar de winkel. Ze vond het eigenlijk best balen dat ze niet kon werken. Maar nu had ze een vrije dag en daar kon ze ook niet over klagen, of wel dan.

Haar blik ging weer naar Cameron. Nadat ze half geflipt was was het tijd om zich ergens anders op te concentreren, dan haar fiets. Ze bleef hem aankijken en ze wist eigenlijk niet waarom. Er kwam ook geen woord uit haar mond dus ze keek maar weer naar het meer waar nog steeds mensen zaten. Lily voelde de wind en een rilling schoot over haar heen, oké het begon nu toch wel wat frisjes te worden. Ze keek naar de lucht. De lucht was nog steeds blauw, maar de warmte van de zon werd toch wel tegen gehouden door de bladeren van de bomen. Haar blik ging naar Cameron toen hij iets vroeg. Ze kreeg een grote glimlach op haar gezicht door zijn woorden "haha, is goed, alleen waar wil je dan heen?? mij maakt het allemaal niet uit" zei ze glimlachend. Al snel kwam de volgende vraag. "hmm.... thuis zitten niksen, bleh thuis is zo saai, elke keer maar weer in m'n eentje, daarnaast nog gewoon leuke dingen doen zoals winkelen, zwemmen, naar vriendinnen en uitgaan en jij??" zei ze glimlachend. Ze stond vervolgens op waarna ze zich uitrekte en voor over boog om haar tas op te pakken. "nou waar wil je heen?? je mag alles noemen, vind het allemaal best" zei ze licht glimlachend, waarna ze haar tas over haar schouder hing.

(hahaha wrm zou ik boos zijn?? :3)