|| Need some rest ||

Kalm en rustig liep Kid over de straat richting een plek waarvan hij de naam vergeten was. Hij had een spijkerbroek met een witte blouse over aan. Zijn goudkleurige ogen fonkelden toen ze recht tegen de maan keken, maar voor de rest was er geen teken van leven of emotie in zijn gezicht te zien. Alleen maar een rustige blik, alhoewel je daar ook niet veel van kon opmaken.
Hij negeerde alle geluiden om zich heen, alleen de symmetrie van verschillende voorwerpen drongen nog door hem heen, zoals een meer dat aan alle kanten een perfecte oppervlakte had. Een gelijke oppervlakte, die niet verpest werd door stenen, alleen maar op een perfecte, mooie lijn. Zo hoorde het te zijn.
Het geluid was naar zijn idee ook rustig. Er lag een perfecte balans in. Niks was te hard voor zijn oren, niks te zacht. Een perfecte balans. Perfect symmetrisch. Zijn ogen begonnen te glimmen en hij moest zich inhouden om niet dansend, zingend en springend rond te rennen. Alsof hij daarmee alle perfectie zou kunnen laten verdwijnen. Bovendien had hij zich al eens eerder laten gaan, dat mocht dus echt niet opnieuw gebeuren.
Kids blik bleef hangen bij een meer. Hij had geen idee waar hij nu was, maar dit was een ander meer dan waar hij daarnet was. Een ander zicht. Het leek eerder op een soort park, alleen was er nog niemand. Het zou hem ook best raar lijken om midden in de nacht iemand tegen te komen. Maar hij hield wel vaker uitjes in de nacht. Het maanlicht scheen fel op hem, waardoor hij even verblind werd. Zijn witte strepen op zijn haar werden ook fel verlicht, alleen zag hij dat niet.
Rustig zette Kid zich op een bankje neer, waarna hij zich even uitrekte. Zijn nachtelijke uitjes waren voor hem het fijnste wat er was. Geen gedoe om zich heen. Tenminste: nog niet.

| Iedereen welkom ^^ |

Karkat rolde rond in zijn bed, zijn dekens overal heen gooiend met klagende geluiden. Er klonk gestrijk aan de muur van zijn grijze kater, die naar buiten wou. "Neehee, Quanzi.. Blijf bij me." klonk er klagend, waarna de kat hem hoopvol aankeek. Wat moest dat beest? Gefrustreerd kwam hij uit bed - na meerdere pogingen om het dier stil te krijgen door dingen naar z'n kop te gooien - en liep hij naar de deur, die hij open deed. Het dier liep de volgende kamer in en Karkat terug in zijn kamer. Hij opende de deur naar zijn garderobe. Hij pakte er een spijkerbroek uit en een trui, die hij op zijn bed gooide. Hij trok zijn pyjama uit en onthulde daarbij een haarloze, grijze huid. Trollen groeide alleen haar uit hun hoofd, niet uit hun oksels, armen, benen of andere lichaamsdelen. Hij trok zijn trui aan, gevolgd door 'n onderbroek en zijn skinny jeans. Dan maar een avondwandeling.

Hij deed zijn handen in zijn zakken en liep met gebogen rug door het bos, wat overliep in een park-achtig iets. Het duurde niet lang voordat hij uitkwam bij het meer. Hij merkte een mens op, wat altijd leuk was. Hij freakte graag mensen uit met zijn oranje horns, grijze huid en gele oogwitten. En dan had hij ook nog zijn irisloze ogen; een en al pupil. Soort van. Hij liep naar het bankje waar de jongen op zat en trok zichzelf erop via de achterkant. "Hallo, inferieur menswezen." zei hij, pas toen de drie witte strepen in zijn haar opmerkend. Natuurlijk wist hij niet dat die strepen er van nature waren en dacht dus dat ze geverfd waren. Emoboy, much?

Het eerste moment leek alles nog normaal, maar het volgende moment leek het alsof Kid in een of andere sciencefiction film terecht was gekomen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar het wezen dat voor hem stond. Was het een of ander wezen die nog laat naar zijn filmset moest of zo? Hij grinnikte even en probeerde zich te vermannen. ‘Hallo,’ zei hij en hij keek toen met grote ogen naar de horentjes van het wezen.
Snel sprong Kid van zijn bank overeind en rende naar het wezen toe, waarna hij die bij zijn schouders greep en zijn horentjes nog beter onderzocht, maar dan van dichtbij. Hij keek links en rechts van de horens, waarna zijn ogen begonnen te glinsteren. ‘Een perfecte symmetrische vergelijking! Ze zitten perfect symmetrisch op je hoofd! Dat ik dit nog mag meemaken, ongelooflijk symmetrisch!’ zei hij en hij klapte zijn handen in elkaar, waarna hij met fonkelende ogen naar de symmetrische horens keek. Precies tegenover elkaar, alsof er diep over nagedacht was om ze daar te plaatsen.
De symmetrische vergelijking van het wezen zijn horens, liet hem even afleiden van wat hij eerst over het wezen gedacht had. Of was het een mens? Hij wist het niet, maar hij wou wel graag weten naar welke film de jongen opzoek was. ‘Naar welke film ga je? In welke film speel je?’ vroeg Kid en hij stak zijn hand uit, waarna hij die van de jongen pakte en hem wild heen en weer schudde.
‘Aangenaam, symmetrisch wezen, ik ben Kid,’ zei hij, waarna hij even grijnsde en weer naar de jongen keek.

- Flut

Karkat werd eerst nogal droog begroet met een enkele 'hallo', eer dat hij vol werd aangestaard en hij de jongen naar zich toe zag rennen. Zijn schouders werden beetgepakt, zodat hij uitgebreid bekeken kon worden.
"Een perfecte symmetrische vergelijking! Ze zitten perfect symmetrisch op je hoofd! Dat ik dit nog mag meemaken, ongelooflijk symmetrisch!" Wacht.. Wat? Hij werd heel eng aangestaard, waarna hij enkele centimeters naar achteren schoof met zijn bovenlichaam.
"Hoe superieur en volmaakt ik ook ben, begin ik toch lichtelijk ongerust te raken over jouw kleine.. obsessie." zei hij, de jongen nogal vaag aankijkend. Net alsof 't zelf een trol was hoor.. 'T voelde niet zo heel epic, eigenlijk. Hij voelde zich getrolld. Noes. Wat was dit voor omgekeerde wereld?
"Naar welke film ga je? In welke film speel je?" vroeg de jongen vervolgens, waarschijnlijk doelend op zijn rare vertoning. Moest hij die vraag serieus nemen, of was 't gewoon een grapje? Hij wist niet precies hoe hij de jongen zijn woorden moest opvatten, maar besloot er niet zo lang bij stil te staan.
"Hoewel ik volledig begrijp dat mijn excentrieke habitus alles behalve alledaags is, speel ik echter niet in een film.. en ik ga er ook niet heen." merkte hij op met een nog altijd even verbijsterd hoofd. Hoewel hij het niet erg vond om half vereerd te worden alleen omdat hij oranje knobbels op zijn hoofd had. De jongen stelde zich voor als Kid, waarbij hij ook meldde dat Karkat een symmetrisch wezen was.
"Karkat is de naam." stelde hij zich ook voor. Die obsessie voor zijn hoorns vond hij nog steeds raar, en vroeg zich eigenlijk af waar die dwanggedachte bij de jongen vandaan kwam. "Vanwaar de bezetenheid over symmetrie?" Persoonlijkheidsstoornis of zo?

Kid hief zijn handen in de lucht alsof Karkat een vraag gesteld had waarvan eigenlijk iedereen het antwoord wel kon weten. Symmetrie was toch het beste wat er was? En hij had geen obsessie! Hij zag gewoon de mooie symmetrische dingen in het leven, de asymmetrische dingen waren afschuwelijk. Als hij erover na zou denken en zichzelf steeds zou verwijten dat hij erover nadacht, zou hij hier dadelijk op de grond liggen, met zijn vuist slaand op de grond. Dat moest hij natuurlijk niet hebben, dus zou hij deze vraag zo goed mogelijk beantwoorden.
‘Obsessie? Bezetenheid? Welnee! Symmetrie is het mooiste in het leven. Perfectie is het mooiste in het leven. Iets wat niet perfect is, is gewoon smerig,’ vertelde hij Karkat en hij hief zijn handen erbij op alsof hij het echt erg vond. Hij vond het ook verschrikkelijk. Mensen vroegen hem altijd waar hij dat gevoel voor symmetrie vandaan haalde, maar eigenlijk wist hij het zelf niet, hij wist alleen dat hij het niet zo heel erg vond en dat het hem goed hielp bij het kammen of het inrichten van zijn kamer.
‘Een schilderij moet bijvoorbeeld altijd recht hangen en niet scheef, anders is het asymmetrisch en daarom is het dan smerig,’ zei hij en hij haalde zijn schouders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je op asymmetrie en symmetrie begon te letten en daar zelfs gek over werd als een ding verkeerd ging.
‘En vanwaar jou obsessie om maskers te dragen?’ vroeg hij, daarbij kijkend naar het nogal vreemde hoofd met de perfecte symmetrische horentjes, alleen probeerde hij die een beetje verder in zijn hoofd te duwen, aangezien meerdere mensen er niet van gediend waren dat hij heel erg op dat soort dingen ging letten in hun buurt.

"Obsessie? Bezetenheid? Welnee! Symmetrie is het mooiste in het leven. Perfectie is het mooiste in het leven. Iets wat niet perfect is, is gewoon smerig." vertelde de jongen, waar hij ook zijn handen bij hief. Karkat fronste voor een moment. Mensen waren echt hele vreemde wezens. Het feit dat ze een woord hadden voor wanneer een jongen met een jongen ging en een meisje met een meisje vond hij al vreemd genoeg. De obsessie met symmetrie was nog meer dan vreemd te noemen. En dan al helemaal dat hij het ontkende. Hmmn.
"En dat dan?" vroeg hij, waarna hij naar de jongen zijn hoofd wees. Dan voornamelijk naar de drie witte strepen rond zijn hoofd, natuurlijk niet wetend hoe de jongen daarop zou reageren.
"En vanwaar jouw obsessie om maskers te dragen?" vroeg de jongen en keek hem nogal raar aan. Dat de jongen focuste op zijn hoorns was niet iets waar hij zich gemakkelijk bij voelde, vandaar dat hij een stap naar achteren nam. Maar goed, terug op de jongen zijn woorden. Maskers?
"Maskers? Welke maskers? Er zijn geen maskers!" vertelde de jongen verontwaardigd. Mensen waren stom om te trollen. Ze reageerde allemaal zo raar. Maar 't zou hem wel lukken. Desnoods trok hij gewoon een knoop van een van de jongen zijn mouwen. Haha. Hoe grappig zou het zijn als de jongen daar ook echt op reageerde?

Kids ogen werden groot en hij viel op zijn knieën. Zijn pupillen verwijdden zich en hij liet zijn hoofd zakken op de grond, waarna hij zijn vuist optilde en daarmee op de grond bonkte, terwijl hij zijn hoofd verstopte in zijn armen en zachte jammerende geluidjes maakte. Dit was weer typisch een aanval die hij had als iemand het over de strepen op zijn hoofd had en daarbij de asymmetrische vergelijking opmerkte met zijn andere kant van zijn hoofd, waar geen strepen stonden.
‘Ik heb er al haarverf over proberen te gooien, maar ze gaan maar niet weg!’ zei hij en hij sloeg met zijn vuist opnieuw op de grond, zijn kont in de lucht en zijn rug in een gebogen houding. Mensen die hem zouden kennen en met hem bevriend zouden zijn, zouden het heel normaal vinden als hij zo uitbarstte, aangezien hij het vaker deed. Dat was ook de reden waarom sommige mensen uit zijn buurt bleven. Hij kon wel normaal doen en niet aan symmetrie of asymmetrie denken, maar dat gebeurde gewoon automatisch als hij symmetrie om zich heen zag dat hij eraan dacht en er ook over begon te praten.
Het leek net alsof er een schaduw over hem gleed. Hij zuchtte even en liet zich toen op zijn handen en zijn knieën steunen. Zijn goudkleurige ogen vonden in het donker nog altijd de perfecte symmetrische sprietjes van het gras, die op gelijke hoogte van elkaar waren ingesteld, maar daar dacht hij op dit moment nu maar niet teveel aan, aangezien hij nu al raar overgekomen was op de jongen.
Zuchtend kwam hij overeind en streek toen zijn witte blouse goed, alsof hij nooit een uitbarsting gehad had en dan ook nog nooit op de grond gelegen had om zijn eigen asymmetrie. ‘Laat ik je verzekeren dat dat het enige asymmetrische aan mijn lichaam is,’ zei hij, terwijl hij zijn handen liet zijn waar twee vingers, met allebei twee ringen, perfect langs elkaar gehouden werden, om te laten zien dat hij in bepaalde vormen toch wel degelijk symmetrisch was.

- En dat gebeurt er dus als je over zijn haar begint ;D -