the night is full of lights

Aangezien het vrijdagavond was, hij niks te doen had en voor het eerst sinds hele tijd niet op kindertjes hoefde te passen, ging hij maar met zijn vrienden mee naar Devil’s Playground. Aangezien hij zelf nogal doorsloeg als hij eenmaal alcohol op had, maar als hij niet wou juist niet makkelijk over te halen was, dronk hij maar niks en ging hij maar de bob zijn. Thank god dat hij een rijbewijs had en de auto van een van de jongens kon lenen, anders dan had het niet echt zoveel uitgepakt. Hij wist nog de laatste keer dat hij op een feestje geweest was. Dat was ongeveer een jaar geleden en hij had zich bijna coma gezopen, aangezien er nog net iemand hem op het laatste moment kon stoppen. Jammer genoeg waren er geen vrienden die hem al vanaf het begin in toom hielden, wat ook moeilijk was aangezien hij snel dronken werd. Nou ja, de bijeffecten dan. En als hij dan geen alcohol kreeg, ging hij zijn vuisten gebruiken. Ondanks dat hij normaal een heel zachtaardig persoon was, had hij wel een wasbordje – omdat de meeste jongens dat hadden – wat betekende dat hij wel goed kon slaan en dan echt gewoon niet goed te stoppen was. Behalve als je sterker dan hem was of gewoon met genoeg man was om hem te bedwingen. Maarja, aangeschoten of dronken vrienden zetten je niet makkelijk tot stop. Zo was het nou eenmaal.
Hij deed de auto op slot en liep achter zijn vrienden aan, die al meteen druk aan het praten waren. Er zou vanavond een of andere bekende artiest komen. Hijzelf wist niet eens wie eigenlijk, maar dat het een bekend iemand zou zijn stond vast. Er kwamen bijna alleen bekende mensen er naar toe. Daarom was de entreeprijs ook duurder dan andere dansclubs. Nadat ze de club binnen waren, gingen de jongens meteen naar de bar toe. Een paar andere mensen staarden hem aan toen hij een cola light bestelde, terwijl zijn vrienden al meteen aan de drank gingen. Het was nog half elf, de definitie van vroeg, maar dat kon hun dus niet boeien. Het liefst wou hij ook gewoon kunnen drinken, maar dat zou gewoon slecht aflopen. Heel slecht. Het begon met c en eindigde met omazuipen. Dah.
Een uur later had hij zich verplaatst naar de bar boven, waar ook nog een lounge stond. Hij zat op een van de banken in een hoekje en aangezien bijna iedereen beneden was, was er genoeg ruimte. Hij had een plastic beker met Cola light. Niet dezelfde als die van een uur geleden, maar alweer een nieuwe. Hij was gewoon niet een danser en je kon altijd nog bij de rand van het balkonvormige ding staan en naar beneden kijken naar de grote groep mensen die aan het dansen waren. Ughe, hij had eigenlijk verwacht dat het wel gezelliger zou zijn. Niet dus. Hij nam nog een slok van zijn cola en zuchtte daarna.

~ Alleen Gavin

De tijd ging langzaam als je hierboven zat, niks te doen. Minuten leken wel uren en uren leken wel een eeuwigheid. Gelukkig gaf zijn mobiel nog de goede tijd aan, anders dan had hij allang het gevoel van tijd kwijtgeraakt. En het zou ook nog wat worden als hij rond drie uur zijn vrienden naar huis moest slepen. Ach, hij was de Bob en veel protest zou er hopelijk niet zijn. Ook was er een grote kans dat anderen met iemand in bed zouden belanden. Zulke dingen had je nou ook eenmaal en ze moesten het zelf allemaal al weten. Hij wist eigenlijk al van één jongen dat die bij hem in de auto zou zitten vanavond, aangezien die zelf al een vriendin had die op vakantie was en die nooit vreemd zou gaan. Hij kende hem wel goed om die conclusie te trekken. En er was ook nog een kans dat de auto een bende ging worden als er meer dan één persoon in zat. Hopelijk kon hij dan nog wel rijden.
Hari werd uit zijn gedachtes getrokken door het inzakken van een bank. Hij keek opzij en zag een jongen met een flesje alcohol zitten, in z'n eentje.
"Hoi," zei hij even, aangezien het hem wel beleefd leek, en zijn blik ging terug naar de plastic beker met Cola Light die hij in zijn handen had. Straks dan zette hij hen even ergens neer en gooide iemand er iets in of zoiets. Gatver..

Toen hij zijn blik alweer had afgewend, zag hij de jongen naar hem kijken. Er was een grote kans dat hijzelf niet eens was opgevallen. Gebeurde wel vaker. Eigenlijk was hij het liefst gaan oppassen dan dit, maar een keer met zijn vrienden mee was ook leuk. Hopelijk werd hij straks niet opeens aangesproken door een of andere griet.
En net op dat moment liep er een groepje lang. Eerst niet zo'n probleem, maar een wijf wou een tussendoorroute langs de banken nemen en stootte hem nogal hard omver, waardoor al de cola opeens uit zijn glas verdwenen was, terwijl ze gewoon verder doorwankelde. Hij keek waar de cola was gebleven en zag dat die gewoon boven op Gavin was beland. Oeps. Hij moest moeite doen om niet te gaan lachen.
"Eh.. Sorry dat was niet de bedoeling," zei hij droogjes en hij zette de beker op een van de tafeltjes, aangezien die nu toch leeg was. Eh, niet handig. Wat moest hij nu eigenlijk zeggen? Sorry had hij al gezegd..

De jongen was omhoog gesprongen door de Cola op zijn rug. Een nogal zwaar geirriteerde blik staarde hem aan en hij beet zachtjes op zijn lip. Hij moest eens ophouden met op zulke momenten te lachen. Het was gewoon onbeleefd.
"'T is echt niet grappig, dus ik zou je bek maar houden!" werd er tegen hem geroepen. Oké, het was inderdaad niet grappig, maar zo zag het er wel uit. Wat kon hij er aan doen? "Vind je dat normaal? Houd je pokke drinken bij je." Hij keek weg. Man, het kwam per ongeluk hoor. Haru beet zachtjes op zijn lip en staarde voor zich uit. Die gozer had gewoon geen humor of inlevingsvermogen. Zeker niet. Plotseling zag hij vanuit zijn ooghoeken de jongen naderen en eerst dacht hij dat hij waarschijnlijk een stomp ofzo kreeg van hem, maar opeens liep er iets kouds over zijn hoofd heen naar beneden. Aan de geur te merken was het bier. Gatver, dat gooide je toch niet over iemand heen? De jongen grijnsde, leek het wel leuk te vinden. Haru was geen type dat snel boos werd, dus nu was hij het ook niet. Waarom zou hij eigenlijk? "Is 't nu nog grappig?" Hij haalde zijn schouders op.
“We staan nu wel quitte, dus het maakt niks uit denk ik,” zei hij met een flauwe glimlach en hij veegde de halfnatte haren uit zijn gezicht die voor zijn ogen waren gaan hangen. Als het opgedroogd zou zijn, zou het gaan plakken en dat was niet echt lekker. Maar om even naar huis te gaan en iets anders aan te trekken leek hem ook niet echt iets. Gelukkig was het ook niet echt veel bier.

Het was even stil. De jongen leek echt met zijn mond vol tanden te staan. Haru zei maar niks, aangezien de jongen anders vast nog geïrriteerder zou worden. En hij had er niet echt de behoefte aan.
"Jij bent echt messed up," werd er chagrijnig gezegd. Hij glimlachte zelf flauwtjes terwijl hij keek hoe de jongen zijn armen over elkaar sloeg en de andere kant even op keek. Hm, wel een interessante jongen. Niet echt hoe hij zich het had voorgesteld, want eigenlijk had hij eerder verwacht dat hij allang in het gezicht gestompt zou zijn. "Waarom wordt je daar niet boos om?" Hij keek hem nieuwsgierig aan.
“Moet dat dan?” zei hij nogal flauw, waarna hij zijn schouders op haalde. “Ik word nou eenmaal niet zo snel boos. Niet echt een nadeel, vind ik zelf.” Oké, normaal was elke normale jongen allang boos geworden door de bier die over zijn hoofd was gegooid, maar waarom zou hij eigenlijk boos worden? Het was wel een beetje irritant, maar ze stonden nu gewoon quitte. Helemaal niks ergs aan. Hij keek even weg toen de jongen hem weer recht aan keek, liet zijn blik naar de mensen bij de reling staan, een paar meter verderop. Er waren wel veel mensen en beneden leek het drukker te worden. Hijzelf was alleen niet echt zo’n feestbeest. Deze avond was hij gewoon de Bob.

Hij ging even met zijn hand door zijn haar om het weer goed te doen. Zijn blik was blijven hangen op een jonge jongen die met een meisje rustig aan het praten was. Anders dan het vele gebek dat je vooral beneden zag. Hier boven was het rustig. Een soort van non-dronken mensen zone, al vroeg hij zich af hoeveel Gavin al op had. Haru veegde even wat bier uit zijn gezicht. Bah, het zat echt bijna overal. Gelukkig alleen maar op zijn bovenlichaam, maar het plakte wel erg.
"Rare mongool," werd er opgemerkt en hijzelf negeerde het maar. Het interesseerde hem niet echt tegen wie het bedoeld was. De jongen deed maar. Zijn lichtgrijze ogen gleden naar de bar, waar ook een paar mensen zaten. Hier in de loungehoekgeval zaten alleen hun tweeën. Hoeveel mensen waren er eigenlijk? Vast heel veel. Hij vroeg zich af hoe hij over een paar uur zijn vrienden terug moest vinden. Misschien kon hij ze sms-en dat hij buiten op ze stond te wachten. Dat was een optie. "Kijk me aan dan!" Het was duidelijk dat het tegen hem gericht was, aangezien hij zijn blik van de jongen had afgericht. Met een frons keek hij hem aan, maar vlak daarna glimlachte hij al flauwtjes.
“Wat is er?” vroeg hij, waarbij hij wat afwachtend zijn armen over elkaar sloeg. Het begon een beetje saai te worden. Vooral omdat hij van de alcohol af moest blijven. Met alcohol was het veel leuker, dan hoefde hij niet op te merken dat de mensen rond hem zo raar deden en kon hij zelf ook gewoon raar doen. Maar nu had hij de moed eigenlijk niet eens om tussen al die rare mensen in te dansen.

Hij had alleen maar zijn armen eigenlijk over elkaar heen geslagen omdat het gewoon lekkerder zat. Waarschijnlijk zou de jongen het anders opvatten, maar dat boeide hem niet echt. Er klonk een gefrustreerd geluidje en hij beet op zijn lip. Nee, het was niet iets om te lachen. Dat was gewoon, gemeen. Zijn lichtgrijze ogen keken weer weg, aangezien de hele tijd naar de jongen staren ook niet echt boeiend was.
"Jij," klonk er. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de jongen een gebalde vuist maakte. Uh oh. Diezelfde vuist raakte zijn neus en al snel was de jongen zelf ook al weg. Eh.. Oké.. Hij wreef even over zijn neus. Het bloedde niet echt, maar het deed wel een beetje zeer. Waarschijnlijk moest de jongen zijn frustratie kwijt. Maar waarschijnlijk had hijzelf ook niet echt zo onverschillig moeten reageren. Misschien had hij gewoon kunnen faken dat hij boos was, als dat de jongen blijer zou maken. Ach, het was nu al te laat, de jongen was weg. Hij stond op en liep naar de bar, kocht nog een glas cola en ging weer op de bank zitten. Ach, hij kon zich hier prima vermaken zonder die jongen.

“Het was leuk dat je opgepast had, Haru! Tot ziens!” klonk er voordat de voordeur dicht ging. Aardige mensen. Hij deed zijn jas wat dichter en liep in een rustig tempo over de stoep, richting zijn huis. Het was ongeveer een week geleden dat hij die ene jongen had gezien in de discotheek en op een of andere manier kon hij hem gewoon niet uit zijn hoofd zetten. Het was gewoon heel raar, alsof het zijn hersenen geïnfecteerd had. Niet dat dat kon, natuurlijk.. Toen hij een eindje liep, klonken er vage geluiden van ruzie. Hij twijfelde, misschien kon hij even kijken wie het waren en verder lopen als ingrijpen niet nodig was. Haru was namelijk een persoon die nogal snel ingreep en hij moest zich gewoon inhouden, anders kwam hij vaker met blauwe plekken naar huis en dachten zijn ouders dat hij degene was die die ruzies veroorzaakte. Hij leunde tegen de muur aan en om de hoek ergens bevond zich de ruzie.
"Ja, dat wist ik toch niet! Zij kwam naar mij toe." Zijn ogen werden even groter bij het herkennen van die stem. Het was de jongen van de discotheek. "Bovendien wist ze d-" Er klonk een doffe bonk, gevolgd door iemand die op de grond viel. Hij wierp even een blik om de hoek en zag dat de tegenstander een grotere jongen was. Dat was ook niet eerlijk. Het instinct om in te grijpen nam de overhand en voor hij het wist was hij al op de jongens afgelopen. "Nee!" Door middel van een snelle beweging liet hij de jongen struikelen, waardoor deze keihard met zijn hoofd op de grond belandde. Er klonken vloekwoorden en al snel stond de grote jongen voor hem.
Hij wist niet hoe, maar uiteindelijk rende de jongen weg en stond hij daar licht trillend op zijn benen met een tand door de lip en een paar schrammen. Zijn blik ging naar de jongen op de grond en hij knielde bij hem neer.
“Gaat het?” vroeg hij zachtjes. Normaal kwam hij nauwelijks op voor mensen die hij niet kende, maar om de jongen die een week geleden stoer deed nu in elkaar geslagen te laten worden.. dat klopte gewoon niet.

Zijn ogen staarden naar een random spot op de muur, een eindje van de jongen vandaan, terwijl hij zich af vroeg hoe lang de zwelling op zijn lip zou blijven zitten. Vast niet zo lang meer. Boven hoorde hij Lieke zingen met de radio. Lieke was een soort van oppaskind dat vaak doordeweeks bij hun kwam. Soms, zoals deze avond, logeerde ze hier aangezien ze toch plek genoeg hadden sinds zijn zus weg was. Ze was iets jonger dan hem, maar zag er uit alsof ze van zijn leeftijd was. Ze kwam er al een paar jaar aangezien haar vader door zijn lichamelijke handicap niet zo goed meer voor haar kon zorgen. Een heel aardig meisje, dat was zeker. Zijn blik ging even afwezig naar de jongen voor hem. Eigenlijk was het best wel een ijdele jongen, door zijn reactie op het feit dat zijn kaak gezwollen was. De reactie was bijna komisch te noemen. Er viel even een stilte en hij keek weg.
"Eh, bedankt voor.. daarnet." Haru glimlachte zachtjes. "En voor.. dit.. of zo." Aan de haperingen te horen voelde de jongen zich ongemakkelijk. Hoezo dat?
“Graag gedaan,” zei hij rustig terwijl hij de jongen opnieuw bestudeerde. Het was duidelijk te zien dat de jongen emotioneel nogal in de war was. Of hoe je het wou noemen.
"En sorry van die keer in ene keer toen in.. eh.. je weet wel.. Devil's Playground."
“Geef nie.” Zijn neus was al een paar dagen weer terug in oude staat. Er zat alleen de eerste paar dagen een lichtrode plek op en af en toe bonkte het een beetje. Voor de rest had hij er niet zoveel last van gehad.
"'K ben gewoon te impulsief." Hij glimlachte luchtig.
“Geef nie.” Haru verschoof de coolpack, zodat er weer een koud stukje was. Bijna meteen begon hij lichtelijk te klappertanden. Ook leuk.
"... Ik heet Gavin trouwens." Oh, dat was waar ook. Ze hadden zich niet eens aan elkaar voorgesteld. Niet erg beleefd. "Jij?"
“Haru.” Zijn antwoorden waren nogal kortaf omdat hij door de coolpack nauwelijks meer kon praten. Het voelde een beetje gevoelloos door de klap. Ach, dat zou weer over gaan.

Zijn tong ging over de binnenkant van zijn lip en er ging een huivering door hem heen. Het voelde verdoofd en tegelijkertijd prikte het.
"Haru. Klinkt Japans. Is 't Japans? Zo klinkt 't wel." Het klonk nogal.. naïef en kinderlijk. Meer van die vragen die hem werden gesteld als hij ergens voor het eerst oppaste. Er verscheen een lichte glimlach op zijn mond, waarbij zijn ene mondhoek wat hing. Stomme tand door de lip.. Waarom moest hij nou de jongen gaan redden? Niet dat het erg was ofzo, het was juist iets wat aan de ene kant logisch was.. maar toch ook weer te impulsief. Hij moest beter na gaan denken..
“Mijn vader is Japans,” zei hij vriendelijk. Zijn ogen staarden naar de tafel. Hoe laat was het wel? Hij haalde de coolpack weg en voelde zachtjes aan zijn lip, die nogal koud aan voelde. Haru stond op en wankelde een beetje, voordat hij naar de vriezer liep onder de koelkast en daar de coolpack in deed.
"No offence, maar dat is echt een lelijk ding." Hij keek op en zag dat de jongen het over het schilderij aan de muur had. Hij glimlachte zachtjes, bleef staan en liet zijn blik er op focussen.
“Vind je? Ik vind het namelijk best wel mooi. Mijn zus heeft hem gemaakt.” Hij keek even naar de jongen zijn kaak en fronste, liep er naar toe. Voorzichtig haalde hij de hand met de coolpack weg en keek hij er even bedenkelijk naar. “Het gaat vast nog een paar dagen duren voordat de zwelling weg gaat en het kan zijn dat er een blauwe plek gaat komen.” Hij pakte de coolpack van de jongen, legde deze weer in de vriezer en pakte uit de verbandtrommel een tube, die hij aan de jongen gaf. “Misschien kun je dit er beter op smeren. Dat helpt tegen de zwelling.” Hij ging weer aan de andere kant van de tafel zitten.
“Haru~!” Er klonk gestommel op de trap en er kwam een zucht uit zijn mond. Lieke moest iets van hem hebben. De brunette kwam de kamer binnengelopen met alleen maar een tanktop en een joggingbroek aan. Haar haar had ze in een losse staart gebonden en haar blik was licht geïrriteerd. Ja, ze moest zeker iets van hem hebben. “Je hebt niet eens gezegd dat je thuis was.” Hij zag haar blik naar Gavin gaan en ze leek veel minder geïnteresseerd in wat ze te zeggen had. “En een vriend meegebracht had,” zei ze iets minder geïrriteerd terwijl ze.
“Gavin, dit is Lie-” Natuurlijk werd hij onderbroken.
“Angelique! Hoe vaak heb ik je wel gezegd dat je me geen Lieke moet noemen!” riep ze zwaar geïrriteerd. “En waar heb je die Cd-doos gelaten? Ik had gezegd dat je hem terug moest zetten als je klaar was!”
“Waarschijnlijk heeft Mam hem gebruikt, ik heb hem namelijk teruggezet.” Ze gromde en stampte de keuken uit, naar de woonkamer.
“Sakura! Hoe vaak heb ik je wel moeten zeggen dat-”
“Sla niet zo’n toon tegen me, jongedame!” Een deur viel dicht en Haru grinnikte.
“Dat was dus Angelique, ze is geen familie van me maar ze komt hier zo vaak als ik me kan herinneren. Haar vader kan namelijk niet goed meer voor haar zorgen.” Hij rolde met zijn ogen, aantonend dat het niet zoveel boeide en staarde even naar de tafel, wist niks te zeggen.