No time to rush

Kyle leunde met zijn rug tegen een advertentie op het glazen hokje van de tramhalte. Hij stond voorovergebogen en hijgde hard. Tram gemist. Had hij weer. De halte en eigenlijk de hele straat leek nu uitgestorven. Iedereen was natuurlijk met de vorige tram meegegaan. Nu moest hij wachten op de volgende tram. Die kwam pas over tien minuten - op z'n minst. Dan zou hij tien minuten later aankomen en tien minuten later thuis zijn. Zijn irritatie maakte plaats voor paniek. Tien minuten. Als hij al één minuut te laat was, werd brak de hel los. Wat zal er dan niet gebeuren als hij nu nog later thuis kwam. Waarom was hij ook zo laat vertrokken? Hij moest uiteindelijk toch naar huis en uitstellen leverde alleen maar meer problemen op.
Hij zuchtte. Het had toch geen zin om te stressen. Uiteindelijk ging ook vandaag weer voorbij, zonder dat er iets bijzonders in zijn leven zou gebeuren. Langzaam gleed hij tegen de muur aan naar benden, tot hij op de grond zat. Hij greep zijn oortjes uit zijn schoudertas en stopte ze in zijn oren. Op zijn ipod zocht hij naar een leuk nummer. Boulevard of broken dreams van Green Day sprong aan. Kyle zong zacht, fluisterend en nauwelijks hoorbaar, mee met Billy.
Na wat een eeuwigheid en nog een paar nummers, kwam er eindelijk een tram. Kyle keek, voor hij instapte, nog even op de klok die boven de halte leek te zweven vanaf hier. Het was vijf voor zes. Hij voelde de paniek weer in zich opkomen en stapte snel de tram binnen. Natuurlijk moest deze tram nog vertraging hebben ook. "Zes uur thuis, begrepen! Exact zes uur en geen seconde later," hoorde hij zijn moeders stem door zijn hoofd spoken. hij schudde zijn hoofd in de hoop dat die stem eruit vloog. Daarna perste hij zich tussen de mensen massa door naar de achterkant van de tram. Zit plaatsen waren er toch niet meer rond spitsuur. Daarom ging hij maar staan in de hoek van de tram. Het fijne aan die drukte was dat conducteurs niet controleerde, want zijn geld was opgegaan in de stad. Daar slenterde hij de laatste tijd steeds vaker rond en verspilde daar het weinige zakgeld dat hij kreeg aan drank, sigaretten en andere middelen die hem afleiden van zijn leven.
Op dat moment bedacht hij dat zijn adem nog naar bier stonk. Snel zocht hij naar kauwgom in zijn tas en propte er die in zijn mond. De vieze smaak van mint vulde zijn mond. hij haatte kauwgom, maar het was het enige middel tegen nog meer problemen.
Vervolgens zette hij zijn muziek nog harde. Zodat hij het boven de luidruchtige massa uit klonk. Hij wist zeker dat degen die naast hem stonden de keiharde gitaarriffs en screams van Escape The Fate kon horen. Het kon hem niet veel schelen. Even keek hij naast zich om te kijken wie het zou horen. toen keek hij recht in een paar fel blauwe ogen. Hij schrok en stapte achteruit. Zo botste hij tegen een dikke vrouw achter hem. "Sorry," zei hij paniekerig en terwijl zijn hoofd voor een seconde omdraaide. Daarna draaide hij zijn hoofd weer in de richting van de blauwe ogen. Het bleek een jongen te zijn. Van ongeveer zijn leeftijd met zwart haar. Snel stapte hij terug naar de plek waar hij stond en staarde zonder een uitdrukking op zijn gezicht naar de grond. Dat waren de mooiste ogen die ik ooit heb gezien, schoot er door zijn hoofd.

[en Rin]

"Fuckface, it's my toothpaste!" riep Rin nijdig, terwijl Yukio hem een beetje leegjes aanstaarde. Het was weer zo'n typisch gevecht dat de twee jongens dag in dag uit hadden. De een gebruikte of leende altijd wat van de ander, waarna die het nooit meer terug zag. Op dat moment was het zijn tandpasta, die Yukio had opgemaakt. Vuile hoer. "Rin, I know that that toothpaste was the only piece of light that shined into your life, but you really shouldn't get so attached to everything." zei Yukio lichtelijk spottend, waarna hij lachte. Dfsdhjkfjhfd, rage. Toegegeven, hij was nogal gedeprimeerd sinds hij was verhuisd en dat zijn relatie met Mar had beëindigd, maar hij hechtte zich niet aan alles wat los en vast zat. Hij moest gedachten over de jongen blokkeren, zodat hij niet weer helemaal de weg kwijt raakte. Ze kropen zijn hoofd in als kakkerlakken, die eitjes achter lieten in zijn hoofd.. Kleine stukjes tape achterlatend, die hem eraan herinnerde dat hij alleen was.
"Fuck you! You know he was the only one who never doubted my warped opinion on things." riep hij. Meer woorden maakte hij er niet vuil aan, waarna hij zich omdraaide en boos de kamer uit stapte. Prima, hij moest toch nog naar Shiemi om te werken aan hun geschiedenisproject.

Eenmaal gekalmeerd en klaar met zijn werk aan zijn project, zat hij weer op de tram terug naar huis. Ughe.. In zijn zieke manier wou hij Mar bedanken, omdat hij zijn kin omhoog hield wanneer het hem te moeilijk werd. Terwijl hij gevechten met zichzelf voerde, probeerde Mar het juist allemaal te stoppen. Hij zorgde ervoor dat Rin zichzelf complimenteerde, als het allemaal te veel was. Dus zou hij zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven, zodat hij nooit door de jongen zijn gedachte ging. Hij zou alles doen, zodat Mar hem wel achter kon laten. Kleine kans dat die ooit nog aan hem dacht. Nee, hij mocht niet twijfelen aan alles. Dat had hij zichzelf beloofd. Hij mocht niet twijfelen aan hoeveel anderen om hem gaven. Hij zou ook niet willen dat anderen met het nieuws kwamen dat ze soms dachten dat hij nooit van hun gehouden had, of whatever.
And when it's that hard I'll say bye to you and wave. Kicking shadows on the street, for every mistake that I had made. And you told me that like a baby boy you never were a man, until you saw my blue eyes cry and held my face in your hand. That's when I found out, you could make it all go away. Just make smile, come back and shine just like it used to be. I remember when you whispered; "how could you do this to me?"
Hij keek opzij, naar een jongen die hem toevallig ook aankeek. "Sorry," zei de jongen paniekerig nadat hij tegen een vrouw was aangeknald. Intelligent. Zijn blauwe ogen staarde de jongen nog steeds aan, terwijl die terug kroop naar het plekje waar hij eerst had gestaan. Zou er wat zijn? Waarom was hij zo geschrokken? Rin wist dat hij niet helemaal normaal was - de oren, de tanden en zo - maar toch. "Hey." probeerde hij. Hij had toch niks beters te doen.

Kyle keek strak naar de grond. Al kostte hem dat moeite. Hij was het niet gewend dat mensen zo dichtbij stonden en hem aankeken, zonder agressieve bedoelingen. Hij hield er gewoon niet van als mensen te dichtbij kwamen. En zeker als ze hem dan hadden opgemerkt. Hij kreeg dan last van paniekaanvallen. Elke spier in zijn lichaam spande zich dan aan, klaar voor de pijn die zou komen. Natuurlijk kwam die niet. alsof elke malloot die met zijn stomme kop tegen hem aan botste, hem meteen in elkaar zou rammen. Kyle had al te vaak geprobeerd normaal te reageren, maar dat lukte gewoon niet. Het ging vanzelf, tegen zijn zin in. Het lukte hem niet om het te verbergen en hoe harder hij het probeerde, hoe erger het leek te worden. Hij was zo bang voor de dag dat iemand iets zou ontdekken. Dat iemand achter de waarheid kwam.Dat iemand wist wat er werkelijk gaande was en zich niet voor de gek liet houden door al Kyle 's leugens.. Hij vreesde het meer dan het einde van leven leven. En tegelijk hoopte hij dat iemand hem zou helpen, hem zou redden uit deze hel. Maar die hoop werd door tijd overspoelt.
Liever liet hij niemand van grote betekenis in zijn leven treden, want wie te dichtbij kwam, zou te veel over hem te weten komen. En dan kwamen er vragen. Vragen die hij liever vermeed, waar hij geen antwoord op had of die gewoon niet wilde geven. Hij hoefde geen vrienden, geen liefde en respect, geen vertrouwen. Tot nu toe kon hij prima alles alleen. Hij had niemand nodig.
"Hey," hoorde hij ineens naast hem. Hij verstijfde. Die jongen begon nu tegen hem te praten. Die jongen met die prachtige blauwe ogen. Dat was eigenlijk ook het enige wat hij van hem had gezien in de flits dat hij op keek. Daarna had hij het te druk gehad met andere dingen en nu staarde hij naar de grond. Niet op willen kijkend. "Hoi," antwoordde hij bot, zonder op te kijken. Hij reageerde bijna altijd zo. Dat was makkelijk. Niemand wilde met een chagrijnig en bot persoon praten, dus bleven ze meestal na zijn eerste woorden meestal wel stil. Meteen na dit antwoord kreeg hij spijt. Hij keek weer op. Van zijn gezicht was een duidelijke "sorry" af te lezen. Sorry voor dat botte antwoord, sorry voor die vreemde reactie, sorry voor het verstoren van je avond, sorry voor het feit dat ik besta.
Hij keek recht in de ogen van de jongen. Die prachtige helderblauwe ogen. Maar nu bekeek hij ook de rest. De jongen had zwart haar - net als hijzelf -, puntachtige oren en scherpe hoektanden. Een beetje vreemd zag hij er wel uit, maar dat vond Kyle eigenlijk wel cool. Normale mensen waren toch maar saai. Verder was hij knap, leek hij vriendelijk en gewoon zichzelf. Een jongen die echt leefde. Of in ieder geval meer dan hijzelf deed. Maar wie deed dat niet. Het enige wat hij deed was vluchten. Vluchten van het leven, weg van deze klote wereld. Waar iedereen tegen hem was en hij tegen iedereen.
Gauw keek hij de andere kant op. Zo verborg hij de blosjes op zijn wangen. Waarom voelde hij zich ineens zo vreemd? Zo warm van binnen. En het beeld van die jongen bleef maar door zijn hoofd spoken. Waarom? Kyle schudde zijn hoofd, in de hoop dat het weg ging. het beeld van zijn ogen waarin hij zich verdronken voelde als hij erin keek. Dat moest weg, weg, weg. Dat klopte niet. Dat kon niet. Het was slecht, verkeerd. Dit mocht niet. Wat was er mis met hem? Misschien een biertje te veel? Nee, dat kon niet, zijn geld was al op voor hij echt dronken had kunnen worden. En hij kon nog gewoon staan. Kyle werd bang. Ineens hoopte hij dat de tram zo snel mogelijk stopte bij de volgende halte. En dat die vreemde jongen daar uitstapte en dat hij hem nooit meer zag.

"Hoi," antwoordde de jongen bot. Nou nou, waar was dat voor nodig? Hij bedoelde het immers goed. Maar ja, de jongen kon het hebben zoals hij wou. Hij zou hem niet meer lastig vallen, aangezien dat blijkbaar niet zo gewaardeerd werd. Hij had gewoon het idee dat er iets mis was met de jongen, maar dat waren ook helemaal zijn zaken niet. Sowieso dacht hij niet verder dan dat de jongen gewoon mensenschuw was. Meer dan zo'n probleem kon hij zich niet inbeelden; hij dacht niet verder dan zijn neus lang was.
Grappig dat toen hij nog jong was, hij de wereld nogal had verwacht. Waar iedereen een beetje respect voor elkaar had, waar mensen hem met rust lieten, een plek waar meer mensen zoals Mar waren. Het was weggevlogen uit zijn grip, dus rende hij maar weg op momenten zoals deze. Hij had lang moeten kijken naar zichzelf toen hij zo gedeprimeerd was geraakt. Hij was de weg nogal kwijt toen hij de tijd bestreed; hij leefde een leugen. Hij wist nog dat mensen zeiden dat hij harteloos was en een enorme egoïst, omdat hij altijd betrokken was in gevechten en ze daaruit allerlei conclusies trokken. Voor een tijd waren al zijn nachten sterrenloos, maar inmiddels had hij de sterkte gevonden om het te zien. Om het betere deel van hemzelf te vinden, iets wat hij niet meer kwijt wou. Hij was ver gekomen en had veel fouten gemaakt, maar hij ademde nog. De wereld was niet vergaan en niemand wist nog goed wie hij was.
De jongen keek hem weer aan, met een ietwat spijtige uitdrukking op zijn gelaat. Ja ja, het was al goed hoor. Denk maar niet dat ik nog met je ga praten. Hij keek de andere kant op, uit het raam. Er viel niet heel veel te zien, 't was immers ondergronds.. Maar toch keek hij liever daar naar dan naar wat anders.

Toen Kyle wenste dat de tram stopte, gebeurde dat een paar seconden daarna stopte de tram ook. Een schok ging door het toestel en iedereen moest zich vastklampen als ze niet wilde omvallen. Kyle probeerde ook iets te grijpen, maar mistte en viel tegen de jongen aan. Zijn ogen werden even heel groot. En snel probeerde hij overeind te komen. "S-sorry," zei hij snel en even verscheen er een onzekere glimlach op zijn gezicht.
Toen klonk de conducteur door de luidsprekers met een krakerige stem: "Sorry voor het ongemak, maar er staat een auto op de rails geparkeerd. Het kan even duren voor deze is weggesleept. "Daarna hoorde je een klik en toen begonnen alle mensen door elkaar te praten. Sommige besloten uit de tram te stappen en verder te lopen.
Kyle kreunde toen de boodschap tot hem doordrong. Dit kon toch niet waar zijn! Nu kwam hij nog later thuis. Hij voelde de paniek weer in hem opkomen. Zijn moeder zou het toch niet gaan geloven als hij zou uitleggen dat een of andere eikel zijn auto midden op de trambaan had geparkeerd. Ze zou hem weer een leugenaar noemen. Hij zou een hele preek te horen krijgen en het daarna nog eens voelen. Waarom was hij niet gewoon vijf minuutjes eerder vertrokken? Dan had hij de tram niet gemist, was hij niet te laat geweest, had hij die jongen niet ontmoet, had hij geen vreemde gedachtes gekregen, stond hij nu niet te wachten tot een auto werd weggesleept en was hij misschien zelfs zonder gezeur en preken de dag doorgekomen. En dat kwam niet vaak voor. Vandaag was dus geen uitzondering. Kyle zuchtte. Veel zin had het ook niet om zich daar nu zorgen over te maken. Hij zat hier toch nog wel even en te laat was hij toch al. Misschien kon hij beter helemaal niet thuiskomen. Maar waar moest hij dan heen? Het was te koud om buiten te slapen, hij had geen geld voor een hotel of iets dergelijks en vrienden had hij ook niet om bij te logeren. Ach ja, aan vandaag kwam ook weer een einde, bedacht hij filosofisch.